Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

ΠΕΤΡΙΝΟΙ ΚΗΠΟΙ

Στην Αθήνα έχουν αριθμούς.
Σαν τα αστυνομικά τμήματα.Το πρώτο ,το δεύτερο το τρίτο...
Μπαίνοντας μέσα τους όμως κανείς, αντικρύζει μια οξύμωρη ακανόνιστη ομοιομορφία ,μια συμφωνία του λευκού με φόντο το μάρμαρο που ανεπαίσθητα αποτυγχάνει να ικανοποιήσει το μάτι.
Μιλάω για τα νεκροταφεία.
Τους χώρους όπου συγκεντρώνεται μια τεράστια και συνεχώς διογκούμενη σιωπηλή πλειοψηφία ανθρώπων ,που αφού διέγραψαν τον όποιο κύκλο τους στη διάσταση του ορατού,σε αυτό δηλαδή που εμείς οι παρόντες  αποκαλούμε ζωή, κατεληξαν για ένα μικρό ακόμη χρονικό διάστημα ,συνήθως τριών χρόνων στο τελευταίο εκθετήριο μνήμης πριν το βάρβαρο φτυάρι κάποιου δημοτικού υπαλλήλου ,τους στείλει οριστικά στο οστεοφυλάκιο της λήθης.
Κι όμως μπαίνοντας μέσα σε ένα τέτοιο χώρο έχεις την αίσθηση πως έχεις μπει σε έναν ακανόνιστα περιποιημένο κήπο ,μόνο που ο κηπουρός του τον έφτιαξε από πέτρα και μάρμαρο.
Κοιτάζοντας μπροστά και ατενίζοντας ,αυτο που βλέπει κανείς είναι μαρμάρινες πλάκες και σταυροί σε μια προοπτική που ,οποία ειρωνεία ,είναι και η μόνη προοπτική που αναπόφευκτα περιμένει το είδος μας.
Όλα τα άνθη αυτά τόσο ίδια αλλά με χαραγμένη τη διαφορετικότητα το καθένα πάνω του.
Ονόματα ανθρώπων που ήρθαν και έφυγαν ,φωτογραφίες κολλημένες από κάποιες ευτυχισμένες στιγμές που το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας θυμίζουν πως γι αυτό επινοήθηκε η παράσταση dt στη φυσική. Για να απεικονίσει αυτό το απειροελάχιστο..Αυτή την ψευδαίσθηση που δημιουργεί την υποψία πως την ευτυχία κάπου ανάμεσα σε οδύνες και πιέσεις ίσως για μια φευγαλέα στιγμή να την έζησες.
Και πάνω σε αυτά τα πέτρινα άνθη ,λουλούδια .Πραγματικά λουλούδια αφημένα από κάποιο χέρι σε ένδειξη σεβασμού, ενθύμησης ίσως και ενοχής που κατέχει ακόμη χώρο στο παρουσιολόγιο των ζωντανών.


Όλοι νεκροί μέσα στον πέτρινο κήπο .Όλοι ομοιόμορφα αναπαυμένοι με το κεφάλι προς την ανατολή προσδοκώντας ίσως κάποια δεύτερη ευκαιρία μέσα από τη θρησκεία ή απολαμβάνοντας τη μακαριόητα της αιώνιας ανυπαρξίας .
Όμως τι διαφοροποιεί εμάς τους από πάνω ;
Τι διαφοροποιεί εμάς που σε κάθε επίσκεψη σε αυτούς τους κήπους κοιτάζουμε έναν έναν τους τάφους που βρίσκουμε στο διάβα μας ,συγκινούμενοι ξεχωριστά για τον κάθε ένα που προσπερνάμε και ,παρότι το πνίγουμε βασανιστικά, ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα θα γίνουμε και εμείς μέλος αυτής της ατέλειωτης στρατιάς ;
Οι ίδιες οι ζωές μας ,όσο διαρκούν ,είναι μια σειρά από ατέρμονες επαναλήψεις .Επαναλήψεις τόσο βαρετές και τόσο προβλέψιμες που αν κάποιος άλλος μας παρακολουθούσε θα είχε πεθάνει προ πολλού από ανία.
Ανέβασμα σε σκάλα,έξοδος για καθημερινά ψώνια, οδήγηση ,ετοιμασία για ύπνο, προετοιμασία του φαγητού, πλύσιμο ,καθημερινή εργασία ,διασκέδαση σε κλαμπ,παρακολούθηση κινηματογράφου, κλπ...κλπ
Μια σειρά από συνεχείς επαναλήψεις .Επαναλήψεις που αν προβάλουμε τις ζωές πολλών ανθρώπων ταυτόχρονα θα αλληλοκαλύπτονται από το ίδιο γεγονός και το μόνο που θα διαφοροποιεί τη ζωή του ενός από τη ζωή του άλλου θα είναι ελάχιστες και ασήμαντες ,στα μάτια του εξωτερικού παρατηρητή,λεπτομέρειες.


