Έπεσε κάποτε στα χέρια μου ως δώρο.
Την είδα απλώς για να πω πως την είδα καθότι το animation δε φαινόταν ιδιαίτερα υποσχόμενο.
Την προσοχή μου τράβηξε κυρίως ο David Bowie που έκανε την εισαγωγή. ( Αν και στη μεταγενέστερη έκδοση ,εισαγωγή κάνει ένας καρτούν Αη Βασίλης).
Το αποτέλεσμα όμως ήταν σαγηνευτικό.
Μια ταινία για τη φιλία και για το εφήμερο της ύπαρξης ,η οποία όσο μικρή και αν είναι ,μπορεί να είναι τόσο γεμάτη...
Τελειώνει ξαφνικά αφήνοντας την αίσθηση του ανεξήγητου θανάτου. Την ίδια αίσθηση που αφήνει σε ένα παιδί η απώλεια του σκύλου του.
Και κάπου στην άκρη του ματιού πιάνεις τον εαυτό σου να καταπνίγει μια υποψία υγρασίας.
Αν δεν το δείτε όλο ,απολαύστε τουλάχιστον το μουσικό κομμάτι walking in the air
Καλά Χριστούγεννα.
Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012
Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ
Αποφάσισα αν βλέπω κάτι αξιόλογο στις κινηματογραφικές παραγωγές να το ανεβάζω και να το προτείνω.
Είδα λοιπόν πρόσφατα το "el secreto de sus ojos" ή αλλιώς ,"το μυστικό στα μάτια τους", μια ισπανοαργεντίνικη παραγωγή από αυτές που σε αφήνουν άφωνο και παρακαλάς να μην τελειώσει ποτέ το έργο.
Πολυεπίπεδη ταινία με κεντρικό θέμα ένα έγκλημα που μένει ανεξιχνίαστο για πολλά χρόνια και με αφορμή αυτό σκιαγραφείται η κοινωνία της Αργεντινής η οποία θυμίζει τόσο μα τόσο πολύ τη δική μας.
Πρωταγωνιστής όπως λέει και ο τίτλος είναι τα μάτια που κοιτάζουν δυιλίζουν αλλά και φανερώνουν το δολοφόνο όπως επίσης και που μένουν σαν ανάμνηση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα ή ενός φίλου που χάθηκε άδοξα.
Στην ταινία υπάρχει διάχυτο αυτό το στοιχείο της μοίρας που στοιχειώνει τη Λατινική Αμερική και που είχαμε θαυμάσει και στον " έρωτα στα χρόνια της χολέρας".
Καταπληκτκή ταινία, βραβευμένη και με υπέροχη μουσική.
Είδα λοιπόν πρόσφατα το "el secreto de sus ojos" ή αλλιώς ,"το μυστικό στα μάτια τους", μια ισπανοαργεντίνικη παραγωγή από αυτές που σε αφήνουν άφωνο και παρακαλάς να μην τελειώσει ποτέ το έργο.
Πολυεπίπεδη ταινία με κεντρικό θέμα ένα έγκλημα που μένει ανεξιχνίαστο για πολλά χρόνια και με αφορμή αυτό σκιαγραφείται η κοινωνία της Αργεντινής η οποία θυμίζει τόσο μα τόσο πολύ τη δική μας.
Πρωταγωνιστής όπως λέει και ο τίτλος είναι τα μάτια που κοιτάζουν δυιλίζουν αλλά και φανερώνουν το δολοφόνο όπως επίσης και που μένουν σαν ανάμνηση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα ή ενός φίλου που χάθηκε άδοξα.
Στην ταινία υπάρχει διάχυτο αυτό το στοιχείο της μοίρας που στοιχειώνει τη Λατινική Αμερική και που είχαμε θαυμάσει και στον " έρωτα στα χρόνια της χολέρας".
Καταπληκτκή ταινία, βραβευμένη και με υπέροχη μουσική.
Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Πέρασε σχεδον ένας ολόκληρος χρόνος!
Η επόμενη βιβλιοκριτική θα μας βρει σε καινούργιο χρόνο. (Αν διαψευστούν οι Μάγιας, φυσικά).
Στα βιβλία μας όμως.
Ο Νοέμβρης είχε λίγα και καλά.
Ξεκίνησε ο μήνας με τη "Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων".
Ένα καταπληκτικό βιβλίο που θυμίζει Τζόναθαν Κόου και πραγματεύεται το θέμα της φιλίας και των ανθρωπίνων σχέσεων ,περιλαμβανομένων και των οικογενειακών με φόντο το Παρίσι κατά την περίοδο του πολέμου της Αλγερίας.
Απόλυτος πρωταγωνιστής αυτή της ιστορίας είναι η ίδια η λέσχη , το μπαράκι δηλαδή που οι πρωταγωνιστές συχνάζουν.
Εκεί γνωρίζονται όλοι μμεταξύ τους και εκεί αφηγείται ο καθένας τη δική του ιστορία.
Και πάνω από όλα υπάρχει το σκάκι.Ένα παιχνίδι στο οποίο μετά μανίας επιδίδονται όλοι όσοι καταφέρνουν να περάσουν τις εξετάσεις της μύησης και εισέλθουν στην κρυφή δεύτερη αίθουσα αφήνοντας το ποδοσφαιράκι της πρώτης αίθουσας για τους αμύητους και τους νεοφερμένους.
Πολύ ωραίο βιβλίο από αυτά που παρακαλάς να μην τελειώσουν
Μετά έπιασα τα " εγκληματα με ακορντεόν ¨της Άννι Πρου. ( Πρόκειται για τη συγγραφέα του Μπρόκμπακ Μάουντεν).
Εδώ πρωταγωνιστεί ένα ακορντεόν που κάποιος Ιταλός το κατασκευάζει ,κάπου το πουλάει και τελικά το ακορντεόν βρίσκεται να ταξιδεύει προς την Αμερική.
Η Πρου εγκαταλλείπει τους πρωταγωνιστές της με μεγάλη ευκολία ,αφού είναι άκρως αναλώσιμοι αλλά δεν αφήνει ποτέ τα ακορντεόν από την οπτική της γωνία.
Έτσι το βλέπουμε να αλλάζει συνεχώς χέρια ,από ιταλούς σε πολωνούς , σε γάλλους ,σε μαύρους της Νέας Ορλεάνης και έτσι σκιαγραφείται το μωσαικό της δημιουργίας του αμερικάνικου έθνους.
Επικό.
Τέλος διάβασα ένα βιβλίο ειδικού ενδιαφέροντος για εναλλακτικές ενεργειακές θεραπείες.
Αυτά τα πράγματα τα διαβάζεις ,αλλά όπως λένε και οι άγγλοι seeing is believing, κοινώς αν δεν το δω με τα μάτια μου δεν το πιστεύω.
Παρόλα αυτά ενδιαφέρον.
Η επόμενη βιβλιοκριτική θα μας βρει σε καινούργιο χρόνο. (Αν διαψευστούν οι Μάγιας, φυσικά).
Στα βιβλία μας όμως.
Ο Νοέμβρης είχε λίγα και καλά.
Ξεκίνησε ο μήνας με τη "Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων".
Ένα καταπληκτικό βιβλίο που θυμίζει Τζόναθαν Κόου και πραγματεύεται το θέμα της φιλίας και των ανθρωπίνων σχέσεων ,περιλαμβανομένων και των οικογενειακών με φόντο το Παρίσι κατά την περίοδο του πολέμου της Αλγερίας.
Απόλυτος πρωταγωνιστής αυτή της ιστορίας είναι η ίδια η λέσχη , το μπαράκι δηλαδή που οι πρωταγωνιστές συχνάζουν.
Εκεί γνωρίζονται όλοι μμεταξύ τους και εκεί αφηγείται ο καθένας τη δική του ιστορία.
Και πάνω από όλα υπάρχει το σκάκι.Ένα παιχνίδι στο οποίο μετά μανίας επιδίδονται όλοι όσοι καταφέρνουν να περάσουν τις εξετάσεις της μύησης και εισέλθουν στην κρυφή δεύτερη αίθουσα αφήνοντας το ποδοσφαιράκι της πρώτης αίθουσας για τους αμύητους και τους νεοφερμένους.
Πολύ ωραίο βιβλίο από αυτά που παρακαλάς να μην τελειώσουν
Μετά έπιασα τα " εγκληματα με ακορντεόν ¨της Άννι Πρου. ( Πρόκειται για τη συγγραφέα του Μπρόκμπακ Μάουντεν).
Εδώ πρωταγωνιστεί ένα ακορντεόν που κάποιος Ιταλός το κατασκευάζει ,κάπου το πουλάει και τελικά το ακορντεόν βρίσκεται να ταξιδεύει προς την Αμερική.
Η Πρου εγκαταλλείπει τους πρωταγωνιστές της με μεγάλη ευκολία ,αφού είναι άκρως αναλώσιμοι αλλά δεν αφήνει ποτέ τα ακορντεόν από την οπτική της γωνία.
Έτσι το βλέπουμε να αλλάζει συνεχώς χέρια ,από ιταλούς σε πολωνούς , σε γάλλους ,σε μαύρους της Νέας Ορλεάνης και έτσι σκιαγραφείται το μωσαικό της δημιουργίας του αμερικάνικου έθνους.
Επικό.
Τέλος διάβασα ένα βιβλίο ειδικού ενδιαφέροντος για εναλλακτικές ενεργειακές θεραπείες.
Αυτά τα πράγματα τα διαβάζεις ,αλλά όπως λένε και οι άγγλοι seeing is believing, κοινώς αν δεν το δω με τα μάτια μου δεν το πιστεύω.
Παρόλα αυτά ενδιαφέρον.
Καλά μας Χριστούγεννα λοιπόν και ό,τι καλύτερο για τον καινούριο χρόνο.
Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012
MERRY CHRISTMAS
Ενόψη Χριστουγέννων μερικές προτάσεις κομματιών που ενώ είναι χριστουγεννιάτικα ξεφεύγοθν από το γλυκανάλατο.
Για παράδειγμα ακούστε τον φοβερό Elvis.
Ή τους Beach Boys
Καλά Χριστούγεννα
Θα επανέλθω
Για παράδειγμα ακούστε τον φοβερό Elvis.
Ή τους Beach Boys
Καλά Χριστούγεννα
Θα επανέλθω
Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012
ΤΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
Η εποχή μας είναι πολύ ευαίσθητη απέναντι στα δεδομένα της ταυτότητας του κάθε ατόμου. Και πολύ υποκριτική ταυτόχρονα.
Με τη βοήθεια της τεχνολογίας η κάθε εξουσία μπορεί να ελέγχει τον οποιονδήποτε για όποια κίνησή του και ταυτόχρονα να τον αποκοιμίζει ότι νοιάζεται για τα δικαιώματά του και τα δεδομένα του.
Έτσι διάφορες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης μας ( όπως το Facebook και το Twitter ) μας έφεραν πιο κοντά ,μας βοήθησαν να βρούμε χαμένους φίλους εδώ και χρόνια και ταυτόχρονα μας ώθησαν να αυτοφακελωθούμε συναινώντας μάλιστα σε αυτό το φακέλωμα.
Από πολύ νεαρή ηλικία τότε δηλαδή που δεν ξέρουν πως να προστατευτούν τα άτομα εκτίθενται στο κυβερνοδιάστημα ,αναρτώντας φωτογραφίες τους ,σκέψεις τους ,γούστα τους ,ακόμη και την τρέχουσα σχέση τους εκείνη τη στιγμή.
Αγνοούν ίσως ότι ακόμη και σβησμένα από τους ίδιους ,αυτά τα δεδομένα θα πλανιούνται σαν χαμένες ψυχές στον κυβερνοχώρο περιμένοντας κάποιον άγνωστο να ενδιαφερθεί γι αυτές.
Και σαν ασυγχώρητα αμαρτήματα ,αυτές οι αναρτήσεις θα ανακτούν ζωή όταν κάποιος θα έχει λόγο να το κάνει και σίγουρα αυτό θα γίνεται όχι για καλό αυτού που αρχικά τις δημιούργησε.
Παρόλα αυτά οι νέοι όλο και σε μικρότερη ηλικία αποκτούν λογαριασμούς σε τέτοιου είδους δίκτυα ,υποθηκεύοντας όλη τους τη ζωή μέσα σε μια ηλεκτρονική ομολογία.
Παράλληλα η κινητή τηλεφωνία εξαπλώνεται σε αυτό το χώρο και διαδίκτυο , τηλεόραση και τηλέφωνο γίνονται ένα.
Βλέπουμε πολλές φορές ότι άτομα χωρίς επίγνωση του τι ακριβώς κάνουν , να σπεύδουν να δηλώσουν μέσω GPS που βρίσκονται αυτή τη στιγμή λες και θέλουν να διευκολύνουν ένα αόρατο λαγωνικό που προσπαθει να τα ακολουθήσει κατά πόδας.
Όσο για τους μεγαλύτερους σε ηλικία ,αυτοί μέσω των πιστωτικών καρτών αναγκάζονται να αφήνουν παντού το ίχνος των συναλλαγών τους.
Βλέπετε το ίδιο το κράτος επιβάλλει στους πολίτες για συναλλαγές πάνω από 1500 ευρώ να χρησιμοποιούν πιστωτική κάρτα. Κατ'αυτόν τον τρόπο είναι στη διάθεση του καθενός να μάθει πότε ψωνίσαμε το τάδε αντικείμενο και τι ακριβώς ήταν αυτό.
Κάποτε δικηγόρος έχασε την άδεια του στην Αμερική επειδή γνωστοποιήθηκε από αντίδικο ότι αγόραζε χρησιμοποιώντας την πιστωτική του κάρτα ,δύο μπουκάλια ουίσκυ εβδομαδιαίως.
Πολύ σωστά πρόβλεψε ο George Orwell λοιπόν. Ο μεγάλος αδερφός είναι εδώ.
Μόνο που στην περίπτωσή μας φαινεται να λειτουργεί με την αποδοχή μας.
Με τη βοήθεια της τεχνολογίας η κάθε εξουσία μπορεί να ελέγχει τον οποιονδήποτε για όποια κίνησή του και ταυτόχρονα να τον αποκοιμίζει ότι νοιάζεται για τα δικαιώματά του και τα δεδομένα του.
Έτσι διάφορες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης μας ( όπως το Facebook και το Twitter ) μας έφεραν πιο κοντά ,μας βοήθησαν να βρούμε χαμένους φίλους εδώ και χρόνια και ταυτόχρονα μας ώθησαν να αυτοφακελωθούμε συναινώντας μάλιστα σε αυτό το φακέλωμα.
Από πολύ νεαρή ηλικία τότε δηλαδή που δεν ξέρουν πως να προστατευτούν τα άτομα εκτίθενται στο κυβερνοδιάστημα ,αναρτώντας φωτογραφίες τους ,σκέψεις τους ,γούστα τους ,ακόμη και την τρέχουσα σχέση τους εκείνη τη στιγμή.
Αγνοούν ίσως ότι ακόμη και σβησμένα από τους ίδιους ,αυτά τα δεδομένα θα πλανιούνται σαν χαμένες ψυχές στον κυβερνοχώρο περιμένοντας κάποιον άγνωστο να ενδιαφερθεί γι αυτές.
Και σαν ασυγχώρητα αμαρτήματα ,αυτές οι αναρτήσεις θα ανακτούν ζωή όταν κάποιος θα έχει λόγο να το κάνει και σίγουρα αυτό θα γίνεται όχι για καλό αυτού που αρχικά τις δημιούργησε.
Παρόλα αυτά οι νέοι όλο και σε μικρότερη ηλικία αποκτούν λογαριασμούς σε τέτοιου είδους δίκτυα ,υποθηκεύοντας όλη τους τη ζωή μέσα σε μια ηλεκτρονική ομολογία.
Παράλληλα η κινητή τηλεφωνία εξαπλώνεται σε αυτό το χώρο και διαδίκτυο , τηλεόραση και τηλέφωνο γίνονται ένα.
το εκπληκτικό πόνημα του Orwell, σε ταινία .
αν δεν το έχετε δει μέχρι τώρα ,μην το χάσετε.
Βλέπουμε πολλές φορές ότι άτομα χωρίς επίγνωση του τι ακριβώς κάνουν , να σπεύδουν να δηλώσουν μέσω GPS που βρίσκονται αυτή τη στιγμή λες και θέλουν να διευκολύνουν ένα αόρατο λαγωνικό που προσπαθει να τα ακολουθήσει κατά πόδας.
Όσο για τους μεγαλύτερους σε ηλικία ,αυτοί μέσω των πιστωτικών καρτών αναγκάζονται να αφήνουν παντού το ίχνος των συναλλαγών τους.
Βλέπετε το ίδιο το κράτος επιβάλλει στους πολίτες για συναλλαγές πάνω από 1500 ευρώ να χρησιμοποιούν πιστωτική κάρτα. Κατ'αυτόν τον τρόπο είναι στη διάθεση του καθενός να μάθει πότε ψωνίσαμε το τάδε αντικείμενο και τι ακριβώς ήταν αυτό.
Κάποτε δικηγόρος έχασε την άδεια του στην Αμερική επειδή γνωστοποιήθηκε από αντίδικο ότι αγόραζε χρησιμοποιώντας την πιστωτική του κάρτα ,δύο μπουκάλια ουίσκυ εβδομαδιαίως.
Πολύ σωστά πρόβλεψε ο George Orwell λοιπόν. Ο μεγάλος αδερφός είναι εδώ.
Μόνο που στην περίπτωσή μας φαινεται να λειτουργεί με την αποδοχή μας.
Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012
EARTHRISE και οι ασήμαντοι
Μερικά γεγονότα,ιδίως ιστορικής μορφής ,θέλουν κάποια απόσταση για να τα δει κανείς καθαρά .
Σίγουρα χρονική ,ενίοτε και τοπική.
Κάπως έτσι κάτι μνημόνια και φορομπηχτικές πολιτικές μας στέλνουν σωρηδόν στην ξενιτειά.
Από εκεί μακριά υπάρχει αναντίρρητα η απόσταση να κρίνουμε να εκτιμήσουμε και μερικές φορές να ζυγίσουμε καλύτερα τα πράγματα.
Πόσο διαφορετκά θα είναι όμως τα πράγματα έτσι και βρεθούμε τόσο μακριά όσο το βίντεο αυτό δείχνει.
Πόσο ασήμαντη φαντάζει η ύπαρξη μας όταν οι κλίμακες μεγαλώνουν και πόσο εύκολα εξαφανίζεται η καθημερινότητα κάτω από το απέραντο μπλε μαύρο του απείρου.
Αρκετά λοιπόν με την πεζότητα, τους ηλίθιους ,τους σωτήρες τους ηγέτες ,τους παντογνώστες.
Ας τους δώσουμε την απόσταση που τους χρειάζεται και ας οπλιστούμε με αυτή την απέραντη πρωινή γαλήνη κοιτάζοντας τη γη μας ,το σπίτι μας ,το παρελθόν μας το παρόν μας και το μέλλον μας να ανατέλει από τη σελήνη.
Για χαιρετισμό βάζω ένα καταπληκτικό κομμάτι των Van Der Graaf Generator του οποίου τα λόγια έρχονται να δέσουν υπέροχα με το βίντεο πιο πάνω.
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012
ΚΥΡΙΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ,ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΨΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΑΙ ΚΛΕΦΤΕΣ;
Εξοργίζομαι όταν βλέπω από άμβωνος Βουλής άτομα γεμάτα αλλαζονεία και κυρίως με γεμάτο πορτοφόλι να αποφασίζουν ότι ο δικός μου ο μισθός θα μειωθεί κατά ακόμη διακόσια ευρώ. (πιθανότατα τα τελευταία εναπομείναντα).
Παραθέτω λοιπόν αυτό εδώ το άρθρο και σας καλώ να το διαδώσετε για να δει και ο υπόλοιπος κόσμος τι θυσίες κάνουν για εμάς αυτοί οι τριακόσιοι εκλεκτοί.
20.000€ ο πραγματικός μισθός του βουλευτή
Με αφορμή την προσφυγή δικαστικών αποκαλύπτεται ότι το «πάσης φύσεως κόστος» που δαπανά η Βουλή για τον κάθε βουλευτή είναι υπερδιπλάσιο από την αποζημίωση που δηλώνεται.
