Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΙΟΥ

Επιτέλους πήραμε μπρος.
Η ομάδα βρήκε επιτέλους το ρυθμό της και κατά συνέπεια ο απολογισμός αυτού του μήνα είναι αρκετά πιο εμπλουτισμένος.
Ξεκίνησα με ένα βιβλίο που είχα στη βιβλιοθήκη μου τουλάχιστον δύο χρόνια και δεν έλεγα να το πιάσω. Μιλάω για το βιβλίο του Irvin Yalom , "το πρόβλημα Σπινόζα".
Πρόκειται για ένα καταπληκτικό βιβλίο όπως συνήθως είναι τα βιβλία του Yalom το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στη μυθοπλασία, τη φιλοσοφία και την ψυχολογία.
Όποιος δεν έχει διαβάσει Γιάλομ δεν μπορεί να αντιληφθεί για τι ακριβώς πράγμα μιλάω, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αμάλγαμα πληροφοριών το οποίο πλέκεται τόσο όμορφα που από τη στιγμή που ξεκινάς το βιβλίο δεν θέλεις να το αφήσεις.
Συγκεκριμένα έχουμε δύο παράλληλες ιστορίες .Αυτή του Σπινόζα και αυτή του θεωρητικού του ναζισμού ,Ρόζενμπεργκ , υφασμένες με τόσο ωραίο τρόπο που παρά το γεγονός ότι μέσα μας έχει γίνει η παραδοχή πως τα γεγονότα που περιγράφονται είναι φανταστικά, δημιουργούν την αίσθηση πως πράγματι κάποια στιγμή έτσι ακριβώς συνέβησαν.Φυσικά μεγάλο μέρος στηρίζεται σε υπαρκτά βιογραφικά στοιχεία των δύο ανδρών αλλά το πάντρεμα μεταξύ τους γίνεται από τη μαγική πινελιά του Γιάλομ.


Συνέχισα (μου πήρε μόνο δύο ώρες) να διαβάσω και να τελειώσω το 'Πάντα ήρωες" ,ένα βιβλίο βιωματικό που περιγράφει την εμπειρία ενός εικοσάχρονου ο οποίος από τη μία στιγμή στην άλλη εξαιτίας ενός ατυχήμτος βρέθηκε ανάπηρος.
Οι επισημάνσεις του είναι καταπληκτικές και μας αναγκάζει να σκεφτούμε τα αυτονόητα.
΄Εχουμε άραγε σκεφτεί πόσο κλειστοφοβικά θα ήταν αν είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάζουμε ακίνητοι σε ένα κρεβάτι, ένα ταβάνι επί ένα μήνα χωρίς δυνατότητα καμιάς έστω απειροελάχιστης γωνιακής απόκλισης;
Χωρίς λογοτεχνικές δάφνες ,αλλά συγκλονιστικό ως εμπειρία.
Τελικώς έχει και χάπι εντ γιατί παρά τις αντίθετες προβλέψεις , ο νεαρός επανήλθε στον κόσμο της κίνησης.


Και μετά ήρθε αυτό που θεωρώ το βαρύ πυροβολικό αυτού του μήνα , Την υπόθεση Χάρι Κέμπερτ.
Πληροφορήθηκα την ύπαρξη του από κριτικές και το αγόρασα κυρίως από περιέργεια.
Από τη στιγμή όμως που το ξεκίνησα δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου και παρά τις εφτακόσιες δέκα σελίδες του , δεν μου πήρε πάνω από τρεις μέρες να το τελειώσω.
Φαινομενικά είναι μία αστυνομική ιστορία ,αλλά έστω και αν το δούμε σε αυτό το επίπεδο ,παρουσιάζει τόσες ανατροπές που ακόμη και αυτοί που θα το αγοράσουν για να ικανοποιήσουν την ελαφριά αναγνωστική καλοκαιρινή ανάγκη ,θα γοητευτούν.
Πίσω από αυτή την επιφανειακή ανάγνωση όμως υπάρχει το ψηφιδωτό της φιλίας που εκτίθεται από το συγγραφέα για όσους θέλουν να πάνε λίγο πιο πέρα την ανάγνωση τους και ακόμη λειτουργώντας ως picture in picture το θέμα της αγωνίας του συγγραφέα στην προσπάθειά του να βρει το θέμα του για το επόμενο βιβλίο.
Από κάθε άποψη ,συναρπαστικό. Είμαι σίγουρος ότι σύντομα κάποιος θα το γυρίσει στον κινηματογράφο.