Αυτό λοιπόν είμαστε εμείς οι ζωντανοί. Μια σειρά από ανούσιες επαναλήψεις ένα ατελείωτο σουρταφέρτα σε μια εικονική πανδαισία αλλά στην ουσία ,ανυπαρξία και μια τεράστια αγωνία να προλάβουμε να αφήσουμε κάποιο ίχνος πίσω μας που θα μας εξασφαλίσει κάποια θέση στους ψηλούς ορόφους του ξενοδοχείου της μνήμης των ανθρώπων ,για όσο καιρό γίνεται περισσότερο.
Στο μεσοδιάστημα καταπιανόμαστε όμως με κάθε λογής μικρότητες οικονομικού ,πολιτικού κοινωνικού ή οποιουδήποτε άλλου  χαρακτήρα οι οποίες όμως έχουν την πολυτέλεια να σηκώνουν ένα παραβάν και να μας βοηθούν να ξεχνάμε την άλλη πλευρά και το αναπόδραστο τέλος.
Έτσι καταλήγουμε επισκέπτες στους μαρμάρινους κήπους σκεπτόμενοι αγαπημένους που φύγαν, κοιτάζοντας άγνωστους  με συμπόνοια αλλά και σκεπτόμενοι με αναζοωγονητική σκέψη, πως υπάρχουμε ακόμα ,είμαστε ακόμα εδώ και υπάρχει ακόμα χρόνος για να πιάσουμε την ευκαιρία από τα μαλλιά, να μην αποδειχτεί μάταιο το πέρασμα μας από τον κόσμο αυτόν και να μην μείνει από μας μόνο μια εγγραφή ενός ονόματος σε ένα μάρμαρο με ημερομηνία λήξης.

Συγγνώμη για το θέμα,ίσως λόγω των ημερών οι απουσίες καταγράφονται μέσα μας πιό έντονες.


Κλείνω με αυτό το τρυφερό κομμάτι των genesis και τα  συγκινητικά του λόγια που ταιριάζουν με το θέμα .


Sunday at six when they close both the gates
a widowed pair,
still sitting there,
Wonder if they're late for church
and it's cold, so they fasten their coats
and cross the grass, they're always last.

Passing by the padlocked swings,
the roundabout still turning,
ahead they see a small girl
on her way home with a pram.

Inside the archway,
the priest greets them with a courteous nod.
He's close to God.
Looking back at days of four instead of two.
Years seem so few (four instead of two).
Heads bent in prayer
for friends not there.

Leaving twopence on the plate,
they hurry down the path and through the gate
and wait to board the bus
that ambles down the street.


For absent friends λοιπόν.

Viktoria Tolstoy - Summer Calling



Σύγχρονη γυναικεία jazz αισθητική για οδήγηση σε βροχερές νύχτες.
Victoria Tolstoy από τη Σουηδία

victoria tolstoy - woman of santiago.m4v



Η Σουηδία έχει την τιμητική της.
Παρ'ολα αυτά ,ναι είναι συγγενής του Leo Tolstoy και συγκεκριμένα ,εγγονή του, αλλά έχει γεννηθεί στη Σουηδία όπου και ζει..
Εξαιρετική light vocal Jazz.
Η δική μου συνεισφορά στην ευχή "καλά Χριστούγεννα".

Esbjörn Svensson Trio (Seven Days Of Falling/Elevation of Love)



Οι E.S.T από τη Σουηδία.
Το μοναδικό Jazz γκρουπ που μπήκε στα τσαρτ της εμπορικής μουσικής ,παίζοντας κάτι που μόνο εμπορικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Η σύγχρονη πρόταση για ανανέωση της μουσικής έρχεται από τη Σουηδία.
Τι απώλεια που ο πιανίστας του τρίο ,πάνω που το γκρουπ άρχισε να προβάλει άποψη στο σύγχρονο ήχο, αποφάσισε μετά από μια κατάδυση στα παγωμένα νερά της Βόρειας θάλασσας να μην ανέβει ποτέ πια στην επιφάνεια.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗ

Προ ημερών πηγαίνοντας τη μικρή μου κόρη στο νηπιακό σταθμό άκουσα τη νηπιαγωγό να αφηγείται στο τηλέφωνο ,τι της είχε απαντήσει ένα παιδάκι στο ερώτημά της , "τι είναι αγάπη; "
Της είχε απαντήσει λοιπόν ότι "αγάπη είναι ,όταν με γαργαλάει ο μπαμπάς μου".
Μου άρεσε πολύ η απάντηση και επανέλαβα την ερώτηση στη μεγάλη (8χρονη) κόρη μου και μου απάντησε ότι αγάπη είναι "πεταλούδες και φιογκάκια ανάμεσα σε μένα και εκείνη ".
Θεώρησα και τις δύο απαντήσεις συγκινητικές γιατί κινούνται σε ένα βασίλειο που δεν έχει εισβάλει ακόμα ο εξορθολογισμός αυτού που αποκαλούμε κοινωνία, κοινή γνώμη ή όπως αλλιώς και στα κελεύσματα του οποίου υποτασσόμαστε με στρατιωτική πειθαρχία.