Σε... απόγνωση είναι οι επικεφαλής της Βουλής μετά το στενό... πρεσάρισμα που τους έχουν κάνει δικαστικοί και συγκεκριμένα το ειδικό τμήμα του Μισθοδικείου, προκειμένου να τους γνωστοποιήσουν το πάσης φύσεως κόστος που δαπανά η Βουλή για τον κάθε βουλευτή.
Κι αυτό γιατί ύστερα από προσφυγές δικαστικών λειτουργών που ζητούν να κηρυχθούν παράνομες οι μειώσεις που έγιναν στον κλάδο τους, το εν λόγω δικαστήριο ανέβαλε την απόφασή του και ζητά από τη Βουλή διευκρινίσεις προκειμένου να καθορίσουν τους μισθούς των δικαστικών, αφού σύμφωνα με το Σύνταγμα «οι βουλευτές δικαιούνται αποζημίωσης η οποία είναι ίση με το σύνολο των πάσης φύσεως μηνιαίων αποδοχών του ανώτατου δικαστικού λειτουργού».
Αναμονή.
Αυτό το «πάσης φύσεως» αντέστρεψαν και οι δικαστικοί -αναφερόμενοι στους βουλευτές- προκειμένου, βάσει της απάντησης -που ματαίως περιμένουν από τον περασμένο Μάρτιο- να καθορίσουν τις αμοιβές τους.
Το έγγραφο μάλιστα στάλθηκε στον γενικό γραμματέα της Βουλής Θάνο Παπαϊωάννου και όχι στον πρόεδρο του Σώματος, διότι ο πρώτος ως υπηρεσιακός παράγοντας πρέπει να απαντήσει, κάτι που ωστόσο δεν έκανε παρά τη δίμηνη διορία που ανέφερε το έγγραφο, αφού είχε οριστεί νέα δικάσιμος στις 12 Ιουνίου 2012.
Ο λόγος της κοινοβουλευτικής «αφωνίας» είναι απλός, καθώς η Βουλή δυσκολεύεται να απαντήσει ότι το «πάσης φύσεως» κόστος του κάθε βουλευτή για το Κοινοβούλιο ξεπερνά τις 20.000 ευρώ (!) μηνιαίως ή τα 700 ευρώ ημερησίως.
Αναλυτικά το συνολικό κόστος του κάθε βουλευτή του Κοινοβουλίου είναι:
Ο στόλος των αυτοκινήτων που διαθέτει η Βουλή στους εθνοπατέρες. Κατά μέσο όρο το ελληνικό Κοινοβούλιο χρεώνεται 1.000 ευρώ τον μήνα για κάθε βουλευτή. Στο κονδύλι προστίθενται και έξοδα κίνησης ύψους 473 ευρώ το μήνα.•Βάσει του προϋπολογισμού της Βουλής, η βουλευτική αποζημίωση για κάθε βουλευτή φτάνει συνολικά τα 8.000 ευρώ.
•Περίπου στα 1.100 ευρώ κατά μέσο όρο τον μήνα υπολογίζονται οι αμοιβές των βουλευτών από τη συμμετοχή τους στις κοινοβουλευτικές επιτροπές, με το συγκεκριμένο κονδύλι να ανέρχεται στα 2.875.000 ευρώ.
Το ποσό αυτό δεν είναι σταθερό, αφού οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου που συμμετέχουν, για παράδειγμα, στην Επιτροπή Οικονομικών παίρνουν πολλά περισσότερα χρήματα από άλλους, αφού οι συνεδριάσεις της εν λόγω επιτροπής είναι πολύ περισσότερες.
Οι... υπερωρίες.
Σημειώνεται ότι για κάθε επιτροπή ο βουλευτής παίρνει 150 ευρώ. Αλλα 150 τον μήνα παίρνουν οι βουλευτές από την επιπλέον αποζημίωση των συνεδριάσεων της Ολομέλειας στα θερινά τμήματα της Βουλής. Σύνολο για επιτροπές και θερινά 1.250 ευρώ τον μήνα.
•Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του Κοινοβουλίου για το 2012 το συνολικό ποσό για την κάλυψη της οικογενειακής παροχής και εργοδοτικών εισφορών υπέρ ΕΟΠΥΥ ανέρχεται στα 1.062.000 ευρώ ή 350 ευρώ για κάθε βουλευτή τον μήνα.
•Περίπου 1.000 ευρώ κατά μέσο όρο κοστολογούνται τα αυτοκίνητα των βουλευτών που τους παρέχονται από τη Βουλή. Μετά και τις μειώσεις στα μισθώματα και στον κυβισμό των αυτοκινήτων, για τους βουλευτές της Αττικής τα αυτοκίνητα 1.400 κυβικών κοστίζουν 750 ευρώ τον μήνα, ενώ για τους βουλευτές επαρχίας τα αυτοκίνητα 1.800 κυβικών κοστίζουν 1.200 ευρώ τον μήνα.
•Στον προϋπολογισμό προβλέπονται έξοδα κίνησης για τους βουλευτές ύψους 1.705.100 ευρώ ή 473 ευρώ τον μήνα για κάθε βουλευτή.
•Το κονδύλι του προϋπολογισμού του 2012 για το επίδομα οργάνωσης γραφείου των βουλευτών είναι 8.146.900 ευρώ, άρα κάθε βουλευτής παίρνει τον μήνα 2.263 ευρώ, στο οποίο περιλαμβάνονται και τα ταχυδρομικά τέλη που δικαιούται που είναι περίπου 1.000 ευρώ μηνιαίως.
•Επίδομα ενοικίου λαμβάνουν οι βουλευτές περιφέρειας που υπολογίζεται περίπου σε 1.000 τον μήνα για κάθε βουλευτή, με τους περισσότερους να διαμένουν σε μεγάλα ξενοδοχεία της Αθήνας ύστερα από συμφωνίες που έχουν γίνει με τη Βουλή.
•Για τα τηλέφωνά τους οι βουλευτές λαμβάνουν περίπου 11.800 ευρώ ετησίως για τα σταθερά τηλέφωνα (ή 983 ευρώ μηνιαίως) και άλλα 200 ευρώ τον μήνα ως πλαφόν για τα κινητά.
Παροχές
Μπορεί η αποζημίωση του βουλευτή να ξεπερνά κατά λίγο τα 8.000 ευρώ, όμως αν αθροιστεί το κόστος όλων των μηνιαίων αποδοχών, αυτή σχεδόν τριπλασιάζεται.
ΤΑ ΕΞΤΡΑ ΤΥΧΕΡΑ
Ελευθέρας και για... Παράλληλη απασχόληση
Μπορεί η αποζημίωση του βουλευτή να είναι περίπου 8.000 ευρώ τον μήνα, ωστόσο με την κοστολόγηση όλων των παροχών που δίνονται στους βουλευτές και παρά τις μειώσεις που τους έγιναν, το συνολικό ποσό που πληρώνει η Βουλή μηνιαίως για καθέναν από τους «300» φτάνει τις 20.479 ευρώ, ενώ την ίδια ώρα έχει αρθεί το ασυμβίβαστο και μπορεί ο κάθε βουλευτής να ασκεί παράλληλα το όποιο επάγγελμά του και να κερδίζει και από αυτό.
ΤΑΚΤΙΚΗ
Κρατούν στο συρτάρι την κοστολόγηση μέχρι νεωτέρα
Το ποσό των 20.000 είναι μικρότερο κατά περίπου 2.000 ευρώ για τους βουλευτές της πρωτεύουσας που αντιστοιχούν στο 1/3 της Βουλής, αφού οι συγκεκριμένοι δεν λαμβάνουν επίδομα διαμονής και αεροπορικά εισιτήρια, προκειμένου να μπορούν να μεταβαίνουν στην εκλογική τους περιφέρεια, όπως οι άλλοι συνάδελφοί τους
Και φυσικά τα 12.000 ευρώ επιπλέον της αποζημίωσής του, που λαμβάνει είτε σε χρήματα, είτε σε παροχές ο κάθε βουλευτής, δεν μπορεί ούτε κατ΄ ελάχιστο να συγκριθούν με τις όποιες υπερωρίες ή σε κάποιες περιπτώσεις τα εκτός έδρας που λαμβάνουν κάποιοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης.
«Φόρμουλα».
Αυτό που κάνει λοιπόν η Βουλή, με βάση τα παραπάνω δεδομένα, είναι να κρατά στο συρτάρι το έγγραφο των δικαστών και να μην απαντά, μέχρις ότου ενδεχομένως βρεθεί κάποια «φόρμουλα» και δικαιολογήσουν ή να βγάλουν εκτός αμοιβής κάποια από τα ποσά που παίρνουν οι βουλευτές ή ακόμα και να προχωρήσουν «σε περικοπές των προνομίων των βουλευτών», όπως είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης την προπερασμένη Παρασκευή.
•ΧΑΜΗΛΕΣ... ΠΤΗΣΕΙΣ
Το κόστος για τους δύο επιστημονικούς συνεργάτες που δικαιούται να έχει ο κάθε βουλευτής ανέρχεται περίπου στα 2.000 ευρώ μηνιαίως για τον κάθε συνεργάτη, άρα 4.000 ευρώ και για τους δύο. Επίσης οι βουλευτές επαρχίας δικαιούνται δύο μονά εισιτήρια την εβδομάδα προκειμένου να μεταβαίνουν στις περιφέρειές τους. Αυτό σημαίνει 104 μονά εισιτήρια τον χρόνο, τα οποία υπολογίζονται κατά μέσο όρο στα 11.500 ευρώ τον χρόνο ή 960 ευρώ τον μήνα.
•ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
Το έγγραφο του δικαστηρίου έφτασε στη Βουλή εδώ και μήνες. Με αυτό οι δικαστές ζητούν να πληροφορηθούν πόσο κοστίζει ο κάθε βουλευτής τον μήνα. Απάντηση δεν έχουν πάρει από τις αρμόδιες Καταλαβαίνετε λοιπόν για τι είδους αναλγησία μιλάμε όταν αυτοί οι άνθρωποι δε θυσιάζουν ούτε χίλια ευρώ στην υπόθεση σωτηρίας της Ελλάδας (βλ. τραπεζών ) αλλά έχουν την απαίτηση να πληρώσουμε εμείς και μάλιστα με νομικές κυρώσεις αν αρνηθούμε. Δε θα περάσει αυτή η κλοπή όμως. Νομίζω ότι βρισκόμαστε σε ένα απόστημα που φουσκώνει ,φουσκώνει και όταν σπάσει θα παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Σίγουρα όμως είναι εξαιρετικά άκομψο να μειώνονται διαρκώς οι παροχές και οι συντάξεις προς κάθε φορολογούμενο και οι αμοιβές των βουλευτών που είναι και παχυλότατες να παραμένουν απείραχτες με μοναδικό προορισμό να δώσουν κίνητρο σε αυτούς τους τεμπέληδες να ξεπουλήσουν τη χώρα λίγο ακόμα μέχρι τον τελικό αφανισμό της. Για την ώρα ένα τραγουδάκι με αγωνιστική διάθεση. Venceremos κύριοι ,προδότες των προσδοκιών του Ελληνικού λαού. Με άλλα λόγια ,"θα νικήσουμε". Ότι και να μας κάνετε ,στο τέλος θα νικήσουμε.
Παραθέτω λοιπόν αυτό εδώ το άρθρο και σας καλώ να το διαδώσετε για να δει και ο υπόλοιπος κόσμος τι θυσίες κάνουν για εμάς αυτοί οι τριακόσιοι εκλεκτοί.
20.000€ ο πραγματικός μισθός του βουλευτή
Με αφορμή την προσφυγή δικαστικών αποκαλύπτεται ότι το «πάσης φύσεως κόστος» που δαπανά η Βουλή για τον κάθε βουλευτή είναι υπερδιπλάσιο από την αποζημίωση που δηλώνεται.
Σε... απόγνωση είναι οι επικεφαλής της Βουλής μετά το στενό... πρεσάρισμα που τους έχουν κάνει δικαστικοί και συγκεκριμένα το ειδικό τμήμα του Μισθοδικείου, προκειμένου να τους γνωστοποιήσουν το πάσης φύσεως κόστος που δαπανά η Βουλή για τον κάθε βουλευτή.
Κι αυτό γιατί ύστερα από προσφυγές δικαστικών λειτουργών που ζητούν να κηρυχθούν παράνομες οι μειώσεις που έγιναν στον κλάδο τους, το εν λόγω δικαστήριο ανέβαλε την απόφασή του και ζητά από τη Βουλή διευκρινίσεις προκειμένου να καθορίσουν τους μισθούς των δικαστικών, αφού σύμφωνα με το Σύνταγμα «οι βουλευτές δικαιούνται αποζημίωσης η οποία είναι ίση με το σύνολο των πάσης φύσεως μηνιαίων αποδοχών του ανώτατου δικαστικού λειτουργού».
Αναμονή.
Αυτό το «πάσης φύσεως» αντέστρεψαν και οι δικαστικοί -αναφερόμενοι στους βουλευτές- προκειμένου, βάσει της απάντησης -που ματαίως περιμένουν από τον περασμένο Μάρτιο- να καθορίσουν τις αμοιβές τους.
Το έγγραφο μάλιστα στάλθηκε στον γενικό γραμματέα της Βουλής Θάνο Παπαϊωάννου και όχι στον πρόεδρο του Σώματος, διότι ο πρώτος ως υπηρεσιακός παράγοντας πρέπει να απαντήσει, κάτι που ωστόσο δεν έκανε παρά τη δίμηνη διορία που ανέφερε το έγγραφο, αφού είχε οριστεί νέα δικάσιμος στις 12 Ιουνίου 2012.
Ο λόγος της κοινοβουλευτικής «αφωνίας» είναι απλός, καθώς η Βουλή δυσκολεύεται να απαντήσει ότι το «πάσης φύσεως» κόστος του κάθε βουλευτή για το Κοινοβούλιο ξεπερνά τις 20.000 ευρώ (!) μηνιαίως ή τα 700 ευρώ ημερησίως.
Αναλυτικά το συνολικό κόστος του κάθε βουλευτή του Κοινοβουλίου είναι:
Ο στόλος των αυτοκινήτων που διαθέτει η Βουλή στους εθνοπατέρες. Κατά μέσο όρο το ελληνικό Κοινοβούλιο χρεώνεται 1.000 ευρώ τον μήνα για κάθε βουλευτή. Στο κονδύλι προστίθενται και έξοδα κίνησης ύψους 473 ευρώ το μήνα.•Βάσει του προϋπολογισμού της Βουλής, η βουλευτική αποζημίωση για κάθε βουλευτή φτάνει συνολικά τα 8.000 ευρώ.
•Περίπου στα 1.100 ευρώ κατά μέσο όρο τον μήνα υπολογίζονται οι αμοιβές των βουλευτών από τη συμμετοχή τους στις κοινοβουλευτικές επιτροπές, με το συγκεκριμένο κονδύλι να ανέρχεται στα 2.875.000 ευρώ.
Το ποσό αυτό δεν είναι σταθερό, αφού οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου που συμμετέχουν, για παράδειγμα, στην Επιτροπή Οικονομικών παίρνουν πολλά περισσότερα χρήματα από άλλους, αφού οι συνεδριάσεις της εν λόγω επιτροπής είναι πολύ περισσότερες.
Οι... υπερωρίες.
Σημειώνεται ότι για κάθε επιτροπή ο βουλευτής παίρνει 150 ευρώ. Αλλα 150 τον μήνα παίρνουν οι βουλευτές από την επιπλέον αποζημίωση των συνεδριάσεων της Ολομέλειας στα θερινά τμήματα της Βουλής. Σύνολο για επιτροπές και θερινά 1.250 ευρώ τον μήνα.
•Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του Κοινοβουλίου για το 2012 το συνολικό ποσό για την κάλυψη της οικογενειακής παροχής και εργοδοτικών εισφορών υπέρ ΕΟΠΥΥ ανέρχεται στα 1.062.000 ευρώ ή 350 ευρώ για κάθε βουλευτή τον μήνα.
•Περίπου 1.000 ευρώ κατά μέσο όρο κοστολογούνται τα αυτοκίνητα των βουλευτών που τους παρέχονται από τη Βουλή. Μετά και τις μειώσεις στα μισθώματα και στον κυβισμό των αυτοκινήτων, για τους βουλευτές της Αττικής τα αυτοκίνητα 1.400 κυβικών κοστίζουν 750 ευρώ τον μήνα, ενώ για τους βουλευτές επαρχίας τα αυτοκίνητα 1.800 κυβικών κοστίζουν 1.200 ευρώ τον μήνα.
•Στον προϋπολογισμό προβλέπονται έξοδα κίνησης για τους βουλευτές ύψους 1.705.100 ευρώ ή 473 ευρώ τον μήνα για κάθε βουλευτή.
•Το κονδύλι του προϋπολογισμού του 2012 για το επίδομα οργάνωσης γραφείου των βουλευτών είναι 8.146.900 ευρώ, άρα κάθε βουλευτής παίρνει τον μήνα 2.263 ευρώ, στο οποίο περιλαμβάνονται και τα ταχυδρομικά τέλη που δικαιούται που είναι περίπου 1.000 ευρώ μηνιαίως.
•Επίδομα ενοικίου λαμβάνουν οι βουλευτές περιφέρειας που υπολογίζεται περίπου σε 1.000 τον μήνα για κάθε βουλευτή, με τους περισσότερους να διαμένουν σε μεγάλα ξενοδοχεία της Αθήνας ύστερα από συμφωνίες που έχουν γίνει με τη Βουλή.
•Για τα τηλέφωνά τους οι βουλευτές λαμβάνουν περίπου 11.800 ευρώ ετησίως για τα σταθερά τηλέφωνα (ή 983 ευρώ μηνιαίως) και άλλα 200 ευρώ τον μήνα ως πλαφόν για τα κινητά.
Παροχές
Μπορεί η αποζημίωση του βουλευτή να ξεπερνά κατά λίγο τα 8.000 ευρώ, όμως αν αθροιστεί το κόστος όλων των μηνιαίων αποδοχών, αυτή σχεδόν τριπλασιάζεται.
ΤΑ ΕΞΤΡΑ ΤΥΧΕΡΑ
Ελευθέρας και για... Παράλληλη απασχόληση
Μπορεί η αποζημίωση του βουλευτή να είναι περίπου 8.000 ευρώ τον μήνα, ωστόσο με την κοστολόγηση όλων των παροχών που δίνονται στους βουλευτές και παρά τις μειώσεις που τους έγιναν, το συνολικό ποσό που πληρώνει η Βουλή μηνιαίως για καθέναν από τους «300» φτάνει τις 20.479 ευρώ, ενώ την ίδια ώρα έχει αρθεί το ασυμβίβαστο και μπορεί ο κάθε βουλευτής να ασκεί παράλληλα το όποιο επάγγελμά του και να κερδίζει και από αυτό.
ΤΑΚΤΙΚΗ
Κρατούν στο συρτάρι την κοστολόγηση μέχρι νεωτέρα
Το ποσό των 20.000 είναι μικρότερο κατά περίπου 2.000 ευρώ για τους βουλευτές της πρωτεύουσας που αντιστοιχούν στο 1/3 της Βουλής, αφού οι συγκεκριμένοι δεν λαμβάνουν επίδομα διαμονής και αεροπορικά εισιτήρια, προκειμένου να μπορούν να μεταβαίνουν στην εκλογική τους περιφέρεια, όπως οι άλλοι συνάδελφοί τους
Και φυσικά τα 12.000 ευρώ επιπλέον της αποζημίωσής του, που λαμβάνει είτε σε χρήματα, είτε σε παροχές ο κάθε βουλευτής, δεν μπορεί ούτε κατ΄ ελάχιστο να συγκριθούν με τις όποιες υπερωρίες ή σε κάποιες περιπτώσεις τα εκτός έδρας που λαμβάνουν κάποιοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης.
«Φόρμουλα».
Αυτό που κάνει λοιπόν η Βουλή, με βάση τα παραπάνω δεδομένα, είναι να κρατά στο συρτάρι το έγγραφο των δικαστών και να μην απαντά, μέχρις ότου ενδεχομένως βρεθεί κάποια «φόρμουλα» και δικαιολογήσουν ή να βγάλουν εκτός αμοιβής κάποια από τα ποσά που παίρνουν οι βουλευτές ή ακόμα και να προχωρήσουν «σε περικοπές των προνομίων των βουλευτών», όπως είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης την προπερασμένη Παρασκευή.
