Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

EDUARDO URCULO

Ξεκινώντας να μάθει κανείς μια γλώσσα κάνει μια σύμβαση με την ίδια τη γλώσσα ,πως δε θα μείνει μόνο στο εκφραστικό όχημα αλλά θα επεκταθεί και στην ευρύτερη κουλτούρα που η γλώσσα αυτή κουβαλάει ,τη μουσική ,τις γεύσεις τον αθλητισμό ...την τέχνη γενικότερα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ,όταν έκανα ισπανικά για την εκμάθηση της γλώσσας ,η τύχη το έφερε να έχω μια πολύ προικισμένη δασκάλα ,τη Φλώρα ,η οποία εκτός των πολλών πραγμάτων που μας δίδαξε ,μας έφερε σε επαφή με τη σύγχρονη ισπανική τέχνη. Από αυτά που έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη μου ήταν και τα έργα του pop art ζωγράφου Eduardo Urculo σε βαθμό μάλιστα που επεχείρησα και αντέγραψα ένα έργο του. Σας τον παρουσιάζω λοιπόν.

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΠΑΓΑΛΙΑ

Κάποτε ο (για κάποιους Θεός Σχωρέστον ) Ανδρέας Παπανδρέου υποσχέθηκε πως αν εκλεγόταν ,θα πάτασσε τη γραφειοκρατία. Είπε ότι τα πάντα θα διεκπεραιώνονταν με τη χρήση μόνο της αστυνομικής ταυτότητας. Εξελέγη, αλλά αντίθετα από την προεκλογική του υπόσχεση , η γραφειοκρατία αυξήθηκε. Και φτάσαμε σήμερα για οποιαδήποτε πράξη με το δημόσιο να κουβαλάμε μαζί μας ένα απίστευτο χαρτομάνι παράλληλα με τον ενδόμυχο φόβο μήπως ο υπάλληλος δε μας πάρει με καλό μάτι και ζητήσει και κανένα χαρτί παραπάνω. Τι είναι όμως κατά βάθος η γραφειοκρατία; Τίποτα πάρα πάνω από την ασπίδα του ευθυνόφοβου. Πίσω από αυτήν κρύφτηκαν κόμματα, κυβερνήσεις και πολιτικά συστήματα και με σημαία αυτήν εξολοθρεύτηκαν άνθρωποι λόγω των ιδεών τους , της φυλής τους ,της θρησκείας τους. Με τη γραφειοκρατία δίνεται η άφεση των αμαρτιών από το Βατικανό και ανάλογα με τη σοβαρότητα του αμαρτήματος προσαρμόζεται και ο όγκος των ποινών προσευχών που πρέπει να υποβληθούν από τον "προς εξιλέωση". Με αυτόν τον τρόπο τα πάντα ανάγονται σε λογιστικά μεγέθη και ταυτόχρονα φεύγουν και από τον έλεγχο της προσωπικής ερμηνείας και παρέμβασης και γίνονται οικουμενικώς αναγνωρίσιμα και εφαρμόσιμα. Δε θα μπορούσε να ξεφύγει λοιπόν και η εκπαίδευση από αυτό τον έλεγχο των δεδομένων. Η λύση βρέθηκε με την παπαγαλία ,ειδικά στους θεωρητικά εξεταζόμενους τομείς. Καλείται ο μαθητής να προσκομίσει ως γνώση στον εξετάζοντα τη σελίδα χ του βιβλίου του με μηδενική παρέκλιση από τα εικονίδια- γράμματα της σελίδας και να ξεκινήσει και να τελειώσει σε συγκεκριμένο σημείο όπως ορίζεται από το διορθωτικό δελτίο του υπουργείου παιδείας το οποίο ως άλλος νομοθέτης περιχαρακώνει τη νομιμότητα ή μη της πράξης με τις οριζόμενες συνιστώσες. Παράλληλα δε και με μια σχετική πλύση εγκεφάλου ο μαθητής πείθεται πως "έτσι τα θέλουν" υπονοώντας με αυτό το "θέλουν " μια αόρατη συμμορία που τρέφεται από τα νυχτέρια των μαθητών και θέτει αυθαίρετους κανόνες. Φυσικά εδώ τίθεται το ερώτημα " από πότε η γνώση ξεκινά βάσει οδηγίας από την τάδε σελίδα και τελειώνει στη δείνα σελίδα;" Απαντάμε ότι όλα έχουν να κάνουν με τον έλεγχο. Με τη γραφειοκρατία, αδαείς ακαλλιέργητοι και άξεστοι μπορούν να ελέγχουν (ή έτσι να νομίζουν ) ,σκεπτόμενους ανθρώπους ,ενώ με την παπαγαλία που είναι η μεταμφίεση της γραφειοκρατίας στην εκπαίδευση αφενός πετυχαίνουμε εύκολο και ομαδοποιημένπο έλεγχο, αφετέρου αποθαρρύνουμε κάθε ατομική προσπάθεια ανάδειξης και ταυτόχρονα περιορίζουμε την αναζήτηση της γνώσης που έτσι και αλλιώς, τους κρατούντες ,τους ενοχλεί. Ταλιμπάν σημαίνει " αυτός που αναζητεί τη γνώση" και ίσως κάτι τέτοιο πρέπει να γίνουμε για να αντιμέτωπίσουμε αυτή τη βάρβαρη επίθεση στα ατομικά μας δικαιώματα και κυρίως σε αυτό της βελτίωσης της ποιότητας της ζωής μας. Ασ μην ξεχνάμε άλλωστε ότι αιρετικός είναι αυτός που αίρεται δηλαδή αυτός που σηκώνεται πάνω από την υποταγμένη μάζα και γι αυτό το λόγο άλλωστε διώκεται. Και ένα πολύ παλιό αλλά αγαπημένο που δίνει ευκαιρίες βελτίωσης του λεξιλογίου στα αγγλικά.

