Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Κάνοντας μια σύντομη αποτίμηση των λέξεων που χρησιμοποιούνται καθημερινά κάποιος θα βρει πως η λέξη παράδεισος έχει την τιμητική της και ταιριάζει σε πάρα πολλές εκφράσεις με διαφορετικές χρήσεις.
Αν θέλουμε όμως να ξεφύγουμε από την καθαρά μεταφυσική ερμηνεία της λέξης ,παράδεισος είναι κάτι που μας δίνει μεγάλη και αδιαλλείπτως σταθερή χαρά.


Ο δικός μου παράδεισος λοιπόν είναι τα βιβλία.Όταν βρίσκομαι σε βιβλιοπωλεία τρελαίνομαι, όταν δε, μιλάω για βιβλία μπορώ να ξεχαστώ και να μιλάω για ώρες περνώντας από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς να νοιάζομαι για τις εκφράσεις βαρεμάρας που σταδιακά αποτυπώνονται στα πρόσωπα των συνομιλητών μου.
Είναι ωραίο να βρίσκεται κανείς ανάμεσα σε βιβλία ,να τα μυρίζει ,να τα φυλλομετρά ,να διαβάζει τα εξώφυλλά τους και να θαυμάζει τις ζωγραφιές τους και παράλληλα να επενδύει σε προσδοκίες για μεγάλες δραπετεύσεις από την καθημερινότητα , ανάλογα με το τι υπόσχεση αφήνει ο κάθε συγγραφέας.
Το κάθε βιβλίο είναι ένα σκαλί που μας φέρνει κοντύτερα στη γνώση ή για να το πούμε πιο Σωκρατικά ένα βήμα πλησιέστερα στην επίγνωση της άγνοιας μας.
Κι όμως η γνώση και η προσπάθεια κατάκτησής της εκδιώχθηκαν από τον παράδεισο μαζί με αυτούς που προσπάθησαν να την κάνουν δική τους, τον Αδάμ και την Εύα.
Ένας θεός της ευδαιμονίας και της υλικής τελικά απόλαυσης έταξε τα πάντα στα δημιουργήματά του εκτός από τη γνώση. Αυτήν την κράτησε για τον εαυτό του και έθεσε και ποινή σε όποιον την επεδίωκε, μια ποινή που ισοδυναμούσε με θάνατο.
Όμως τι αξία θα είχε η αιώνια μακαριότητα χωρίς τη σπίθα της γνώσης;
Παράδεισος λοιπόν ή κόλαση ,ανάλογα πως το βλέπει κανείς , κάπου εδώ ταυτίζονται και αποτελούν επιθυμητό προορισμό ,αρκεί να υπάρχουν βιβλία στον περίγυρο.
Βιβλία και λαβυρινθώδεις βιβλιοθήκες που σε οδηγούν όλο και πιο βαθιά στην απώλεια της συνειδητότητάς του τώρα και σε απλώνουν στο αχανές της γνώσης.
Όταν κοιτάζω τα βιβλία που στοιχίζονται σε κάθετη παράταξη στις βιβλιοθήκες μου δημιουργείται η εντύπωση πως έχω να κάνω με γαλαξίες και σύμπαντα γνώσης και πληροφόρησης. Κάθε γράμμα σαν πυρήνας ατόμου προσελκύει δίπλα του άλλο γράμμα και αυτό με τη σειρά του άλλο γράμμα και όλα μαζί παράγουν λέξεις ,παράγουν συναισθήματα ,παράγουν φως και ανοίγουν τους ορίζοντες της όρασης και δίνουν φλόγα και φωτίζουν σαν σουπερνόβα τα μέχρι χθες ανεξερεύνητα σκοτάδια της άγνοιας.
Κάπου εδώ γεννάται το ερώτημα λοιπόν γιατί άραγε η επιθυμία για γνώση εκδιώχθηκε τόσο βάρβαρα από τον Παράδεισο;
Ο συγκεκριμένος θεός είναι ίσως ο μόνος πατέρας που τιμώρησε τα παιδιά του επειδή ήθελαν τη γνώση του ,ήθελαν να γίνουν σαν και αυτόν και δεν μπορούσαν να αρκεστούν στην αιώνια μακαριότητα της ευτυχίας και της απραξίας.
Κάπου εδώ λοιπόν και μέσα από τη γνώση των βιβλίων είναι που αντιλαμβανόμαστε πως το μήλο της γνώσης είτε το προσφέρει η Εύα στον Αδάμ ,είτε η κακιά μάγισσα στη Χιονάτη ή ακόμη τελικά και αν μας δοθεί μέσα από έναν υπολογιστή κοσμώντας το καπάκι του ,όσους κινδύνους και αν κρύβει για την απώλεια της αιωνιότητας θα κουβαλάει μέσα του την αίσθηση του ανεκπλήρωτου ,την αίσθηση που ωθεί τον άνθρωπο στην περιπέτεια και την ανακάλυψη.
Αυτού που κάποτε οι Kansas αποκάλεσαν point of know return κάνοντας λογοπαίγνιο με το no και το know.
Κρίμα που εμείς οι θνητοί και αναλώσιμοι δεν προλαβαίνουμε να προχωρήσουμε πέρα από τον προθάλαμο της γνώσης.