•ΧΑΜΗΛΕΣ... ΠΤΗΣΕΙΣ
Το κόστος για τους δύο επιστημονικούς συνεργάτες που δικαιούται να έχει ο κάθε βουλευτής ανέρχεται περίπου στα 2.000 ευρώ μηνιαίως για τον κάθε συνεργάτη, άρα 4.000 ευρώ και για τους δύο. Επίσης οι βουλευτές επαρχίας δικαιούνται δύο μονά εισιτήρια την εβδομάδα προκειμένου να μεταβαίνουν στις περιφέρειές τους. Αυτό σημαίνει 104 μονά εισιτήρια τον χρόνο, τα οποία υπολογίζονται κατά μέσο όρο στα 11.500 ευρώ τον χρόνο ή 960 ευρώ τον μήνα.
•ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
Το έγγραφο του δικαστηρίου έφτασε στη Βουλή εδώ και μήνες. Με αυτό οι δικαστές ζητούν να πληροφορηθούν πόσο κοστίζει ο κάθε βουλευτής τον μήνα. Απάντηση δεν έχουν πάρει από τις αρμόδιες Καταλαβαίνετε λοιπόν για τι είδους αναλγησία μιλάμε όταν αυτοί οι άνθρωποι δε θυσιάζουν ούτε χίλια ευρώ στην υπόθεση σωτηρίας της Ελλάδας (βλ. τραπεζών ) αλλά έχουν την απαίτηση να πληρώσουμε εμείς και μάλιστα με νομικές κυρώσεις αν αρνηθούμε. Δε θα περάσει αυτή η κλοπή όμως. Νομίζω ότι βρισκόμαστε σε ένα απόστημα που φουσκώνει ,φουσκώνει και όταν σπάσει θα παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Σίγουρα όμως είναι εξαιρετικά άκομψο να μειώνονται διαρκώς οι παροχές και οι συντάξεις προς κάθε φορολογούμενο και οι αμοιβές των βουλευτών που είναι και παχυλότατες να παραμένουν απείραχτες με μοναδικό προορισμό να δώσουν κίνητρο σε αυτούς τους τεμπέληδες να ξεπουλήσουν τη χώρα λίγο ακόμα μέχρι τον τελικό αφανισμό της. Για την ώρα ένα τραγουδάκι με αγωνιστική διάθεση. Venceremos κύριοι ,προδότες των προσδοκιών του Ελληνικού λαού. Με άλλα λόγια ,"θα νικήσουμε". Ότι και να μας κάνετε ,στο τέλος θα νικήσουμε.
Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Πέρασε και ο Οκτώβριος ,φεύγει και ο Νοέμβριος,πλησιάζουμε με ταχύτητα στη λήξη της χρονιάς με την καινούργια να μας περιμένει ακόμη πιο ζοφερή και απειλητική. (Έτσι μας έχουν "τάξει " τουλάχιστον).
Πιστέψτε με ,το διάβασμα σε τέτοιους καιρούς αποτελεί μια απόδραση,ένα κοίταγμα μέσα από ένα παράθυρο ενός κόσμου που έχει και άλλες διαστάσεις ,που έχει και άλλα χρώματα εκτός από το άσπρο και το μαύρο.
Ξεκίνησε λοιπόν ο μήνας με άλλον έναν Τζόναθαν Κόου, διαβασμένον πάλι στα αγγλικά.
Μιλάω για το house of sleep. Πρόκειται για μια ιστορία περίεργη γύρω από ανθρώπους που η αυπνία είναι το βασικό τους χαρακτηριστικό. Ακούγεται αδιάφορο αλλά ο Κόου με τη μαστοριά του ανακατέβοντας στοιχεία που αποτελούν συστατικά της λογοτεχνικής του μαγειρικής όπως αναφορές σε παλαιότερες ταινίες του κινηματογράφου, καταγραφές της ζωής των ηρώων σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, όπως και με μια διαφορετική προσέγγιση της ομοφυλοφιλίας καταφέρνει να δώσει άλλο ένα αριστούργημα που ακροβατεί ανάμεσα στο κοινωνικό ,το επιστημονικό και το γκόθικ.
Το επόμενο βιβλίο είναι ιστορικό και έχει να κάνει με τη ναυμαχία της Ναυπάκτου ,μιας ναυμαχίας που όπως λέγεται έσωσε τη χριστιανική Ευρώπη από τον Οθωμανικό ζυγό.
Guest star o Miguel De Cervantes ο συγγραφέας του Δον Κιχώτη ο οποίος σε αυτή τη ναυμαχία τραυματίστηκε σοβαρά στο χέρι.
Όσοι παρακολουθούν το Σουλειμάν θα ενθουσιαστούν καθώς υπάρχουν πλείστες αναφορές σε βαθμό overdose στο Σουλτάνο που έφερε την Οθωμανική αυτοκρατορία στο απώγειο της δόξας της αλλά ταυτόχρονα έχασε την ευκαιρία να την επεκτείνει στα πέρατα της Ευρώπης και από εκεί και πέρα οι Οθωμανοί δεν ξαναείχαν τέτοια ευκαιρία.
Να μην παραλείψουμε και το ρόλο της Ελλάδας σε αυτή τη ναυμαχία αφού τους παραχωρήσαμε το γήπεδο που διεξήχθη ο αγώνας.
Η ιστορία των Ρόζενμεργκ ,οι οποίοι τη δεκαετία του 50 εκτελέστηκαν στην Αμερική ως κατάσκοποι.
Ήταν η περίοδος της αμερικάνικης ξενοφοβίας αλλά και της ανάγκης που ένοιωθε αυτή η υπερδύναμη να δείξει ότι δε "μασάει" απέναντι στον Στάλιν.
Μέσα από μια παρωδία δίκης δύο άνθρωποι οδηγούνται στην ηλεκτρική καρέκλα ακολουθώντας μια ετυμηγορία που από ότι φαίνεται η αμερικάνικη δικαιοσύνη είχε προκατασκευάσει πολύ πριν τους παραπέμψει ως κατασκόπους.
Οι Ρόζενμπεργκ αφήσαν δύο πολύ μικρά ανήλικα παιδιά πίσω τους . Ένα επτάχρονο αγόρι και ένα τετράχρονο κορίτσι τα οποία ανέλαβε το κράτος μέσω υιοθεσιών να αποκαταστήσει.
Το όλο δράμα μας γίνεται γνωστό μέσα από την αφήγηση του επτάχρονου τον οποίο τον βλέπουμε σε διάφορα στάδια της ζωής του.
Η αδερφή με πολλά ψυχολογικά προβλήματα ,θα σβήσει άδοξα πριν να φτάσει τα τριάντα.
Βιβλίο λογοτεχνικό αλλά και συγκλονιστικά ιστορικό περιγράφει ένα περιστατικό από το οποίο η σύγχρονη αμερικανικη ιστορία προσπαθεί να απαλλαγεί .
Είναι άλλωστε ιδιαίτερα ενοχλητικό όταν αποκαλύπτεται ότι οι προασπιστές των δικαιωμάτων του ελεύθερου κόσμου δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αυτούς που απέκτησαν τα διδακτορικά τους εξελίσσοντας ολοκληρωτικές μεθόδους ,μερικές φορές δε μάλιστα ,τους ξεπερνούν.
Ο Ισπανικός εμφύλιος δοσμένος από την πέννα ενός Γερμανού.
Η οπτική γωνία του γωνία είναι τοποθετημένη από την πλευρά των αναρχικών οι οποίοι κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού αποτελούσαν την πιο συνεπή και την πιο υγιή δύναμη απέναντι στους φασίστες του Φράνκο.
Ιδιαίτερα λεπτομερές ,φανερώνει ένα συγγραφέα με βαθιά γνώση της συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής αλλά σε μερικά σημεία κουράζει.
Η πλοκή του βρίσκεται ανάμεσα στην ιστορική αφήγηση και στο μυθιστόρημα.
Πάλι στα χωρικά ύδατα του Σουλειμάν βρισκόμαστε.
Είναι αυτό που λένε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε πίσω από κάθε μεγάλο δημιούργημα .
Ακόμη και από αυτή την ίδια την Οθωμανική αυτοκρατορία.
Με πολλές ιστορικές λεπτομέρειες αφηγείται την ιστορία του εξισλαμισμένου Έλληνα Ιμπραήμ ο οποίος έφτασε στο σημείο να υποβάλλει κάθε σοβαρή για την αυτοκρατορία, απόφαση στο σουλτάνο και μάλιστα να την παρουσιάζει με τέτοιο τρόπο ώστε ο σουλτάνος να μην αντιλαμβάνεται την παρέμβαση.
Βρήκε το τέλος που έχουν τα έντομα που πλησιάζουν πολύ στο φως.
Και για φινάλε ο σοφιστικέ ήχος των υπέροχων πορτογάλων Madre Deus στο κομμάτι με το οποίο πριν από χρόνια έγιναν γνωστοί.
Ραντεβού τον άλλο μήνα.
Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012
QUADROPHENIA
Μια από τις καταπληκτικότερες ταινίες στην ιστορία του Rock n' roll.
Μια ολόκληρη γενιά περιγραφεται μέσα από αυτή την ταινία που είναι αριστουργηματική και στην Ελλάδα δυσεύρετη.
Το Saturday night fever βασίστηκε σε αυτή την ταινία αλλά με αρκετά πιο φτηνιάρικο τρόπο.
Υπέροχη ταινία, φανταστικό φινάλε.
Ακόμη και αν δεν τη δείτε όλη, δείτε το τέλος της.
Μια ολόκληρη γενιά περιγραφεται μέσα από αυτή την ταινία που είναι αριστουργηματική και στην Ελλάδα δυσεύρετη.
Το Saturday night fever βασίστηκε σε αυτή την ταινία αλλά με αρκετά πιο φτηνιάρικο τρόπο.
Υπέροχη ταινία, φανταστικό φινάλε.
Ακόμη και αν δεν τη δείτε όλη, δείτε το τέλος της.
Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
Πολλοί το είπαν παράθυρο της ψυχής και σίγουρα η ποίηση και η λογοτεχνία το τίμησαν δεόντως.
Όμως ας μην ξεχνάμε πως ένα χαμόγελο μπορεί να είναι παραπειστικό ,να ξεγελάει και σε κάθε περίπτωση καλό είναι να θυμόμαστε πως ξεκίνησε σαν μια μυική αποτύπωση στο στόμα , μια ένδειξη που φανέρωνε επιθετικότητα.
Αρχικά το χαμόγελο δεν ήταν τίποτα άλλο από την επίδειξη των δοντιών του αρχιπήθηκου της φυλής που κατ'αυτόν τον τρόπο αποθάρρυνε τα άλλα μέλη να πλησιάσουν και να πειράξουν το φαί του πριν εκείνος νοιώσει την αίσθηση της στομαχικής πληρότητας.
Στην πορεία πέρασε μέσα από κοινωνικές παραδοχές και ευπρεπισμένο μας παρουσιάστηκε σαν εξάρτημα ομορφιάς ,γοητείας ή ακόμη και σαν προσωπικό χαρακτηριστικό.
Και όμως το χαμόγελο είναι μια επαναστατική πράξη, ειναι κάτι που για να το εμφανίσεις πρέπει να έχεις την έγκριση του ανώτερου σου , αυτού μέσα στο περιβάλλον του οποίου λειτουργείς.
Πράγματι, στις τάξεις ,οι δάσκαλοι κυνηγούν αυτούς που χαμογελούν ενώ το ίδιο συμβαίνει στο στρατό και στην εκκλησία.
Πρόσφατα άλλωστε έγινε στο Βατικανό ένα συνέδριο περί γέλιου στο οποίο αποδείχτηκε με ακυκλοφόρητες πηγές ότι ο Χριστός ήταν μια προσωπικότητα που δε φειδόταν του γέλιου και γι αυτό ήταν πολύ προσιτός στους μαθητές του. ( Για να μην αναφέρουμε το χιούμορ του βέβαια).
Στις μέρες μας όμως το γέλιο είναι ακριβοθώρητο και γίνεται όλο και πιο σπάνιο όσο ανεβαίνουμε στην ιεραρχία της κοινωνικής καταξίωσης.
Σε μια επιθεώρηση στρατεύματος ο στρατηγός μπορεί να τιμήσει με το χαμόγελο του κάποιο στρατιώτη αλλά θα αποτελέσει σφάλμα ολέθριο αν αυτό το χαμόγελο βρει ανταπόδοση.
Οι πολιτικοί αρχηγοί απευθύνονται στους κατωτέρους τους μέσα σε μια απέραντη βλοσυρότητα και το ίδια συμβαίνει και στις σοβαροφανείς ολομέλειες των κομμάτων δεξιών και αριστερών
Το Όνομα του Ρόδου του Ουμπέρτο Έκο στηρίχτηκε στη χαμένη πραγματεία του Αριστοτέλη "Περί γέλωτος" στα δε καθ'ημάς, δεκαπέντε ( και βάλε) χρόνια πριν ,στις πανελλήνιες ,το χαμόγελο μας έδωσε θέμα έκθεσης το οποίο ακόμη και σήμερα οι εκθεσάδες το επαναφέρουν στη μνήμη τους με δέος.
Ας ξεκινήσουμε την επανάσταση μας με το χαμόγελο λοιπόν.
Σε πείσμα όσων έχουν βαλθεί να μας μετατρέψουν σε κατηφή αγέλαστα ρομποτάκια ,εμείς ας αντιτάξουμε το καταλυτικό χαμόγελό μας .
Κάπου εδώ κολλάει και ο ευφάνταστος τίτλος του βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου, "Χαμογέλα ρε ,τι σου ζητάνε;"
Μην ξεχνάμε ότι το γελαστό παιδί μπορεί να το σκοτώσαν οι φασίστες αλλά με το χαμόγελό του κατέκτησε την ετρύφησή του στις σκέψεις μας και στις καρδιές μας.Και όταν το οπλοστάσιο μας στερεύει , το χαμόγελό μας σίγουρα θα αποσυντονίσει τους αντιπάλους μας.
Το έχω ξαναβάλει αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι ,μαζί με το φιλμάκι του ,μου δημιουργεί πάντα μια ψυχική ευφορία.
Όμως ας μην ξεχνάμε πως ένα χαμόγελο μπορεί να είναι παραπειστικό ,να ξεγελάει και σε κάθε περίπτωση καλό είναι να θυμόμαστε πως ξεκίνησε σαν μια μυική αποτύπωση στο στόμα , μια ένδειξη που φανέρωνε επιθετικότητα.
Αρχικά το χαμόγελο δεν ήταν τίποτα άλλο από την επίδειξη των δοντιών του αρχιπήθηκου της φυλής που κατ'αυτόν τον τρόπο αποθάρρυνε τα άλλα μέλη να πλησιάσουν και να πειράξουν το φαί του πριν εκείνος νοιώσει την αίσθηση της στομαχικής πληρότητας.
Στην πορεία πέρασε μέσα από κοινωνικές παραδοχές και ευπρεπισμένο μας παρουσιάστηκε σαν εξάρτημα ομορφιάς ,γοητείας ή ακόμη και σαν προσωπικό χαρακτηριστικό.
Και όμως το χαμόγελο είναι μια επαναστατική πράξη, ειναι κάτι που για να το εμφανίσεις πρέπει να έχεις την έγκριση του ανώτερου σου , αυτού μέσα στο περιβάλλον του οποίου λειτουργείς.
Πράγματι, στις τάξεις ,οι δάσκαλοι κυνηγούν αυτούς που χαμογελούν ενώ το ίδιο συμβαίνει στο στρατό και στην εκκλησία.
Πρόσφατα άλλωστε έγινε στο Βατικανό ένα συνέδριο περί γέλιου στο οποίο αποδείχτηκε με ακυκλοφόρητες πηγές ότι ο Χριστός ήταν μια προσωπικότητα που δε φειδόταν του γέλιου και γι αυτό ήταν πολύ προσιτός στους μαθητές του. ( Για να μην αναφέρουμε το χιούμορ του βέβαια).
Στις μέρες μας όμως το γέλιο είναι ακριβοθώρητο και γίνεται όλο και πιο σπάνιο όσο ανεβαίνουμε στην ιεραρχία της κοινωνικής καταξίωσης.
Σε μια επιθεώρηση στρατεύματος ο στρατηγός μπορεί να τιμήσει με το χαμόγελο του κάποιο στρατιώτη αλλά θα αποτελέσει σφάλμα ολέθριο αν αυτό το χαμόγελο βρει ανταπόδοση.
Οι πολιτικοί αρχηγοί απευθύνονται στους κατωτέρους τους μέσα σε μια απέραντη βλοσυρότητα και το ίδια συμβαίνει και στις σοβαροφανείς ολομέλειες των κομμάτων δεξιών και αριστερών
Το Όνομα του Ρόδου του Ουμπέρτο Έκο στηρίχτηκε στη χαμένη πραγματεία του Αριστοτέλη "Περί γέλωτος" στα δε καθ'ημάς, δεκαπέντε ( και βάλε) χρόνια πριν ,στις πανελλήνιες ,το χαμόγελο μας έδωσε θέμα έκθεσης το οποίο ακόμη και σήμερα οι εκθεσάδες το επαναφέρουν στη μνήμη τους με δέος.
Ας ξεκινήσουμε την επανάσταση μας με το χαμόγελο λοιπόν.
Σε πείσμα όσων έχουν βαλθεί να μας μετατρέψουν σε κατηφή αγέλαστα ρομποτάκια ,εμείς ας αντιτάξουμε το καταλυτικό χαμόγελό μας .
Κάπου εδώ κολλάει και ο ευφάνταστος τίτλος του βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου, "Χαμογέλα ρε ,τι σου ζητάνε;"
Μην ξεχνάμε ότι το γελαστό παιδί μπορεί να το σκοτώσαν οι φασίστες αλλά με το χαμόγελό του κατέκτησε την ετρύφησή του στις σκέψεις μας και στις καρδιές μας.Και όταν το οπλοστάσιο μας στερεύει , το χαμόγελό μας σίγουρα θα αποσυντονίσει τους αντιπάλους μας.
Το έχω ξαναβάλει αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι ,μαζί με το φιλμάκι του ,μου δημιουργεί πάντα μια ψυχική ευφορία.
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012
NICK CAVE αυτός ο άγνωστος.
Όλοι που ασχολούνται με αυτό το μουσικό ιδίωμα γνωρίζουν το μεγάλο Αυστραλό για τις γοτθικές ροκ συνθέσεις του. Ξεχνιέται ας πούμε το your funeral, my trial ;
Εδώ ,έχουμε ένα διαφορετικό Nick Cave,συνθέτη σε κινηματογραφική μουσική όπου ομολογουμένως ξεδιπλώνει μιαν άλλη λεωφόρο ταλέντων.
Από τη δολοφονία του Jesse James
Πρόσφατα ,έγραψε μουσική για την ταινία "Ο δρόμος".
Εδώ ,έχουμε ένα διαφορετικό Nick Cave,συνθέτη σε κινηματογραφική μουσική όπου ομολογουμένως ξεδιπλώνει μιαν άλλη λεωφόρο ταλέντων.
Από τη δολοφονία του Jesse James
Πρόσφατα ,έγραψε μουσική για την ταινία "Ο δρόμος".
Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012
ΠΩΣ Η ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
Όταν στη Θατσερική Αγγλία συνέβαιναν σημεία και τέρατα πολλοί μουσικοί πηγαίνοντας κόντρα στις εταιρείες και το κατεστημένο ,αντέδρασαν και όρθωσαν το ανάστημά τους με το μόνο όπλο που διέθεταν ,τη μουσική.
Εδώ ο Tom Robinson, μαχόμενος αριστερός και ομοφυλόφιλος υπερασπίζεται όλες τις μειονότητες που διώκονται από την κυβέρνηση τότε και το φασιστικό National Front.
Ο Αμερικάνος Phil Oakes το έγραψε χρόνια πριν ,όταν κάθε χτύπημα στην πόρτα του τον τρόμοκρατούσε πιστεύοντας πως είναι η ασφάλεια που έρχεται να τον συλλάβει.
Αμερικάνος και κομμουνιστής γαρ!