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ

Το έψαχνα χρόνια. Το wings of fame είναι μια ταινία φανταστικού κινηματογράφου που κέρδισε το 1990 το φέστιβαλ της Αvoriaz, της πόλης δηλαδή που βραβεύονται οι καλύτερες ταινίες του φανταστικού κινηματογράφου ετησίως. Όταν μιλάμε για φανταστικό κινηματογράφο ,μη φανταστείτε εξωγήινα τέρατα και πράσινους διαστημανθρώπους. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια άλλη αντίληψη για την αθανασία της ψυχής και τη μνήμη που διατηρείται (ή δεν διατηρείται), όταν κάποιος φύγει. Με λίγα λόγια εδώ ο σκηνοθέτης με ένα πολύ ευρηματικό τρόπο μας παρουσιάζει τι σημαίνει γι αυτόν αθανασία. Το βρήκα στο youtube ,σε πλήρη έκδοση σε 9/9 Παραθέτω ένα κομμάτι του αλλά αξίζει να το δει κανείς όλο.

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

ΤΑ (ΠΟΛΥ ΛΙΓΑ) ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Τελείωσε και αυτή η χρονιά και από ότι φαίνεται τη σκαπουλάραμε από το ημερολόγιο των Μάγιας.
Εγώ όπως καταλαβαίνετε ,το είχα μεγάλη αγωνία αυτό το πράγμα γιατί έληγε και ένα γραμμάτιό μου μία μέρα μετά τη θρυλούμενη καταστροφή, οπότε δεν κατάφερα να αφοσιωθώ στο διάβασμα.
Τελείωσα μόνο δύο βιβλία.
Το πρώτο είναι η "Π'ολη παιδιών" του Πέτρου Κουτσιαμπασάκου από τις εκδόσεις Πατάκη.
Πρόκειται ένα βιβλίο που μας μιλάει για τις παιδοπόλεις  και συγκεκριμμένα για τη ζωή σε μια παιδόπολη στη βόρεια Ελλάδα ,δοσμένη μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που η μάνα του το άφησε εκεί λίγο μετά τη νηπιακή του ηλικία .
Το θέμα στηρίζεται στη ζωή των παιδικών στρατοπέδων ,ένα θεσμό που τον ξεκίνησε η Φρειδερίκη και ο οποίος φάνταζε αγαθοεργός αλλά από πίσω έκρυβε ένα μηχανισμό σύνθλιψης των κομουνιστών ,στοχεύοντας σε ότι πιο πολύτιμο είχαν , τα παιδιά τους.
Κατά βάθος ήταν η δεξιά απάντηση στο κομουνιστικό παιδομάζωμα. Βέβαια με τον καιρό, όταν η αριστερά ηττήθηκε δια παντός ,οι παιδοπόλεις αυτές δεν καταργήθηκαν αλλά συνέχισαν να συγκεντρώνουν παιδιά τα οποία οι γονείς τους δεν μπορούσαν να συντηρήσουν.
Μια τέτοια περίπτωση αφηγείται εδώ ο Κουτσιαμπασάκος και αν μη τι άλλο ,το κάνει με περισσή ευαισθησία.
Ειδικά τα αποσπάσματα όπου ο μικρός πρωταγωνιστής συναντά τη μάνα του περιέχουν μέσα μια θρηνητική αίσθηση απώλειας για τη μητρική αγάπη που μόνο όποιος έχει χάσει τη μητέρα του μπορεί να νοιώσει.
Στο τεχνικό μέρος ,σκηνοθετικά το βιβλίο χάνει λίγο γιατί οι αναπολήσεις στο παρελθόν μπερδεύονται με τις αφηγήσεις του τώρα χωρίς να γίνεται αμέσως αντιληπτό.
Προφανώς η σκηνοθετική μαεστρία του Κουτσιαμπασάκου εστιάζεται στην εικόνα η οποία όμως σε ένα βιβλίο λείπει και δεν είναι πάντα αυτονόητο ότι ένας αδαής και μη υποψιασμένος αναγνώστης ,θα τη δημιουργήσει.
Τίμια προσπάθεια, συμπαθητικό βιβλίο, αφήνει γλυκειά γεύση στο τέλος.





