Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ή αλλιώς, SIAMO TUTTI ITALIANI

Επίκαιρο αυτό που γράφω ,αλλά δεν μπορώ να το κρατήσω μέσα μου.
Κάποτε ένας παλιός παίκτης της Αγγλίας , ο Garry Linecker είχε πει ότι ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που έντεκα παίκτες αγωνίζονται εναντίον έντεκα και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.
Θα συμφωνήσω αλλά θα προσθέσω αρκεί να μην παίζουν με τους Ιταλούς.
Στο χθεσινοβραδινό παιχνίδι για το euro 2012 έπαιζαν οι Εθνικές ομάδες της Ιταλίας και της Γερμανίας σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που για τους περισσότερους ευρωπαίους σήμαινε κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή ποδοσφαιρική αναμέτρηση.Ήταν η σύγκρουση δύο κόσμων, του βιομηχανικού βορρά ,της υπερσυγκέντρωσης του ιδεατού χρήματος και του ,επειδή ετσι αποφάσισαν κάποιοι, φτωχού νότου.



Ανοίγω μία παρένθεση εδώ .Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να μπλέκει το ποδόσφαιρο με την πολιτική ,όμως τι άλλο είναι το ποδόσφαιρο από τη συλλογική ομαδοποίηση μιας πόλης ,μιας κοινωνίας ,μιας συντεχνίας ακόμη και μιας θρησκείας;
Στη Σκωτία και την Ιρλανδία σφάζονται καθολικοί και προτεστάντες μέσα από τις Σέλτικ και Ρέιντζερς (Σκωτία) και Γκλεντόραν και Λίνφιλντ (Ιρλανδία).Το ίδιο αλλά με άλλο σημείο αναφοράς σημβαίνει ανάμεσα στη λαική Ρόμα και την ακροδεξιά Λάτσιο στην Ιταλία ενώ μερικές δεκαετίες πριν ,ο Παναθηναικός εκπροσωπούσε την αστική τάξη ενώ ο Ολυμπιακός τις λαικές μάζες.
Στη δε Ισπανία υπάρχουν ομάδες που παίρνουν την έγκριση του βασιλικού οίκου και αποκαλούνται Real (βασιλική δηλαδή και όχι βασίλισα όπως λανθασμένα οι ανενημέρωτοι δημοσιογραφίσκοι ,κάνοντας επίδειξη ανύπαρκτων γνώσεων τις αποκαλούν).
Τέλος ο ίδιος ο πρώην σούπερ αμυντικός της εθνικής Γερμανίας και της Μπάγερν Μονάχου o Franz Beckenbauer είχε δηλώσει το 1990 μετά την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου από τους Γερμανούς , πως σήμερα λυπάται όποιον δεν είναι Γερμανός.
Είναι και πολιτική λοιπόν το ποδόσφαιρο και πρώτοι οι ίδιοι οι Γερμανοί το είχαν αποδείξει όταν επί ναζισμού εξολόθρευσαν την πανίσχυρη τότε σοβιετική Δυναμό Κιέβου που τόλμησε να κερδίσει μία αντιπροσωπευτική τους ομάδα που απάρτιζαν στρατευμένοι Γερμανοί ποδοσφαιριστές.
Χθες λοιπόν έπαιζε ένας εκπρόσωπος των P.I.G.S όπως μας ονομάζουν με την πανίσχυρη Γερμανία της Μέρκελ ,αυτής που δε χάνει ευκαιρία να πανηγυρίσει μπροστά στο φακό για να βελτιώσει το image της εν όψει των επερχόμενων εκλογών.