Αυτοκτόνησε όταν ύστερα από μία βλάβη στις φωνητικές χορδές διαπίστωσε πως δεν μπορούσε να τραγουδήσει πια.
Όσο για τους Specials ,τι να πούμε;
Άκρως πολιτικοποιημένοι ,με άποψη και πάντα αγκάθι στην εκάστοτε εξουσία με το στίχο και τη μουσική τους.
Άλλο ένα ιερό τέρας της μαχόμενης για τον άθρωπο μουσικής , συνέχισε να παίζει νταμς παρ'ότι έμεινε παράλυτος από τη μέση και κάτω ύστερα από πτώση από κάποιο τέταρτο όροφο στη Βαρκελώνη
Φυσικά υπάρχουν χιλιάδες άλλοι ,απλώς εδώ παράθεσα ένα δείγμα.
Εδώ ο Tom Robinson, μαχόμενος αριστερός και ομοφυλόφιλος υπερασπίζεται όλες τις μειονότητες που διώκονται από την κυβέρνηση τότε και το φασιστικό National Front.
Ο Αμερικάνος Phil Oakes το έγραψε χρόνια πριν ,όταν κάθε χτύπημα στην πόρτα του τον τρόμοκρατούσε πιστεύοντας πως είναι η ασφάλεια που έρχεται να τον συλλάβει.
Αμερικάνος και κομμουνιστής γαρ!
Αυτοκτόνησε όταν ύστερα από μία βλάβη στις φωνητικές χορδές διαπίστωσε πως δεν μπορούσε να τραγουδήσει πια.
Όσο για τους Specials ,τι να πούμε;
Άκρως πολιτικοποιημένοι ,με άποψη και πάντα αγκάθι στην εκάστοτε εξουσία με το στίχο και τη μουσική τους.
Άλλο ένα ιερό τέρας της μαχόμενης για τον άθρωπο μουσικής , συνέχισε να παίζει νταμς παρ'ότι έμεινε παράλυτος από τη μέση και κάτω ύστερα από πτώση από κάποιο τέταρτο όροφο στη Βαρκελώνη
Φυσικά υπάρχουν χιλιάδες άλλοι ,απλώς εδώ παράθεσα ένα δείγμα.
Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012
ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΕΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ
Όταν είναι κανείς δάσκαλος ,καλείται μαζί με άλλα πολλά να διδάξει γεγονότα, να εστιάσει σε επετείους της χώρας και να δώσει πανηγυρικό χαρακτήρα σε γιορτές που χαρακτηρίζονται εθνικές σφυρηλατώντας ταυτόχρονα στους μαθητές του αυτό που λέμε " εθνική συνείδηση"..
Παίρνει λοιπόν ο δάσκαλος αυτό το εύπλαστο ζυμαράκι που λέγεται παιδί, του εξηγεί ότι εδώ που γεννήθηκε ,αυτά τα χώματα είναι ιερά και ότι αυτός ο τόπος έχει τιμηθεί από την παρουσία μεγάλων ανδρών -και γυναικών- που δε δίστασαν να δώσουν ακόμη και τη ζωή τους για την πατρίδα και καλεί το παιδί σε ανάλογες περιστάσεις στο μέλλον να φερθεί ανάλογα.
Φουσκώνει λοιπόν το παιδί από υπερηφάνεια για το παρελθόν του ,για τους ήρωες του για τη σημαία του για τους θρύλους και τις παραδόσεις του και νοιώθει ίσως και άτυχο που δεν του έτυχε μια ανάλογη περίσταση να δείξει τον ηρωισμό του ,να διακριθεί σε ένα πεδίο που είναι φτιαγμένο μόνο για εκλεκτούς.
Και η ευκαιρία παρουσιάζεται.
Το παιδί έχει μεγαλώσει ,έχει ενταχθεί στην παραγωγή και όλα αυτά τα ηρωικά έχουν στιβαχτεί σε μια ντιβανοκασέλα σε κάποιο ξεχασμένο μέρος του εγκεφάλου όπου κάποιος τα κλείδωσε και μετά ξέχασε που έβαλε το κλειδί.
Ξαφνικά το παιδί που μεγάλωσε μαζί με άλλα παιδιά που μεγάλωσαν παράλληλα με αυτό, μαθαίνει πως η περήφανη χώρα του μπορεί να κατανίκησε τους Ούνους και τους Γότθους και τους οποιουσδήποτε άλλους στα πεδία των μαχών αλλά έχασε στη Μονόπολη όταν επικράτησε η ειρήνη και αυτό αποδεικνύεται τελικά πολύ χειρότερο από το να έχανε τη μάχη.
Γιατί στον πόλεμο τον αντίπαλο τον έχεις στοχοποιημένο απέναντι σου ,τον σημαδεύεις με το όπλο και αν είσαι ικανός τον σκοτώνεις και συν τοις άλλοις κερδίζεις και δόξα.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν το παιδί που τώρα πια έχει μεγαλώσει πας η μόνη συμμετοχή που μπορεί να διεκδικήσει για να ελπίζει στο χτίσιμο της ελληνικής ιστορίας είναι η προσθήκη του ονόματός του στις χιλιάδες χιλιάδων των παράπλευρων οικονομικών απωλειών του νέου πολέμου, αυτού της Μονόπολης.
Σε περίοδο ειρήνης όμως όταν χάσεις στη Μονόπολη υποθηκεύεις το σπίτι σου ,τη δουλειά σου και στο τέλος τα άγια χωματά σου που οι παπούδες σου χύσαν το αίμα τους γι αυτά ,μη γνωρίζοντας προφανώς πως αυτά αργότερα, πολύ αργότερα αυτά θα παίζονταν ως βραβείο σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στο οποίο η χώρα μας δεν είχε ποτέ ικανούς παίκτες ,εκτός φυσικά από αυτούς που μας έμπασαν στο κόλπο και μας έβαλαν να το παίξουμε προς δικό τους όφελος.
Έτσι εγώ ο δάσκαλος ,τι να πω για το ένα και μοναδικό τεράστιο ΟΧΙ που είπε ο λαός μας στο φασισμό όταν σήμερα την ίδια στιγμή λέει ΝΑΙ, κατ'εξακολούθηση σε ότι του ζητηθεί από τους άσσους της Μonopoly ;
Και πως να εξηγήσω στα παιδιά την απαίτηση κάποιων ,από αυτούς που νικήσαμε κάποτε και τώρα ξανάρχονται για να κλείσουν τον κύκλο ,ότι νησιά με λιγότερους από εκατοπενήντα κατοίκους πρέπει να εκκενωθούν ;
Βέβαια όσο και να αγωνιώ ως δάσκαλος για το δίλημμά μου ,η μέρα θα εορτασθεί με τη φαινομενική λαμπρότητα που θα θελήσουν οι κινούντες τα νήματα να της δώσουν και σίγουρα όλο και κάποιος πριμοδοτημένος από κάποιο εκλογικό σύστημα πρωθυπουργός θα μας θυμίσει τα περί εθνικού καθήκοντος και εθνικής θυσίας.
Τουλάχιστον όμως με αυτή την παρέμβασή του θα μου δώσει το ζωντανό παράδειγμα όταν έλθει η ώρα να διδάξω την έννοια " εσχάτη προδοσία " από που θα πρέπει να αντλήσω τα παραδείγματα.
Κλείνω με ένα απόσπασμα του Philip Glass από μια όπερα που την έχει γράψει στα Σανσκριτικά ,έτσι ώστε κανείς να μην καταλαβαίνει άρα το feeling να είναι universal.( απολογούμαι για την κατάχρηση των όρων).
Μήπως τελικά η λύση βρίσκεται στην ομοφωνία της ασυνενοησίας;
Παίρνει λοιπόν ο δάσκαλος αυτό το εύπλαστο ζυμαράκι που λέγεται παιδί, του εξηγεί ότι εδώ που γεννήθηκε ,αυτά τα χώματα είναι ιερά και ότι αυτός ο τόπος έχει τιμηθεί από την παρουσία μεγάλων ανδρών -και γυναικών- που δε δίστασαν να δώσουν ακόμη και τη ζωή τους για την πατρίδα και καλεί το παιδί σε ανάλογες περιστάσεις στο μέλλον να φερθεί ανάλογα.
Φουσκώνει λοιπόν το παιδί από υπερηφάνεια για το παρελθόν του ,για τους ήρωες του για τη σημαία του για τους θρύλους και τις παραδόσεις του και νοιώθει ίσως και άτυχο που δεν του έτυχε μια ανάλογη περίσταση να δείξει τον ηρωισμό του ,να διακριθεί σε ένα πεδίο που είναι φτιαγμένο μόνο για εκλεκτούς.
Και η ευκαιρία παρουσιάζεται.
Το παιδί έχει μεγαλώσει ,έχει ενταχθεί στην παραγωγή και όλα αυτά τα ηρωικά έχουν στιβαχτεί σε μια ντιβανοκασέλα σε κάποιο ξεχασμένο μέρος του εγκεφάλου όπου κάποιος τα κλείδωσε και μετά ξέχασε που έβαλε το κλειδί.
Ξαφνικά το παιδί που μεγάλωσε μαζί με άλλα παιδιά που μεγάλωσαν παράλληλα με αυτό, μαθαίνει πως η περήφανη χώρα του μπορεί να κατανίκησε τους Ούνους και τους Γότθους και τους οποιουσδήποτε άλλους στα πεδία των μαχών αλλά έχασε στη Μονόπολη όταν επικράτησε η ειρήνη και αυτό αποδεικνύεται τελικά πολύ χειρότερο από το να έχανε τη μάχη.
Γιατί στον πόλεμο τον αντίπαλο τον έχεις στοχοποιημένο απέναντι σου ,τον σημαδεύεις με το όπλο και αν είσαι ικανός τον σκοτώνεις και συν τοις άλλοις κερδίζεις και δόξα.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν το παιδί που τώρα πια έχει μεγαλώσει πας η μόνη συμμετοχή που μπορεί να διεκδικήσει για να ελπίζει στο χτίσιμο της ελληνικής ιστορίας είναι η προσθήκη του ονόματός του στις χιλιάδες χιλιάδων των παράπλευρων οικονομικών απωλειών του νέου πολέμου, αυτού της Μονόπολης.
Σε περίοδο ειρήνης όμως όταν χάσεις στη Μονόπολη υποθηκεύεις το σπίτι σου ,τη δουλειά σου και στο τέλος τα άγια χωματά σου που οι παπούδες σου χύσαν το αίμα τους γι αυτά ,μη γνωρίζοντας προφανώς πως αυτά αργότερα, πολύ αργότερα αυτά θα παίζονταν ως βραβείο σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στο οποίο η χώρα μας δεν είχε ποτέ ικανούς παίκτες ,εκτός φυσικά από αυτούς που μας έμπασαν στο κόλπο και μας έβαλαν να το παίξουμε προς δικό τους όφελος.
Έτσι εγώ ο δάσκαλος ,τι να πω για το ένα και μοναδικό τεράστιο ΟΧΙ που είπε ο λαός μας στο φασισμό όταν σήμερα την ίδια στιγμή λέει ΝΑΙ, κατ'εξακολούθηση σε ότι του ζητηθεί από τους άσσους της Μonopoly ;
Και πως να εξηγήσω στα παιδιά την απαίτηση κάποιων ,από αυτούς που νικήσαμε κάποτε και τώρα ξανάρχονται για να κλείσουν τον κύκλο ,ότι νησιά με λιγότερους από εκατοπενήντα κατοίκους πρέπει να εκκενωθούν ;
Βέβαια όσο και να αγωνιώ ως δάσκαλος για το δίλημμά μου ,η μέρα θα εορτασθεί με τη φαινομενική λαμπρότητα που θα θελήσουν οι κινούντες τα νήματα να της δώσουν και σίγουρα όλο και κάποιος πριμοδοτημένος από κάποιο εκλογικό σύστημα πρωθυπουργός θα μας θυμίσει τα περί εθνικού καθήκοντος και εθνικής θυσίας.
Τουλάχιστον όμως με αυτή την παρέμβασή του θα μου δώσει το ζωντανό παράδειγμα όταν έλθει η ώρα να διδάξω την έννοια " εσχάτη προδοσία " από που θα πρέπει να αντλήσω τα παραδείγματα.
Κλείνω με ένα απόσπασμα του Philip Glass από μια όπερα που την έχει γράψει στα Σανσκριτικά ,έτσι ώστε κανείς να μην καταλαβαίνει άρα το feeling να είναι universal.( απολογούμαι για την κατάχρηση των όρων).
Μήπως τελικά η λύση βρίσκεται στην ομοφωνία της ασυνενοησίας;
Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012
VAN MORRISON
Μεγάλος Ιρλανδός.
Όσοι τον έχουν πλησιάσει λένε πως είναι μίζερος.
Είναι όμως καταπληκτικός. Έχει κάνει τα πάντα από ενορχήστρωση ,σύνθεση ,στιχουργική ,διασκευή αλλά και έχει παίξει και όλα τα είδη.
Σήμερα το πρωί οδηγώντας την ώρα που ανέτειλε ο ήλιος και ακούγοντας την καινούργια του δουλειά ξανάπεσα στην αναπόληση μιας ζωής που την πέρασα μαζί του. Συντροφιά σε μοναχικές σκοπιές στο στρατό ,σε ταξίδια ,σε χαρές.
Μέχρι και στον γάμο μου με αυτόν χόρεψα τον πρώτο χορό.
Απολαύστε τον.
Οι αδυναμίες δεν κρύβονται.
Όσοι τον έχουν πλησιάσει λένε πως είναι μίζερος.
Είναι όμως καταπληκτικός. Έχει κάνει τα πάντα από ενορχήστρωση ,σύνθεση ,στιχουργική ,διασκευή αλλά και έχει παίξει και όλα τα είδη.
Σήμερα το πρωί οδηγώντας την ώρα που ανέτειλε ο ήλιος και ακούγοντας την καινούργια του δουλειά ξανάπεσα στην αναπόληση μιας ζωής που την πέρασα μαζί του. Συντροφιά σε μοναχικές σκοπιές στο στρατό ,σε ταξίδια ,σε χαρές.
Μέχρι και στον γάμο μου με αυτόν χόρεψα τον πρώτο χορό.
Απολαύστε τον.
Οι αδυναμίες δεν κρύβονται.
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΑΛΛΑ Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ...
Με κάποια συγκροτήματα μεγαλώσαμε και από ότι φαίνεται θα μας συνοδεύουν για πάντα αποτελώντας στοιχείο της ταυτότητας μας.
Στο λυκαυγές όμως της μαγικής τους πορείας ηχούσαν κάπως διαφορετικά, αν και εξίσου υπέροχα.
Ακούστε μερικά από αυτά όταν το όνομά τους δεν αποτελόυσε εγγύηση για να γεμίσουν τα στάδια με αλλαλάζοντες οπαδούς.
Στο λυκαυγές όμως της μαγικής τους πορείας ηχούσαν κάπως διαφορετικά, αν και εξίσου υπέροχα.
Ακούστε μερικά από αυτά όταν το όνομά τους δεν αποτελόυσε εγγύηση για να γεμίσουν τα στάδια με αλλαλάζοντες οπαδούς.
Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Μπαίνοντας για τα καλά στις υποχρεώσεις της νέας περιόδου ,με ότι και αν αυτό σημαίνει, (νέους φόρους,τρεξίματα, έξοδα) οπλίστηκα με αισιοδοξία και κινητική ενέργεια από κάποια καλά βιβλία που διάβασα και ξεκίνησα.
Πρώτο και ένα από τα καλά το " Οι κεραίες της εποχής μου" κατά το όνομα της τηλεοπτικής εκπομπής της ΝΕΤ όπου ο Ανταίος Χρυσοστομίδης με τη Μικέλα Χαρτουλάρη παρουσιάζουν κάθε Τρίτη και από ένα διάσημο συγγραφέα του καιρού μας με συνέντευξη στο σπίτι του, στη χώρα που κατοικεί, στο περιβάλλον που γράφει.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανίωτη και το έχει επιμεληθεί ο Χρυσοστομίδης μόνος του.
Εδώ παρουσιάζονται τριαντατρείς συγγραφείς μαζί με τα παραλειπόμενα των συνεντεύξεων ,όσα δηλαδή δεν έδειξαν οι κάμερες, εκ παραλλήλου με τη δυνατότητα που δίνεται σε κάποιον να πληροφορηθεί νέα ονόματα αλλά κυρίως να διαβάσει περί ποίων θεμάτων αυτοί οι συγγραφείς ,ομιλούν.
Σύντομα ( ελπίζω ) αναμένεται και ο δεύτερος τόμος.
Κατόπιν διαβασα το εκπληκτικό "Ξενοδοχείο Λουτεσία " του Ασουλίν από τις εκδόσεις Πόλις.
Συγγενές με το δέκα του Καραγάτση ,και το Μέγαρο Γιακουμπιάν του Μαφχούζ.
Πρωταγωνιστεί ένα Παρισινό ξενοδοχείο μαζί με τον ιδιωτικό του αστυνομικό και βλέπουμε να κυλούν τρείς περίοδοι, η προπολεμική Γαλλία ,η ναζιστική κατοχή που φέρνει και την επίταξη του ξενοδοχείου και η μετά την απελευθέρωση εποχή όπου το ξενοδοχείο μπαίνει στην υπηρεσία αυτών που επιστρέφουν από τα ναζιζτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Εκπληκτική σκιαγράφηση και ανατομία χαρακτήρων όπως και βαθιά κατανόηση στους λόγους που ωθούν τους ανθρώπους σε μια προσπάθεια επιβίωσης ,να αλλάζουν στρατόπεδα.
Παρακαλάς να μην τελειώσει.
Ύστερα ήρθε το Last Orders του Graham Swift το οποίο το δάβασα στη μητρική του γλώσσα.
Κάποιοι το κατατάσσουν ανάμεσα στα πενήντα καλύτερα πονήματα της αγγλικής μυθιστοριογραφίας.
Γραμμένο στη λονδρέζικη Cockney μιλάει για την τελευταία επιθυμία ενός νεκρού προς τους φίλους του , εξ'ου και ο τίτλος αλλά τα πάντα συμβαίνουν σε ένα pub όπου όπως παραδοσιακά είθισται σε όλη την Αγγλία, λίγο πριν έρθει η ώρα του κλεισίματος ο ιδιοκτήτης να καλεί τον κόσμο για ένα τελευταίο γύρο ,με τη φράση, last orders.
Η ιστορία της κατοχής και του εμφυλίου δοσμένη από ένα ουδέτερο (φιλέλληνα ) αναλυτή.
Καταπληκτικό, όπως και όλα του τα βιβλία άλλωστε. Από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Μετά διάβασα τη βιογραφία της Δανάης Στρατηγοπούλου της τραγουδίστριας του Αττίκ από την Πόπη Μαγουλά Γαιτάνου αφενός γιατί μου αρέσει ο Αττίκ ,αφ'ετέρου γιατί μέσα από τέτοιες αφηγήσεις ανακαλύπτει κανείς ψηφίδες ιστορίας που απαρτίζουν το μωσαικό της εποχής και της χώρας.
Εκδόσεις Άγκυρα. Συνοδεύεται και από CD
Τέλος ο μήνας έκλεισε με το "για τι πράγμα μιλάω ,όταν μιλάω για το τρέξιμο ",του ιάπωνα Χαρούκι Μουρακάμι από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.Αυτοβιογραφικό . Εδώ ο διάσημος συγγραφέας παρουσιάζει τη ζωή του και το χρονικό της συγγραφής των βιβλίων του μέσα από συμμετοχές σε μαραθώνιους δρόμους και αγώνες τριάθλου.
¨Ενας στοχαστής που τρέχει και σκέφτεται, ενώ παράλληλα ταυτίζει το τρέξιμο και την επίπονη προσπάθεια που αυτό απαιτεί ,με την πορεία της ζωής.
Σε κάποια σημεία θυμίζει τη "μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων " του Alan Silitoe.
Για όσους τους αρέσει ο Μουρακάμι ,η ανάγνωση του βιβλίου αυτού κρίνεται απαραίτητη.
Αυτά για την ώρα.
Και ας μην ξεχνιόμαστε ! ο Δεκέμβρης και το τέλος του κόσμου πλησιάζουν γι αυτό διαβάστε να προλάβετε.
Ότι προλάβετε.
Και τέσσερα κομμάτια από τους Καναδούς με την Ελληνίδα τραγουδίστρια.
