Ένα ιστορικό βιβλίο για τον τελευταίο πραγματικό Σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ,τον Αβδούλ Χαμίτ.
(Ακολούθησαν και άλλοι αλλά τοποθετημένοι από το Κεμαλικό καθεστώς ,κατά συνέπεια,άχρωμοι και άοσμοι).
Μια περιδάβαση μέσα στους δρόμους και τις συνοικίες της Κωνσταντινούπολης αρχικά και της Θεσσαλονίκης αργότερα με παράλληλη αφήγηση της ζωής ενός από τους πιο αιμοσταγείς σουλτάνους δοσμένης όμως με αρκετή αντικειμενικότητα και προσπαθώντας να κρατήσει τις σωστές αποστάεις.
Ταυτόχρονα εξιστορείται η λειτουργία των Χαρεμιών ,παρουσιαζονται οι κατηγορίες των ευνούχων όπως και πολλά άλλα που αποτελούν απλώς λεπτομέρειες σε ένα ιστορικό καμβά ,αποθησαυριζόμενα ως γνώση όμως, καταφέρνουν να ενθουσιάζουν.
Άλλη μια αναλυτικότατη ιστορική αφήγηση του Τζανακάρη που ξεπερνάει τα όρια της απλής βιογραφίας.
Και μια μουσική νότα από την ανατολή με την Αζέρα ,Αζίζα !!!
Αποφάσισα να παρουσιάζω μεμονωμένα τα βιβλία που διαβαζω κατά καιρούς και να μην τηρώ καν τη χρονολογική σειρά οπότε να η επόμενη κριτική μου!
Προ δεκαημέρου περίπου τελείωσα τους Αιρετικούς του Παδούρα.
Ο εν λόγω συγγραφέας τυγχάνει εξαιρετικός γνώστης της παγκόσμιας ιστορίας του αιώνα μας και όχι μόνο και το αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο μας παρουσιάζει την ιστορία των εβραίων της Κούβας υφασμένη πάνω σε ένα πίνακα του Ρέμπραντ που χρησιμεύει ως σημείο αναφοράς για να δημιουργηθεί η όλη μυθοπλασία.
Τρεις εποχές πλέκονται σε ένα υπέροχο αποτέλεσμα με την ιστορία των Εβραίων και το πέρασμα τους από την Ολλανδία να κυριαρχεί ενώ ταυτόχρονα ο συγγραφέας ακολουθεί τα ιστορικά τους αποτυπώματα μέχρι το ολοκαύτωμα.
Παράλληλα όλα καταλήγουν στη σημερινή εποχή όπου ο συνήθης ήρωας του Παδούρα ,ο Κόντε αναλαμβάνει να δώσει λύση σε ένα μυστήριο το οποίο διαβαίνει μέσα από την ιστορία και αφορά στην εξαφάνιση ενός πίνακα του Ρέμπραντ.
Εξαιρετικά καλοδουλεμένο,ογκωδέστατο,θες να το τελειώσεις και μετά τα βάζεις με τον εαυτό σου που το έκανε.
Και μιας και μιλάμε για Κούβα ,να μην ξεχνιόμαστε !!! Ένα μουσικό κόσμημα !!!
Εν μέσω μνημονίων, (πάντα σε μονό αριθμό),μόνιμης κατάθλιψης και συνεχών λαικών ετυμηγοριών, καταφέρνω να κάνω την υπέρβασή μου και να επανέλθω στην αγαπημένη μου σελίδα ,γράφοντας για βιβλία που διάβασα.
Δεν αναφέρω πλέον μήνες γιατί η συχνότητα με την οποία τελειώνω ένα βιβλίο έχει αραιώσει δραματικά.
Θα αναφέρω τα βιβλία που διάβασα όλο το καλοκαίρι σε διαφορετικά άρθρα λοιπόν για να κρατήσω και το σασπένς (λέμε τώρα...).
Από το 2007 είχα στη βιβλιοθήκη μου το Τοτέμ του Λύκου. Το έπαιρνα μαζί μου στις διακοπές και το ξανάφερνα πίσω αδιάβαστο. Μέχρι και δύο φορές στο εξωτερικό έφτασε η χάρη του αλλά ποτέ δε με έπειθε να το ξεκινήσω.