Σημειολογικά στο παιχνίδι είχε πολλά πράγματα να παρατηρήσει κανείς ευθύς εξαρχής.
Τον ύμνο τον Ιταλικό, τον τραγούδησαν και μάλιστα με στεντόρεια φωνή ,όλοι οι παίκτες της Iταλίας δείχνοντας πόσο τους ένωνε ο ύμνος εκείνη τη στιγμή και πόσο αποφασισμένοι ήταν να δείξουν ότι τα P.I.G.S της Ευρώπης είναι εδώ και δεν παραδίνονται.
Από την άλλη κατά την ανάκρουση του Γερμανικού ύμνου έβλεπες να κινούνται τα χείλη μόνο αυτών που πριν από εβδομήντα χρόνια θα χαρακτηρίζαμε Άριους.
Τα παιδιά των εμιγκρέδων όπως ο Boateng ο Γκανέζος ,Ο Ozil ο Τούρκος ,ο Podolski o πολωνός ,ο Gomez ο Ισπανός ,ο Kedhira ο Τυνήσιος ούτε καν άνοιξαν το στόμα τους γιατί προφανώς ήταν κάτι που δεν ένοιωθαν δικό  τους και ίσως βαθιά μέσα τους ήξεραν πως στο ίδιο γήπεδο εβδομήντα χρόνια πριν δε θα εκπροσωπούσαν την ίδια ομάδα πιθανώς δε να εδιώκοντο κιόλας για την καταγωγή τους.
O αγώνας ήταν δυνατός με διακυμάνσεις , ο δε εκφωνητής έσπευσε  γρήγορα να δηλώσει πως φαινόταν από νωρίς ότι το αφεντικό ήταν η Γερμανία. Αμ δε...
Υπήρχαν δύο γκολ στο πρόγραμμα και αυτά θα τα έβαζαν οι Ιταλοί.




Κλείνω με το ότι και τα δύο γκολ οι Γερμανοί  τα δέχτηκαν από ένα εκπρόσωπο ενός άλλου πολιτισμού έναν Ιταλό Αφρικάνικης καταγωγής ο οποίος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, έδωσε έστω ένα ψήγμα χαράς σε όλο τον ευρωπαικό νότο και όλοι αισθανθήκαμε πως το καλό έτσι όπως το εννοούμε εμείς οι κατατρεγμένοι της μεσογείου ,μέσα από τις μπλε φανέλλες των Ιταλών πέτυχε μια τεράστια ηθική νίκη.
GRAZIE ITALIA

P.s p.i.g.s =Portugal,Italia,Greece,Spain.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

MUSICA ITALIANA

Τείνουμε να ξεχνάμε πόσο ωραία μουσική έχουν οι γείτονες μας ,οι Ιταλοί.
Ας είναι καλά η Μεσόγειος ,αυτή η θάλασσα που αγγίζοντας όλες αυτές τις χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία ,η Ισπανία , η Τουρκία ,η Ιταλία μεταδίδει αυτό το συναίσθημα και αυτή τη γνώση που κάθε λαός αναλαμβάνει να τa συνυφάνει με την παράδοσή του.

Ξεκινώ με τη Maria Nazionale από το soundtrack ,Gomora.



Το κατωτέρω δεν το λένε ιταλοί αλλά αποτελεί ένα μικρό κομψοτέχνημα.




Εδώ ο μέγας απών της χρονιάς που έφυγε ,τρεις μέρες πριν γιορτάσει τα γεννεθλιά του, ο Lucio Dalla.




O Adriano Celentano σε ένα συγκινητικό τραγούδι για την κόρη του που τη βλεπει να μεγαλώνει και να απομακρύνεται από αυτόν




Και ΄μια επική σύνθεση σε βρετανικά χνάρια από τους ιταλούς Premiata Forneria Marconi.



Κλείνω με το κομμάτι αυτό από το πάντρεμα της ιταλικής μουσικής με την Ελληνική γλώσσα από τα ελληνόφωνα του νότου.



Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Η "ΣΥΝ-ΕΥΘΥΝΗ"

Το ακούσαμε κι αυτό.
Το βράδυ των εκλογών ,γνωστός ευτραφής (βλ. χοντρός σε όλα του ) κύριος της πολιτικής από αυτούς που λυμαίνονται τη χώρα τα τελευταία πενήντα χρόνια, μέσα σε ένα χείμαρρο δηλώσεων από όπου συνήθως δε βγάζεις καμία άκρη ,μας σέρβιρε και την άρτι γλωσσοπλασθείσα από τον  ίδιο λέξη, συνευθύνη.