Φανταστικό κομμάτι από τον μεγάλο ποιητή της avant guard ,Peter Hammil και τους Van Der Graaf Generator.
Προσέξτε τα εκπληκτικά λόγια του.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

Σήμερα , με αυτό το άρθρο θα ήθελα να μιλήσω για τις παρελάσεις.
Αμφιταλαντεύτηκα πολύ πριν καταλήξω αν θα το έγραφα τελικά ή όχι αλλά υπερίσχυσε μέσα μου ο αιρετικός και νά'μαι.
Πάντοτε απηύθυνα το ερώτημα στον εαυτό μου τι χρησίμευε η αναπαραγωγή μιας πρακτικής που στόχο είχε να φοβίζει τους βαρβάρους και να προιδεάζει τον εχθρό για τι τον περίμενε.Ιδίως δε ,που η πρακτική αυτή ,στη σύγχρονη ιστορία ξεκίνησε από φασιστικά καθεστώτα και αν δεν κάνω λάθος έχουμε μείνει η μόνη χώρα στην Ευρώπη που διοργανώνει ακόμα παρελάσεις.
Η βασική μου ένσταση είναι όμως στις μαθητικές παρελάσεις οι οποίες αν δεχτούμε τον εκφοβιστικό χαρακτήρα των στρατιωτικών παρελάσεων, οι μαθητικές τι ακριβώς εξυπηρετούν;


Βρέθηκα την εικοστή ογδόη Οκτωβρίου στη μαθητική παρέλαση της περιοχής μου και βυθίστηκα σε πραγματική θλίψη.
Παιδάκια κάθε ηλικίας από πρώτη δημοτικού ,με απόπειρες χρωματικής ομοιομορφίας ανά σχολείο να προσπαθούν να κρατήσουν ένα υποτυπώδες βήμα ,μια κατά φαντασία ευθύγραμμη σειρά και κυρίως να προσποιηθούν ότι βαδίζουν σε ρυθμό εμβατηρίου ενώ τα περισσότερα έδιναν την εντύπωση ότι έχουν προσβληθεί από ραχίτιδα ,ότι έχουν καταπιεί κάποια κρεμάστρα ή ότι μόλις βγάλανε το γύψο από τα δυό τους πόδια και δοκιμάζουν ποιο περπατάει καλύτερα.
Σίγουρα εδώ ίσχυε αυτό που λέει και ο Κύριος ,"να μη γνωρίζει η αριστερά σου ,τι ποιεί η δεξιά σου " αλλά όταν το είπε δεν νομίζω ότι εννοούσε αυτό.
Παιδάκια που περνούσανε μπροστά στα μάτια μου σαν μια ατελείωτη σειρά από καρτούν ,και που το καθένα είχε τις δικές του ιδιομορφίες. Διαφορετικό βήμα από τους άλλους ,διαφορετικό στήσιμο στην υποτιθέμενη ευθεία και ρούχα που στο κατιτίς τους το καθένα, καταφέρνανε να δημιουργούν μια εξαίσια πανδαισία διαφορετικότητας.
Αν υποθέσουμε ότι οι παρελάσεις στόχο έχουν να αναδείξουνε μέσα από το κάλλος και τη ρώμη ,την ομοιομορφία ,εδώ το αποτέλεσμα που προέκυπτε ήταν το εντελώς αντίστροφο.
Εκεί όμως που πραγματικά μου ήρθε να βάλω τα κλάματα ήταν όταν παρέλασαν από μπροστά μας τα γυμνάσια και τα λύκεια.
Εκεί τα παιδιά πετύχαιναν ένα σαφώς καλύτερο αποτέλεσμα στο βηματισμό και στους σχηματισμούς τους.
Σου σχιζόταν η καρδιά όμως βλέποντας αυτά τα όμορφα αγόρια και κορίτσια με το αποφασιστικό βλέμμα και την αλύγιστη κορμοστασιά να βαδίζουν πηγαίνοντας γραμμή στον σύγχρονο Μινώταυρο ,θυσία στις επιταγές της μνημονιακής πατρίδας μας ενώ οι γονείς τους παραβιάζοντας τις γραμμές περιφρούρησης της αστυνομίας ,όλο καμάρι τους τραβούσαν φωτογραφίες σαν να ήθελαν να εγκλωβίσουν αυτή τη μοναδική στιγμή της αθωότητας ,τη στιγμή που το παιδί τους πίστευε ακόμη πως είναι ικανό να φυλάξει θερμοπύλες και όχι να γίνει ακόμα μία αριθμητική παράπλευρη απώλεια στο βωμό της ανεργίας και της μετανάστευσης.

Και εδώ το ομότιτλο κομμάτι από τους καταπληκτικούς Magazine. που εδώ δε σημαίνει περιοδικό αλλά πυριτιδαποθήκη.

Κλ

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

ΙΣΤΟΡΙΑ 2 Το σοσιαλιστικό κόμμα (ΣΕΚΕ)

Μετά τα αριστερά κόμματα έχουμε εδώ και την αναφορά στο σοσιαλιστικό ΣΕΚΕ.
Βέβαια καλύτερα θα πήγαινε αν ως σοσιαλιστική χαρακτηριζόταν η Κοινωνιολογική Εταιρεία του Παπαναστασίου και ως αριστερό το μετονομασθέν αργότερα σε ΚΚΕ, ΣΕΚΕ αλλά το βιβλίο μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες αυθαιρεσίες.
Προφανώς διέπεται από τη λογική ,"αφού θα το παπαγαλίσουν τι μας κόφτει;"
Ας δούμε το ΣΕΚΕ λοιπόν.