Η απογοήτευση ήρθε μετά . Είναι σαν να κάνεις βουτιά από τον ισθμό της Κορίνθου και μετά σου ζητάνε να κάνεις βουτιά στη μπανιέρα σου. Μιλάω για την αστυνομική λογοτεχνία του Νέσμπο ,τον οποίο παρότι τον έχω σε εκτίμηση ,με το βιβλίο του Φαντομάς δεν κατάφερε να μου δημιουργήσει την ανάγκει να εφεύρω ώρες για περισσότερο διάβασμα. Κλασική αστυνομική ιστορία με διεφθαρμένους αστυνομικούς και με την αμφίβολης ευρηματικότητας ,αφήγηση ενός νεκρού.
Έχει γράψει καλύτερα.


Τέλος ,ασχολήθηκα με μια περυσινή αγάπη και ένα βιβλίο του που μου είχε ξεφύγει. Τον Jonathan Coe και τους "νάνους του θανάτου"
Πρόκειται για μια ιστορία ενηληκίωσης και αναζήτησης μιας καλύτερης τύχης στη μεγαλούπολη. Ο Κόου δεν μπορεί να κρύψει την αγάπη του για τη μουσική και όπως σε κάθε του δουλειά έτσι και εδώ η μουσική παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Συχνές είναι οι αναφορές του στον Morrisey αλλά και στον τρόπο που ένα μουσικό κομμάτι πρέπει να εκτελεστεί.
Αναμφίβολα δεν είναι από τα κορυφαία του Κόου ,όμως ο συγγραφέας αυτός έχει μια εκπληκτική αμεσότητα που σε κερδίζει αμέσως.
Σίγουρα πολλοί από τους αναγνώστες θα αναγνωρίσουν μέσα από τα γραφόμενα του Κόου ,τον εαυτό τους και την προσπάθεια τους να τοποθετήσουν την ύπαρξή τους μέσα σε μια κοινωνία που από τη μία δίνει ευκαιρίες αλλά από την άλλη είναι αδυσώπητη.



Και μιας και μιλήσαμε για Morrisey ,ένα αγαπημένο

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

TINTIN

Στην χώρα μας όσες προσπάθειες και αν έγιναν ,ο ήρωας αυτός δεν έτυχε ποτέ της ιδιαίτερης αποδοχής του κοινού.Η αλήθεια είναι ότι λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι με τον Τεντέν ξεκινά την ιστορία του το ευρωπαικό σκίτσο καθιερώνοντας την καθαρή γραμμή δηλαδή το σκίτσο χωρίς σκιά.


