Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

ΖΩΗ

Ζωή. Μια τόσο μικρή λέξη που περικλείει ένα εναγώνιο ερώτημα για την ύπαρξη μας ,για το ποιοί είμαστε ,από που ερχόμαστε και που πάμε.
Σε αυτήν την προσπάθεια κατανόησης κάναμε πολλές κατατάξεις και ομαδοποιήσεις θεωρώντας τον εαυτό μας κορυφή στην όποια κλίμακα δημιουργίας . Από κάτω δε από εμάς εντάξαμε ότι στο αντιληπτικό πεδίο μας φαινόταν ότι μας πλησίαζε περισσότερο, όπως ας πούμε τα θηλαστικά.
Πιο κάτω τοποθετήσαμε άλλες μορφές ζωής  τελικά όμως όλα τα κάναμε βασιζόμενοι στην ανθρωποκεντρική αντίληψη. Τα σκυλιά τα βρήκαμε συμπαθή και τα εκπαιδεύσαμε να μας δίνουν το "χέρι" τους παρότι ως γνωστόν έχουν μόνο πόδια.Τις γάτες τις εγκλωβίσαμε σε διαμερίσματα και τις θεωρήσαμε αχάριστες όποτε αρνήθηκαν τα χάδια μας.
Ακόμη και τον Θεό τον φτιάξαμε καθ'ομοίωση μας και τον φορτώσαμε με ανθρώπινες ιδιόητες όπως την επιβάβευση ,την τιμωρία ,την ανάγκη να τον αγαπάμε και να τον υμνούμε και ούτω καθεξής.
Όμως το θέμα του σημερινού μου προβληματισμού δεν είναι αυτό.
Η σκέψη μου σκοντάφτει σε ένα διαχωρισμό που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι για τον κόσμο που μας περιβάλει ,αποκαλώντας τα έμβια, οργανικό κόσμο και τα υπόλοιπα ,τα καθ'ημάς ,άνευ ζωής , ανόργανο.
Ο ανόργανος κόσμος λοιπόν στερείται ζωής .Είναι όμως έτσι ; Και τελικά τι είναι ζωή ;
Είναι η συνειδητότητα της ύπαρξης ; Eίναι η δυνατότητα αναπαραγωγής του είδους ; Είναι η αντίδραση σε εξωτερικά ερεθίσματα  ; Είναι η κίνηση ;
Τελικά μήπως έχουμε πέσει τελείως έξω σε αυτούς τους διαχωρισμούς και ότι μα ότι υπάρχει στη φύση είναι ζωντανό και απλώς εμείς δεν μπορούμε να το συλλάβουμε γιατί το αντιληπτικό μας πεδίο είναι αρκετά στενό; Για να το πω πιο απλά και πιο σύγχρονα ,μήπως ο επεξεργαστής μας δεν επαρκεί ;
Πιστεύω ότι ένας πλανήτης είναι ένας νοήμων οργανισμός. Με δυνατότητες όμως και τρόπο έκφρασης που μας ξεπερνούν κατά πολύ σε σημείο που να μη μπορούμε να το δούμε.
Ένας οργανισμός που υπάρχει εκατομμύρια χρόνια εμφανίζει σίγουρα διαφορετική ταχύτητα σκέψης από τη δική μας σίγουρα σχεδόν ακίνητη στα μάτια του εξωτερικού παρατηρητή αλλά για να το πάμε και ακόμη μακρύτερα γιατί ένας ζωντανός οργανισμός πρέπει να σκέφτεται; Μήπως η σκέψη μας πήγε κάποιο επίπεδο πιο πάνω ;μάλλον η αλλαζονεία μας και η υπερεκμετάλλευση των πόρων της γης μας οδηγούν στην καταστροφή του ίδιου μας του σπιτιού οπότε για ποιά νοημοσύνη μιλάμε ;