Στις 17 Νοέμβρη του 1918 (4 Νοέμβρη με το παλιό ημερολόγιο) συνήλθε στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμοπλοίων Πειραιώς στον Πειραιά, εκεί που βρίσκονται σήμερα τα γραφεία της ΠΕΜΕΝ, το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ. Αιτία υπήρξε η ανάγκη συνένωσης των σοσιαλιστικών οργανώσεων και ομάδων σε ένα κόμμα με κοινές αρχές, πολιτική και πρόγραμμα. Οι εργασίες του συνεδρίου κράτησαν 7 μέρες και ολοκληρώθηκαν στις 23 Νοέμβρη του 1918.
Σύμφωνα με τον Αβραάμ Μπεναρόγια: "Στο συνέδριο ήσαν όλοι οι εκπρόσωποι των σοσιαλιστικών ζυμώσεων παλαιοτέρων ετών, πλην του Πλάτωνος Δρακούλη, οι ζωηρότεροι και συνειδητότεροι εκπρόσωποι του ελληνικού προλεταριάτου καπνεργάται, ηλεκτροτεχνίται, σιγαροποιοί, ναυτικοί, οι εκπρόσωποι των νέων ιδεολόγων διανοουμένων, φοιτηταί επαναστάται, δοκιμασθέντες ήδη στον αγώνα υπέρ των ιδεών των. Μια χούφτα ανθρώπων περί τους 30 εν όλω έθετον τις βάσεις ενός νέου και ιστορικού κόμματος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ήνοιγον τον δρόμον της πολιτικής σταδιοδρομίας της νέας κοινωνικής τάξεως, του ελληνικού προλεταριάτου".
Στο συνέδριο συμμετείχαν και δύο βουλευτές, ο Αριστοτέλης Σίδερης και ο Αλβέρτος Κουριέλ, που είχαν εκλεγεί στη Θεσσαλονίκη με τη Φεντερασιόν στις εκλογές του 1915.
Το Α΄ Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο ξεκίνησε τις εργασίες του με σύντομη ομιλία του ηλεκτροτεχνίτη και προσωρινού προέδρου των εργασιών Σταμάτη Κόκκινου, ο οποίος, μιλώντας εκ μέρους της οργανωτικής επιτροπής, είπε:
«Η αίθουσα εις την οποίαν συνεδριάζομεν δεν ανήκει εις το Σοσιαλιστικόν Κόμμα και ως εκ τούτου δεν πρέπει να κάμει εντύπωσιν εις το κοινόν η διακόσμησις, η κάθε άλλο παρά σοσιαλιστική. Εύχομαι, όπως εις το ερχόμενον συνέδριον έχωμεν αίθουσαν ιδικήν μας, όπως ημείς θέλωμεν».
Στη συνέχεια ο Αβραάμ Μπεναρόγια διάβασε εκ μέρους της Οργανωτικής Επιτροπής χαιρετιστήρια τηλεγραφήματα και κατόπιν το λόγο πήρε ο Άντζελ Πεχνά εκ μέρους των Σοσιαλιστών Καβάλας, ο οποίος και ζήτησε τη διακοπή των εργασιών για το απόγευμα της ίδιας μέρας, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τη Γερμανική Επανάσταση που εξελισσόταν εκείνες τις μέρες με ηγέτες τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ. Τέλος, το λόγο ξαναπήρε ο Μπεναρόγια, ο οποίος, μεταξύ άλλων, ζήτησε την άδεια «να αποστείλει χαιρετιστήρια τηλεγραφήματα, όπου πρέπει».

Την οργανωτική επιτροπή που είχε εκλεγεί από τη Δεύτερη Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη την αποτελούσαν οι:
Άριστος Αρβανίτης
Νίκος Δημητράτος
Σταμάτης Κόκκινος
Αβραάμ Μπεναρόγια
Δημοσθένης Λιγδόπουλος

Ο Αβραάμ Μπεναρόγια ,ιδρυτής της Φεντερασιόν.