Το έβαλα λοιπόν μπροστά φέτος και το διάβασα απνευστί διαπιστώνοντας ταυτόχρονα πόσο λάθος είχα που το άφηνα να σκονίζεται στη βιβλιοθήκη.
Το βιβλίο είναι πολυεπίπεδο και εστιάζει το νόημα του στο βιασμό της φύσης έχοντας σαν κεντρική φιγούρσ τον γκρίζο λύκο της Μογγολίας ,αυτόν που αποτελεί σύμβολο για όλους τους νομαδικούς λαούς (βλ.Τούρκοι).
Ξεκινώντας από το λύκο και παρακολουθώντας τον ο συγγραφέας μας εξιστορεί πως μέσα από την παρατήρηση της τακτικής του κυνηγιού του , ο άνθρωπος έμαθε και αυτός να εφαρμόζει στρατηγικές μάχης και αποκορύφωμα των φαρμογών αυτών είδαμε στους μεγάλους στρατηλάτες Τζέγκις Χαν και Ταμερλάνο.
Στο βιβλίο αυτό ο λύκος αντιμετωπίζεται με σεβασμό και εξυμνείται αλλά τελικά εξολοθρεύεται από τον ίδιο τον άνθρωπο που τον χρησιμοποίησε ως δάσκαλο.
Η ιστορία μας παρακολουθεί μια χρονική περίοδο που εστιάζεται στα τελευταία πενήντα χρόνια με πανταχού παρόν στο βάθος το κομμουνιστικό κόμμα Κίνας το οποίο έχοντας κοσμοθεωρητική άποψη για τα πάντα κηρύσσει τον λύκο "εχθρό υου λαού", ακολουθώντας πάντα μια κοντόφθαλμη θεώρηση που ελάχιστα λαμβάνει υπόψη την αλυσσίδα της φύσης και την ισορροπία που αυτή κρατεί μέσω των δημιουργημάτων της.
Μεγάλο βιβλίο από κάθε άποψη ,αφήνει στο τέλος μια μελαγχολία γιατί φέρνει στον καθένα μας βιώματα από αυτό που ονομάζουμε "τέλος εποχής".
Όσοι είχαν διαβάσει δεν θα πρέπει να έχουν παράπονο.
Εμφανίστηκε επιτέλους και μια εισαγωγή που τόσα χρόνια τη διαβάζαμε ,τη διαβάζαμε και δεν μας αντάμοιβε με κάποια παρουσία της.
Θα παραθέσω κατευθείαν τις απαντήσεις λοιπόν καθότι ,τις ερωτήσεις όλοι οι ενδιαφερόμενοι, τις έχουν.
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Θέμα Α1
α. Ορεινοί
Οι ορεινοί απαρτίστηκαν…και των πλοιοκτητών.(σελ. 77).
β. Φεντερασιόν
Η κατάσταση αυτή (το διαμορφώνουμε ως η αρνητική κατάσταση του εργατικού κινήματος) κράτησε ως…ιδεολογίας στη χώρα. (σελ. 46).
γ. Πατριαρχική Επιτροπή
Η επιστροφή των προσφύγων…και την Ανατολική Θράκη (σελ.142,143).
Θέμα Α2
α. Λ
β. Λ
γ. Σ
δ. Λ
ε. Σ
Θέμα Β1
α. Μετά την υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου…επέμβασης της Ελληνικής κυβέρνησης. (σελ. 137)
β. Έλληνες πρόσφυγες ήρθαν…Αρμένιοι και Ρώσοι.
Θέμα Β2
Οι διαφορές του αγροτικού προβλήματος…με κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο.(σελ. 46)
Θέμα Γ1
Ουσιαστικά εδώ ζητείται όλο το κεφάλαιο της σύμβασης της Λωζάννης που βρίσκεται στις σελίδες 149,150,151,152 χωρισμένο όμως σε υποερωτήματα α και β.
Ξεκινάμε λοιπόν με το υποερώτημα α.
Στις 24 Ιουλίου υπογράφηκε η Συνθήκη ειρήνης της Λωζάννης. Έξι μήνες πριν…κατοίκων κάποιων επίμαχων περιοχών (παραλείπουμε την επομένη παράγραφο που δε συνιστά απάντηση στο α ερώτημα και συνεχίζουμε σε αυτό το ερώτημα με την τελευταία παράγραφο που αναφέρεται στη Μικτή Επιτροπή).
