Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΔΙΑΘΕΣΗ (Τουλάχιστον σε μένα)

Υπάρχουν κάποια κομμάτια που ξυπνάς το πρωί, (ή όποτε ξυπνήσεις), τα ακούς και σου φτίαχνουν τη μέρα.
Θα ήθελα να μοιραστώ μερικά που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό.











Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΡΕΥΜΑ

Η αβαντγκάρντ σκηνή των 80ς είχε καταπληκτικά πράγματα να προσφέρει.
Εδώ, ένα δείγμα από τους αμερικανούς Τuxedomoon που γνώρισαν την επιτυχία αφού εγκαταστάθηκαν στο Βέλγιο και από τους ί Dead can dance που ορμώμενοι από την Αυστραλία έγιναν δίασημοι στην Ευρώπη αφού μετανάστευσαν στην Αγγλία.









Καλή ακρόαση

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

JUST SONGS

Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε ,μερικά περίεργα διαμαντάκια από το εγγύς παρελθόν.












Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ. (ΙΟΥΛΙΟΥ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ)




Πέρασε για άλλη μια φορά το καλοκαίρι. (Όχι πως δεν το είχαμε προβλέψει και μάλιστα με μικρή στοιχηματική αξία, αλλά όταν κάνεις μια τόσο παρακινδυνευμένη πρόβλεψη και πέφτεις μέσα δε μένει παρά να το τονίσεις).
Δεν δίαβάστηκαν όσα βιβλία θα επιθυμούσα αλλά ο ποιοτικός απολογισμός υπήρξε ιδιαίτερα υψηλός.
Ότι και αν διάβαζα ευχόμουνα να μην τελειώσει.
Ξεκίνησα λοιπόν τη διμηνία αυτή με το βιβλίο του αγαπημένου μου Jonathan Coe ,"Τι ωραίο πλιάτσικο", από τις εκδόσεις Πόλις οι οποίες τα τελευταία χρόνια κάνουν ομολογουμένως τρομερή δουλειά στον τομέα της λογοτεχνίας.


Ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα για τη Θατσερική Βρετανία ,μέσα από ένα μωσαικό ανθρώπινων χαρακτήρων όπου διαβάζοντας το διαπιστώνει κανείς ότι τα πράγματα θυμίζουν τόσο πολύ αυτό που συμβαίνει σήμερα ή απλούστερα ότι κατά βάθος δεν αλλάζει τίποτα όσα χρόνια και αν παρέρχονται.
Το παράδοξο με τον Coe και τα κείμενα του είναι πως σε κάνει να νοιώθεις ότι σε αφορούν άμεσα, ότι σου προσφέρουν ένα εναλλακτικό σύμπαν να ζήσεις έστω μια μικρή απόδραση πριν ξαναγυρίσεις στην καθημερινότητά σου..
Διάβασα άλλο ένα του ιδίου αυτό το διάστημα ,μόνο που το διάβασα στην αγγλική του έκδοση.
Πρόκειται για το " the rain before it falls".Εξαιρετικά εύθραυστο και ανθώπινο ,μέσα από ένα κουβάρι αφήγησης ,ξετυλίγει μια ιστορία που πιάνει πάνω από μισό αιώνα και καταλήγει πως όλα κάνουν ένα κύκλο και επιστρέφουν, όλα έχουν κάποιο λόγο που γίνονται και όλα τα χρέη εξοφλούνται κάποτε ,έστω και από άλλο πληρωτή.


Το ένα καλύτερο από το άλλο.
Κατόπιν διάβασα τον "άγγελο της πείνας " της Χέρτα Μίλλερ από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Βραβευμένη πρόσφατα με Νόμπελ λογοτεχνίας η Μίλλερ αποτελεί τη σπάνιο δείγμα της γερμανικής μειονότητας που έζησε και μεγάλωσε στην Ρουμανία του Τσαουσέσκου,υφιστάμενη τους ίδιους ακριβώς διωγμούς που συμπατριώτες της επέβαλαν όταν αυτοί είχαν το πάνω χέρι σε άλλους λαούς.
Η ιστορία αφορά τη δίωξη ενός νεαρού από το καθεστώς Τσαουσέσκου γιατί το σφάλμα του είναι πως είναι ομοφυλόφυλος..Βασικός πρωταγωνιστής εδώ ,η πείνα η οποία έρχεται να συμπληρώσει το έργο των αρχών υποβάλοντας σε άκρα εξαθλίωση τους πάντες.


Σίγουρα περιέχονται πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία που αφορούν όσα πέρασε η Μίλλερ ,όλα όμως είναι δοσμένα με μία εξαίρετη ποιητική γραφή που καθιστά κάθε λέξη που γράφεται, ένα κόσμημα..
Σειρά είχε ένα δοκίμιο του Σοπενχάουερ από τις εκδόσεις Παττάκη, το "η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο".