Είναι ακριβώς η ίδια περίπτωση με το να έχουμε την απαίτηση ,μια κάμπια να αντιληφθεί πόσο νοήμονα όντα είμαστε.( ελπίζω στα μάτια ενός ουδέτερου παρατηρητή να έχουμε περισσότερο μυαλό από μία κάμπια ).
Άλλωστε αν πάρουμε για παράδειγμα τον πλανήτη μας ,δεν είναι ένα σύστημα διαρκώς μεταβαλλόμενο; Συμφωνούμε όλοι ότι είχε αρχή και ότι κάποτε θα γεράσει και θα πεθάνει.
Στο μεσοδιάστημα ο πλανήτης ζει και το αποδεικνύει γιατί έχει κυκλοφορία , τα ποτάμια ,έχει ζωτικά όργανα και θερμοκρασία που δείχνει υγεία, ή όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια ασθένεια,ζεσταίνεται, παγώνει ,ιδρώνει , αναπτύσσει παράσιτα στο σώμα του (την πανίδα  συμπεριλαμβανομένων κυρίως ημών των ανθρώπων) με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εμείς πάνουμε ψείρες ακάρεα ή ψύλλους .
Επιπλέον όπως όλο το σύμπαν αποτελελείται από πλανητικά συστήματα έτσι και οι δομές ημών των οργανικών όντων αποτελούνται από πλανητικά συστήματα που περιστρεφονται γύρω από πυρήνες.
Μιλάω για τα άτομα και τα μόρια, μιλάω για τα χημικά στοιχεία της φύσης που με τις στοιβάδες τους αποτελούν απειροελαχίστως μικρά ηλιακά συστήματα καθ'ομοίωη των ορατών που τα θεωρούμε ανόργανα.
Τέλος υπάρχει ένα κοινό στοιχείο μεταξύ αυτων των γιγάντων και του είδους μας και αυτό είναι η έλξη. Έλκουμε πρόσωπα και καταστάσεις όπως και ελκόμαστε αντιστοίχως και έτσι καταφέρνουμε να βρίσκουμε στη ζωή μας μια ισορροπία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ένας πλανήτης διατηρεί μέσω των αλληλεπιδρώντων έλξεων τη θέση του στο χώρο. Τα πάντα λοιπόν είναι θέμα κλίμακας, όπου η πεταλούδα ζει απειροελάχιστα για μας που τη θαυμάζουμε αλλά η ίδια αντιλαμβάνεται τη ζωή της ως ένα κύκλο πλήρη ημερών. Με τον ίδιο τρόπο ο βίος μας είναι μερικοί χτύποι του ρολογιού μπροστά σε μια σεγκόια ένα δέντρο που ξεπερνά τα χίλια χρόνια αλλά και που του ίδιου αυτού του δέντρου ο κύκλος φαντάζει ασήμαντος μπροστά στη ζωή ενός ουράνιου σώματος. Με οικολογική συνείδηση ή όχι εμείς νομοτελειακά θα αποσυρθούμε σε μερικά χρόνια αργά ή γρήγορα και ο φιλόξενος πλανήτης μας κάποτε θα αφηγείται με τον τρόπο του στο σύμπαν ότι ύστερα από ένα σύντομο διάλλειμα ατονίας ,από τότε που εξαφανίστηκαν τα παράσιτα από το σώμα του ,νοιώθει ξανά υγιής.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