Στο συνέδριο εκδηλώθηκαν τρεις πολιτικές και ιδεολογικές τάσεις:
Αριστερή (Ν. Δημητράτος, Δ. Λιγδόπουλος, Σ. Κομιώτης, Μ. Οικονόμου)
Κεντρώα (Α. Μπεναρόγια, Σ. Κόκκινος)
Δεξιά (Αρ. Σίδερης, Π. Δημητράτος, Ν. Γιαννιός)
Τελικά μετά από έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις επικράτησαν οι απόψεις της αριστερής πτέρυγας που εμπνεόταν από την Οχτωβριανή Επανάσταση και το κόμμα από την ίδρυσή του κιόλας απέκτησε επαναστατικό προσανατολισμό. Το κόμμα διακύρηττε ανοιχτά και περήφανα ότι παλεύει "δια την ανατροπήν της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας και τον θρίαμβον του διεθνούς σοσιαλισμού". Ο Νικόλαος Γιαννιός και η ομάδα του αποχώρησε από το συνέδριο χωρίς αυτό να έχει επιπτώσεις.
Στο Ιδρυτικόν Ψήφισμα του ΣΕΚΕ αναφέρεται:
"Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος βασίζεται επί των θεμελιωδών αρχών:
Πολιτική και οικονομική οργάνωσις του προλεταριάτου σε ξεχωριστό κόμμα τάξεως για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και δημοσιοποίησην των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής δηλαδή την μεταβολήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εις κοινωνίαν κολλεχτιβικήν ή κομμουνιστικήν .
Γενικά εκφράστηκαν θέσεις για την εγκαθίδρυση Δημοκρατίας, δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, διαχωρισμού κράτους εκκλησίας, κατάργηση έμμεσων φόρων, προοδευτική φορολογία, εξίσωση δύο φύλλων, καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και εισαγωγής στα σχολεία γλωσσών των διάφορων εθνοτήτων. Το συνέδριο επίσης υιοθέτησε ψήφισμα ίδρυσης Δημοκρατικής Ομοσπονδίας των Βαλκανικών Κρατών. Τέλος ψήφισε «διαμαρτυρίαν δια την μελετώμενην επέμβασιν των συμμάχων κατά της νεαράς Σοβιετικής Δημοκρατίας».
Την πρώτη Κεντρική Επιτροπή που εκλέχθηκε στο συνέδριο αποτελούσαν οι:
Νίκος Δημητράτος
Άριστος Αρβανίτης
Δημοσθένης Λιγδόπουλος
Σταμάτης Κόκκινος
Μιχάλης Σιδέρης
Γραμματέας της πρώτης Κεντρικής Επιτροπής εκλέχτηκε ο Νίκος Δημητράτος.
Την Εξελεγκτική Επιτροπή αποτελούσαν οι:
Γιώργος Πισπινής
Σπύρος Κομιώτης
Αβραάμ Μπεναρόγια
Διευθυντής της εφημερίδας Εργατικός Αγών που ήταν το πρώτο επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του κόμματος εκλέχτηκε ο Δ. Λιγδόπουλος.
Η πρώτη συγκέντρωση του ΣΕΚΕ οργανώθηκε τον Δεκέμβριο του 1918 στο θέατρο "ΔΙΟΝΥΣΙΑ" στην Πλατεία Συντάγματος και συγκέντρωσε αρκετό κόσμο. Παρόμοιες συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν σε Βόλο, Καβάλα και Θεσσαλονίκη.
Ως όργανο του κόμματος χρησιμοποιήθηκε η εβδομαδιαία εφημερίδα Εργατικός Αγών. Η καθημερινή ενημέρωση των μελών γινόταν μέσω του Ριζοσπάστη που έκδιδε ο Ι.Πετσόπουλος και συνέκλινε με τις απόψεις του ΣΕΚΕ.
Πρώτο μέλημα των μελών του ΣΕΚΕ ήταν η οργάνωση των εργατοϋπαλλήλων στα συνδικάτα στα πλαίσια της ΓΣΕΕ. Αν και ολιγάριθμα τα μέλη του απέκτησαν γρήγορα μεγάλη επιρροή στα συνδικάτα.
Με την βοήθεια του κόμματος η ΓΣΕΕ οργάνωσε το 1919 την πρώτη υπαλληλική απεργία τραπεζικών στην Ελλάδα και τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς της χρονιάς εκείνης με αιτήματα αύξησης ημερομισθίων, καθιέρωση οκταώρου και κοινωνικές ασφαλίσεις. Λόγω των απαγορεύσεων της κυβέρνησης Βενιζέλου να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις μέσα στα αστικά κέντρα οι εκδηλώσεις έλαβαν χώρα στα προάστια.
Στις 18-24 Μάη 1919 έγινε το πρώτο Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ.
Στο Α' Εθνικό Συμβούλιο πήραν μέρος τα μέλη της Κεντρικής και της Εξελεγκτικης επιτροπής. Επίσης έλαβε μέρος ο αντιπρόσωπος των νεολαίων στην Κεντρική Επιτροπή, Φ. Τζουλάτι, οι βουλευτές Α. Σίδερης, Α. Κουριέλ και οι αντιπρόσωποι τμημάτων του κόμματος σε διάφορες πόλεις.
Σε αυτό το Εθνικό Συμβούλιο αποφασίστηκε η αποχώρηση του κόμματος από την Β' Διεθνή και η ένταξη του στην Γ' Διεθνή ή Κομμουνιστική (ΚΔ), που είχε ιδρυθεί το Μάρτη του 1919 στη Μόσχα. Η απόφαση αυτή πάρθηκε μετά από σκληρή αντιπαράθεση των δύο αντίπαλων τάσεων του κόμματος, της αριστερής με επικεφαλής τους Ν. Δημητράτο, Δ. Λιγδόπουλο και Μ. Σιδέρη και της δεξιάς με επικεφαλής τους Α. Μπεναρόγια και Α. Σίδερη. Παραιτήθηκαν τότε από την ΚΕ για λόγους ευθιξίας οι Νίκος Δημητράτος, Δημοσθένης Λιγδόπουλος και Μ. Σιδέρης, παρόλο που είχαν πετύχει να περάσουν την άποψή τους, γιατί κατηγορήθηκαν από τους αντιπάλους τους για τη βιασύνη τους να συνδεθούν με την ΚΔ. Επίσης αποφασίστηκε η σύγκληση του 2ου συνεδρίου του ΣΕΚΕ και καταδικάστηκε ξανά η επέμβαση των ξένων κρατών στην Σοβιετική Ρωσία.
Εκλέχθηκε τετραμελής Κεντρική Επιτροπή από τους Παναγή Δημητράτο, Σ. Κόκκινο, Α. Αρβανίτη και Α. Τσαλαβούτα. Γραμματέας της Κ.Ε ανέλαβε ο δάσκαλος Παναγής Δημητράτος.
Στις 25 Νοέμβρη του 1919 συνήλθε το δεύτερο Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ. Αποφάσισε την αποστολή του Δ.Λιγδόπουλου στην Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (ΒΚΟ) στη Σόφια και στην συνέχεια στη Μόσχα στο 2ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κ.Δ) για να εκτελέσει την απόφαση του πρώτου Εθνικού Συμβουλίου, την ένταξη του ΣΕΚΕ στην Κ.Δ. Επίσης επανήλθαν στην ηγεσία του κόμματος οι Ν. Δημητράτος, Δ. Λιγδόπουλος και Μ. Σιδέρης που είχαν παραιτηθεί στο πρώτο Εθνικό Συμβούλιο τον Ιούνιο του 1919.
Αντιπρόσωποι του 2ου συνεδρίου του ΣΕΚΕ.
Το συνέΝίκοδριο επίσης παρακολούθησαν τα διοικητικά συμβούλια των μεγαλύτερων συνδικάτων και εργατικών οργανώσεων, μέλη και φίλοι του κόμματος, δημοσιογράφοι έλληνες και ξένοι.
Το συνέδριο ενέκρινε και πάλι την απόφαση για ένταξη του ΣΕΚΕ στην Κομιντέρν, αποδέχτηκε με σαφήνεια την Δικτατορία του προλεταριάτου καθώς και την αρχή του Δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ως βάση της οργανωτικής συγκρότησης και λειτουργίας.
Ψηφίστηκε νέο καταστατικό και το όνομα του κόμματος άλλαξε σε Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (Κομμουνιστικό). Υπήρχαν κάποιοι που διαφώνησαν με αυτές τις αποφάσεις γιατί πίστευαν ότι θα έπρεπε το κόμμα να αποτελείται από πολλές ομάδες με συγκρουόμενες απόψεις, πρότειναν οργανωτική χαλαρότητα και αρνούνταν την συμμετοχή στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ακόμα υπήρχαν και κάποιοι οι οποίοι είχαν ως σύνθημα «...πρώτα μόρφωση μετά δράση...» που αργότερα αποτέλεσαν τον πυρήνα των κινημάτων των Αρχειομαρξιστών και των Τροτσκιστών στην Ελλάδα. Ο Παντελής Πουλιόπουλος, ωστόσο, ηγέτης μετέπειτα του κινήματος των Παλαιών Πολεμιστών και πρώτος γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο (Δεκέμβρης 1924) δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, όντας πιστός στην προοπτική της Κομιντέρν.
Τέλος το συνέδριο αποφάσισε την οργανική σύνδεση του κόμματος με την ΓΣΕΕ.