Σε αυτό το σημείο προσθέτουμε στοιχεία από το παράθεμα. Γράφουμε λοιπόν. Σύμφωνα με γραφόμενα από μαρτυρίες στην «Έξοδο» επισκέφτηκε την περιοχή Γκέλβερι, μια επιτροπή με σκοπό να κουβεντιάσει με τους ντόπιους Έλληνες την Ανταλλαγή. Οι άνθρωποι της επιτροπής έγραψαν τα ονόματα των κατοίκων και κατέγραψαν τις περιουσίες τους. Τους ενημέρωσαν για την Ανταλλαγή, τους είπαν πως θα πάνε στην Ελλάδα και τους σύστησαν να μη φοβούνται. Τους συμβούλευσαν να πουλήσουν ότι μπορούσαν από την κινητή περιουσία τους και τα υπόλοιπα να τα πάρουν μαζί τους. Επίσης αν υπήρχαν τουρκεμένοι ,θα μπορούσαν και αυτοί αν ήθελαν ,να φύγουν για Ελλάδα.
Περνάμε στο υποερώτημα β.
Όταν έγινε γνωστή…την εσωτερική μεταρρύθμιση και ανάπτυξη. (Σε αυτό το σημείο παρεμβάλουμε το παράθεμα)
Σύμφωνα με το βιβλίο Ελληνοτουρκικές σχέσεις ,του Α.Μ. Συρίγου , η ελληνική πλευρά επεδίωκε την ανταλλαγή των πληθυσμών ενώ ο Κεμάλ που συμμετείχε στον στενό πυρήνα των Νεοτούρκων και που κυβερνούσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία από το 1908 μέχρι το τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου, επεδίωκε την εκδίωξη των μη μουσουλμανικών εθνοτήτων από τα εδάφη της αυτοκρατορίας.
Η έξοδος των Ελλήνων κατά τη Μικρασιατική καταστροφή ήταν λοιπόν μια πράξη μη αναστρέψιμη. Η δε εκδίωξη των Ελλήνων που είχαν απομείνει αποτελούσε απλώς θέμα χρόνου. Ταυτόχρονα έτσι χανόταν η διαπραγματευτική ικανότητα της Ελλάδας να απαιτήσει τη μετανάστευση των τουρκομουσουλμανικών πληθυσμών της Ελλάδας.
(Εδώ περνάμε πάλι στο σχολικό βιβλίο και ολοκληρώνουμε την απάντηση).
Σύμφωνη ήταν και η Κοινωνία των Εθνών…συμφερόντων του ελληνικού κράτους.
Θέμα Δ1
Εδώ η απάντηση βρίσκεται στις σελίδες 208 και 209.
Θα ξεκινήσουμε παραθέτοντας τα στοιχεία των πηγών και θα συνοψίσουμε με το υλικό του βιβλίου.
Σύμφωνα με την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Ο Βενιζέλος είχε εισηγηθεί από το καλοκαίρι του 1900 στον Αρμοστή τη διπλωματική μεθόδευση για να καταλήξουμε σταδιακά σε ενωτική λύση. Ήταν όμως αδύνατο να γίνει αυτό άμεσα. Όσο όμως παρατεινόταν η Αρμοστεία ,τόσο αναστέλλονταν τα μέτρα που θα επέτρεπαν την απαλλαγή του νησιού από τη διεθνή εξάρτηση. Με λίγα λόγια η Κρήτη παρέμενε έρμαιο των αντικρουομένων ευρωπαικών συμφερόντων. Επιβαλλόταν λοιπόν η ολοκλήρωση της αυτονομίας ως ένα πρώτο στάδιο σε αυτή την κατεύθυνση όπως και η κατοχύρωση της αυτοδίοικησης στο εσωτερικό ιδίως αφού θα είχε συσταθεί ελληνική πολιτοφυλακή και θα είχαν αποχωρήσει τα ξένα στρατεύματα.