Δεύτερο και τελευταίο ήταν "το ταξίδι του ελέφαντα " του Σαραμάγκου από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Εδώ ο πρόσφατα μακαρίτης πορτογάλος νομπελίστας μεγεθύνει πάνω σε ένα περιστατικό το οποίο συνέβη στις αρχές του 16ου αιώνα μεταξύ Πορτογαλίας και Αυστρίας όπου η πορτογαλική αυλή ,δώρισε στον αρχιδούκα της Αυστρίας έναν ελέφαντα .
Το βιβλίο αναφέρεται στο ταξίδι αυτού του ελέφαντα από τη Λισαβώνα μέχρι τη Βιέννη και παράλληλα εστιάζει πάνω σε ανθρώπινους χαρακτήρες και σαρκάζει τη σοβαρότητα,σοβαροφάνεια με την οποία όλοι οι εμπλεκόμενοι αντιμετώπισαν αυτή τη μεταφορά.
Παράλληλο με την σύγχρονη αυλοκολακεία και την εμετική συμπεριφορά που εφαρμόζουν κάποιοι για να ανελιχθούν κοινωνικά.
Απολαυστικό.

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

A DIFFERENT FILM

Καλή χρονιά.
Καταστρατηγώντας τις απόψεις μου ξεκινώ με αγγλικό τίτλο.
Γράφω για να ανοίξω τη νέα χρονιά και να προτείνω μία ταινία που την παρακολούθησα στον κινηματογράφο και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα και διαφορετική.
Πρόκειται για το angel's share μια ταινία όπου πρωταγωνιστής είναι το ουίσκυ.
Όμως ας μη βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα στηριζόμενοι στο αν μας αρέσει ή αν δε μας αρέσει αυτό το ποτό.
Εδώ έχουμε μια πανέξυπνη ιστορία από τον προικισμένο σκηνοθέτη Ken Loach όπου το ουίσκυ αναδεικνύεται στο κλειδί εξόδου κάποιων από τη φτώχεια ,το μέσον που κάποιοι μπορούν να αδράξουν για να πάρουν τη δεύτερη ευκαιρία τους.
Για τους λάτρεις της Σκωτίας ( είναι γυρισμένο κυρίως στη Γλασκώβη, αλλά και στο Εδιμβούργο) η ταινία δημιουργεί την ανάγκη να μάθεις περισσότερα για αυτό το ποτό ,την ιστορία του και τους τόπους παραγωγής του.
Παράλληλα υφαίνει υπέροχα το θέμα της φιλίας ,το θέμα της συνεργασίας και αυτό της ανατροπής του πεπρωμένου.
Εμένα προσωπικά με έκανε να αρχίσω να ψάχνω τις ιστοσελίδες για την ιστορία του ουίσκυ και για προγραμματισμένες επισκέψεις σε αποστακτήρια της Σκωτίας.