Τώρα που πλησιάζει και η γιορτή της είπα να το ανεβάσω.
Μιλάω για το βιωματικό βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη που επί ένα τρίτο του αιώνα και βάλε αρνιόμουν επίμονα να το πλησιάζω γιατί πραγματευόταν μία στρεβλή κατά την άποψη μου ιδέα για το αντάρτικο των βουνών.
Μεγαλωμένος κι εγώ μέσα σε ένα πολωτικό κλίμα που ότι δεν εξυμνούσε την αριστερά και τα κατορθώματά της χαρακτηριζόταν πάραυτα ως φασιστικό , έμπαινε σε καραντίνα και κανείς δεν ξαναμιλούσε γι αυτό παρά μόνο για να το κατηγορήσει, αποφάσισα πως δεν με ενδιέφεραν οι απόψεις αυτού του κυρίου.
Όμως , ποτέ μη λες ποτέ.
Το βιβλίο το έβαλε σε προσφορά η Κυριακάτικη Καθημερινή και σαν να με καλούσε να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία , αποφάσισα να ανταποκριθώ.
Εδώ βέβαια πρέπει να διευκρινίσω ότι έχω φροντίσει να απαλλαγώ από κάθε είδους οπαδισμό και προκατάληψη εδώ και χρόνια και όντως , μέσα από αυτό το νέο πρίσμα , μπόρεσα όχι μόνο να διαβάσω αυτό το βιβλίο αλλά και να το εκτιμήσω και να πληροφορηθώ και για μερικά ιστορικά γεγονότα από την άλλη πλευρά.
Το βιβλίο είναι ένας ύμνος στη μητέρα του συγγραφέα που ανυοποψίαστη από πολιτικές ιδεολογίες κι σκοπιμότητες βρέθηκε ακριβώς ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά και για να σώσει τα παιδιά της αποφάσισε να τα φυγαδεύσει στην Αμερική , κάτι που θεωρήθηκε από τους αντάρτες αδίκημα εσχάτης προδοσίας κατά του λαού και με συνοπτκές διαδικασίες βγήκε από ένα λαικό δικαστήριο η απόφαση της εκτέλεσής της.
Μέσα από αυτό το αφιέρωμα του Γκατζογιάννη στη μητέρα του , μαθαίνουμε για τις συνθήκες που επικρατούσεαν τότε στα βουνά της Ηπείρου, όπως και για τους αντάρτες αμφοτέρων των πλευρών οι οποίοι πολλές φορές από καθημερινά αθώα χωριατόπαιδα μεταβάλλονταν σε τέρατα .
Πληροφορούμαστε επίσης για το παιδομάζωμα το οποίο ακόμα και σήμερα αποτελεί ταμπού για την αριστερά και το προβάλλει ως τρόπο διάσωσης των παιδιών αυτών που φυγαδεύτηκαν στο ανατολικό μπλοκ, από τις δαγκάνες του καπιταλισμού χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στην εξέλιξη αυτών των ανθρώπων σήμερα ( Ο Γκατζογιάννης σε αυτό το ερώτημα δίνει τη δική του απάντηση , με εκπληκτικό τρόπο στο φινάλε του βιβλίου ).
Συγκλονιστικό στοιχείο αποτελεί , ότι ο συγγραφέας , σαράντα χρονια μετά ,ψάχνει τις λεπτομέρειες και αναζητεί τους δήμιους της μάνας του. Και όταν τους βρίσκει και φτάνει στον υπέρτατο υπεύθυνο επικρατεί μέσα του η συγχώρεση.
Αυτό ακριβώς το συναίσθημα που ώθησε και μένα να διαβάσω αυτό το βιβλίο πιστεύοντας πως όπου και αν είχαμε και έχουμε τοποθετήσει τα συναισθήματά μας, δε θα πάμε ποτέ ένα βήμα πιο πέρα, αν δεν επικρατήσει η συμφιλίωση.