Ο Βενιζέλος ανέλαβε πρωτοβουλία για συμβιβαστική εξελικτική διαδικασία η οποία όμως προκάλεσε την αποφασιστική αντίδραση του Γεωργίου ο οποίος επεδίωκε να καταστήσει αβάσταχτη την πίεση υπό τις εσωτερικές συνθήκες και έτσι να εκβιάσει την ταχύτερη δυνατή συγκατάνευση των Ευρωπαίων σε ενωτική λύση.
Ο πρίγκιπας ήταν φορέας των εντολών της Αυλής των Αθηνών και κουβαλούσε την αντίληψη πως η εξωτερική πολιτική της Κρήτης ήταν αρμοδιότητα της ελληνικής μοναρχίας. Έτσι την προσάρτηση της Μεγαλονήσου την ανέλαβε μόνος του χωρίς να συμβουλευτεί υπουργούς ώστε να γίνουν οι ενδεδειγμένες ενέργειες και μεθοδεύσεις.
Η πρωτοβουλία του έπαιρνε απλώς τη μορφή προσωπικών συζητήσεων με τον Τσάρο της Ρωσίας και με απευθείας διαπραγματεύσεις με τους υπουργούς εξωτερικών της Αγγλίας της Γαλλίας της Ρωσίας και της Ιταλίας.
Ο Βενιζέλος πάλι τα θεωρούσε όλα αυτά πρόωρα γιατί θεωρούσε την κρητική κυβέρνηση ασταθή. Πίστευε στην ανακήρυξη της Κρήτης ως ανεξάρτητο πριγκιπάτο σαν ένα τελευταίο στάδιο πριν από την Ένωση.
Ο πρίγκιπας δεν αντιλαμβανόταν σύμφωνα με τον Α. Μαρκάκη στο βιβλίο του «Ελευθέριος Βενιζέλος» τη λεπτή διαφορά της δεσποτικής διακυβέρνησης υπό ξένη κηδεμονία και της πλήρους αυτονομίας χωρίς ξένες παρεμβάσεις με κυβερνήτη διορισμένο από την ελληνική κυβέρνηση όπως υποστήριζε ο Βενιζέλος σαν μεθόδευση για την επίτευξη του απώτερου σκοπού..
Ο Πρίγκιπας είχε την πεποίθηση ότι οι Δυνάμεις θα έδιναν τη λύση και παράλληλα θεωρούσε τους παράγοντες της Κρήτης άσχετους και επιζήμιους Δεν αντιλαμβανόταν την τεράστια σημασία που είχε η κινητοποίηση των ίδιων των Κρητικών ,ιδίως μετά την αποτίναξη της τουρκικής κυριαρχίας που οι ίδιοι είχαν πετύχει μετά από αγώνες αιώνων.
Συνοψίζοντας θα λέγαμε πως Ο Γεώργιος πίστευε ότι η λύση του εθνικού ζητήματος θα ωρίμαζε…γεγονός που οδήγησε σε βαρύ κλίμα διχασμού.
Επιμέλεια Τάσος Μαρδάκης
Κέρασμα για το τέλος ,μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες με φανταστική μουσική.
Άργησα πολύ αυτή τη φορά να κάνω τον απολογισμό των αναγνώσεών μου ,σε σημείο που κόντεψα να ξεχάσω να γράφω.
Έτσι λοιπόν σήμερα θα παρουσιάσω τα βιβλία που ολοκλήρωσα μέσα σε αυτό το τρίμηνο και που μερικά ομολογουμένως μου άφησαν εξαιρετική εντύπωση.
Ξεκινώ λοιπόν με τον ιστορικό Γ.Δερτιλή ,ο οποίος εξέδωσε ένα βιβλίο εφαπτόμενο της ιστορίας μεν ,άκρως βιωματικό δε.
Το πήρα για να βάλω μερικές ψηφίδες στο μωσαικό που λέγεται ,παλιά Αθήνα ,στο χρονικό πλαίσιο που σε αυτή την πόλη ζούσαν και ανέπνεαν οι αγαπημένοι μου γονείς.