Στο εξωτερικό έχουν γίνει πολύ σοβαρές προσεγγίσεις και αναλύσεις του ήρωα αφού με αυτόν μεγάλωσαν γενιές και γενιές και μάλιστα φτάσανε και στο σημείο στο Γαλλικό κοινοβούλιο να ερρίζουν για το αν είναι αριστερός ή δεξιός.
Ομολογουμένως τα πρώτα τεσσερα τουλάχιστον τεύχη δεν αποτελούσαν αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε ,politicaly correct, αφού χαρακτηρίζονταν από έντονα πολιτικά και ρατσιστικά στοιχεία. Με την πάροδο του χρόνου και την αύξηση του δημιουργικού ίστρου του όμως ,ο δημιουργός ο Herge ( κατά κόσμον George Remy), ραφινάρισε τα γραφόμενά του και τοποθετήθηκε με πολύ πιο μετριοπαθείς θέσεις απέναντι στις προκλήσεις της κάθε εποχής.Και το γράφω αυτό γιατι οι ιστορίες του Τεντέν είναι από τις λίγες περιπτώσεις που ενώ αρχικά δημιουργούν την εντύπωση ότι απευθύνονται σε παιδιά και μάλιστα αγόρια ,σύντομα απεκδύονται αυτό το κάλυμμα και γίνονται έντονα κριτικά απέναντι στην εποχή τους.
Για του λόγου το αληθές ,ο Ερζέ μέσα από τα τεύχη του Τεντέν σχολίασε τον ψυχρό πόλεμο, την προσπάθεια για την κατάκτηση του διαστήματος, την έλευση του κομήτη του Χάλει που απειλούσε να καταστέψει τη γη, τις χούντες της Λατινικής Αμερικής και τόσα άλλα γεγονότα.
Κάθε έκδοση ήταν και μία κριτική τοποθέτηση απέναντι σε κάποιο επίκαιρο συμβάν της τότε εποχής.
Πάντα βέβαια μέσα από το πρίσμα της ματιάς του Ερζέ ο οποίος έστελνε σε κάθε μήκος και πλάτος της γης τον αυτόκλητο πρόσκοπο του να επιλύσει οποιαδήποτε υπόθεση με μόνη βοήθεια το σκύλο του Μιλού και μερικά τεύχη αργότερα και τον πρώην αλκοολικό Κάπταιν Χάντοκ.Σε κέθε περίπτωση οι περιπέτειες υπήρξαν πάντοτε χορταστικές ,με υπέροχη κίνηση και σκηνοθεσία και μυστηριωδώς λάμβαναν χώρα με την παντελή απουσία γυναικών.
Οι γυναίκες στον Τεντέν λειτουργούν μόνο ως κομπάρσοι για να γεμίζουν τα πλαίσια των σκίτσων , η μοναδική δε που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο είναι εξαιρετικά αντιπαθής (η λυρική τραγουδίστρια Κασταφιόρε).
Παράλληλα ο Ερζέ τοποθετεί και κάποιους ακόμη ήρωες όπως τους δίδυμους αστυνομικούς Ντιπόν και Ντιπόντ τους οποίους με το να τους παρουσιάζει ως ηλίθιους απηχεί πιθανότατα την παγκόσμια γνώμη που τρέφουν κατά μέσον όρο οι άνθρωποι για τους αστυνομικούς.Επίσης ο καθηγητής Τουρνεζόλ με την αφηρημάδα του και την αφέλεια του λειτουργεί και αυτός στερεοτυπικά δίνοντας μας την εικόνα του τρελού επιστήμονα.Τέλος υπάρχουν και οι σταθερά κακοί των ιστοριών όπως ο Άλλαν και ο Έλληνας Ρασταπόπουλος.(τυχαίο;).
Σε κάθε περίπτωση και μετά από μια υπέροχη περιπέτεια σε κάποια γωνιά της γης (την οποία σημειωτέον ,ο Ερζε είχε μελετήσει και επισκεφθεί προηγουμένως με σκοπό τα πάντα να είναι ρεαλιστικά) ο Τεντέν επιλύει την υπόθεση και το καλό θριαμβεύει κατατροπώνοντας το κακό.
Το γεγονός της σπουδαιότητας όμως του ήρωα αυτού αποδεικνύεται από το ότι πανεπιστημιακές έδρες τον έχουν εντάξει στα αντικείμενα της μελέτης τους ,ο δε σύγχρονος κινηματογράφος έχει κάνει πολλές επενδύσεις πάνω στο συγκεκριμένο ήρωα με τελευταία και πιο απαιτητική την προσπάθεια του Spielberg προ διετίας.


Παραμένει δε πάντα απορίας άξιο πως θα ενεργούσε ο ήρωας Τεντέν αν ο Ερζέ ζούσε σήμερα και αναλάμβανε να σώσει τον κόσμο και γιατί όχι και την Ελλάδα μέσα από την οικονομική κρίση !

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ (GEORGE SAMARAS Ή SAMMI ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΚΩΤΣΕΖΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ)

Η σημερινή μου ανάρτηση παρότι ξεκινά ποδοσφαιρικά αναφέρεται στον άνθρωπο .
Και όχι στον άνθρωπο γενικά και αόριστα ,αλλά σε αυτόν που ακούει στο όνομα Γιώργος Σαμαράς.

Ομολογώ ότι σε αντίθεση με πάρα πολλούς συμπατριώτες μου ,εμένα αυτός ο άνθρωπος μου αρέσει γιατί πιστεύω ότι έχει ευφυία και αυτή την ευφυία τη βγάζει με ποδοσφαιρικό τρόπο και μέσα στο γήπεδο.Να μην ξεχνάμε πως όταν είναι στα κέφια του είναι ικανός να γίνει πέρα από εκτελεστής και ο καλύτερος πασαδόρος και δημιουργός.