Όσοι έχετε νοιώσει ,τι σημαίνει να έχεις πάντοτε δίκιο, σαφώς και δε σας χρειάζεται.
Ο τίτλος φανερώνει και το περιεχόμενο. Σύγχρονη σοφιστεία. Διαβάζεται σε δύο ώρες το πολύ.
Τέλος, το βαρύ πυροβολικό της περιόδου αυτής.
Το "χαμένοι " του Daniel Mendelsohn από τις εκδόσεις Πόλις.
Ο Μέντελσον είναι καθηγητής πανεπιστημίου στη Νέα Υόρκη και δε χάνει ευκαιρία να προβάλει τις φιλελληνικές του θέσεις ,έχοντας μάλιστα μεταφράσει Καββάφη στα αγγλικά.
Στο βιβλίο αυτό ξεκινά να μάθει για την τύχη έξι συγγενών του ,του θείου του, της θείας του και των τεσσάρων κοριτσιών τους που χάθηκαν στο ολοκαύτωμα, δολοφονημένοι από τους Γερμανούς.
Ενώ η αρχική έρευνα ξεκινά με σκοπό να ανακαλύψει πως πέθαναν ,στην πορεία του γίνεται όλο και πιο επιτακτικό να μάθει πως έζησαν.

Πρόκειται για μια σύγχρονη αναζήτηση Ιθάκης όπου ο συγγραφέας ορμώμενος από την Αμερική θα γυρίσει όλο τον κόσμο περνώντας από Αυστραλία ,Σουηδία, Ισραήλ, Δανία ,Ουκρανία μόνο και μόνο για μια ψηφίδα στον καμβά της αλήθειας που θέλει να επανασυνθέσει.
Οι αφηγήσεις φυσικά είναι συγκλονιστικές για τις θηριωδίες των ναζί αλλά και των εκάστοτε ντόπιων που εύρισκαν ευκαιρία να ξεφορτωθούν ανεπιθύμητους γείτονες.
Βιβλίο που λειτουργεί σε πολλούς τομείς όπως την ιστορία ,τη θρησκεία , την ψυχολογία, το τι σημαίνει να είσαι Εβραίος όπως και το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Με μία λέξη συγκλονιστικό. Αν δεν σας αποθαρρύνουν οι πεντακόσιες και βάλε σελίδες του, αποκτήστε το.
Και για χαιρετισμό ,ένα αγαπημένο κομμάτι.















Sopenhauer
H τεχνη του να έχεις πάντα δικιο

Daniel Mendelsohn
Χαμένοι  εκδ. πόλις


TANGO FOREVER

Μια μικρή προσφορά από τα υπέροχα υβρίδια του Evan Lurie.
Νεουορκέζικος αυτοσχεδιασμός με αργεντίνικο τάνγκο υφασμένο σε εβραικό φόντο.










Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

SCHOOOOOL IS BACK

Άφησα να περάσει μια εβδομάδα από την έναρξη των σχολείων και ανεβάζω ένα μικρό αφιέρωμα για τα παιδιά που μόλις ξεκίνησαν τη νέα χρονιά.
Αποφεύγοντας το καταπληκτικό αλλά ταυτόχρονα αναμενόμενο just anather brick in the wall ,των Pink Floyd, ανεβάζω κομμάτια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους αλλά γεμάτα ενέργεια, όπως ακριβώς δηλαδή είναι το κλίμα στο σχολείο.







Μικρό το αφιέρωμα ,αλλά λίγος και ο χρόνος σας έτσι και αλλιώς.
Καλή σχολική χρονιά!

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

ΝΕΑΠΟΛΗ ΛΑΚΩΝΙΑΣ - ΑΘΗΝΑ ( μέσω Αφγανιστάν ).

Μια βλάβη στο αυτοκίνητο μου ,μου έδωσε τη σπάνια εμπειρία της εντρύφησης στις ηδονές του ΚΤΕΛ.
Με λίγα λόγια εφ'όσον δε θα είχα αυτοκίνητο να γυρίσω πίσω από τα Κύθηρα έπρεπε να αφεθώ στις φροντίδες των κρατικών μέσων μεταφοράς και πιο συγκεκριμμένα ,του ΚΤΕΛ. (Χώρια που ήταν και μια ευκαιρία για ένα άλμα στο παρελθόν, τότε που οι άνθρωποι, δεν ταξίδευαν μαζικά με τα αυτοκίνητα).
Ήξερα ότι το ταξίδι θα κρατούσε λιγάκι περαπάνω από ότι κρατά συνήθως το ίδιο ταξίδι με ιδιωτικό αυτοκίνητο και γι αυτό δικαιολόγησα και τα τριαντατέσσερα ευρώ του εισιτηρίου, αφού θα μου παρείχετο έξτρα χρονική απόλαυση του ταξιδιού.