Δυστυχώς το πόνημα του Δερτιλή τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα αποδείχτηκε κατώτερο των προσδοκιών , καθότι όπως ανέφερα και πιο πάνω είναι τελείως προσωπικού χαρακτήρα οι αφηγήσεις και δεν προσθέτουν κάτι σε όποιον ψάχνει ένα ψήγμα ιστορίας ακόμη για να το προσθέσει στις γνώσεις του.Βέβαια ο συγγραφέας είναι τίμιος και από την αρχή ξεκαθαρίζει πως ότι γράφει , το κουβαλούσε χρόνια μέσα του και απλώς θέλει να το μοιρασττεί με τον κόσμο.
Παράλληλα διάβαζα και την "αναλφάβητη" του σουηδού Γιόνασον ,ο οποίος με είχε κυριολεκτικά αφήσει άφωνο με τον εξαιρετικά πρωτότυπο εκατοντάχρονο που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε.
Και σε αυτό το βιβλίο ακολουθείται η ίδια συνταγή με μπόλικη παραποιημένη ιστορία, άφθονο χιούμορ και γκροτέσκα ανάπτυξη.
Το βιβλίο είναι καλό και αν κανείς το διαβάσει πριν τον εκατοντάχρονο θα του κάνει μεγάλη εντύπωση. Αν το διαβάσει δεύτερο θα το βρει ελαφρώς κατώτερο του προηγουμένου. Εδώ τα πάντα έχουν να κάνουν με μια πυρηνική βόμβα και πόσο ευκολο είναι να εξαφανιστεί και να κάνει το γύρο του κόσμου δίχως η ανθρωπότητα να πάρει είδηση.
Ευφάνταστο ,αντιρατσιστικό ,έξυπνο και πρωτότυπο αρκεί όπως είπαμε να μην έχεις διαβάσει το πρώτο.
Κατόπιν αποφάσισα να αφοσιωθώ στον Ισίδωρο Ζουργό που όπως έχω γράψει και στο παρελθόν τον θεωρώ τον κορυφαίο εν ζωή έλληνα συγγραφέα.Τον γνώρισα και από κοντά σε μια παρουσίαση που έγινε στον Ιανό και ομολογώ ότι η ήδη καλή εικόνα που είχα μέχρι τότε γι αυτόν τον συγγραφέα ενισχύθηκε και εμπλουτίστηκε και με άλλα συναισθήματα υπερθετικής απόχρωσης.
Διάβασα λοιπόν την "ψίχα εκείνου του καλοκαιριού" ,ένα βιβλίο που όπως ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε ,είναι και το αγαπημένο του.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα φόρο τιμής στην παιδική ηλικία, την ηλικία εκείνη που τα πάντα φωτίζονται από ένα άλλο φως ,που τα κράσπεδα των πεζοδρομίων είναι δύσβατα φαράγγια πάνω στα οποία ισορροπούμε, που οι σκιές στο δωματιο τις νύχτες είναι τέρατα τα οποία με κάποιο μαγικό τρόπο τα διώχνουμε κρύβονταςε την ύπαρξή μας κάτω από μία κουβέρτα.Αυτή λοιπόν την τρυφερή ηλικία μας την εξιστορεί εδώ ο Ζουργός σε ένα βιβλίο όμως που σε καμιά περίπτωση δεν υπόσχεται τη συγγραφική πανδαισία που θα ακολουθήσει.
Τα "αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού" ήταν το επόμενο βιβλίο του Ζουργού που μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ολοκλήρωσα.Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η ανάγκη του συγγραφέα να πει παραμύθια .(Αλλωστε τι ωθεί έναν συγγραφέα να γράψει ,αν όχι η διάθεση να πει ένα καλοφτιαγμένο παραμύθι;) Τα παραμύθια αυτά μάλιστα θα τα αφήσ.ει όλα στο τέλος να αιωρούνται έτσι ώστε ο καθένας μας κάποτε να τα συνεχίσει και να δώσει το τέλος που εκείνος επιθυμεί. Καλοδουλεμένες ιστορίες όλες τους μπλέκουν το φανταστικό με το ρεαλιστικό και απογειώνουν τη φαντασία καθότι όλα τους γίνονται αντικείμενο αφήγησης μέσα σε ένα καράβι που δεν πιάνει ποτέ λιμάνι και μάλλον ποτέ δεν το βλέπει η μέρα.
Τέλος , το μυθιστόρημα με το οποίο αρχίζει να μας προιδεάζει για το τι θα επακολουθήσει, "Ο Φράουστ".