Πρώτο και ένα από τα καλά το " Οι κεραίες της εποχής μου" κατά το όνομα της τηλεοπτικής εκπομπής της ΝΕΤ όπου ο Ανταίος Χρυσοστομίδης με τη Μικέλα Χαρτουλάρη παρουσιάζουν κάθε Τρίτη και από ένα διάσημο συγγραφέα του καιρού μας με συνέντευξη στο σπίτι του, στη χώρα που κατοικεί, στο περιβάλλον που γράφει.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανίωτη και το έχει επιμεληθεί ο Χρυσοστομίδης μόνος του.
Σύντομα ( ελπίζω ) αναμένεται και ο δεύτερος τόμος.
Κατόπιν διαβασα το εκπληκτικό "Ξενοδοχείο Λουτεσία " του Ασουλίν από τις εκδόσεις Πόλις.
Συγγενές με το δέκα του Καραγάτση ,και το Μέγαρο Γιακουμπιάν του Μαφχούζ.
Πρωταγωνιστεί ένα Παρισινό ξενοδοχείο μαζί με τον ιδιωτικό του αστυνομικό και βλέπουμε να κυλούν τρείς περίοδοι, η προπολεμική Γαλλία ,η ναζιστική κατοχή που φέρνει και την επίταξη του ξενοδοχείου και η μετά την απελευθέρωση εποχή όπου το ξενοδοχείο μπαίνει στην υπηρεσία αυτών που επιστρέφουν από τα ναζιζτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Παρακαλάς να μην τελειώσει.
Ύστερα ήρθε το Last Orders του Graham Swift το οποίο το δάβασα στη μητρική του γλώσσα.
Κάποιοι το κατατάσσουν ανάμεσα στα πενήντα καλύτερα πονήματα της αγγλικής μυθιστοριογραφίας.
Γραμμένο στη λονδρέζικη Cockney μιλάει για την τελευταία επιθυμία ενός νεκρού προς τους φίλους του , εξ'ου και ο τίτλος αλλά τα πάντα συμβαίνουν σε ένα pub όπου όπως παραδοσιακά είθισται σε όλη την Αγγλία, λίγο πριν έρθει η ώρα του κλεισίματος ο ιδιοκτήτης να καλεί τον κόσμο για ένα τελευταίο γύρο ,με τη φράση, last orders.
Πάλι και εδώ βασικό θέμα είναι η ανατομία των χαρακτήρων της βρετανικής εργατικής τάξης.
Σειρά μετά είχε η ιστορία ,καθώς για λόγους συμπλήρωσης γνώσεων διάβασα το "η Ελλάδα του Χίτλερ " από τον καταπληκτικό βρετανό ιστορικό Mazower.
Καταπληκτικό, όπως και όλα του τα βιβλία άλλωστε. Από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Μετά διάβασα τη βιογραφία της Δανάης Στρατηγοπούλου της τραγουδίστριας του Αττίκ από την Πόπη Μαγουλά Γαιτάνου αφενός γιατί μου αρέσει ο Αττίκ ,αφ'ετέρου γιατί μέσα από τέτοιες αφηγήσεις ανακαλύπτει κανείς ψηφίδες ιστορίας που απαρτίζουν το μωσαικό της εποχής και της χώρας.
Τέλος ο μήνας έκλεισε με το "για τι πράγμα μιλάω ,όταν μιλάω για το τρέξιμο ",του ιάπωνα Χαρούκι Μουρακάμι από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.Αυτοβιογραφικό . Εδώ ο διάσημος συγγραφέας παρουσιάζει τη ζωή του και το χρονικό της συγγραφής των βιβλίων του μέσα από συμμετοχές σε μαραθώνιους δρόμους και αγώνες τριάθλου.
Σε κάποια σημεία θυμίζει τη "μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων " του Alan Silitoe.
Για όσους τους αρέσει ο Μουρακάμι ,η ανάγνωση του βιβλίου αυτού κρίνεται απαραίτητη.
Αυτά για την ώρα.
Και ας μην ξεχνιόμαστε ! ο Δεκέμβρης και το τέλος του κόσμου πλησιάζουν γι αυτό διαβάστε να προλάβετε.
Ότι προλάβετε.
Και τέσσερα κομμάτια από τους Καναδούς με την Ελληνίδα τραγουδίστρια.
Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012
ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΑΛΛΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Κάποια κομμάτια μας σημάδεψαν όταν είμαστε νέοι και ακούγοντας τα και αισθανόμενοι ευχαρίστηση ,καταλαβα'ιναμε πως ακολουθούσαμε ένα δρόμο απόλαυσης έξω από την πεπατημένη ,εκεί όπου η κάθε νότα κατακτάει το χώρο της στο λαβύρινθο του αυτιού.
Έτσι εγώ και πολλοί άλλοι της γενιάς μου εκπαιδεύσαμε τα γούστα μας.
Το εξώφυλλο των Genesis ειχε ανακηρυχθεί καλύτερο εξώφυλλο του 1975.
Όαο για το in the cage , αριστούργημα !
Έτσι εγώ και πολλοί άλλοι της γενιάς μου εκπαιδεύσαμε τα γούστα μας.
Το εξώφυλλο των Genesis ειχε ανακηρυχθεί καλύτερο εξώφυλλο του 1975.
Όαο για το in the cage , αριστούργημα !
Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012
ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΔΙΑΘΕΣΗ (Τουλάχιστον σε μένα)
Υπάρχουν κάποια κομμάτια που ξυπνάς το πρωί, (ή όποτε ξυπνήσεις), τα ακούς και σου φτίαχνουν τη μέρα.
Θα ήθελα να μοιραστώ μερικά που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό.
Θα ήθελα να μοιραστώ μερικά που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό.
Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012
ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΡΕΥΜΑ
Η αβαντγκάρντ σκηνή των 80ς είχε καταπληκτικά πράγματα να προσφέρει.
Εδώ, ένα δείγμα από τους αμερικανούς Τuxedomoon που γνώρισαν την επιτυχία αφού εγκαταστάθηκαν στο Βέλγιο και από τους ί Dead can dance που ορμώμενοι από την Αυστραλία έγιναν δίασημοι στην Ευρώπη αφού μετανάστευσαν στην Αγγλία.
Καλή ακρόαση
Εδώ, ένα δείγμα από τους αμερικανούς Τuxedomoon που γνώρισαν την επιτυχία αφού εγκαταστάθηκαν στο Βέλγιο και από τους ί Dead can dance που ορμώμενοι από την Αυστραλία έγιναν δίασημοι στην Ευρώπη αφού μετανάστευσαν στην Αγγλία.
Καλή ακρόαση
Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012
Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012
ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ. (ΙΟΥΛΙΟΥ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ)
Πέρασε για άλλη μια φορά το καλοκαίρι. (Όχι πως δεν το είχαμε προβλέψει και μάλιστα με μικρή στοιχηματική αξία, αλλά όταν κάνεις μια τόσο παρακινδυνευμένη πρόβλεψη και πέφτεις μέσα δε μένει παρά να το τονίσεις).
Δεν δίαβάστηκαν όσα βιβλία θα επιθυμούσα αλλά ο ποιοτικός απολογισμός υπήρξε ιδιαίτερα υψηλός.
Ότι και αν διάβαζα ευχόμουνα να μην τελειώσει.
Ξεκίνησα λοιπόν τη διμηνία αυτή με το βιβλίο του αγαπημένου μου Jonathan Coe ,"Τι ωραίο πλιάτσικο", από τις εκδόσεις Πόλις οι οποίες τα τελευταία χρόνια κάνουν ομολογουμένως τρομερή δουλειά στον τομέα της λογοτεχνίας.
Ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα για τη Θατσερική Βρετανία ,μέσα από ένα μωσαικό ανθρώπινων χαρακτήρων όπου διαβάζοντας το διαπιστώνει κανείς ότι τα πράγματα θυμίζουν τόσο πολύ αυτό που συμβαίνει σήμερα ή απλούστερα ότι κατά βάθος δεν αλλάζει τίποτα όσα χρόνια και αν παρέρχονται.
Το παράδοξο με τον Coe και τα κείμενα του είναι πως σε κάνει να νοιώθεις ότι σε αφορούν άμεσα, ότι σου προσφέρουν ένα εναλλακτικό σύμπαν να ζήσεις έστω μια μικρή απόδραση πριν ξαναγυρίσεις στην καθημερινότητά σου..
Διάβασα άλλο ένα του ιδίου αυτό το διάστημα ,μόνο που το διάβασα στην αγγλική του έκδοση.
Πρόκειται για το " the rain before it falls".Εξαιρετικά εύθραυστο και ανθώπινο ,μέσα από ένα κουβάρι αφήγησης ,ξετυλίγει μια ιστορία που πιάνει πάνω από μισό αιώνα και καταλήγει πως όλα κάνουν ένα κύκλο και επιστρέφουν, όλα έχουν κάποιο λόγο που γίνονται και όλα τα χρέη εξοφλούνται κάποτε ,έστω και από άλλο πληρωτή.
Το ένα καλύτερο από το άλλο.
Κατόπιν διάβασα τον "άγγελο της πείνας " της Χέρτα Μίλλερ από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Βραβευμένη πρόσφατα με Νόμπελ λογοτεχνίας η Μίλλερ αποτελεί τη σπάνιο δείγμα της γερμανικής μειονότητας που έζησε και μεγάλωσε στην Ρουμανία του Τσαουσέσκου,υφιστάμενη τους ίδιους ακριβώς διωγμούς που συμπατριώτες της επέβαλαν όταν αυτοί είχαν το πάνω χέρι σε άλλους λαούς.
Η ιστορία αφορά τη δίωξη ενός νεαρού από το καθεστώς Τσαουσέσκου γιατί το σφάλμα του είναι πως είναι ομοφυλόφυλος..Βασικός πρωταγωνιστής εδώ ,η πείνα η οποία έρχεται να συμπληρώσει το έργο των αρχών υποβάλοντας σε άκρα εξαθλίωση τους πάντες.
Σίγουρα περιέχονται πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία που αφορούν όσα πέρασε η Μίλλερ ,όλα όμως είναι δοσμένα με μία εξαίρετη ποιητική γραφή που καθιστά κάθε λέξη που γράφεται, ένα κόσμημα..
Σειρά είχε ένα δοκίμιο του Σοπενχάουερ από τις εκδόσεις Παττάκη, το "η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο".
Όσοι έχετε νοιώσει ,τι σημαίνει να έχεις πάντοτε δίκιο, σαφώς και δε σας χρειάζεται.
Ο τίτλος φανερώνει και το περιεχόμενο. Σύγχρονη σοφιστεία. Διαβάζεται σε δύο ώρες το πολύ.
Τέλος, το βαρύ πυροβολικό της περιόδου αυτής.
Το "χαμένοι " του Daniel Mendelsohn από τις εκδόσεις Πόλις.
Ο Μέντελσον είναι καθηγητής πανεπιστημίου στη Νέα Υόρκη και δε χάνει ευκαιρία να προβάλει τις φιλελληνικές του θέσεις ,έχοντας μάλιστα μεταφράσει Καββάφη στα αγγλικά.
Στο βιβλίο αυτό ξεκινά να μάθει για την τύχη έξι συγγενών του ,του θείου του, της θείας του και των τεσσάρων κοριτσιών τους που χάθηκαν στο ολοκαύτωμα, δολοφονημένοι από τους Γερμανούς.
Ενώ η αρχική έρευνα ξεκινά με σκοπό να ανακαλύψει πως πέθαναν ,στην πορεία του γίνεται όλο και πιο επιτακτικό να μάθει πως έζησαν.
Πρόκειται για μια σύγχρονη αναζήτηση Ιθάκης όπου ο συγγραφέας ορμώμενος από την Αμερική θα γυρίσει όλο τον κόσμο περνώντας από Αυστραλία ,Σουηδία, Ισραήλ, Δανία ,Ουκρανία μόνο και μόνο για μια ψηφίδα στον καμβά της αλήθειας που θέλει να επανασυνθέσει.
Οι αφηγήσεις φυσικά είναι συγκλονιστικές για τις θηριωδίες των ναζί αλλά και των εκάστοτε ντόπιων που εύρισκαν ευκαιρία να ξεφορτωθούν ανεπιθύμητους γείτονες.
Βιβλίο που λειτουργεί σε πολλούς τομείς όπως την ιστορία ,τη θρησκεία , την ψυχολογία, το τι σημαίνει να είσαι Εβραίος όπως και το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Με μία λέξη συγκλονιστικό. Αν δεν σας αποθαρρύνουν οι πεντακόσιες και βάλε σελίδες του, αποκτήστε το.
Και για χαιρετισμό ,ένα αγαπημένο κομμάτι.
Και για χαιρετισμό ,ένα αγαπημένο κομμάτι.
Sopenhauer
H τεχνη του να έχεις πάντα δικιο
Daniel Mendelsohn
Χαμένοι εκδ. πόλις
TANGO FOREVER
Μια μικρή προσφορά από τα υπέροχα υβρίδια του Evan Lurie.
Νεουορκέζικος αυτοσχεδιασμός με αργεντίνικο τάνγκο υφασμένο σε εβραικό φόντο.
Νεουορκέζικος αυτοσχεδιασμός με αργεντίνικο τάνγκο υφασμένο σε εβραικό φόντο.
Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012
SCHOOOOOL IS BACK
Άφησα να περάσει μια εβδομάδα από την έναρξη των σχολείων και ανεβάζω ένα μικρό αφιέρωμα για τα παιδιά που μόλις ξεκίνησαν τη νέα χρονιά.
Αποφεύγοντας το καταπληκτικό αλλά ταυτόχρονα αναμενόμενο just anather brick in the wall ,των Pink Floyd, ανεβάζω κομμάτια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους αλλά γεμάτα ενέργεια, όπως ακριβώς δηλαδή είναι το κλίμα στο σχολείο.
Μικρό το αφιέρωμα ,αλλά λίγος και ο χρόνος σας έτσι και αλλιώς.
Καλή σχολική χρονιά!
Αποφεύγοντας το καταπληκτικό αλλά ταυτόχρονα αναμενόμενο just anather brick in the wall ,των Pink Floyd, ανεβάζω κομμάτια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους αλλά γεμάτα ενέργεια, όπως ακριβώς δηλαδή είναι το κλίμα στο σχολείο.
Μικρό το αφιέρωμα ,αλλά λίγος και ο χρόνος σας έτσι και αλλιώς.
Καλή σχολική χρονιά!
Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012
ΝΕΑΠΟΛΗ ΛΑΚΩΝΙΑΣ - ΑΘΗΝΑ ( μέσω Αφγανιστάν ).
Μια βλάβη στο αυτοκίνητο μου ,μου έδωσε τη σπάνια εμπειρία της εντρύφησης στις ηδονές του ΚΤΕΛ.
Με λίγα λόγια εφ'όσον δε θα είχα αυτοκίνητο να γυρίσω πίσω από τα Κύθηρα έπρεπε να αφεθώ στις φροντίδες των κρατικών μέσων μεταφοράς και πιο συγκεκριμμένα ,του ΚΤΕΛ. (Χώρια που ήταν και μια ευκαιρία για ένα άλμα στο παρελθόν, τότε που οι άνθρωποι, δεν ταξίδευαν μαζικά με τα αυτοκίνητα).
Ήξερα ότι το ταξίδι θα κρατούσε λιγάκι περαπάνω από ότι κρατά συνήθως το ίδιο ταξίδι με ιδιωτικό αυτοκίνητο και γι αυτό δικαιολόγησα και τα τριαντατέσσερα ευρώ του εισιτηρίου, αφού θα μου παρείχετο έξτρα χρονική απόλαυση του ταξιδιού.
Στις πέντε παρά δέκα ήμουν έξω από το σταθμό του ΚΤΕΛ Λακωνίας ο οποίος στεγάζεται σε ένα μαγαζάκι. Τώρα αν κάποιος θέλει να κάνει χρήση τουαλέτας ,αυτό είναι άλλο θέμα . Μάλλον θα πρέπει να κάνει υπομονή και να δείξει εγκράτεια, άλλη μια προσφορά του κράτους δηλαδή στη διδακτική συνεισφορά του ,στην προσπάθεια να μας κάνει ανθρώπους.
Το ταξίδι ξεκίνησε με βρετανική ακρίβεια στις πέντε ακριβώς.Πριν να μπω μέσα στο λεωφορείο ,το θαύμασα απ' έξω και ομολογουμένως με εντυπωσίασε. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς !!!
Την ανεπιτήδευτη σκόνη που ο διακοσμητής είχε πολύ προσεκτικά απλώσει πάνω του; το ξεθωριασμένο απρόσωπο πράσινο χρώμα του προορισμένο να θυμίζει εποχές που φύγανε ανεπιστρεπτί; ή μήπως το εσωτερικό του;
Όμως γι αυτό πρέπει μάλλον να μιλήσω πιο εκτενώς.
Με το που έμπαινε κανείς μέσα στο όχημα τον καλωσόριζε μια γλυκερή μυρωδιά ξερατού πλασμένη με ανθρώπινο ιδρώτα σε μια προσπάθεια της υπηρεσίας μεταφορών ,ο επιβάτης να νοιώθει οικεία και φιλικά.
Να αισθάνεται ότι έχουν ταξιδέψει και άλλοι άνθρωποι πριν από αυτόν και να τον προιδεάζει για το τι τον περιμένει.
Όσο για τα καθίσματα , κάποτε είχαν καθαριστεί αλλά όχι αυτή τη δεκαετία σίγουρα.
Βέβαια αυτό σου δίνει τήν αίσθηση του ταξιδιού στο παρελθόν ,το άγγιγμα της ιστορίας.
Το ταξίδι λοιπόν ξεκίνησε.
Νέες μυρωδιές κατέκλυσαν το χώρο. Ο οδηγός κάπνιζε.Αρειμανείως...Μάλλον συμμετείχε σε κάποια έρευνα του τύπου ,πόσα τσιγάρα μπορούν να καταναλωθούν μέσα σε εφτά ώρες. (Ναι,ναι ,εφτά ώρες κράτησε το ταξίδι).
Ίσως και η μάρκα που κάπνιζε να ήταν χορηγός του, πάντως ο ίδιος του έδωσε και κατάλαβε.
Και μετά ήρθε η συμμετοχική διαδικασία.
Το όχημα σταματούσε σε κάθε στάση ,σε κάθε γωνιά της ελληνικής υπαίθρου για να πάρει ή να αφήσει άτομα και κατόπιν ,εντελώς αυθαίρετα, έξτρα στάσεις αποφαζίζονταν δια βοής από το πλήθος(βλ. επιβατικό κοινό)
Ο χρόνος παραμονής σε κάθε σταθμό αποφασιζόταν από τον ίδιο τον κόσμο επιμηκύνοντας όλο και περισσότερο τη διάρκεια του ταξιδιού.Στις δε υπάρχουσες ουράνιες μυρωδιές προστίθεντο διαρκώς και καινούργιες όπως σουβλακίλα ,φρέσκος εμμετός κλπ κλπ.
Κάποτε εδέησε και μπήκαμε στο λεκανοπέδιο.
Προφανώς όμως επειδή μας λείπανε κάποια ένσημα παραμονής στο όχημα περάσαμε και μία βόλτα από τον Πειραιά πριν να καταλήξουμε στο σταθμό του ΚΤΕΛ των Αθηνών.
Και τότε ξύπνησα. Ήμουν όπως πάντα στο Αφγανιστάν μέσα στις απέραντες πεδιάδες της χώρας και είχα μόλις ολοκληρώσε άλλο ένα ταξίδι με τερματισμό στην Καμπούλ.
Για άλλη μια φορά είχα ονειρευτεί πως ήμουν στην Ελλάδα μόνο που εκεί σίγουρα στις συγκοινωνίες τους επικρατεί ο πολιτισμός. Ή Ελλάδα από ότι μαθαίνουμε εμείς οι Αφγανοί είναι μια πολιτισμένη χώρα οπότε αυτό που ονειρεύτηκα θα απέχει παρασάγγας από το πως λειτουργούν οι συγκοινωνίες εκεί.
Έτσι δεν είναι ;
Υ.γ
Περιττό να πω ότι δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας.