Στις πέντε παρά δέκα ήμουν έξω από το σταθμό του ΚΤΕΛ Λακωνίας ο οποίος στεγάζεται σε ένα μαγαζάκι. Τώρα αν κάποιος θέλει να κάνει χρήση τουαλέτας ,αυτό είναι άλλο θέμα . Μάλλον θα πρέπει να κάνει υπομονή και να δείξει εγκράτεια, άλλη μια προσφορά του κράτους δηλαδή στη διδακτική συνεισφορά του ,στην προσπάθεια να μας κάνει ανθρώπους.
Το ταξίδι ξεκίνησε με βρετανική ακρίβεια στις πέντε ακριβώς.Πριν να μπω μέσα στο λεωφορείο ,το θαύμασα απ' έξω και ομολογουμένως με εντυπωσίασε. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς !!!
Την ανεπιτήδευτη σκόνη που ο διακοσμητής είχε πολύ προσεκτικά απλώσει πάνω του; το ξεθωριασμένο απρόσωπο πράσινο χρώμα του προορισμένο να θυμίζει εποχές που φύγανε ανεπιστρεπτί; ή μήπως το εσωτερικό του;
Όμως γι αυτό πρέπει μάλλον να μιλήσω πιο εκτενώς.
Με το που έμπαινε κανείς μέσα στο όχημα τον καλωσόριζε μια γλυκερή μυρωδιά ξερατού πλασμένη με ανθρώπινο ιδρώτα σε μια προσπάθεια της υπηρεσίας μεταφορών ,ο επιβάτης να νοιώθει οικεία και φιλικά.
Να αισθάνεται ότι έχουν ταξιδέψει και άλλοι άνθρωποι πριν από αυτόν και να τον προιδεάζει για το τι τον περιμένει.
Όσο για τα καθίσματα , κάποτε είχαν καθαριστεί αλλά όχι αυτή  τη δεκαετία σίγουρα.
Βέβαια αυτό σου δίνει τήν αίσθηση του ταξιδιού στο παρελθόν ,το άγγιγμα της ιστορίας.
Το ταξίδι λοιπόν ξεκίνησε.
Νέες μυρωδιές κατέκλυσαν το χώρο. Ο οδηγός κάπνιζε.Αρειμανείως...Μάλλον συμμετείχε σε κάποια έρευνα του τύπου ,πόσα τσιγάρα μπορούν να καταναλωθούν μέσα σε εφτά ώρες. (Ναι,ναι ,εφτά ώρες κράτησε το ταξίδι).
Ίσως και η μάρκα που κάπνιζε να ήταν χορηγός του, πάντως ο ίδιος του έδωσε και κατάλαβε.
Και μετά ήρθε η συμμετοχική διαδικασία.
Το όχημα σταματούσε σε κάθε στάση ,σε κάθε γωνιά της ελληνικής υπαίθρου για να πάρει ή να αφήσει άτομα και κατόπιν ,εντελώς αυθαίρετα, έξτρα στάσεις αποφαζίζονταν δια βοής από το πλήθος(βλ. επιβατικό κοινό)
Ο χρόνος παραμονής σε κάθε σταθμό αποφασιζόταν από τον ίδιο τον κόσμο επιμηκύνοντας όλο και περισσότερο τη διάρκεια του ταξιδιού.Στις δε υπάρχουσες ουράνιες μυρωδιές προστίθεντο διαρκώς και καινούργιες όπως σουβλακίλα ,φρέσκος εμμετός κλπ κλπ.
Κάποτε εδέησε και μπήκαμε στο λεκανοπέδιο.
Προφανώς όμως επειδή μας λείπανε κάποια ένσημα παραμονής στο όχημα περάσαμε και μία βόλτα από τον Πειραιά πριν να καταλήξουμε στο σταθμό του ΚΤΕΛ των Αθηνών.
Και τότε ξύπνησα. Ήμουν όπως πάντα στο Αφγανιστάν μέσα στις απέραντες πεδιάδες της χώρας και είχα μόλις ολοκληρώσε  άλλο ένα ταξίδι με τερματισμό στην Καμπούλ.
Για άλλη μια φορά είχα ονειρευτεί πως ήμουν στην Ελλάδα μόνο που εκεί σίγουρα στις συγκοινωνίες τους επικρατεί ο πολιτισμός. Ή Ελλάδα από ότι μαθαίνουμε εμείς οι Αφγανοί είναι μια πολιτισμένη χώρα οπότε αυτό που ονειρεύτηκα θα απέχει παρασάγγας από το πως λειτουργούν οι συγκοινωνίες εκεί.
Έτσι δεν είναι ;

Υ.γ
Περιττό να πω ότι δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας.