Όπως δείχνει και ο τίτλος έχουμε μια αλληγορία πάνω στη γνωστή ιστορία του Φάουστ ,δοσμένη και προσαρμοσμένη όμως κάτω από το πρίσμα της ανάγκης της συγγραφικής αναγνώρισης. Εδώ ο συνάπτων τη συμφωνία με το διάβολο ,αμαρτάνει εν αγνοία του αφού απλώς οικοειοποιείται ένα χειρόγραφο που από ότι φαίνεται δεν το διεκδικεί κανείς.Μόνο που αυτό το χειρόγραφο , θα εκδοθεί σε βιβλίο και θα αποφέρει στον πρωταγωνιστή μας , δόξα ,πλούτη και αναγνωρισιμότητα. Κάπως έτσι θα ξεκινήσει η ανάγκη για διατήρηση στο φως των προβολέων και τότε με τον ίδιο μαγικό τρόπο θα έρθει και δεύτερο χειρόγραφο το οποίο θα απλώσει και άλλο τη φήμη του συγγραφέα αλλά και θα διεισδύσει βαθύτερα μέσα στο είναι του ,αλλοιώνοντάς τον δραματικά .Δε σκοπεύω να το παρασθέσω μέχρι τέλους ,θα πω μόνο πως το βρήκα φρέσκο ,πρωτότυπο και πανέξυπνο.
Τον "κύκλο" τον είχα εντοπίσει σε μεγάλο βιβλιοπωλείο να βρίσκεται σε ντάνες και να περιμένει ως best seller που το προορίζουν να καταναλωθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα από το αδηφάγο κοινό του εύπεπτου βιβλίου.
Υπέκυψα λοιπόν και το αγόρασα και για να πω την αμαρτία μου ,το βρήκα τόσο ενδιαφέρον ώστε να το τελειώσω σε δύο μέρες παρά τις πεντακόσιες και βάλε σελίδες του.Είναι μια μίξη 1984 ,ίντερνετ ,φέισμπουκ και θρησκείας μαζί. Χωρίς να επιδιώκει να δρέψει λογοτεχνικές δάφνες αποτελεί μια εξαιρετική κοινωνιολογική ανάλυση της σημερινής εποχής,ίσως και της αυριανής.
Εμβόλιμα δάβασα το ψυχολογικοκοινονιωλογικό πόνημα του Ιωσαφάτ περί παντρειάς. Σίγουρα δεν αγοράζεις το βιβλίο αυτό προσπαθώντας να αντιληφθείς αν πήρες τη ζωή σου λάθος ,ούτε πρόκειται να σου δώσει απάντηση αν έκανες καλά που παντρεύτηκες.
Απολαυστικό και επεξηγηματικό σε κάποια σημεία ,ιδιαίτερα βαρετό και επαναλαμβανόμενο σε άλλα ,παρόλα αυτά ,χρήσιμο για όσους επιδίδονται σε τέτοιου είδους αναλύσεις.
Ο Μάρτης έκλεισε με τα Έθιμα Ταφής ,ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα από μια πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα την Χάνα Κεντ ,η οποία τοποθετεί την ιστορία της στην Ισλανδία του περασμένου αιώνα και ορμώμενη από ένα πραγματικό γεγονός περιγράφει την καταδίκη σε θάνατο και την εκτέλεση μιας γυναίκας που κρίθηκε ένοχη χωρίς ποτέ κανείς να καταλάβει γιατί.
Με πρωταγωνιστή το χειμώνα που βρίσκεται πανταχού παρών σε κάθε σκηνικό ,η Κεντ καυτηριάζει τα πάντα που μπορεί να χαρακτηρίζουν μία κλειστή κοινωνία του περασμένου αιώνα. Αντιφεμινισμός ,κοινωνικός ρατσισμός ,θρησκοληψία και άλλα πολλά παρελαύνουν μέσα από αυτό το υπέροχο βιβλίο που κολοφώνα του έχει τη στιγμή της εκτέλεσης και τα συναισθήματα που σου αφήνει ανεξίτηλα μέρες μετα αφού το έχεις διαβάσει.