Μπορούμε να πούμε ότι πλέον το ΣΕΚΕ(Κομμουνιστικό) λειτουργεί ως Κόμμα νέου τύπου.

Σύμφωνα με απόφαση του 2ου συνεδρίου ο Δ. Λιγδόπουλος θα μετέβαινε στη Σοβιετική Ένωση σαν εκπρόσωπος του ΣΕΚΕ στο 2ο Συνέδριο της Κομιντέρν (ΚΔ) και για να διεξάγει τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη του κόμματος στις τάξεις της. Ο Λιγδόπουλος θα παρακολουθήσει το 2ο Συνέδριο της Κομιντέρν στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1920 και θα διαπραγματευθεί την ένταξη του ΣΕΚΕ στις τάξεις της. Θα υπάρξει καταρχήν συμφωνία και η ΚΔ θα στείλει στην Ελλάδα σαν αντιπρόσωπό της το νεαρό ελληνορώσο Ωρίωνα Αλεξάκη για την υπογραφή της ένταξης. Οι δύο νεαροί κομμουνιστές Λιγδόπουλος και Αλεξάκης θα πάρουν από την Οδησσό, τον Οκτώβρη του 1920, πλοίο για να επιστρέψουν στην Ελλάδα αλλά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα δολοφονηθούν από Τουρκολαζούς λαθρεμπόρους στη Μαύρη Θάλασσα. Έτσι η πρώτη προσπάθεια σύνδεσης του ΣΕΚΕ με την ΚΔ είχε τραγικό τέλος.
Στις 16-19 Σεπτέμβρη 1920 έλαβε χώρα έκτακτο εκλογικό συνέδριο του ΣΕΚΕ στην Αθήνα. Σε αυτό πήραν μέρος η κεντρική επιτροπή, η εξελεγκτική επιτροπή, οι βουλευτές Α. Σίδερης, Α. Κουριέλ και οι αντιπρόσωποι των τμημάτων. Δεν ξέρουμε τα ονόματα των αντιπροσώπων από την Καλαμάτα, Ιωάννινα και Κεφαλλονιά.
Το θέμα του συνεδρίου ήταν η στάση που θα κρατούσε το κόμμα στις προκηρυγμένες εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920. Το συνέδριο αποφάσισε την συμμετοχή του κόμματος στις εκλογές και ψήφισε εκλογικό πρόγραμμα. Τάχθηκε κατά της μικρασιατικής εκστρατείας γιατί αυτή εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των ξένων και ελλήνων καπιταλιστών υπό τη σημαία της Αντάντ. Ακόμα εξέλεξε 23 υποψηφίους και εξουσιοδότησε την κεντρική επιτροπή με την ελευθερία διεύρυνσης της λίστας κατά βούληση. Το κόμμα πραγματοποίησε μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις με σύνθημα το "Σφυρί-Δρεπάνι".
Το ΣΕΚΕ συγκέντρωσε περίπου το 13% των ψήφων (100.000), αλλά λόγω του εκλογικού συστήματος δεν εξέλεξε κανένα βουλευτή.
Τέλος άλλαξε η θέση του κόμματος στο αγροτικό ζήτημα ζητώντας "...άμεση και οριστική κατοχή των αγροκτημάτων στους δουλευτές τους χωρίς αποζημίωση και ταυτόχρονα την κατάσχεση των έκτακτων πολεμικών κερδών των τσιφλικάδων...". Έτσι ακολούθησε τις επιταγές του μαρξισμού-λενινισμού για συμμαχία προλεταριάτου - αγροτιάς.