Με λίγα λόγια εφ'όσον δε θα είχα αυτοκίνητο να γυρίσω πίσω από τα Κύθηρα έπρεπε να αφεθώ στις φροντίδες των κρατικών μέσων μεταφοράς και πιο συγκεκριμμένα ,του ΚΤΕΛ. (Χώρια που ήταν και μια ευκαιρία για ένα άλμα στο παρελθόν, τότε που οι άνθρωποι, δεν ταξίδευαν μαζικά με τα αυτοκίνητα).
Ήξερα ότι το ταξίδι θα κρατούσε λιγάκι περαπάνω από ότι κρατά συνήθως το ίδιο ταξίδι με ιδιωτικό αυτοκίνητο και γι αυτό δικαιολόγησα και τα τριαντατέσσερα ευρώ του εισιτηρίου, αφού θα μου παρείχετο έξτρα χρονική απόλαυση του ταξιδιού.
Στις πέντε παρά δέκα ήμουν έξω από το σταθμό του ΚΤΕΛ Λακωνίας ο οποίος στεγάζεται σε ένα μαγαζάκι. Τώρα αν κάποιος θέλει να κάνει χρήση τουαλέτας ,αυτό είναι άλλο θέμα . Μάλλον θα πρέπει να κάνει υπομονή και να δείξει εγκράτεια, άλλη μια προσφορά του κράτους δηλαδή στη διδακτική συνεισφορά του ,στην προσπάθεια να μας κάνει ανθρώπους.
Το ταξίδι ξεκίνησε με βρετανική ακρίβεια στις πέντε ακριβώς.Πριν να μπω μέσα στο λεωφορείο ,το θαύμασα απ' έξω και ομολογουμένως με εντυπωσίασε. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς !!!
Την ανεπιτήδευτη σκόνη που ο διακοσμητής είχε πολύ προσεκτικά απλώσει πάνω του; το ξεθωριασμένο απρόσωπο πράσινο χρώμα του προορισμένο να θυμίζει εποχές που φύγανε ανεπιστρεπτί; ή μήπως το εσωτερικό του;
Όμως γι αυτό πρέπει μάλλον να μιλήσω πιο εκτενώς.
Με το που έμπαινε κανείς μέσα στο όχημα τον καλωσόριζε μια γλυκερή μυρωδιά ξερατού πλασμένη με ανθρώπινο ιδρώτα σε μια προσπάθεια της υπηρεσίας μεταφορών ,ο επιβάτης να νοιώθει οικεία και φιλικά.
Να αισθάνεται ότι έχουν ταξιδέψει και άλλοι άνθρωποι πριν από αυτόν και να τον προιδεάζει για το τι τον περιμένει.
Όσο για τα καθίσματα , κάποτε είχαν καθαριστεί αλλά όχι αυτή τη δεκαετία σίγουρα.
Βέβαια αυτό σου δίνει τήν αίσθηση του ταξιδιού στο παρελθόν ,το άγγιγμα της ιστορίας.
Το ταξίδι λοιπόν ξεκίνησε.
Νέες μυρωδιές κατέκλυσαν το χώρο. Ο οδηγός κάπνιζε.Αρειμανείως...Μάλλον συμμετείχε σε κάποια έρευνα του τύπου ,πόσα τσιγάρα μπορούν να καταναλωθούν μέσα σε εφτά ώρες. (Ναι,ναι ,εφτά ώρες κράτησε το ταξίδι).
Ίσως και η μάρκα που κάπνιζε να ήταν χορηγός του, πάντως ο ίδιος του έδωσε και κατάλαβε.
Και μετά ήρθε η συμμετοχική διαδικασία.
Το όχημα σταματούσε σε κάθε στάση ,σε κάθε γωνιά της ελληνικής υπαίθρου για να πάρει ή να αφήσει άτομα και κατόπιν ,εντελώς αυθαίρετα, έξτρα στάσεις αποφαζίζονταν δια βοής από το πλήθος(βλ. επιβατικό κοινό)
Ο χρόνος παραμονής σε κάθε σταθμό αποφασιζόταν από τον ίδιο τον κόσμο επιμηκύνοντας όλο και περισσότερο τη διάρκεια του ταξιδιού.Στις δε υπάρχουσες ουράνιες μυρωδιές προστίθεντο διαρκώς και καινούργιες όπως σουβλακίλα ,φρέσκος εμμετός κλπ κλπ.
Κάποτε εδέησε και μπήκαμε στο λεκανοπέδιο.
Προφανώς όμως επειδή μας λείπανε κάποια ένσημα παραμονής στο όχημα περάσαμε και μία βόλτα από τον Πειραιά πριν να καταλήξουμε στο σταθμό του ΚΤΕΛ των Αθηνών.
Και τότε ξύπνησα. Ήμουν όπως πάντα στο Αφγανιστάν μέσα στις απέραντες πεδιάδες της χώρας και είχα μόλις ολοκληρώσε άλλο ένα ταξίδι με τερματισμό στην Καμπούλ.
Για άλλη μια φορά είχα ονειρευτεί πως ήμουν στην Ελλάδα μόνο που εκεί σίγουρα στις συγκοινωνίες τους επικρατεί ο πολιτισμός. Ή Ελλάδα από ότι μαθαίνουμε εμείς οι Αφγανοί είναι μια πολιτισμένη χώρα οπότε αυτό που ονειρεύτηκα θα απέχει παρασάγγας από το πως λειτουργούν οι συγκοινωνίες εκεί.
Έτσι δεν είναι ;
Υ.γ
Περιττό να πω ότι δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας.
Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012
ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ
Για άλλη μια φορά Fernanda Takai από τη Βραζιλία.
Ανάλαφρη, καλοκαιρινή ,διαλύει τα στερεότυπα περί Βραζιλιάνικης μουσικής.
Και άλλο ένα από την ίδια, από τα αγαπημένα μου.
Ανάλαφρη, καλοκαιρινή ,διαλύει τα στερεότυπα περί Βραζιλιάνικης μουσικής.
Και άλλο ένα από την ίδια, από τα αγαπημένα μου.
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012
ΚΥΘΗΡΑ (ΞΑΝΑ)
Νησί άπειρης ομορφιάς από τα πιο άγνωστα και από τα πιο χαμηλά στις προτιμήσεις των ταξιδευτών.
Μάλιστα μερικοί αγνοούν πως το νησί αυτό αποτελεί το ένα έβδομο των επτανήσων.
Γι αυτό το νησί λοιπόν ,(το νησί μου ) ,αισθάνομαι για άλλη μια φορά την ανάγκη να μιλήσω.
Δε θα μείνω στα τουριστικά του θέλγητρα τα οποία έτσι και αλλιώς με μια επίσκεψη γίνονται αμέσως αντιληπτά.
Θα μιλήσω για την ενέργεια που διακατέχει αυτόν τον τόπο. Μια ενέργεια διάχυτη παντού ,αρκεί μόνο κάποιος να αφήσει τα πολυσύχναστα μέρη και αρχίσει να κατευθύνεται προς τα υψίπεδα του νησιού.
Εκεί συναντάς την άγρια ομορφιά ,τη μοναξιά που σε βοηθάει να στοχαστείς, τις απότομες ακτές που κοφτά βυθίζονται μέσα σε ένα απέραντο ,άλλοτε γαλάζιο ατάραχο και άλλοτε φουρτουνιασμένο μπλε Ιόνιο.
Συναντάς ακόμη σπήλαια, ξωκλήσια κρεμασμένα στις άκρες βράχων ,καταρράκτες ,βυζαντινά και βενετσιάνικα κατάλοιπα μα πάνω από απ'όλα νοιώθεις την ενέργεια να περνάει στο πετσί σου και να σε ανατριχιάζει.
Κοιτάζοντας δε από οποιοδήποτε ψηλό σημείο του νησιού ,το μάτι σταματάει σε ένα βράχο καταμεσίς στην απεραντοσύνη της θάλασσας ,σήμα κατατεθέν των Κυθήρων, τη Χύτρα.
Βράχος απλησίαστος ,μόνο θαλασσοπούλια τον απολαμβάνουν και κάποτε ,όπως λέγεται, και πειρατές.
Όπως χρόνια πριν, οι αρχαίοι κατασκεύαζαν τις ακροπόλεις τους στο ενεργειακότερο σημείο του τόπου τους έτσι και τα Κύθηρα θαρρείς και τοποθετήθηκαν εκεί,μέσα στο πέλαγος , από κάποιο γιγάντιο χέρι και περιμένουν ακίνητα στο χρόνο κάποιος να σμιλεύσει τον Παρθενώνα τους.
Σίγουρα δεν είναι ο τόπος που αναπαράγει lifestyling και μοδάτες συμπεριφορές. Ούτε κανείς θα βρει χαριτωμένες φατσούλες και υλικό για κουτσομπολίστικες φυλλάδες.Είναι τόπος έπαθλο γι αυτούς που θα καταφέρουν να ανακαλύψουν τα θέλγητρα του και τις σαγήνες του.
Και στέκεται εκεί ,ατάραχο μέσα στο χρόνο κουβαλώντας αναμνήσεις από τη αρχαιότητα , από το βύζάντιο ,από τον Μπαρμπαρόσσα...
Φεύγοντας δε από το νησί ,πέρα από την υπόσχεση που δίνεις στον εαυτό σου ,πως κάποια μέρα θα ξαναγυρίσεις, απαντάς και σε ένα ερώτημα που σου τρώει τα σωθικά από τη μέρα που γεννήθηκες και που ξέρεις ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σου το απαντήσει.
Ναι, αν υπάρχει λόγος (που θα υπάρχει ) για τόση ομορφιά, μόνο ένας θα μπορούσε να την έχει επιμεληθεί και ασχέτως αν τον επικαλόυμαι συχνά ή όχι ,αυτός και μόνο θα ήταν ένας λόγος να τον ευχαριστήσω.
Μάλιστα μερικοί αγνοούν πως το νησί αυτό αποτελεί το ένα έβδομο των επτανήσων.
Γι αυτό το νησί λοιπόν ,(το νησί μου ) ,αισθάνομαι για άλλη μια φορά την ανάγκη να μιλήσω.
Δε θα μείνω στα τουριστικά του θέλγητρα τα οποία έτσι και αλλιώς με μια επίσκεψη γίνονται αμέσως αντιληπτά.
Θα μιλήσω για την ενέργεια που διακατέχει αυτόν τον τόπο. Μια ενέργεια διάχυτη παντού ,αρκεί μόνο κάποιος να αφήσει τα πολυσύχναστα μέρη και αρχίσει να κατευθύνεται προς τα υψίπεδα του νησιού.
Εκεί συναντάς την άγρια ομορφιά ,τη μοναξιά που σε βοηθάει να στοχαστείς, τις απότομες ακτές που κοφτά βυθίζονται μέσα σε ένα απέραντο ,άλλοτε γαλάζιο ατάραχο και άλλοτε φουρτουνιασμένο μπλε Ιόνιο.
Συναντάς ακόμη σπήλαια, ξωκλήσια κρεμασμένα στις άκρες βράχων ,καταρράκτες ,βυζαντινά και βενετσιάνικα κατάλοιπα μα πάνω από απ'όλα νοιώθεις την ενέργεια να περνάει στο πετσί σου και να σε ανατριχιάζει.
Κοιτάζοντας δε από οποιοδήποτε ψηλό σημείο του νησιού ,το μάτι σταματάει σε ένα βράχο καταμεσίς στην απεραντοσύνη της θάλασσας ,σήμα κατατεθέν των Κυθήρων, τη Χύτρα.
Βράχος απλησίαστος ,μόνο θαλασσοπούλια τον απολαμβάνουν και κάποτε ,όπως λέγεται, και πειρατές.
Όπως χρόνια πριν, οι αρχαίοι κατασκεύαζαν τις ακροπόλεις τους στο ενεργειακότερο σημείο του τόπου τους έτσι και τα Κύθηρα θαρρείς και τοποθετήθηκαν εκεί,μέσα στο πέλαγος , από κάποιο γιγάντιο χέρι και περιμένουν ακίνητα στο χρόνο κάποιος να σμιλεύσει τον Παρθενώνα τους.
Σίγουρα δεν είναι ο τόπος που αναπαράγει lifestyling και μοδάτες συμπεριφορές. Ούτε κανείς θα βρει χαριτωμένες φατσούλες και υλικό για κουτσομπολίστικες φυλλάδες.Είναι τόπος έπαθλο γι αυτούς που θα καταφέρουν να ανακαλύψουν τα θέλγητρα του και τις σαγήνες του.
Και στέκεται εκεί ,ατάραχο μέσα στο χρόνο κουβαλώντας αναμνήσεις από τη αρχαιότητα , από το βύζάντιο ,από τον Μπαρμπαρόσσα...
Φεύγοντας δε από το νησί ,πέρα από την υπόσχεση που δίνεις στον εαυτό σου ,πως κάποια μέρα θα ξαναγυρίσεις, απαντάς και σε ένα ερώτημα που σου τρώει τα σωθικά από τη μέρα που γεννήθηκες και που ξέρεις ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σου το απαντήσει.
Ναι, αν υπάρχει λόγος (που θα υπάρχει ) για τόση ομορφιά, μόνο ένας θα μπορούσε να την έχει επιμεληθεί και ασχέτως αν τον επικαλόυμαι συχνά ή όχι ,αυτός και μόνο θα ήταν ένας λόγος να τον ευχαριστήσω.
Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Λίγο πριν ξεκινήσουν οι καλοκαιρινές διακοπές ,με τις περικοπές τους σε χρήματα και χιλιόμετρα ,ανεβάζω μερικά κομμάτια ,άλλα καλοκαιρινά ,άλλα όχι που με αυτά θα ήθελα,συνοδεύοντας σας ως την εξώθυρα των διακοπών,σαν καλός οικοδεσπότης που πιστεύω πως είμαι, να σας χαιρετήσω. (για λίγο).
Αρχίζω με τους αγαπημένους Walkabouts απο το Seattle.Η Carla ,η τραγουδίστρια νομίζω μένει πλέον στην Ελλάδα.
Συνεχίζω με τους ανάλογου ύφους Tindersticks από το Nottingham. They are big in Greece.
Δε θα μπορούσε να λείπει ο αγαπημένος μου Ιρλανδός.
Εδώ με τους συμπατριώτες του,Chieftains. Και τι δεν έχει παίξει αυτός ο άνθρωπος!!!
Η μεγάλη Patti. Με όσα έχει περάσει έχει τη δύναμη και τραγουδάει.Εδώ ένα από τα λιγότερο γνωστά.
Κλείνω με τον Stevie .
Ο λόγος; Όταν πρίν από εικοσιπέντε χρόνια έκλεισε τη συναυλία του στον Πανιώνιο είπε " I never say goodbye because it's a very hard word. Till the next time"
Καλό καλοκαίρι.
Αρχίζω με τους αγαπημένους Walkabouts απο το Seattle.Η Carla ,η τραγουδίστρια νομίζω μένει πλέον στην Ελλάδα.
Συνεχίζω με τους ανάλογου ύφους Tindersticks από το Nottingham. They are big in Greece.
Δε θα μπορούσε να λείπει ο αγαπημένος μου Ιρλανδός.
Εδώ με τους συμπατριώτες του,Chieftains. Και τι δεν έχει παίξει αυτός ο άνθρωπος!!!
Η μεγάλη Patti. Με όσα έχει περάσει έχει τη δύναμη και τραγουδάει.Εδώ ένα από τα λιγότερο γνωστά.
Κλείνω με τον Stevie .
Ο λόγος; Όταν πρίν από εικοσιπέντε χρόνια έκλεισε τη συναυλία του στον Πανιώνιο είπε " I never say goodbye because it's a very hard word. Till the next time"
Καλό καλοκαίρι.
Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012
Η σκηνή του Canterbury
Πόλη στη Νότια Αγγλία.
Οι ειδικοί τη γνωρίζουν ως πρωτεύουσα του Αγγλικανισμού, του Αγγλικού δηλαδή προτεσταντισμού με τις εικοσιεννέα της επισκοπές.
'Αλλοι έχουν ακουστά την πόλη από το βιβλίο του Geoffry Chaucer του 14ου αιώνα ,"Canterbury tales",που την έκανε και ταινία το 1974 ο Pier Paolo Pasolini
Εδώ η πόλη θα μας απασχολήσει για την εξαιρετική μουσική σκηνή που κάποτε διέθετε, και που συνδυάζει τη βρετανική τροβαδούρικη ερμηνεία με τζαζ και ροκ πινελιές και άπειρες αλλαγές κλιμάκων.
Αγαπημένη μουσική σκηνή, μου την υπενθύμισε ο συγγραφέας Jonathan Coe ο οποίος την έχει βασική έμπνευση στο γράψιμό του.
Καλή ακρόαση.
Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012
ΒΙΒΛΙΑ ΙΟΥΝΙΟΥ ή a tribute to Jonathan Coe
:Έφυγε και ο Ιούνιος αφήνοντας την πικρή γεύση του αποτελέσματος των εκλογών ή καλύτερα επαληθεύοντας τη διαπίστωση πως ο κόσμος δεν έχει μνήμη και παρασύρεται πάρα πολύ εύκολα από την κινδυνολογία.
Όμως η συγκεκριμένη δημοσίευση δεν έχει στόχο να κριτικάρει άλλο την επικαιρότητα αλλά να παρουσιάσει βιβλία και ιδιαίτερα σήμερα ,να παρουσιάσει έναν καταπληκτικό συγγραφέα..
Σπάνια είμαι τόσο ικανοποιημένος από την ανακάλυψη- αποκάλυψη ενός συγγραφέα όπως έγινε με τον Jonathan Coe.Αλλά ας μη βιάζομαι .
Παίρνω τα πράγματα από την αρχή λοιπόν.
Ξεκίνησα το μήνα όπως είχα τελειώσει τον προηγούμενο. Διαβάζοντας ένα βιβλίο φιλοβασιλικών εκδόσεων για να ανακαλύψω και την αλήθεια της άλλης πλευράς.Το βιβλίο ήταν αυτοβιογραφικό και τιτλοφορείτο , "Χριστόφορος, ο κοσμοπολίτης πρίγκιπας" από τις εκδόσεις Φερενίκη.
Ο Χριστόφορος δεν είναι άλλος από τον υστερότοκο γιο του Γεωργίου του Α΄και μέσα από το ημερολόγιο του παρουσιάζει ένα πολύ ενδιαφέρον κολάζ όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της ευρωπαικής ιστορίας γιατί μέσα από τα ταξίδια του και μέσα από τη συγγένεια του με άλλες δυναστείες μαθαίνουμε πράγματα γύρω από τη ρώσικη επανάσταση, τον Μουσσολίνι , το κλίμα πριν από τους δύο παγκόσμιους πολέμους κλπ.
Αν το δει κανείς χωρίς προκατάληψη ,είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.
Κατόπιν μίλησε ο κάφρος παναθηναικός που κατοικοεδρεύει κάπου μέσα μου και άλλοτε κρύβεται βαθιά και άλλοτε βγαίνει στην επιφάνεια.
Σε μία βόλτα στα βιβλιοπωλεία ,εντόπισα ένα βιβλίο κάποιου Κωνσταντίνου Καμάρα με εξώφυλλο κάποια ποδοσφαιρική σκηνή από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.Εγώ φυσικά ήξερα το θρύλλο της αμυνας του Παναθηναικού επί περιόδου Wembley, τον Αριστείδη Καμάρα και επειδή τα φαινόμενα οδηγούσαν σε κάποια πολύ στενή συγγένεια με τον Αριστείδη, αγόρασα το βιβλίο.
Αποδείχτηκε πως ήταν γιος του.
Το συγκεκριμένο βιβλίο δε διεκδικεί δάφνες εκφραστικότητας ή στυλ, αλλά για μένα ήταν ένα ταξίδι στο παρελθόν μου, όπου έπιασα τον εαυτό μου να έχει πάρει στιλό και να σημειώνει πάνω στο βιβλίο τα παιχνίδια στα οποία ήμουν και εγώ παρών. και ήταν ουκ ολίγα και όχι μόνο μέσα στην Αθήνα, μερικά μάλιστα ήταν και στο εξωτερικό.
Είναι περίεργο το συναίσθημα να διαβάζεις μια περιγραφή ενός γεγονότος που συνέβη πριν πάρα πολλά χρόνια και στο οποίο ήσουν και εσύ παρών.