Βάζω αυτό το κομμάτι που το αγαπώ για να γλυκάνω την παγωνιά του χειμώνα που μου άφησε το τελευταίο βιβλίο
Έφυγε ο παλιός ο χρόνος με σχερικά φτωχό απολογισμό ,αριθμητικά ,αλλά αφήνοντας μεγάλη ικανοποίηση για το ποιοτικό μέγεθος αυτών που διαβάστηκαν.
Κατά βάθος διάβασα μόνο ένα βιβλίο ,τα εξής δύο...ίσως και τρία!
Όλο περίπου το μήνα παίδευα τον "άνθρωπο που αγαπούσε τα σκυλιά' του Εδοάρδο Παδούρα λκαι μετά μέσα σε δύο ώρες διάβασα τη βιογραφία του ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ ,Νεστορίδη.
Τα βράδια δε ,πριν πάνε τα παιδιά για ύπνο ,τους διάβαζα μια ιστορία του Ιούλιου Βερν την οποία την αναφέρω εδώ ως ανάγνωσμα του Δεκεμβρίου επειδή θέλω να κάνω μια συγκεκριμένη επιδήμανση.
Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά είναι μια ιστορική αφήγηση με μπόλικη μυθοπλασία για τη δολοφονία του Τρότσκι. Τα σκυλιά δε ,είναι το συνδετικό στοιχείο ανάμεσα στον Τρότσκι και το δολοφόνο του.
Υπέροχο βιβλίο ,στρατευμένο κατά των πάσης φύσεως ολοκληρωτισμών ,αποτελεί ένα πάρα πολύ διαφωτικστικό οδηγό για τη διαστρέβλωση της ιστορίας από τον Στάλιν και για τις δίκες της Μόσχας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το βιβλίο αυτό είναι ένας φόρος τιμής στις εκατοντάδες χιλιάδες ανώνυμους που εξαφανίστηκαν από το σταλινικό καθεστώς ,μόνο και μόνο επειδή ο μινόταυρος του συστήματος απαιτούσε διαρκώς αίμα για να συντηρεί την ύπαρξή του.
Παράλληλα όμως το βιβλίο αυτό αποτελεί και ένα αποκαλυπτήριο χαμένων προσδοκιών.Των προσδοκιών αυτών που βρέθηκαν από τη σταλινική πλευρά, πίστεψαν στο καθεστώς ,σκότωσαν στο όνομά του και τελικά κάποια στιγμή όταν τραβήχτηκαν τα πέπλα έμειναν να κοιτάζονται γυμνοί στον σπασμένο καθρέφτη της προδομένης ιδεολογίας τους.
Απλώς καταπληκτικό.
Η βιογραφία του Νεστορίδη έχει ειδικό ενδιαφέρον για όποιον ασχολείται με το ποδόσφαιρο και οι αναμνήσεις του έχουν μείνει σε ρομαντικές εποχές ,τότε που οι ηττημένοι χειροκροτούσαν τον αντίπαλο.
Το διάβασα όχι τόσο γιατί καίγομαι για το ποδόσφαιρο ,όσο γιατί κάποια από αυτά που βρήκα εκεί μέσα μου τα είχε αφηγηθεί ο πατέρας μου και κατά κάποιο τρόπο ήταν σαν να τον είχα απένατί μου.
Τέλος ,το βιβλίο του Ιούλιου Βερν ,"Το μυστηριώδες νησί" ,που όλοι σε κάποια παιδική στιγμή της ζωής μας έχουμε διαβάσει μου έκανε εντύπωση για το αντιοικολογικό μήνυμα του ,κάτι που αντικατοπτρίζει την εποχή που γράφτηκε φυσικά. Διαβάζοντας το ,βλέπουμε με πόσο μεγάλη ευκολία ο συγγραφέας βάζει τους ήρωες του να σκοτώνουν ότι είδους θηλαστικό βρουν μπροστά τους όχι για την επιβίωσή τους αλλά γιατί ως όντα είναι ανώτεροι και αυτό πρέπει να γίνει σαφές στοην πανίδα του νησιού όπου αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν ναυαγοί.Σε μερικά σημεία όταν οι ναυαγοί σκότωναν χιμπαζήδες και ουρακοτάνγκους μου γινόταν απεχθές να το διαβάζω στα παιδιά μου και προσπαθούσα να το ελαφρύνω αποσιωπώντας τα επίμαχα σημεία.