Στις 2 Μάη 1919 άρχισε η απόβαση Ελληνικού στρατού στην Σμύρνη. Η κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου την παρουσίασε ως περιορισμένη επιχείρηση στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων της Αντάντ. Τελικά η επιχείρηση μετατράπηκε σε εκτεταμένη πολεμική σύρραξη. Από την αρχή το ΣΕΚΕ την χαρακτήρισε ως τυχοδιωκτική ιμπεριαλιστική πολεμική περιπέτεια. Η αντίδραση του λαού ήταν θετική αφού ήταν αποκαμωμένος από τις διαρκείς πολεμικές συγκρούσεις. Αυτό όμως το εκμεταλλεύτηκε η αντιβενιζελική παράταξη "Ηνωμένη Αντιπολίτευσις" και κέρδισε τις εκλογές της 1ης Νοέμβρη του 1920 με συνθηματολογία περί ειρήνης. Αντίθετα όμως με τις προκηρύξεις της η νέα κυβέρνηση όχι μόνο δεν σταμάτησε την εκστρατεία αλλά κλιμάκωσε τις επιχειρήσεις και έβαλε στόχο την Άγκυρα, που ήταν η έδρα του κεμαλικού κινήματος. Σε εκείνες τις εκλογές παρά τις δεκάδες χιλιάδες ψήφους το ΣΕΚΕ δεν εξέλεξε κανένα βουλευτή λόγω του εκλογικού συστήματος. Στη θερινή εκστρατεία του 1921 ο ελληνικός στρατός απέτυχε να καταλάβει την Άγκυρα και να συντρίψει τον κεμαλικό στρατό έχοντας τεράστιες απώλειες.
Στο μικρασιατικό μέτωπο θα δραστηριοποιηθούν Έλληνες κομμουνιστές με επικεφαλής τον Παντελή Πουλιόπουλο και τον Ελευθέριο Σταυρίδη που θα δημιουργήσουν αντιπολεμικούς πυρήνες και θα κυκλοφορήσουν την εφημερίδα Ερυθρός Φρουρός. Το Κεντρικό Συμβούλιο των Κομμουνιστών Φαντάρων του Μετώπου θα κυκλοφορήσει προκηρύξεις στους στρατιώτες συνήθως γραμμένες από τον Πουλιόπουλο. Αυτές οι προκηρύξεις θα είναι κατά της εκστρατείας και του πολέμου και όπως χαρακτηριστικά γράφουν «για τα συμφέροντα των Αγγλογάλλων τραπεζιτών και καπιταλιστών σκοτώνονται τα παιδιά των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας». Μάλιστα ο Πουλιόπουλος τον Ιούνιο του 1922 θα συλληφθεί και θα παραπεμφθεί σε στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, αλλά με την κατάρρευση του μετώπου θα αφεθεί ελεύθερος.
Η διατήρηση μιας πολυάριθμης στρατιάς στη Μικρά Ασία για χρόνια δημιούργησε τεράστια οικονομικά προβλήματα και η οικονομία της Ελλάδας κατέρρευσε. Η κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη τον Μάιο του 1922 κατέφυγε στην "διχοτόμηση" των χαρτονομισμάτων που την ακολούθησε θύελλα απεργιών και διαμρτυριών. Το ΣΕΚΕ διακήρυσσε ότι η μόνη λύση ήταν η συνεννόηση με τον τουρκικό λαό έξω από ιμπεριαλιστικά πλαίσια, για ειρήνη και διευθέτηση του προβλήματος του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή. Λόγω αυτής της θέσης τα ηγετικά μέλη του ΣΕΚΕ διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και οι επιθέσεις στα γραφεία του Ριζοσπάστη έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Έτσι η λειτουργία του κόμματος μέχρι τα τέλη του 1922 θα απορυθμιστεί.

Στις 19 Φλεβάρη του 1922 συνήλθε η Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΕΚΕ(Κ). Τα θέματα που την απασχόλησαν ήταν: Η πολιτική κατάσταση και τα καθήκοντα του κόμματος, η επαγγελματική τακτική, το κόμμα και η Γ' Διεθνής, ο Ριζοσπάστης, το περιοδικό του κόμματος και το εκδοτικό τμήμα. Η συνδιάσκεψη συνήλθε γιατί αρκετά ηγετικά στελέχη είχαν φυλακιστεί από το αστικό καθεστώς και στο κόμμα είχε ξεσπάσει μια έντονη εσωκομματική διαπάλη ανάμεσα σε τρεις αντιμαχόμενες ομάδες. Μία με επικεφαλής τους Ν. Σαργολόγο και Ε. Παπαναστασίου που είχε υιοθετήσει υπρεπαναστατικά συνθήματα και έσπρωχνε το κόμμα σε τυχοδιοκτισμούς. Μια δεύτερη από τους Ν. Δημητράτο, Αρ. Σίδερη και Α. Κουριέλ που υποστήριζε την εγκατάλειψη της επαναστατικής τακτικής και τη συνεργασία με τα αστικά κόμματα και μια τρίτη από τους Γ. Κορδάτο, Γ. Γεωργιάδη και Α. Μπεναρόγια που ζητούσε γενικότερη αναθεώρηση της γραμμής του κόμματος. Αποτέλεσμα αυτής της διαπάλης ήταν η θέση της "Μακράς νομίμου υπάρξεως". "Το Κόμμα διατρέχον ακόμη περίοδον οργανώσεως και προπαγάνδας, έχει ανάγκην μακράς νομίμου υπάρξεως". Το κόμμα με αυτή τη θέση εγκατέλειπε προσωρινά τον επαναστατικό προσανατολισμό του. Η θέση αυτή προκάλεσε την αντίθεση πολλών μελών και στελεχών του κόμματος και γρήγορα τέθηκε ζήτημα αναθεώρησής της. Εκλέχθηκε νέα Κεντρική Επιτροπή από τους:
Γιάννη Κορδάτο
Γιώργο Γεωργιάδη
Γιάννη Πετσόπουλο (ιδιοκτήτης Ριζοσπάστη)
Γιάννη Λαγουδάκη
Γρηγόρη Παπανικολάου
Αριστοτέλη Σίδερη
Μιχάλη Σιδέρη
Γραμματέας της ΚΕ θα αναλάβει ο Γιάννης Κορδάτος.
Με την τραγική κατάληξη της μικρασιατικής εκστρατείας επιστρέφουν από το μέτωπο και εντάσσονται στο κόμμα, στα τέλη του 1922, πολλοί κομμουνιστές στρατιώτες. Αυτοί θα αποτελέσουν τη δυναμική αριστερή πτέρυγα του κόμματος με ηγέτη τον Π. Πουλιόπουλο. Θα επιδιώξουν την επαναφορά του κόμματος σε επαναστατική τροχιά εγκαταλείποντας τη θέση της "μακράς νομίμου υπάρξεως", την μπολσεβικοποίηση του κόμματος και τη διαγραφή από αυτό των οπορτουνιστών της ιδρυτικής γενιάς του ΣΕΚΕ που αντιδρούν σ' αυτή. Το Νοέμβριο (2-13) του 1922 στην Αθήνα, στα γραφεία του συνδικάτου "Πρόοδος" συνήλθε το 1ο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ(Κ). Τα θέματα ήταν : Λογοδοσία της ΚΕ. Γενική πολιτική-επαγγελματική τακτική. Ζήτημα εκλογών. Οργανώσεις του κόμματος. Εκλογή νέας διοίκησης. Εκλέχτηκε νέα ΚΕ και Γραμματέας της ΚΕ θα αναλάβει ο Νίκος Σαργολόγος, μια σκοτεινή μορφή του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Τη νέα ΚΕ αποτελούσαν οι:
Νίκος Σαργολόγος
Γιάννης Κορδάτος
Γιάννης Λαγουδάκης
Θεόδωρος Μάγγος
Δημήτρης Γιαμογιάννης



