Σαν τα αστυνομικά τμήματα.Το πρώτο ,το δεύτερο το τρίτο...
Μπαίνοντας μέσα τους όμως κανείς, αντικρύζει μια οξύμωρη ακανόνιστη ομοιομορφία ,μια συμφωνία του λευκού με φόντο το μάρμαρο που ανεπαίσθητα αποτυγχάνει να ικανοποιήσει το μάτι.
Μιλάω για τα νεκροταφεία.
Τους χώρους όπου συγκεντρώνεται μια τεράστια και συνεχώς διογκούμενη σιωπηλή πλειοψηφία ανθρώπων ,που αφού διέγραψαν τον όποιο κύκλο τους στη διάσταση του ορατού,σε αυτό δηλαδή που εμείς οι παρόντες αποκαλούμε ζωή, κατεληξαν για ένα μικρό ακόμη χρονικό διάστημα ,συνήθως τριών χρόνων στο τελευταίο εκθετήριο μνήμης πριν το βάρβαρο φτυάρι κάποιου δημοτικού υπαλλήλου ,τους στείλει οριστικά στο οστεοφυλάκιο της λήθης.
Κι όμως μπαίνοντας μέσα σε ένα τέτοιο χώρο έχεις την αίσθηση πως έχεις μπει σε έναν ακανόνιστα περιποιημένο κήπο ,μόνο που ο κηπουρός του τον έφτιαξε από πέτρα και μάρμαρο.
Κοιτάζοντας μπροστά και ατενίζοντας ,αυτο που βλέπει κανείς είναι μαρμάρινες πλάκες και σταυροί σε μια προοπτική που ,οποία ειρωνεία ,είναι και η μόνη προοπτική που αναπόφευκτα περιμένει το είδος μας.
Όλα τα άνθη αυτά τόσο ίδια αλλά με χαραγμένη τη διαφορετικότητα το καθένα πάνω του.
Ονόματα ανθρώπων που ήρθαν και έφυγαν ,φωτογραφίες κολλημένες από κάποιες ευτυχισμένες στιγμές που το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας θυμίζουν πως γι αυτό επινοήθηκε η παράσταση dt στη φυσική. Για να απεικονίσει αυτό το απειροελάχιστο..Αυτή την ψευδαίσθηση που δημιουργεί την υποψία πως την ευτυχία κάπου ανάμεσα σε οδύνες και πιέσεις ίσως για μια φευγαλέα στιγμή να την έζησες.
Και πάνω σε αυτά τα πέτρινα άνθη ,λουλούδια .Πραγματικά λουλούδια αφημένα από κάποιο χέρι σε ένδειξη σεβασμού, ενθύμησης ίσως και ενοχής που κατέχει ακόμη χώρο στο παρουσιολόγιο των ζωντανών.
Όλοι νεκροί μέσα στον πέτρινο κήπο .Όλοι ομοιόμορφα αναπαυμένοι με το κεφάλι προς την ανατολή προσδοκώντας ίσως κάποια δεύτερη ευκαιρία μέσα από τη θρησκεία ή απολαμβάνοντας τη μακαριόητα της αιώνιας ανυπαρξίας .
Όμως τι διαφοροποιεί εμάς τους από πάνω ;
Τι διαφοροποιεί εμάς που σε κάθε επίσκεψη σε αυτούς τους κήπους κοιτάζουμε έναν έναν τους τάφους που βρίσκουμε στο διάβα μας ,συγκινούμενοι ξεχωριστά για τον κάθε ένα που προσπερνάμε και ,παρότι το πνίγουμε βασανιστικά, ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα θα γίνουμε και εμείς μέλος αυτής της ατέλειωτης στρατιάς ;
Οι ίδιες οι ζωές μας ,όσο διαρκούν ,είναι μια σειρά από ατέρμονες επαναλήψεις .Επαναλήψεις τόσο βαρετές και τόσο προβλέψιμες που αν κάποιος άλλος μας παρακολουθούσε θα είχε πεθάνει προ πολλού από ανία.
Ανέβασμα σε σκάλα,έξοδος για καθημερινά ψώνια, οδήγηση ,ετοιμασία για ύπνο, προετοιμασία του φαγητού, πλύσιμο ,καθημερινή εργασία ,διασκέδαση σε κλαμπ,παρακολούθηση κινηματογράφου, κλπ...κλπ
Μια σειρά από συνεχείς επαναλήψεις .Επαναλήψεις που αν προβάλουμε τις ζωές πολλών ανθρώπων ταυτόχρονα θα αλληλοκαλύπτονται από το ίδιο γεγονός και το μόνο που θα διαφοροποιεί τη ζωή του ενός από τη ζωή του άλλου θα είναι ελάχιστες και ασήμαντες ,στα μάτια του εξωτερικού παρατηρητή,λεπτομέρειες.
Αυτό λοιπόν είμαστε εμείς οι ζωντανοί. Μια σειρά από ανούσιες επαναλήψεις ένα ατελείωτο σουρταφέρτα σε μια εικονική πανδαισία αλλά στην ουσία ,ανυπαρξία και μια τεράστια αγωνία να προλάβουμε να αφήσουμε κάποιο ίχνος πίσω μας που θα μας εξασφαλίσει κάποια θέση στους ψηλούς ορόφους του ξενοδοχείου της μνήμης των ανθρώπων ,για όσο καιρό γίνεται περισσότερο.
Στο μεσοδιάστημα καταπιανόμαστε όμως με κάθε λογής μικρότητες οικονομικού ,πολιτικού κοινωνικού ή οποιουδήποτε άλλου χαρακτήρα οι οποίες όμως έχουν την πολυτέλεια να σηκώνουν ένα παραβάν και να μας βοηθούν να ξεχνάμε την άλλη πλευρά και το αναπόδραστο τέλος.
Έτσι καταλήγουμε επισκέπτες στους μαρμάρινους κήπους σκεπτόμενοι αγαπημένους που φύγαν, κοιτάζοντας άγνωστους με συμπόνοια αλλά και σκεπτόμενοι με αναζοωγονητική σκέψη, πως υπάρχουμε ακόμα ,είμαστε ακόμα εδώ και υπάρχει ακόμα χρόνος για να πιάσουμε την ευκαιρία από τα μαλλιά, να μην αποδειχτεί μάταιο το πέρασμα μας από τον κόσμο αυτόν και να μην μείνει από μας μόνο μια εγγραφή ενός ονόματος σε ένα μάρμαρο με ημερομηνία λήξης.
Συγγνώμη για το θέμα,ίσως λόγω των ημερών οι απουσίες καταγράφονται μέσα μας πιό έντονες.
Κλείνω με αυτό το τρυφερό κομμάτι των genesis και τα συγκινητικά του λόγια που ταιριάζουν με το θέμα .
Sunday at six when they close both the gates
a widowed pair,
still sitting there,
Wonder if they're late for church
and it's cold, so they fasten their coats
and cross the grass, they're always last.
Passing by the padlocked swings,
the roundabout still turning,
ahead they see a small girl
on her way home with a pram.
Inside the archway,
the priest greets them with a courteous nod.
He's close to God.
Looking back at days of four instead of two.
Years seem so few (four instead of two).
Heads bent in prayer
for friends not there.
Leaving twopence on the plate,
they hurry down the path and through the gate
and wait to board the bus
that ambles down the street.
For absent friends λοιπόν.