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ

Για άλλη μια φορά Fernanda Takai από τη Βραζιλία.
Ανάλαφρη, καλοκαιρινή ,διαλύει τα στερεότυπα περί Βραζιλιάνικης μουσικής.



Και άλλο ένα από την ίδια, από τα αγαπημένα μου.







On One Clear Day. The Story of Jewish Wolbrom . ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ

On One Clear Day. The Story of Jewish Wolbrom

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΥΘΗΡΑ (ΞΑΝΑ)

Νησί άπειρης ομορφιάς από τα πιο άγνωστα και από τα πιο χαμηλά στις προτιμήσεις των ταξιδευτών.
Μάλιστα μερικοί αγνοούν πως το νησί αυτό αποτελεί το ένα έβδομο των επτανήσων.



Γι αυτό το νησί λοιπόν ,(το νησί μου ) ,αισθάνομαι για άλλη μια φορά την ανάγκη να μιλήσω.
Δε θα μείνω στα τουριστικά του θέλγητρα τα οποία έτσι και αλλιώς με μια επίσκεψη γίνονται αμέσως αντιληπτά.
Θα μιλήσω για την ενέργεια που διακατέχει αυτόν τον τόπο. Μια ενέργεια διάχυτη παντού ,αρκεί μόνο κάποιος  να αφήσει τα πολυσύχναστα μέρη και αρχίσει να κατευθύνεται προς τα υψίπεδα του νησιού.
Εκεί συναντάς την άγρια ομορφιά ,τη μοναξιά που σε βοηθάει να στοχαστείς, τις απότομες ακτές που κοφτά βυθίζονται μέσα σε ένα απέραντο ,άλλοτε γαλάζιο ατάραχο και άλλοτε φουρτουνιασμένο μπλε Ιόνιο.
Συναντάς ακόμη σπήλαια, ξωκλήσια κρεμασμένα στις άκρες βράχων ,καταρράκτες ,βυζαντινά και βενετσιάνικα κατάλοιπα μα πάνω από απ'όλα νοιώθεις την ενέργεια να περνάει στο πετσί σου και να σε ανατριχιάζει.
Κοιτάζοντας δε από οποιοδήποτε ψηλό σημείο του νησιού ,το μάτι σταματάει σε ένα βράχο καταμεσίς στην απεραντοσύνη της θάλασσας ,σήμα κατατεθέν των Κυθήρων, τη Χύτρα.
Βράχος απλησίαστος ,μόνο θαλασσοπούλια τον απολαμβάνουν και κάποτε ,όπως λέγεται, και πειρατές.
Όπως χρόνια πριν, οι αρχαίοι κατασκεύαζαν τις ακροπόλεις τους στο ενεργειακότερο σημείο του τόπου τους έτσι και τα Κύθηρα θαρρείς και τοποθετήθηκαν εκεί,μέσα στο πέλαγος , από κάποιο γιγάντιο χέρι και περιμένουν ακίνητα στο χρόνο κάποιος να σμιλεύσει τον Παρθενώνα τους.
Σίγουρα δεν είναι ο τόπος που αναπαράγει lifestyling και μοδάτες συμπεριφορές. Ούτε κανείς θα βρει χαριτωμένες φατσούλες και υλικό για κουτσομπολίστικες φυλλάδες.Είναι τόπος έπαθλο γι αυτούς που θα καταφέρουν να ανακαλύψουν τα θέλγητρα του και τις σαγήνες του.
Και στέκεται εκεί ,ατάραχο μέσα στο χρόνο κουβαλώντας αναμνήσεις από τη αρχαιότητα , από  το βύζάντιο ,από τον Μπαρμπαρόσσα...
Φεύγοντας δε από το νησί ,πέρα από την υπόσχεση που δίνεις στον εαυτό σου ,πως κάποια μέρα θα ξαναγυρίσεις, απαντάς  και σε ένα ερώτημα που σου τρώει τα σωθικά από τη μέρα που γεννήθηκες και που ξέρεις ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σου το απαντήσει.
Ναι, αν υπάρχει λόγος (που θα υπάρχει ) για τόση ομορφιά, μόνο ένας θα μπορούσε να την έχει επιμεληθεί και ασχέτως αν τον επικαλόυμαι συχνά ή όχι ,αυτός και μόνο θα ήταν ένας λόγος να τον ευχαριστήσω.