I INTERNET, THEREFORE I EXIST. (EVEN IF I HAVE STOPPED EXISTING)

Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ,ΑΡΧΙΚΑ ΝΑ ΔΑΜΑΖΕΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ ΤΟΥ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ,ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΩΣΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ,ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΕΛΠΙΔΑ ΑΓΩΝΙΑ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΚΑΤΑΞΙΩΣΗΣ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ ,ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ,ΕΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ,ΕΝΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΜΑ ,ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΥΤΟ .
Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΜΙΑ ΚΑΠΩΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΘΝΗΤΟ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ.
ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΑΥΤΟ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ.
ΟΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΤΟΠΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ, ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΜΕΧΡΙ ΑΤΟΜΑ ΑΡΚΕΤΑ ΩΡΙΜΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ, ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ,ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.
ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΦΙΛΟΙ ΜΕ ΑΤΟΜΑ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΗΠΕΙΡΟΥΣ,ΤΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΜΑΣ ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ, ΤΑ ΔΕ ΜΟΥΣΙΚΑ ΜΑΣ ΓΟΥΣΤΑ ΤΑ ΕΚΘΕΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΙΝΗ ΑΚΡΟΑΣΗ ΕΠΙΖΗΤΩΝΤΑΣ ( ΤΙ ΑΡΑΓΕ ;) ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ,ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΓΝΩΣΤΟ, ΤΙ ΑΛΛΟ.
ΟΜΩΣ  ΚΑΘΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, ΚΑΘΕ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΑΦΗΝΕΙ ΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΑΝΕΞΙΤΗΛΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
ΟΙ ΣΕΛΙΔΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK, ΣΤΑ BLOG, ΣΤΟ TWEETER ΘΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΒΑΛΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΣΑΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ, ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΟΧΩΡΟ.
ΕΤΣΙ ΜΕ ΠΛΑΓΙΑ ΟΔΟ ΚΑΙ ΜΕ ΕΥΚΟΛΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΤΡΟΠΟ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Η ΤΕΧΝΗ ΕΠΙ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΟΠΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝ ΑΥΤΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝ ΖΩΗ Ή ΟΧΙ ΕΝΩ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΧΥ ΤΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ Ή ΟΧΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.
ΚΑΠΟΤΕ Ο ΝΤΕΚΑΡΤ ΘΕΜΕΛΙΩΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΜΕ ΤΟ "ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ,ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ". ΣΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΨΗΦΙΑΚΟ ΣΤΙΓΜΑ. θΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ , "I INTERNET ,THEREFORE I EXIST".