Όμως ο λόγος που γράφω αυτό το κομμάτι είναι η ευαισθησία αυτού του ανθρώπου και η απροσποίητη αγάπη του γι αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη από αυτό το κάτι παραπάνω που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει.

Τον παρακολουθώ από τον καιρό που πήγε στη Σέλτικ και έχω πέρα πολλές φορές εντοπίσει τον Σαμαρά να βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας από το χέρι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες .

Στο τρίτο περίπου λεπτό του φιλμ είναι το τελευταίο του γκολ με τη φανέλλα της Σέλτικ.

Ακόμη και προχθές που η Σέλτικ στο τελευταίο παιχνίδι του πρωταθλήματος θα πανηγύριζε τον τίτλο ,αυτός πήγε στην εξέδρα ,πήρε ένα μικρούλη με εμφανή κινητικοσωματικά προβλήματα και του έδωσε τη χαρά της συμμετοχής δίπλα στα ινδάλματά του.


Και για του λόγου το αληθές ,απολαύστε το εδώ.

Αν μπει κανείς στη σελίδα της ομάδας του στο διαδίκτυο θα δει κανείς ότι οι κριτικές μεταξύ των οπαδών για την προσφορά του στην ομάδα είναι μοιρασμένες όλοι όμως συμφωνούν πως η ομάδα τους θα χάσει έναν gentleman και αυτός και μόνο ο λόγος αρκεί για να τους λείψει.


Στις μέρες μας που η αξία της λέξης άνθρωπος μειώνεται όλο και περισσότερο ,είναι παρήγορο ότι μέσα σε μια στιγμή θριάμβου ,μέσα σε μια στιγμή που συνοψίζει την ανταμοιβή των κόπων μιας ολόκληρης χρονιάς ,υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Γιώργο που σκέφτοναι τον πλησίον και μάλιστα τον πλησίον που η μοίρα τον αδίκησε και δεν του έδωσε ίσα δικαιώματα χαράς σε αυτή τη ζωή.
Κλείνοντας δε μπορώ να μην αναφερθώ στο μεγαλείο του συλλόγου που ακούει στο όνομα Σέλτικ.
Πριν από τρεις μέρες ένας πεντάχρονος οπαδός της ,ο μικρούλης Oscar Knox έφυγε από τη ζωή δίνοντας μία ΄προδεδικασμένη μάχη με ένα άκρως επιθετικό είδος καρκίνου.
Η Σέλτικ τιμώντας τον ,του αφιέρωσε το 5ο λεπτό του τελευταίου παιχνιδιού της , διέκοψε τον αγώνα σε αυτό το λεπτό και 60.000 οπαδοί της στις εξέδρες τραγούδησαν "you 'll never walk alone" και φώναξαν το όνομά του για να το ακούσει μέχρι τον ουρανό που βρίσκεται.

Μπορεί να ακούγεται μια αγριοφωνάρα σε πρώτο πλάνο ,ανατριχιάζεις όμως όταν καταλαβαίνεις ότι αυτό το πλήθος τραγουδάει γαι ένα πεντάχρονο αγοράκι που τόσο άδικα έφυγε από τη ζωή.Το κυριότερο είναι πως στο σάιτ της Σέλτικ συμπαραστάθηκαν και πάρα πολλοί οπαδοί της μισητής κατά τα άλλα συμπολίτισσας Rangers.

Κλείνω υποκλινόμενος στο μεγαλείο ψυχής του Σαμαρά και εκφράζοντας την ευχή κάποτε οι σύλλογοι μας ανεξαρτήτως χρώματος να μιμηθούν τους μεγάλους συλλόγους της Ευρώπης και να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους όχι συμπορευόμενοι με τους κάφρους και τους βάνδαλους αλλά με τον άνθρωπο και τις υπέρτατες αξίες που το είδος μας κουβαλάει.

Δείτε το σαν φόρο τιμής στα παιδιά που φεύγουν καθημερινά την ώρα που σερφάρουμε στο ιντερνετ ή πίνουμε τον καφέ μας.