Με πρωτοβουλία του ΣΕΚΕ στις 28 Νοέμβρη 1922, συνήλθαν στη Θεσσαλονίκη αντιπρόσωποι των σοσιαλιστικών οργανώσεων νέων από διάφορες πόλεις της Ελλάδας και ίδρυσαν την Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ). Η ΟΚΝΕ εντάχθηκε αμέσως στην Κομμουνιστική Διεθνή Νέων. Το πρώτο συνέδριο της ΟΚΝΕ εξέλεξε Κεντρική Επιτροπή από τους Ζακ Βεντούρα, Μωυσή Βεντούρα, Σπύρο Θεοδώρου, Μ. Καράσσο και Γ. Φράππα. Δημοσιογραφικό όργανο της ΟΚΝΕ έγινε η εφημερίδα Νεολαία.

Στις 19 Σεπτεμβρίου 1923 θα συνέλθει το 2ο Έκτακτο (εκλογικό) Συνέδριο με θέμα την αναδιοργάνωση του κόμματος λόγω της μακράς απουσίας από αυτό πολλών ηγετικών στελεχών. Επίσης θα τεθεί ξανά το θέμα της οργανικής σύνδεσης με την Κομιντέρν, αλλά η απόφαση θα μετατεθεί για το επόμενο συνέδριο. Θα απομακρυνθεί από την Κεντρική Επιτροπή ο Νίκος Σαργολόγος και θα εκλεγεί νέα ΚΕ με Γραμματέα τον συνδικαλιστή από το Βόλο, Θωμά Αποστολίδη. Την τετραμελή ΚΕ αποτελούσαν οι:
Θωμάς Αποστολίδης
Σεραφείμ Μάξιμος
Ελευθέριος Σταυρίδης
Χρήστος Τζάλλας
Το συνέδριο εξέλεξε επίσης Κεντρική Εκλογική Επιτροπή (ΚΕΕ) με επικεφαλής τον Γ. Κορδάτο και Ε. Παπαναστασίου. Σε προκύρηξη που απηύθυνε στις 16 Οκτώβρη 1923 η ΚΕΕ τόνιζε ότι:
"Το Κομμουνιστικό Κόμμα που βγήκε μέσα από τα σπλάχνα των τίμιων εργατών του χεριού και του πνεύματος, κατέρχεται εις τας εκλογάς για να αποκαλύψει την προδοσίαν των αστικών κομμάτων και να χτυπήσει αλύπητα την νέαν απόπειρα προς εξαπάτηση του λαού".
Το εκλογικό σύνθημα του κόμματος ήταν "Σφυρί-Δρεπάνι". Στις εκλογές στις 16 Δεκέμβρη 1923 το ΣΕΚΕ(Κ) συγκέντρωσε 18000 ψήφους και δεν εξέλεξε κανένα βουλευτή.
Το 1922-1923 εμφανίστηκε στους κόλπους του ΣΕΚΕ μια αντιπολιτευόμενη κίνηση, που από την Πρωτομαγιά του 1923 άρχισε να εκδίδει το περιοδικό Αρχείο Μαρξισμού, από το οποίο τα μέλη της πήραν το όνομα Αρχειομαρξιστές. Ηγέτης της κίνησης αυτής, που αυτοπαρουσιαζόταν ως ομάδα με το όνομα Εργασία, ήταν ο Φραγκίσκος Τζουλάτι. Μέχρι το 1924 που ψηφίστηκε η διαγραφή τους για φραξιονισμό, ανήκαν οργανωτικώς στο ΣΕΚΕ. Κύριο σύνθημα των αρχειομαρξιστών ήταν πρώτα μόρφωση, μετά δράση. Ο Τζουλάτι, αντιλαμβανόμενος την ανεπάρκειά του μπροστά στις μεγάλες ευθύνες που προέκυψαν, παραιτήθηκε και πρότεινε το Δημήτρη Γιωτόπουλο ως αντικαταστάτη του. Ο Δ. Γιωτόπουλος έγινε ο ηγέτης των αρχειομαρξιστών μαζί με τον ηθοποιό Γιώργη Βιτσώρη

Στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο (26 Νοέμβρη - 3 Δεκέμβρη) το 1924, το κόμμα μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και εντάχθηκε οριστικά στους κόλπους της ΚΔ, αποδεχόμενο τους 21 όρους της. Έτσι ξεκίνησε η μπολσεβικοποίηση, δηλαδή η οργάνωση σαν ένα τυπικό επαναστατικό κόμμα, τμήμα της Κ.Δ, σύμφωνα με τις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Στο συνέδριο εκλέχθηκε 15μελής Κ.Ε αποτελούμενη από τους Π. Πουλιόπουλο, Θ. Αποστολίδη, Σ. Μάξιμο, Κ. Σκλάβο, Ν. Νικολαΐδη, Β. Νικολινάκο, Ν. Ευαγγελόπουλο, Ε. Ακριβόπουλο, Γ. Κορδάτο, Ε. Σταυρίδη, Κ. Θέο, Α. Χαϊτά, Σαρόγλου, Ταχογιάννη και Κοσμά. Αναπληρωματικά μέλη εκλέχτηκαν οι Φ. Παπαδόπουλος, Γ. Παπανικολάου, Κ. Κωνσταντινίδης, Α. Παπαδόπουλος. Από τα 15 μέλη της ΚΕ, οι 7 πρώτοι εκλέχτηκαν στην Εκτελεστική Επιτροπή, που συγκροτήθηκε για πρώτη φορά.
Γραμματέας της Κ.Ε εκλέγεται ο νομικός Παντελής Πουλιόπουλος που είχε έρθει από το μικρασιατικό μέτωπο μετά την κατάρρευση του 1922 και ήταν πρόεδρος του "Συλλόγου Παλαιών Πολεμιστών & Θυμάτων Πολέμου". Ήταν επαρκώς μαρξιστικά καταρτισμένος, είχε μεταφράσει στα ελληνικά κλασικά μαρξιστικά έργα και ήταν πολύγλωσσος. Αν και ο Πουλιόπουλος ήταν μόνο 23 ετών είχε τη στήριξη της ΚΔ γιατί ήταν πιστά προσηλωμένος στην προοπτική της ΚΔ και στις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Επίσης διαγράφηκαν από το κόμμα πολλά από τα ιδρυτικά στελέχη του ΣΕΚΕ (Ν. Δημητράτος, Α. Μπεναρόγια, Γ. Γεωργιάδης κ.α) σαν Οπορτουνιστές (καιροσκόποι με μικροαστική νοοτροπία), καθώς και οι Αρχειομαρξιστές. Ο Νίκος Ζαχαριάδης για τα μέλη της ιδρυτικής γενιάς του ΣΕΚΕ αρκετά χρόνια αργότερα έλεγε ότι "δεν μπόρεσαν να αποβάλλουν τη μικροαστική νοοτροπία και να αποκτήσουν μπολσεβίκικη. Ο μπολσεβίκος δεν μπόρεσε να επικρατήσει του μικροαστού".
Το κόμμα στο εξής συνέχισε την κομμουνιστική του διαδρομή σαν ΚΚΕ - ελληνικό τμήμα της Κ.Δ.
κτροκίνησης

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

ΒΙΒΛΙΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Κύλησε και ο Σεπτέμβρης γρήγορα και δεν πρόλαβαν να ολοκληρωθούν πολλές αναγνώσεις.
Τώρα τελευταία έχει γενικώς την τιμητική της η Σκανδιναβική χερσόνησος με μια σειρά από συγγραφείς που καταπιάνονται με το αστυνομικό μυθιστόρημα ,ένα είδος που μέχρι πρότινος το σνομπάραμε στη χώρα μας.

Ξεκίνησα λοιπόν αυτόν το μήνα με το φινλανδικό μυθιστόρημα " ο θεραπευτής ".
Το ενδιαφέρον με αυτό το βιβλίο δεν είναι τόσο η ιστορία που έχει να πει που είναι μια συνηθισμένη σειρά εγκλημάτων που ζητάνε λύση ,αλλά το οικονομικό φόντο που μας μιλάει για μια Φινλανδία σε κρίση και ύφεση.
Μια Φινλανδία που όπως και η χώρα μας καταρρέει αποσυνθέτοντας τον οικονομικό ,τον κοινωνικό και τον ηθικό ιστό της κάτι που μας ανατρέπει την όλη εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για αυτή τη χώρα.
Διαβάζεται μέσα σε δύο ώρες


Κατόπιν ήρθε το βαρύ πυροβολικό αυτού του μήνα , το "νυκτερινό τρένο για Λισαβόνα", το οποίο ως ταινία πρόσφατα παίχτηκε στους κινηματογράφους.

Ένα εκπληκτικό βιβλίο με έντονη φιλοσοφική διάθεση πάνω στη συνειδητοποίηση ενός Ελβετού καθηγητή ότι η ζωή του φεύγει ανεκμετάλλευτη .
Με ευκαιρία αυτή τη συνειδητοποίηση έρχεται η απόφαση για μια καινούργια αρχή.Μόνο που αυτή η αρχή πραγματώνεται με την αγκίστρωση του καθηγητή στη ζωή ενός πεθαμένου πορτογάλου γιατρού την ύπαρξη του οποίου πληροφορήθηκε από ένα τυχαίο περιστατικό.

Η ιστορία διαδραματίζεται στη Λισαβόνα που μέσα από την αφήγηση παίρνει συμβολικό και τελικά μυθικό χαρακτήρα θυμίζοντας το sailing to Byzantium του Yeats.



Το βιβλίο είναι πολυεπίπεδο και ένα από τα κεντρικά σημεία που εστιάζει είναι η ομορφιά της γλώσσας αλλά και η άσκοπη χρήση που της γίνεται από ανθρώπους που τελικά δε θέλουν να επικοινωνήσουν αλλά απλώς να πουν κάτι.
Αποτελεί μια αναγνωστική Ιθάκη που εύχεσαι να μην τελειώσει.





Κλείνω με υπέροχη πορτογαλική μουσική από τη μαγική αυτή χώρα.