Έπρεπε πάντως να το περιμένουμε γιατί το κόμμα το οποίο εκπροσωπεί (και από το οποίο πάντως δεν προέρχεται ,γιατί κάποτε χωρίς να έχει εκλεγεί ,του ανετέθη υπουργείο ), διακρινόταν ανέκαθεν για τους γλωσσικούς ακροβατισμούς
Για παράδειγμα, κάποτε υπό του εορτάζοντος την τριακοστήν Νοεμβρίου ,ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης του ,είχε μετονομαστεί , αναδόμηση.
 Ο ίδιος δε , ο προαναφερθείς, επιτιθέμενος στο Λεωνίδα Κύρκο και το ΚΚΕ εσωτερικού ,είχε αποκαλέσει το κόμμα αυτό ελίτες ,παραπέμποντας περισσότερο στη γνωστή μάρκα φρυγανιών παρά στον ελιτισμό που μάλλον εννοούσε.
Του άρεσε λοιπόν του ευτραφούς αυτού κυρίου ,η λέξη αυτή και τη χρησιμοποίησε και την ξαναχρησιμοποίησε αποσκοπώντας παράλληλα φυσικά και στο ...δια ταύτα. Στη συνέχεια δηλαδή αυτού που είχε πεί ο άλλος χοντρός ,εκείνος ο εγγονός εκείνου του δικτάτορα που είχε διατάξει να μακρύνουν οι φούστες των γυναικών.


Μαζί τα φάγαμε λοιπόν αγαπητοί κύριοι και προφανώς γι αυτό σας ξαναβγάλαμε ,επειδή μας άρεσε που μας κάνατε κοινωνούς σε αυτή τη μάσα και θέλουμε να συνεχιστεί αυτό το όνειρο.
Μόνο που κάθε φορά που σας βλέπω είσαστε όλο και πιο διεσταλμένοι (ο άλλος ο μπλε συνάδελφος σας, που σας παρέδωσε την εξουσία προ τριετίας κοντεύει να γίνει διπλάσιος από την κατανάλωση του αποθεματικού που έβαλε στην πάντα για τα γεράματά του), ενώ εγώ άνοιξα κι άλλη τρύπα στη ζώνη μου και μάλιστα ο τσαγκάρης που μου την έκανε ,μου τη χρέωσε.
Συν-ευθύνη λοιπόν. Παίρνουμε δηλαδή μία πρόθεση και την κοτσάρουμε στη λέξη της αρεσκείας μας.
Προφανώς θα μας προκύψει και ανα-ευθύνη και δια-ευθύνη και μετα-ευθύνη και ότι άλλο τραβάει η όρεξη όσων πιστεύουν ότι βάσει του αξιώματος τους μπορούν να κακοποιούν ,εκτός από τον ελληνικό λαό και την ελληνική γλώσσα.


Και ας μην ισχυριστεί κάποιος ότι ο εν λόγω κύριος μιλάει  καλά ,έχει λέγειν κοινώς, γιατί θα καταραστώ το παιδί του να του πέσει στις πανελλήνιες κείμενο του και να πρέπει να το κάνει περίληψη.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτερες ανεπάρκειες και τα μεγαλύτερα ψεύδη κρύβονται πίσω από επιμελώς συνεστραμμένους κοχλίες της γλώσσας σερβιρισμένους από χείλη που επαγγέλονται τη φροντίδα του λαού και την ευημερία του.
Την πήρατε λοιπόν τη συνευθύνη από τον ελληνικό λαό κύριοι και μένει να δούμε πόσο σύντομα θα αποβάλετε το διαλακτικό σας προσωπείο για να μας οδηγήσετε σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση.
Σε μας το μόνο που μένει, είναι να κερδίσουμε τη Γεμανία στο ποδόσφαιρο , για να έχουμε κάτι cheap thrill να χαρούμε λιγάκι και να κάνουμε αυτούς τους Τεύτονες να καταλάβουν ότι στην Ελλάδα ,γεννήθηκε από υπεύθυνα χείλη μια λέξη που τους αφορά άμεσα...
Η συνευθύνη.

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

MUSICA SUDAMERICANA +

Ένα μικρό αφιέρωμα στη μουσική της Νότιας Αμερικής, αυτής της ηπείρου που έχει περάσει τα πάνδεινα και παρ'όλα  αυτά έχει τη δύναμη και συνθέτει και ελπίζει και τραγουδάει.
Εδώ ένα mix άπό Ουρουγουανούς και Αργεντινούς.



Πολυσυλεκτική μπάντα που εδρεύει στην Ευρώπη ,αλλά ασχολείται με τη δερεύνηση του tango argentino μέσα από νέα μονοπάτια.



Από το ίδιο άλμπουμ.



 Το ίδιο συγκρότημα άλλο άλμπουμ



O Lalo Zanelli,ργεντινός πιανίστας που ζει στο Παρίσι και παιζει πιάνο και στις δημιουργίες των Gotan Project.
Τον γνώρισα σε μια συναυλία των Ombu στο Half Note και εντυπωσιάστηκα.