Το βιβλίο λέγεται Οιδίπους σέντερ μπακ, από τις εκδόσεις Ωκεανίδα και θα το έκανα δώρο στους συνομίληκους παναθηναικούς φίλους μου.
Και φτάνω στο πιο ενδιαφέρον σημείο των αναγνώσεων .Στον Jonathan Coe το βρετανό συγγραφέα από το Birmingham της κεντρικής Αγγλίας.
Τον είδα σε μια τηλεοπτική παρουσίαση και μου έκαναν εντύπωση αυτά που έλεγε .
Κυρίως όμως με εντυπωσίασε ο τίτλος ενός βιβλίου του , το the rotters' club που παρέπεμπε απ'ευθείας στον τίτλο ενός τζαζ ροκ συγκροτήματος από τα πολύ παλιά ,τους Hatfield and the North.
Το βιβλίο Ελληνικά τιτλοφορείται , " η λέσχη των τιποτένιων " από τις εκδόσεις Πόλις και αφού το πήρα και το διάβασα επιβεβαίωσα ότι ήταν ένα βιβλίο με τον τίτλο του, εμπνευσμένο από αυτό το συγκρότημα και συγκεκριμένα από αυτό το δίσκο.
Στη σελίδα 495 της ελληνικής έκδοσης ένας από τους πρταγωνιστές κάνει το μεγάλο άλμα στο όνειρο ενώ ακούει αυτό το κομμάτι από το δίσκο the rotters club.
Είναι παράξενο να ανακαλύπτεις πως η ίδια σου η ζωή είναι ένα τεράστιο παζλ αποτελούμενο από μικρά μικρά κομματάκια μερικά εκ των οποίων περιμένουν ακόμη να συμπληρωθούν.
Εξηγούμαι αμέσως .Πάντα είχα την απορία πως πήρε τον τίτλο του αυτό το συγκρότημα . Πριν από πολλά χρόνια λοιπόν ευρισκόμενος στην Αγγλία και μάλιστα σε κάποιον εθνικό δρόμα έπεσε το μάτι μου σε μία τεράστια πινακίδα από αυτές που βρίσκονται πάνω από το δρόμο ,η οποία έγραφε Hatfield στη μία σειρά ,και The North , απο κάτω.Τότε (πριν από τριάντα περίπου χρόνια ) ,σκέφτηκα ,"λες από αυτή την πινακίδα να πήρανε το ονομά τους;" ή μπορεί και να σκέφτηκα ,"κοίτα σύμπτωση,το όνομα του συγκροτήματος στην πινακίδα" ,και μετά έπαψα να ασχολούμαι με αυτό.
Έπρεπε να περάσουν όλα αυτά τα χρόνια και να φτάσω να διαβάσω όχι μόνο τη λέσχη των τιποτένιων, αλλά και τη συνέχεια του που διαδραματίζεται είκασι χρόνια αργότερα ,τον "κλειστό κύκλο " για να βρω στις επεξηγήσεις στο τέλος του βιβλίου, ότι δηλαδή οι Hatfield and the North είναι ένα συγκρότημα που πήρε το όνομα του από μία πινακίδα έξα από το Λονδίνο πηγαίνοντας προς βορρά.
Αυτό που με εντυπωσιάζει σε αυτή την πληροφορία είναι ότι η επεξήγηση θα μπορούσε να είναι πολύ πιο απλή όπως " συγκρότημα ροκ μουσικής της εποχής του 70".
Όμως είναι σαν ο συγγραφέας να επέλεξε να απαντήσει σε μένα μια και καλή ,να μου λύσει την απορία και να επιβεβαιώσει και την εικασία που είχα κάνει τη μοναδική φορά που είδα την πινακίδα στον εθνικό δρόμο.
Η λέσχη των τιποτένιων λοιπόν. ¨ενα βιβλίο που άτομα της γενιάς μου με ανάλογα μουσικά γούστα θα βρουν λίγο από τον εαυτό τους εκεί μέσα.
Η δε ιστορία συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον είκοσι χρόνια μετά ,στο επόμενο βιβλίο ,τον κλειστό κύκλο όπου αυτά τα άτομα μεγαλώνουν και άλλα συντηρητικοποιούνται άλλα όχι, αλλά όλα μένουν κολλημένα στις εμμονές τους και τις προκαταλήψεις τους.Το φινάλε του βιβλίου θυμίζει επιροή από την ταινία old boy του Κορεάτη Park.
Το πρώτο κεφάλαιο του κλειστού κύκλου καλείται "High on the chalk" εμπνευσμένο από αυτό το κομμάτι των High LLamas
Καταπληκτικά βιβλία ,καταπληκτική γραφή.
Τελειώνω με το τρίτο βιβλίο του ιδίου που διάβασα μέσα στο μήνα που πέρασε ,τον ιδιωτικό βίο του Μάξγουελ Σιμ.
Εδώ καταγράφεται άλλο ένα κατόρθωμα του Coe ως προς εμένα. Δε διαβάζω ποτέ λογοτεχνία σε άλλη γλώσσα εκτός από τα ελληνικά γιατί δεν την απολαμβάνω.
Ε, λοιπόν αυτό το βιβλίο το διάβασα στα αγγλικά όπου τιτλοφορείται The terrible privacy of Maxwell Sim.
Πρόκειται για ένα ταξίδι αυτογνωσία ς αλλά και απόλυτης μοναξιάς του πρωταγωνιστή ,ο οποίος αγωνίζεται να βρει ουσιαστικά τον εαυτό του και να ανακαλύψει τη χαμένη σχέση με τον πατέρα του.
Όλο του το παρελθόν παρελαύνει μπροστά στα μάτια του καθώς οδηγεί προς τη βόρεια Αγγλία σε ένα ταξίδι που η μαεστρία του Κόου σε κάνει να αισθάνεσαι πως είσαι μέσα στο αυτοκίνητο και από τα παράθυρα του αντικρύζεις τα σουρουπωμένα τοπία του βορρά που σου αφήνουν μια νοσταλγία, παρότι μπορεί να μην τα έχεις επισκεφθεί ποτέ.
Έντονα συγκινησιακό ,δημιουργεί την εντύπωση πως ο συγγραφέας έχει επηρεαστεί από μια παλιά ταινία του Lindsay Anderson το ο΄ lucky man. Άλλωστε κάνοντας ένα allusion ονομάζει μία πρωταγωνίστρια του Lindsay, αποτείοντας μάλλον φόρο τιμής στο σκηνοθέτη.
Από την ταινία ο΄ lucky man
Τα συστήνω όλα ανεπιφύλακτα.Είναι φανερό πόσο με έχει συνεπάρει ο συγγραφέας αυτός ,δεν είναι;
Τα λέμε τον άλλο μήνα με ακόμα περισσότερα βιβλία του Κόου αλλά και άλλων συγγραφέων.
Όμως η συγκεκριμένη δημοσίευση δεν έχει στόχο να κριτικάρει άλλο την επικαιρότητα αλλά να παρουσιάσει βιβλία και ιδιαίτερα σήμερα ,να παρουσιάσει έναν καταπληκτικό συγγραφέα..
Σπάνια είμαι τόσο ικανοποιημένος από την ανακάλυψη- αποκάλυψη ενός συγγραφέα όπως έγινε με τον Jonathan Coe.Αλλά ας μη βιάζομαι .
Jonathan Coe
Ξεκίνησα το μήνα όπως είχα τελειώσει τον προηγούμενο. Διαβάζοντας ένα βιβλίο φιλοβασιλικών εκδόσεων για να ανακαλύψω και την αλήθεια της άλλης πλευράς.Το βιβλίο ήταν αυτοβιογραφικό και τιτλοφορείτο , "Χριστόφορος, ο κοσμοπολίτης πρίγκιπας" από τις εκδόσεις Φερενίκη.
Ο Χριστόφορος δεν είναι άλλος από τον υστερότοκο γιο του Γεωργίου του Α΄και μέσα από το ημερολόγιο του παρουσιάζει ένα πολύ ενδιαφέρον κολάζ όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της ευρωπαικής ιστορίας γιατί μέσα από τα ταξίδια του και μέσα από τη συγγένεια του με άλλες δυναστείες μαθαίνουμε πράγματα γύρω από τη ρώσικη επανάσταση, τον Μουσσολίνι , το κλίμα πριν από τους δύο παγκόσμιους πολέμους κλπ.
Αν το δει κανείς χωρίς προκατάληψη ,είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.
Κατόπιν μίλησε ο κάφρος παναθηναικός που κατοικοεδρεύει κάπου μέσα μου και άλλοτε κρύβεται βαθιά και άλλοτε βγαίνει στην επιφάνεια.
Σε μία βόλτα στα βιβλιοπωλεία ,εντόπισα ένα βιβλίο κάποιου Κωνσταντίνου Καμάρα με εξώφυλλο κάποια ποδοσφαιρική σκηνή από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.Εγώ φυσικά ήξερα το θρύλλο της αμυνας του Παναθηναικού επί περιόδου Wembley, τον Αριστείδη Καμάρα και επειδή τα φαινόμενα οδηγούσαν σε κάποια πολύ στενή συγγένεια με τον Αριστείδη, αγόρασα το βιβλίο.
Αποδείχτηκε πως ήταν γιος του.
Το συγκεκριμένο βιβλίο δε διεκδικεί δάφνες εκφραστικότητας ή στυλ, αλλά για μένα ήταν ένα ταξίδι στο παρελθόν μου, όπου έπιασα τον εαυτό μου να έχει πάρει στιλό και να σημειώνει πάνω στο βιβλίο τα παιχνίδια στα οποία ήμουν και εγώ παρών. και ήταν ουκ ολίγα και όχι μόνο μέσα στην Αθήνα, μερικά μάλιστα ήταν και στο εξωτερικό.
Είναι περίεργο το συναίσθημα να διαβάζεις μια περιγραφή ενός γεγονότος που συνέβη πριν πάρα πολλά χρόνια και στο οποίο ήσουν και εσύ παρών.
Το βιβλίο λέγεται Οιδίπους σέντερ μπακ, από τις εκδόσεις Ωκεανίδα και θα το έκανα δώρο στους συνομίληκους παναθηναικούς φίλους μου.
Και φτάνω στο πιο ενδιαφέρον σημείο των αναγνώσεων .Στον Jonathan Coe το βρετανό συγγραφέα από το Birmingham της κεντρικής Αγγλίας.
Τον είδα σε μια τηλεοπτική παρουσίαση και μου έκαναν εντύπωση αυτά που έλεγε .
Κυρίως όμως με εντυπωσίασε ο τίτλος ενός βιβλίου του , το the rotters' club που παρέπεμπε απ'ευθείας στον τίτλο ενός τζαζ ροκ συγκροτήματος από τα πολύ παλιά ,τους Hatfield and the North.
Το βιβλίο Ελληνικά τιτλοφορείται , " η λέσχη των τιποτένιων " από τις εκδόσεις Πόλις και αφού το πήρα και το διάβασα επιβεβαίωσα ότι ήταν ένα βιβλίο με τον τίτλο του, εμπνευσμένο από αυτό το συγκρότημα και συγκεκριμένα από αυτό το δίσκο.
Στη σελίδα 495 της ελληνικής έκδοσης ένας από τους πρταγωνιστές κάνει το μεγάλο άλμα στο όνειρο ενώ ακούει αυτό το κομμάτι από το δίσκο the rotters club.
Είναι παράξενο να ανακαλύπτεις πως η ίδια σου η ζωή είναι ένα τεράστιο παζλ αποτελούμενο από μικρά μικρά κομματάκια μερικά εκ των οποίων περιμένουν ακόμη να συμπληρωθούν.
Εξηγούμαι αμέσως .Πάντα είχα την απορία πως πήρε τον τίτλο του αυτό το συγκρότημα . Πριν από πολλά χρόνια λοιπόν ευρισκόμενος στην Αγγλία και μάλιστα σε κάποιον εθνικό δρόμα έπεσε το μάτι μου σε μία τεράστια πινακίδα από αυτές που βρίσκονται πάνω από το δρόμο ,η οποία έγραφε Hatfield στη μία σειρά ,και The North , απο κάτω.Τότε (πριν από τριάντα περίπου χρόνια ) ,σκέφτηκα ,"λες από αυτή την πινακίδα να πήρανε το ονομά τους;" ή μπορεί και να σκέφτηκα ,"κοίτα σύμπτωση,το όνομα του συγκροτήματος στην πινακίδα" ,και μετά έπαψα να ασχολούμαι με αυτό.
Έπρεπε να περάσουν όλα αυτά τα χρόνια και να φτάσω να διαβάσω όχι μόνο τη λέσχη των τιποτένιων, αλλά και τη συνέχεια του που διαδραματίζεται είκασι χρόνια αργότερα ,τον "κλειστό κύκλο " για να βρω στις επεξηγήσεις στο τέλος του βιβλίου, ότι δηλαδή οι Hatfield and the North είναι ένα συγκρότημα που πήρε το όνομα του από μία πινακίδα έξα από το Λονδίνο πηγαίνοντας προς βορρά.
Αυτό που με εντυπωσιάζει σε αυτή την πληροφορία είναι ότι η επεξήγηση θα μπορούσε να είναι πολύ πιο απλή όπως " συγκρότημα ροκ μουσικής της εποχής του 70".
Όμως είναι σαν ο συγγραφέας να επέλεξε να απαντήσει σε μένα μια και καλή ,να μου λύσει την απορία και να επιβεβαιώσει και την εικασία που είχα κάνει τη μοναδική φορά που είδα την πινακίδα στον εθνικό δρόμο.
Η λέσχη των τιποτένιων λοιπόν. ¨ενα βιβλίο που άτομα της γενιάς μου με ανάλογα μουσικά γούστα θα βρουν λίγο από τον εαυτό τους εκεί μέσα.
Η δε ιστορία συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον είκοσι χρόνια μετά ,στο επόμενο βιβλίο ,τον κλειστό κύκλο όπου αυτά τα άτομα μεγαλώνουν και άλλα συντηρητικοποιούνται άλλα όχι, αλλά όλα μένουν κολλημένα στις εμμονές τους και τις προκαταλήψεις τους.Το φινάλε του βιβλίου θυμίζει επιροή από την ταινία old boy του Κορεάτη Park.
Το πρώτο κεφάλαιο του κλειστού κύκλου καλείται "High on the chalk" εμπνευσμένο από αυτό το κομμάτι των High LLamas
Καταπληκτικά βιβλία ,καταπληκτική γραφή.
Τελειώνω με το τρίτο βιβλίο του ιδίου που διάβασα μέσα στο μήνα που πέρασε ,τον ιδιωτικό βίο του Μάξγουελ Σιμ.
Εδώ καταγράφεται άλλο ένα κατόρθωμα του Coe ως προς εμένα. Δε διαβάζω ποτέ λογοτεχνία σε άλλη γλώσσα εκτός από τα ελληνικά γιατί δεν την απολαμβάνω.
Ε, λοιπόν αυτό το βιβλίο το διάβασα στα αγγλικά όπου τιτλοφορείται The terrible privacy of Maxwell Sim.
Πρόκειται για ένα ταξίδι αυτογνωσία ς αλλά και απόλυτης μοναξιάς του πρωταγωνιστή ,ο οποίος αγωνίζεται να βρει ουσιαστικά τον εαυτό του και να ανακαλύψει τη χαμένη σχέση με τον πατέρα του.
Όλο του το παρελθόν παρελαύνει μπροστά στα μάτια του καθώς οδηγεί προς τη βόρεια Αγγλία σε ένα ταξίδι που η μαεστρία του Κόου σε κάνει να αισθάνεσαι πως είσαι μέσα στο αυτοκίνητο και από τα παράθυρα του αντικρύζεις τα σουρουπωμένα τοπία του βορρά που σου αφήνουν μια νοσταλγία, παρότι μπορεί να μην τα έχεις επισκεφθεί ποτέ.
Έντονα συγκινησιακό ,δημιουργεί την εντύπωση πως ο συγγραφέας έχει επηρεαστεί από μια παλιά ταινία του Lindsay Anderson το ο΄ lucky man. Άλλωστε κάνοντας ένα allusion ονομάζει μία πρωταγωνίστρια του Lindsay, αποτείοντας μάλλον φόρο τιμής στο σκηνοθέτη.
Από την ταινία ο΄ lucky man
Τα συστήνω όλα ανεπιφύλακτα.Είναι φανερό πόσο με έχει συνεπάρει ο συγγραφέας αυτός ,δεν είναι;
Τα λέμε τον άλλο μήνα με ακόμα περισσότερα βιβλία του Κόου αλλά και άλλων συγγραφέων.
Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ή αλλιώς, SIAMO TUTTI ITALIANI
Επίκαιρο αυτό που γράφω ,αλλά δεν μπορώ να το κρατήσω μέσα μου.
Κάποτε ένας παλιός παίκτης της Αγγλίας , ο Garry Linecker είχε πει ότι ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που έντεκα παίκτες αγωνίζονται εναντίον έντεκα και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.
Θα συμφωνήσω αλλά θα προσθέσω αρκεί να μην παίζουν με τους Ιταλούς.
Στο χθεσινοβραδινό παιχνίδι για το euro 2012 έπαιζαν οι Εθνικές ομάδες της Ιταλίας και της Γερμανίας σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που για τους περισσότερους ευρωπαίους σήμαινε κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή ποδοσφαιρική αναμέτρηση.Ήταν η σύγκρουση δύο κόσμων, του βιομηχανικού βορρά ,της υπερσυγκέντρωσης του ιδεατού χρήματος και του ,επειδή ετσι αποφάσισαν κάποιοι, φτωχού νότου.
Ανοίγω μία παρένθεση εδώ .Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να μπλέκει το ποδόσφαιρο με την πολιτική ,όμως τι άλλο είναι το ποδόσφαιρο από τη συλλογική ομαδοποίηση μιας πόλης ,μιας κοινωνίας ,μιας συντεχνίας ακόμη και μιας θρησκείας;
Στη Σκωτία και την Ιρλανδία σφάζονται καθολικοί και προτεστάντες μέσα από τις Σέλτικ και Ρέιντζερς (Σκωτία) και Γκλεντόραν και Λίνφιλντ (Ιρλανδία).Το ίδιο αλλά με άλλο σημείο αναφοράς σημβαίνει ανάμεσα στη λαική Ρόμα και την ακροδεξιά Λάτσιο στην Ιταλία ενώ μερικές δεκαετίες πριν ,ο Παναθηναικός εκπροσωπούσε την αστική τάξη ενώ ο Ολυμπιακός τις λαικές μάζες.
Στη δε Ισπανία υπάρχουν ομάδες που παίρνουν την έγκριση του βασιλικού οίκου και αποκαλούνται Real (βασιλική δηλαδή και όχι βασίλισα όπως λανθασμένα οι ανενημέρωτοι δημοσιογραφίσκοι ,κάνοντας επίδειξη ανύπαρκτων γνώσεων τις αποκαλούν).
Τέλος ο ίδιος ο πρώην σούπερ αμυντικός της εθνικής Γερμανίας και της Μπάγερν Μονάχου o Franz Beckenbauer είχε δηλώσει το 1990 μετά την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου από τους Γερμανούς , πως σήμερα λυπάται όποιον δεν είναι Γερμανός.
Είναι και πολιτική λοιπόν το ποδόσφαιρο και πρώτοι οι ίδιοι οι Γερμανοί το είχαν αποδείξει όταν επί ναζισμού εξολόθρευσαν την πανίσχυρη τότε σοβιετική Δυναμό Κιέβου που τόλμησε να κερδίσει μία αντιπροσωπευτική τους ομάδα που απάρτιζαν στρατευμένοι Γερμανοί ποδοσφαιριστές.
Χθες λοιπόν έπαιζε ένας εκπρόσωπος των P.I.G.S όπως μας ονομάζουν με την πανίσχυρη Γερμανία της Μέρκελ ,αυτής που δε χάνει ευκαιρία να πανηγυρίσει μπροστά στο φακό για να βελτιώσει το image της εν όψει των επερχόμενων εκλογών.
Σημειολογικά στο παιχνίδι είχε πολλά πράγματα να παρατηρήσει κανείς ευθύς εξαρχής.
Τον ύμνο τον Ιταλικό, τον τραγούδησαν και μάλιστα με στεντόρεια φωνή ,όλοι οι παίκτες της Iταλίας δείχνοντας πόσο τους ένωνε ο ύμνος εκείνη τη στιγμή και πόσο αποφασισμένοι ήταν να δείξουν ότι τα P.I.G.S της Ευρώπης είναι εδώ και δεν παραδίνονται.