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

ΒΙΒΛΙΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2011

Τέλος εποχής λοιπόν.
Αφήσαμε πίσω μας τον τελευταίο ολοκληρωμένο χρόνο που υπάρχει η ανθρωπότητα έτσι όπως την έχουμε γνωρίσει μέσα από την ιστορία και  όπως την ξέρουμε μέσα από την καθημερινότητα και την επικαιρότητα, καθότι σύμφωνα με τους προσφιλείς λαικούς μύθους αλλά και την τρομολαγνεία που μας δέρνει,  ο πλανήτης θα καταστραφεί πριν ολοκληρωθεί η χρονιά που διανύουμε.
Για να μην τα βάψουμε μαύρα λοιπόν ,ας συνεχίσουμε το βιολί μας. Ανάγνωση μέχρι τελικής πτώσης.
Ιδίως δε όταν ξέρει κανείς ότι το τέλος πλησιάζει ,πρέπει να γκαζώσει να διαβάσει όσα περισσότερα προλαβαίνει ,γιατί μετά που θα τα βρει ;
Ο μήνας ξεκίνησε ζόρικα με έναν απαιτητικό ισπανό ,τον Enrique Vila Matas και το μυθιστόρημα του, Δουβλινιάδα, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Η ιστορία ενός εξηντάρη εκδότη που παράλληλα με τη δική του ζωή που φεύγει ,βλέπει να τελειώνει και η ζωή του βιβλίου με τη μορφή που το ξέρουμε σημερα και να αφήνει τη θέση του στο e-book.
Αποφασίζει λοιπόν να οργανώσει έναν τιμητικό επικήδειο και καταλληλότερο τόπο θεωρεί το Δουβλίνο του Τζόυς όπου τελικά εκεί δε θα υλοποιήσει μόνο το στόχο του αλλά θα αντιμετωπίσει και το φάντασμα του εαυτού του,ενός εαυτού που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να κρατηθεί μακριά από το ποτό.
Άκρως λογοτεχνικό, ατμοσφαιρικό με μουχλιασμένες βροχερές γωνιές που μυρίζουν Δουβλίνο
Κατόπιν βρέθηκα μπροστά σε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη από ένα συγγραφέα που εγώ προσωπικά ,αγνοούσα και ο οποίος δίνει μια πρωτότυπη θέαση στο προσφυγικό ζήτημα με το βιβλίο "Συμεών ,ο πρόσφυγας".
Μιλάω για τον Λεωνίδα Ζησιάδη και το βιβλίο του που το εξέδωσε ο Ιανός.
Πρόκειται για μια μάλλον βασισμένη σε αληθινο πρόσωπο ιστορία όπου μας παρουσιάζει ένα πρόσφυγα ο οποίος δεν έμεινε κολλημένος στη μιζέρια αλλά νοικοκυρεύτηκε, φτιάχτηκε και στο τέλος έγινε και εθνικός ευεργέτης .
Με πολλές ιστορικές αναφορές και θησαυρό μικρών μικρών γνώσεων (όπως π.χ πότε υπογράφτηκε το clearing).
Στη συνέχεια διάβασα το " όλοι μαζί , τώρα " του εκλεκτού ηθοποιού ,Γιώργου Κοτανίδη του οποίου εδώ και χρόνια είχα διαβάσει τους Σαλτιμπάγκους και περίμενα πως και πως τη νέα του δουλειά.
Εκδόσεις Καστανιώτη και πάλι.
Αυτοβιογραφικό το βιβλίο από τα φοιτητικά του χρόνια μέχρι τη μεταπολίτυση με πληθώρα ιστορικών παραλειπόμενων αλλά πάντα με βάση το θέατρο.
Περιέχει και στοιχεία που με άγγιξαν προσωπικά όπως ας πούμε μια αναφορά του στη μέρα που ο ΠΑΟΚ ,η ομάδα του έχασε 5-3 από την Παναχαική μέσα στην Τούμπα και μαζί με αυτό το ματς έχασε και το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό.
Ο ίδιος το αναφέρει γιατί εκείνη τη στιγμή ήταν στην ασφάλεια ,τη ΓΑΔΑ όπως τη λέμε τώρα και τον βασάνιζαν οι χουντικοί ενώ την ίδια στιγμή περιγράφει ,ακούγονταν οι πανηγυρισμοί των οπαδών του Παναθηναικού που κέρδιζε κάποια ομάδα.
Ε λοιπόν ακουγόταν και η δική μου φωνή ανάμεσα σε αυτούς τους πανηγυρισμούς ,ο Παναθηναικός συνέτριβε τον Ατρόμητο με 8-1 αλλά από κάποα στιγμή και μετά είχαμε πάψει να χαιρόμαστε γιατί έχανε ο ΠΑΟΚ και έπαιρνε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός.
Και όλα αυτά ενώ λίγο πιο δίπλα ένας άνθρωπος που έμελε να γίνει από τις αγαπημένες μου φυσιογνωμίες, βασανιζόταν.
Τέλος άρχισα αλλά άφησα να το τελειώσω αργότερα " το μεγάλο σχέδιο " του Steven Hawking και του  Leonard Mlodinow από τις εκδόσεις κάτοπτρο.
Ο συγγραφέας είναι από μόνος του και το ίδιο το περιεχόμενο του βιβλίου.
Απαντήσεις και προβληματισμοί σε θεμελιώδη ερωτήματα ,όπως η προέλευση του σύμπαντος.
Επίκαιρο ε ;
Αυτά γι αυτό το μήνα.
Ελπίζω του χρόνου τον ίδιο καιρό να είμαστε εδώ να τα λέμε και να μην έχουμε γίνει κοσμική σκόνη.
( και μάλιστα πτωχευμένη κοσμική σκόνη).