Η ζωή των Ουρουγουανών όπως περιγράφεται από το ensemble του Bas Lexter.

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

NICK CAVE

Επίδειξη των συνθετικών ικανοτήτων του Nick Cave ,πέρα από το ροκ ιδίωμα








Και για να επανέλθουμε στα γνωστά μονοπάτια.






Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΙΟΥ

Κοντεύμε να φάμε ήδη το μισό χρόνο και οι αναγνώσεις αρχίζουν και ρολάρουν  άψογα παρά το αντίξοο κλίμα με τις εκλογές ,τους φόρους , τα χαράτσια και το ξύλο από τα λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες εναντίον ότι έμψυχου κινείται και εκείνη τη στιγμή δεν τυχαίνει να είναι ενδεδυμένο τη γαλανόλευκη.( Γιατί ως γνωστόν ,μιλάμε για πατριωτισμό που δεν κρύβεται).
Στα δικά μας λοιπόν.


Την Παραφύλαγα ώρα μέχρι να πάει κέντρο.

Δεν το έχω ολόκληρώσει ,αλλά θα γίνει λίαν συντόμως.
Howard Zinn, Ιστορία του Λαού των Ηνωμένων Πολιτειών ,εκδόσεις Αιώρα.
Ο τίτλος του σε βάζει στο θεματικό πνεύμα, ο Zinn  όμως είναι ιστορικός με οξύτατη κριτική ματιά απέναντι στα εγκλήματα του αμερικάνικου κράτους έναντι του λαού του και άλλων λαών.
Το βιβλίο είναι εύπεπτο και παρουσιάζεται σε σκίτσα.Χώρια που μαθαίνει κανείς σε αδρές γραμμές τα highlights της αμερικάνικης ιστορίας.
Για όσους ενδιαφέρονται να διευρύνουν τις γνώσεις τους πέραν της ελληνικής ιστορίας .(λέμε τώρα).

Clifford Pickover, τα μαθηματικά του Οζ, εκδόσεις Κέδρος.
Ο μύθος του μάγου του Οζ δοσμένος μέσα από μαθηματικά προβλήματα με αυξανόμενους βαθμούς δυσκολίας .
Οι βαθμοί ποικίλλουν από ένα έως τέσσερα με την επισήμανση ότι τα τεσσάρια δεν έχουν λυθεί ακόμα και ίσως και να μη λύνονται.
Έλυσα ένα με βαθμό δύο και τα υπόλοιπα τα παλεύω.( και θα τα παλεύω για καιρό, απ'ότι φαίνεται).



Ισμαήλ Κανταρέ, Το μοιραίο δείπνο ,εκδόσεις Μεταίχμιο 

Το βαρύ πυροβολικό των συγγραφέων της Αλβανίας ,σε ένα μυθιστόρημα που το βασικό του θέμα είναι ο δωσιλογισμός επί Γερμανικής κατοχής αλλά και η μνήμη καμήλας του σταλινικού καθεστώτος του Εμβέρ Χότζα ,που χρόνια μετά επανέρχεται και με κατασκευασμένες αποδείξεις αποδίδει αυτό που για το καθεστώς θεωρείται δικαιοσύνη.
Ο Κανταρέ πάντα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του αναγνώστη , αλλά έχει γράψει και καλύτερα.

Σάντρο Ονόφρι, Το ημερολόγιο μιάς τάξης, εκδόσεις Α/συνέχεια.

Το ημερολόγιο ενός καθηγητή δευτερόβαθμιας εκπαίδευσης στην Ιταλία.
Ευαίσθητη καταγραφή ,διαβάζοντας το νομίζεις ότι διαβάζεις για τα δικά μας χάλια.
Σημείο που σε καθηλώνει ,η ανάγνωση του σημειώματος που αφήνει δεκατετράχρονη στον μπαμπά της πριν αυτοκτονήσει.
"Συγγνώμη μπαμπά ,σε αγαπάω forever".



Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου, " Το μυθιστόρημα της Βασιλικής Δυναστείας της Ελλάδας", εκδόσεις Φερενίκη.
Όπως γίνεται κατανοητό από τον εκδοτικό οίκο εδώ (όπως και στο επόμενο βιβλίο ), έχουμε να κάνουμε με ένα θέμα που είναι   παρουσιασμένο από φιλομοναρχική σκοπιά.
Για κάποιον όμως που ψάχνει την αλήθεια ή που διδασκει ιστορία ή και τα δύο ,δεν είναι κακό να ακούει τι έχει να πει και αυτή η πλευρά που ομολογουμένως δεν έχει και ευκαιρίες να μιλήσει.
Το συγκεκριμένο βιβλίο απλώνει όλο το δέντρο της δυναστείας των Γλύξμπουργκ μέσα από την ιστορία και τα γεγονότα της, έτσι ώστε ο μελετητής να ξεκαθαρίσει ποιoς είναι ποιος και τι έχει κάνει για την Ελλάδα (έστω και κάτω από αυτή τη σκοπιά).

Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου, 13 Δεκεμβρίου 1967, εκδόσεις Φερενίκη.
Η ημερομηνία αυτή είναι η τελευταία μέρα που η βασιλεία ήταν σε ουσιαστική ισχύ στην Ελλάδα.
Είναι δηλαδή η μέρα που ο Κωνσταντίνος  o B' οργάνωσε την απόπειρα ανατροπής της χούντας ,κάτι που αν το δούμε ψύχραιμα είναι η πρώτη επίσημη αντίδραση κατά του καθεστώτος και που εγείρει πάντα το ερώτημα "τι θα είχε γίνει αν η κίνηση αυτή είχε πετύχει;"
Η ιστορία φυσικά δε γράφεται με αν ,οπότε σήμερα είμαστε με εδώ που είμαστε αλλά τουλάχιστον περηφανευόμαστε ότι μας τα φάγανε δημοκράτες.
Σίγουρα τα δύο ανωτέρω βιβλία είναι μονομερή, παρέχουν όμως στοιχεία ιστορικά σε θέματα που κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί.

Τον επόμενο μήνα ,στην επόμενη δημοσίευση ,θα έχουν γίνει εκλογές και εύχομαι να έχουμε απαλλαγεί από τους μνημονιακούς και από τους υποκριτές που λίγο πριν την τελική τους πτώση ,θυμήθηκαν πως το μνημόνιο μπορεί να γίνει και καλύτερο.
Καλά αποτελέσματα!!!

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Mercan Dede - Nar-i Cem




Πόσο κοντά είναι οι ήχοι μας αλήθεια!
Εδώ ο Τούρκος ,εγκατεστημένος στον Καναδά ,Dede, αναμειγνύει την παράδοση με τα σύγχρονα ακούσματα.
Αν δε γνωρίσεις το γείτονα ,θα είσαι πάντα καχύποπτος απέναντι του.
Αν δεν ακούσεις το σπαραγμό του ,δεν αναγνωρίσεις στη χαρά του ,τη δική σου χαρά, δεν νοιώσεις τις μυρωδιές που και ο ίδιος οσφραίνεται ξυπνώντας ,θα περάσεις μια ζωή φτιάχνοντας φαντάσματα με τις ζωές των άλλων.
ΑΚΟΎΣΤΕ ΤΟ ΓΕΊΤΟΝΑ ΛΟΙΠΌΝ.

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ NEIL YOUNG

Επειδή οι αξίες τείνουν να ξεχνιούνται και να επικαλύπτονται από το μεγάλο σεντόνι του playlist και του "καλύτερου μουσικού σταθμού της Αθήνας" και άλλων συναφών ,εντάσσοντας το στην παιδαγωγική μου αποστολή που δε σταματάει στην ιστορία κατά καιρούς θα κάνω αφιερώματα σε αγαπημένους καλλιτέχνες.
Ξεκινώ με τον Καναδό θρύλο, Neil Young
Ελπίζω να με ακολουθήσετε.


Μετά λοιπόν το κατά τη γνώμη μου αριστουργηματικό a man needs a maid , το αισιόδοξο ,αλλά ταυτόχρονα και seize the day κομμάτι ,like a hurricane.


Τέλος ένα κομμάτι που σε υποβάλει από την αρχή.Άλλωστε το θέμα του ξεφεύγει από τις αγαπoύλες και τα φιλάκια.
Είναι ο Cortez the killer


Και ένα κομμάτι από το αξέχαστο γκρουπ των τεσσάρων που έγραψε τη δική του ιστορία στην αμερικάνικη ροκ σκηνή.


Εύχομαι καλά αποτελέσματα και καλό καλοκαίρι.