Από την άλλη κατά την ανάκρουση του Γερμανικού ύμνου έβλεπες να κινούνται τα χείλη μόνο αυτών που πριν από εβδομήντα χρόνια θα χαρακτηρίζαμε Άριους.
Τα παιδιά των εμιγκρέδων όπως ο Boateng ο Γκανέζος ,Ο Ozil ο Τούρκος ,ο Podolski o πολωνός ,ο Gomez ο Ισπανός ,ο Kedhira ο Τυνήσιος ούτε καν άνοιξαν το στόμα τους γιατί προφανώς ήταν κάτι που δεν ένοιωθαν δικό τους και ίσως βαθιά μέσα τους ήξεραν πως στο ίδιο γήπεδο εβδομήντα χρόνια πριν δε θα εκπροσωπούσαν την ίδια ομάδα πιθανώς δε να εδιώκοντο κιόλας για την καταγωγή τους.
O αγώνας ήταν δυνατός με διακυμάνσεις , ο δε εκφωνητής έσπευσε γρήγορα να δηλώσει πως φαινόταν από νωρίς ότι το αφεντικό ήταν η Γερμανία. Αμ δε...
Υπήρχαν δύο γκολ στο πρόγραμμα και αυτά θα τα έβαζαν οι Ιταλοί.
Κλείνω με το ότι και τα δύο γκολ οι Γερμανοί τα δέχτηκαν από ένα εκπρόσωπο ενός άλλου πολιτισμού έναν Ιταλό Αφρικάνικης καταγωγής ο οποίος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, έδωσε έστω ένα ψήγμα χαράς σε όλο τον ευρωπαικό νότο και όλοι αισθανθήκαμε πως το καλό έτσι όπως το εννοούμε εμείς οι κατατρεγμένοι της μεσογείου ,μέσα από τις μπλε φανέλλες των Ιταλών πέτυχε μια τεράστια ηθική νίκη.
GRAZIE ITALIA
P.s p.i.g.s =Portugal,Italia,Greece,Spain.
Κάποτε ένας παλιός παίκτης της Αγγλίας , ο Garry Linecker είχε πει ότι ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που έντεκα παίκτες αγωνίζονται εναντίον έντεκα και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.
Θα συμφωνήσω αλλά θα προσθέσω αρκεί να μην παίζουν με τους Ιταλούς.
Στο χθεσινοβραδινό παιχνίδι για το euro 2012 έπαιζαν οι Εθνικές ομάδες της Ιταλίας και της Γερμανίας σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που για τους περισσότερους ευρωπαίους σήμαινε κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή ποδοσφαιρική αναμέτρηση.Ήταν η σύγκρουση δύο κόσμων, του βιομηχανικού βορρά ,της υπερσυγκέντρωσης του ιδεατού χρήματος και του ,επειδή ετσι αποφάσισαν κάποιοι, φτωχού νότου.
Ανοίγω μία παρένθεση εδώ .Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να μπλέκει το ποδόσφαιρο με την πολιτική ,όμως τι άλλο είναι το ποδόσφαιρο από τη συλλογική ομαδοποίηση μιας πόλης ,μιας κοινωνίας ,μιας συντεχνίας ακόμη και μιας θρησκείας;
Στη Σκωτία και την Ιρλανδία σφάζονται καθολικοί και προτεστάντες μέσα από τις Σέλτικ και Ρέιντζερς (Σκωτία) και Γκλεντόραν και Λίνφιλντ (Ιρλανδία).Το ίδιο αλλά με άλλο σημείο αναφοράς σημβαίνει ανάμεσα στη λαική Ρόμα και την ακροδεξιά Λάτσιο στην Ιταλία ενώ μερικές δεκαετίες πριν ,ο Παναθηναικός εκπροσωπούσε την αστική τάξη ενώ ο Ολυμπιακός τις λαικές μάζες.
Στη δε Ισπανία υπάρχουν ομάδες που παίρνουν την έγκριση του βασιλικού οίκου και αποκαλούνται Real (βασιλική δηλαδή και όχι βασίλισα όπως λανθασμένα οι ανενημέρωτοι δημοσιογραφίσκοι ,κάνοντας επίδειξη ανύπαρκτων γνώσεων τις αποκαλούν).
Τέλος ο ίδιος ο πρώην σούπερ αμυντικός της εθνικής Γερμανίας και της Μπάγερν Μονάχου o Franz Beckenbauer είχε δηλώσει το 1990 μετά την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου από τους Γερμανούς , πως σήμερα λυπάται όποιον δεν είναι Γερμανός.
Είναι και πολιτική λοιπόν το ποδόσφαιρο και πρώτοι οι ίδιοι οι Γερμανοί το είχαν αποδείξει όταν επί ναζισμού εξολόθρευσαν την πανίσχυρη τότε σοβιετική Δυναμό Κιέβου που τόλμησε να κερδίσει μία αντιπροσωπευτική τους ομάδα που απάρτιζαν στρατευμένοι Γερμανοί ποδοσφαιριστές.
Χθες λοιπόν έπαιζε ένας εκπρόσωπος των P.I.G.S όπως μας ονομάζουν με την πανίσχυρη Γερμανία της Μέρκελ ,αυτής που δε χάνει ευκαιρία να πανηγυρίσει μπροστά στο φακό για να βελτιώσει το image της εν όψει των επερχόμενων εκλογών.
Σημειολογικά στο παιχνίδι είχε πολλά πράγματα να παρατηρήσει κανείς ευθύς εξαρχής.
Τον ύμνο τον Ιταλικό, τον τραγούδησαν και μάλιστα με στεντόρεια φωνή ,όλοι οι παίκτες της Iταλίας δείχνοντας πόσο τους ένωνε ο ύμνος εκείνη τη στιγμή και πόσο αποφασισμένοι ήταν να δείξουν ότι τα P.I.G.S της Ευρώπης είναι εδώ και δεν παραδίνονται.
Από την άλλη κατά την ανάκρουση του Γερμανικού ύμνου έβλεπες να κινούνται τα χείλη μόνο αυτών που πριν από εβδομήντα χρόνια θα χαρακτηρίζαμε Άριους.
Τα παιδιά των εμιγκρέδων όπως ο Boateng ο Γκανέζος ,Ο Ozil ο Τούρκος ,ο Podolski o πολωνός ,ο Gomez ο Ισπανός ,ο Kedhira ο Τυνήσιος ούτε καν άνοιξαν το στόμα τους γιατί προφανώς ήταν κάτι που δεν ένοιωθαν δικό τους και ίσως βαθιά μέσα τους ήξεραν πως στο ίδιο γήπεδο εβδομήντα χρόνια πριν δε θα εκπροσωπούσαν την ίδια ομάδα πιθανώς δε να εδιώκοντο κιόλας για την καταγωγή τους.
O αγώνας ήταν δυνατός με διακυμάνσεις , ο δε εκφωνητής έσπευσε γρήγορα να δηλώσει πως φαινόταν από νωρίς ότι το αφεντικό ήταν η Γερμανία. Αμ δε...
Υπήρχαν δύο γκολ στο πρόγραμμα και αυτά θα τα έβαζαν οι Ιταλοί.
Κλείνω με το ότι και τα δύο γκολ οι Γερμανοί τα δέχτηκαν από ένα εκπρόσωπο ενός άλλου πολιτισμού έναν Ιταλό Αφρικάνικης καταγωγής ο οποίος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, έδωσε έστω ένα ψήγμα χαράς σε όλο τον ευρωπαικό νότο και όλοι αισθανθήκαμε πως το καλό έτσι όπως το εννοούμε εμείς οι κατατρεγμένοι της μεσογείου ,μέσα από τις μπλε φανέλλες των Ιταλών πέτυχε μια τεράστια ηθική νίκη.
GRAZIE ITALIA
P.s p.i.g.s =Portugal,Italia,Greece,Spain.
Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012
MUSICA ITALIANA
Τείνουμε να ξεχνάμε πόσο ωραία μουσική έχουν οι γείτονες μας ,οι Ιταλοί.
Ας είναι καλά η Μεσόγειος ,αυτή η θάλασσα που αγγίζοντας όλες αυτές τις χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία ,η Ισπανία , η Τουρκία ,η Ιταλία μεταδίδει αυτό το συναίσθημα και αυτή τη γνώση που κάθε λαός αναλαμβάνει να τa συνυφάνει με την παράδοσή του.
Ξεκινώ με τη Maria Nazionale από το soundtrack ,Gomora.
Το κατωτέρω δεν το λένε ιταλοί αλλά αποτελεί ένα μικρό κομψοτέχνημα.
Εδώ ο μέγας απών της χρονιάς που έφυγε ,τρεις μέρες πριν γιορτάσει τα γεννεθλιά του, ο Lucio Dalla.
O Adriano Celentano σε ένα συγκινητικό τραγούδι για την κόρη του που τη βλεπει να μεγαλώνει και να απομακρύνεται από αυτόν
Και ΄μια επική σύνθεση σε βρετανικά χνάρια από τους ιταλούς Premiata Forneria Marconi.
Κλείνω με το κομμάτι αυτό από το πάντρεμα της ιταλικής μουσικής με την Ελληνική γλώσσα από τα ελληνόφωνα του νότου.
Ας είναι καλά η Μεσόγειος ,αυτή η θάλασσα που αγγίζοντας όλες αυτές τις χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία ,η Ισπανία , η Τουρκία ,η Ιταλία μεταδίδει αυτό το συναίσθημα και αυτή τη γνώση που κάθε λαός αναλαμβάνει να τa συνυφάνει με την παράδοσή του.
Ξεκινώ με τη Maria Nazionale από το soundtrack ,Gomora.
Το κατωτέρω δεν το λένε ιταλοί αλλά αποτελεί ένα μικρό κομψοτέχνημα.
Εδώ ο μέγας απών της χρονιάς που έφυγε ,τρεις μέρες πριν γιορτάσει τα γεννεθλιά του, ο Lucio Dalla.
O Adriano Celentano σε ένα συγκινητικό τραγούδι για την κόρη του που τη βλεπει να μεγαλώνει και να απομακρύνεται από αυτόν
Και ΄μια επική σύνθεση σε βρετανικά χνάρια από τους ιταλούς Premiata Forneria Marconi.
Κλείνω με το κομμάτι αυτό από το πάντρεμα της ιταλικής μουσικής με την Ελληνική γλώσσα από τα ελληνόφωνα του νότου.
Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012
Η "ΣΥΝ-ΕΥΘΥΝΗ"
Το ακούσαμε κι αυτό.
Το βράδυ των εκλογών ,γνωστός ευτραφής (βλ. χοντρός σε όλα του ) κύριος της πολιτικής από αυτούς που λυμαίνονται τη χώρα τα τελευταία πενήντα χρόνια, μέσα σε ένα χείμαρρο δηλώσεων από όπου συνήθως δε βγάζεις καμία άκρη ,μας σέρβιρε και την άρτι γλωσσοπλασθείσα από τον ίδιο λέξη, συνευθύνη.
Έπρεπε πάντως να το περιμένουμε γιατί το κόμμα το οποίο εκπροσωπεί (και από το οποίο πάντως δεν προέρχεται ,γιατί κάποτε χωρίς να έχει εκλεγεί ,του ανετέθη υπουργείο ), διακρινόταν ανέκαθεν για τους γλωσσικούς ακροβατισμούς
Για παράδειγμα, κάποτε υπό του εορτάζοντος την τριακοστήν Νοεμβρίου ,ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης του ,είχε μετονομαστεί , αναδόμηση.
Ο ίδιος δε , ο προαναφερθείς, επιτιθέμενος στο Λεωνίδα Κύρκο και το ΚΚΕ εσωτερικού ,είχε αποκαλέσει το κόμμα αυτό ελίτες ,παραπέμποντας περισσότερο στη γνωστή μάρκα φρυγανιών παρά στον ελιτισμό που μάλλον εννοούσε.
Του άρεσε λοιπόν του ευτραφούς αυτού κυρίου ,η λέξη αυτή και τη χρησιμοποίησε και την ξαναχρησιμοποίησε αποσκοπώντας παράλληλα φυσικά και στο ...δια ταύτα. Στη συνέχεια δηλαδή αυτού που είχε πεί ο άλλος χοντρός ,εκείνος ο εγγονός εκείνου του δικτάτορα που είχε διατάξει να μακρύνουν οι φούστες των γυναικών.
Μαζί τα φάγαμε λοιπόν αγαπητοί κύριοι και προφανώς γι αυτό σας ξαναβγάλαμε ,επειδή μας άρεσε που μας κάνατε κοινωνούς σε αυτή τη μάσα και θέλουμε να συνεχιστεί αυτό το όνειρο.
Μόνο που κάθε φορά που σας βλέπω είσαστε όλο και πιο διεσταλμένοι (ο άλλος ο μπλε συνάδελφος σας, που σας παρέδωσε την εξουσία προ τριετίας κοντεύει να γίνει διπλάσιος από την κατανάλωση του αποθεματικού που έβαλε στην πάντα για τα γεράματά του), ενώ εγώ άνοιξα κι άλλη τρύπα στη ζώνη μου και μάλιστα ο τσαγκάρης που μου την έκανε ,μου τη χρέωσε.
Συν-ευθύνη λοιπόν. Παίρνουμε δηλαδή μία πρόθεση και την κοτσάρουμε στη λέξη της αρεσκείας μας.
Προφανώς θα μας προκύψει και ανα-ευθύνη και δια-ευθύνη και μετα-ευθύνη και ότι άλλο τραβάει η όρεξη όσων πιστεύουν ότι βάσει του αξιώματος τους μπορούν να κακοποιούν ,εκτός από τον ελληνικό λαό και την ελληνική γλώσσα.
Και ας μην ισχυριστεί κάποιος ότι ο εν λόγω κύριος μιλάει καλά ,έχει λέγειν κοινώς, γιατί θα καταραστώ το παιδί του να του πέσει στις πανελλήνιες κείμενο του και να πρέπει να το κάνει περίληψη.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτερες ανεπάρκειες και τα μεγαλύτερα ψεύδη κρύβονται πίσω από επιμελώς συνεστραμμένους κοχλίες της γλώσσας σερβιρισμένους από χείλη που επαγγέλονται τη φροντίδα του λαού και την ευημερία του.
Την πήρατε λοιπόν τη συνευθύνη από τον ελληνικό λαό κύριοι και μένει να δούμε πόσο σύντομα θα αποβάλετε το διαλακτικό σας προσωπείο για να μας οδηγήσετε σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση.
Σε μας το μόνο που μένει, είναι να κερδίσουμε τη Γεμανία στο ποδόσφαιρο , για να έχουμε κάτι cheap thrill να χαρούμε λιγάκι και να κάνουμε αυτούς τους Τεύτονες να καταλάβουν ότι στην Ελλάδα ,γεννήθηκε από υπεύθυνα χείλη μια λέξη που τους αφορά άμεσα...
Η συνευθύνη.
Το βράδυ των εκλογών ,γνωστός ευτραφής (βλ. χοντρός σε όλα του ) κύριος της πολιτικής από αυτούς που λυμαίνονται τη χώρα τα τελευταία πενήντα χρόνια, μέσα σε ένα χείμαρρο δηλώσεων από όπου συνήθως δε βγάζεις καμία άκρη ,μας σέρβιρε και την άρτι γλωσσοπλασθείσα από τον ίδιο λέξη, συνευθύνη.
Για παράδειγμα, κάποτε υπό του εορτάζοντος την τριακοστήν Νοεμβρίου ,ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης του ,είχε μετονομαστεί , αναδόμηση.
Ο ίδιος δε , ο προαναφερθείς, επιτιθέμενος στο Λεωνίδα Κύρκο και το ΚΚΕ εσωτερικού ,είχε αποκαλέσει το κόμμα αυτό ελίτες ,παραπέμποντας περισσότερο στη γνωστή μάρκα φρυγανιών παρά στον ελιτισμό που μάλλον εννοούσε.
Του άρεσε λοιπόν του ευτραφούς αυτού κυρίου ,η λέξη αυτή και τη χρησιμοποίησε και την ξαναχρησιμοποίησε αποσκοπώντας παράλληλα φυσικά και στο ...δια ταύτα. Στη συνέχεια δηλαδή αυτού που είχε πεί ο άλλος χοντρός ,εκείνος ο εγγονός εκείνου του δικτάτορα που είχε διατάξει να μακρύνουν οι φούστες των γυναικών.
Μόνο που κάθε φορά που σας βλέπω είσαστε όλο και πιο διεσταλμένοι (ο άλλος ο μπλε συνάδελφος σας, που σας παρέδωσε την εξουσία προ τριετίας κοντεύει να γίνει διπλάσιος από την κατανάλωση του αποθεματικού που έβαλε στην πάντα για τα γεράματά του), ενώ εγώ άνοιξα κι άλλη τρύπα στη ζώνη μου και μάλιστα ο τσαγκάρης που μου την έκανε ,μου τη χρέωσε.
Συν-ευθύνη λοιπόν. Παίρνουμε δηλαδή μία πρόθεση και την κοτσάρουμε στη λέξη της αρεσκείας μας.
Προφανώς θα μας προκύψει και ανα-ευθύνη και δια-ευθύνη και μετα-ευθύνη και ότι άλλο τραβάει η όρεξη όσων πιστεύουν ότι βάσει του αξιώματος τους μπορούν να κακοποιούν ,εκτός από τον ελληνικό λαό και την ελληνική γλώσσα.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτερες ανεπάρκειες και τα μεγαλύτερα ψεύδη κρύβονται πίσω από επιμελώς συνεστραμμένους κοχλίες της γλώσσας σερβιρισμένους από χείλη που επαγγέλονται τη φροντίδα του λαού και την ευημερία του.
Την πήρατε λοιπόν τη συνευθύνη από τον ελληνικό λαό κύριοι και μένει να δούμε πόσο σύντομα θα αποβάλετε το διαλακτικό σας προσωπείο για να μας οδηγήσετε σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση.
Σε μας το μόνο που μένει, είναι να κερδίσουμε τη Γεμανία στο ποδόσφαιρο , για να έχουμε κάτι cheap thrill να χαρούμε λιγάκι και να κάνουμε αυτούς τους Τεύτονες να καταλάβουν ότι στην Ελλάδα ,γεννήθηκε από υπεύθυνα χείλη μια λέξη που τους αφορά άμεσα...
Η συνευθύνη.
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012
MUSICA SUDAMERICANA +
Ένα μικρό αφιέρωμα στη μουσική της Νότιας Αμερικής, αυτής της ηπείρου που έχει περάσει τα πάνδεινα και παρ'όλα αυτά έχει τη δύναμη και συνθέτει και ελπίζει και τραγουδάει.
Εδώ ένα mix άπό Ουρουγουανούς και Αργεντινούς.
Πολυσυλεκτική μπάντα που εδρεύει στην Ευρώπη ,αλλά ασχολείται με τη δερεύνηση του tango argentino μέσα από νέα μονοπάτια.
Από το ίδιο άλμπουμ.
Το ίδιο συγκρότημα άλλο άλμπουμ
O Lalo Zanelli,ργεντινός πιανίστας που ζει στο Παρίσι και παιζει πιάνο και στις δημιουργίες των Gotan Project.
Τον γνώρισα σε μια συναυλία των Ombu στο Half Note και εντυπωσιάστηκα.
Η ζωή των Ουρουγουανών όπως περιγράφεται από το ensemble του Bas Lexter.
Εδώ ένα mix άπό Ουρουγουανούς και Αργεντινούς.
Πολυσυλεκτική μπάντα που εδρεύει στην Ευρώπη ,αλλά ασχολείται με τη δερεύνηση του tango argentino μέσα από νέα μονοπάτια.
Από το ίδιο άλμπουμ.
Το ίδιο συγκρότημα άλλο άλμπουμ
O Lalo Zanelli,ργεντινός πιανίστας που ζει στο Παρίσι και παιζει πιάνο και στις δημιουργίες των Gotan Project.
Τον γνώρισα σε μια συναυλία των Ombu στο Half Note και εντυπωσιάστηκα.
Η ζωή των Ουρουγουανών όπως περιγράφεται από το ensemble του Bas Lexter.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)