 Μετά μπήκα σε μια τάξη μου με δεκαοχτάχρονα παιδιά έθεσα την ερώτηση και πήρα σαν απάντηση ,ορισμούς του τι είναι αγάπη, ορισμούς συντεταγμένους πάνω στον άξονα του χ και του ψ ,αποστεωμένους από κάθε συναίσθημα και πρωτοτυπία.
Απογοητεύτηκα αλλά σκέφτηκα ότι αν κάποιος ρωτούσε εμένα τις ίδιες συντεταγμένες θα προσπαθούσα να συνθέσω σε μια προσπάθεια να δώσω μια εγκεφαλική απάντηση.
Και τότε ξαφνικά ένοιωσα ότι άνοιξε ένα παράθυρο μέσα στο κεφάλι μου και έριξε άπλετο φως σε κάτι που μέχρι εκείνη τη στιγμή το θεωρούσα αυτονόητο.
Η κοινωνία μας τους έχει ανάγκη τους ορισμούς γιατί με αυτούς βάζει όρια ,περιχαρακώνει  καταστάσεις ,δημιουργεί επίπεδες κατασκευές και φυλακίζει τις ιδέες των ανθρώπων μέσα σε αυτές.
Οι ορισμοί ανάγουν τα πάντα σε κάτι.Σε κάτι με αρχή μέση και τέλος, σε κάτι που έχει ονοματεπώνυμο. Ακόμη και σε πράγματα που δεν ορίζονται (τουλάχιστον έτσι πιστεύω ), όπως η αγάπη.


Για να δώσει ο άνθρωπος το ανεκπλήρωτο  όμως ,υπάρχει η τέχνη. Εκεί όπου τα πάντα λειτουργούν σε σχέση με το τι είναι δυνατόν ο κάθε ένας από εμάς να αντιληφθεί και να προσλάβει.Εκεί που η δημιουργικότητα του ατόμου αφήνεται αχαλίνωτη να αιωρηθεί και να ταξιδέψει ,άλλοτε με την ορμή μιας καταιγίδας και άλλοτε αρμενίζοντας σαν να την έχει παρασύρει μία αύρα.
Η τέχνη προσπαθεί να πιάσει το συναίσθημα της στιγμής ,προσπαθεί να μεταδώσει το λίγωμα που προκαλεί η ομορφιά στην καρδιά και την ψυχή.
Ταυτόχρονα δε, γδύνει τον εσωτερικό κόσμο του καλλιτέχνη και τον προβάλλει στον έξω κόσμο.
Σίγουρα διαφορετικά απαθανατίζεται από την παλέτα ενός ζωγράφου ένα ηλιοβασίλεμα και διαφορετικά από ένα φωτογράφο. Ακόμα πιο δύσκολα το περιγράφει ένας ποιητής.
Φανταστείτε όμως να επιχειρούσαμε να το κάνουμε ορισμό...
Τείνουμε να ξεχνάμε ότι η ζωή μας έχει ανάγκη και από λίγη μαγεία , λίγη δραπέτευση στη σαπουνόφουσκα του ονείρου.
Δυστυχώς όλη η κοινωνία και οι μηχανισμοί της αυτά τείνουν να τα εξαλείψουν .Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η λογοτεχνία έγινε εξεταζόμενο μάθημα στις πανελλήνιες και και ο υποψήφιος καλείται να αισθανθεί και να βιώσει προκάτ συναισθήματα κατόπιν εντολής και μετά όλα αυτά να τα αποδείξει και γραπτώς υπογράφοντας τα κιόλας για του λόγου το αληθές.
Δεν είναι τραγικό ένα λογοτεχνικό κείμενο να προκαλεί το ίδιο συναισθηματικό αποτέλεσμα σε εκατό χιλιάδες γραπτά ενώ αντίθετα θα έπρεπε  να προκαλεί εκατό χιλιάδες διαφορετικά συναισθήματα;
Ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα ελεύθερα μυαλά που θα συνθέτουν μουσικές ,θα φτιάχνουν πίνακες ζωγραφικής ,θα γράφουν ποιήματα και πεζά και η κοινωνία επειδή θα αδυνατεί να τα κατανοήσει θα στέκεται αμήχανη απέναντί τους προσπαθώντας να τα κατατάξει και τελικά θα τα καταδικάζει μέσα από ορισμούς.


Επανέρχομαι στα νήπια λοιπόν. Εκεί φαίνεται η αγνότητα του είδους μας (του ανθρώπου ) πριν αναλάβουν οι όποιοι μηχανισμοί να το ισοπεδώσουν και να το βάλουν σε καλούπια, από τον τρόπο που θα τρώει μέχρι τον τρόπο που θα σκέφτεται ,θα πιστεύει ,θα λειτουργεί.
Εκεί θα καταφεύγουμε και εμείς για να εισπνεύσουμε λίγη από την αγνότητα που κάποιο μέρος της μνήμης μας ,μας υπενθυμίζει πως και εμείς είχαμε κάποτε.
Δεν είναι τυχαίο αυτό που κατά κόρον λέγεται άκριτα σαν καραμέλλα ,αλλά έχει τεράστιο ειδικό βάρος αν το αναλύσει κανείς ότι "τα παιδία είναι το μέλλον του κόσμου".
Όχι όμως για να πάρουν τη σκυτάλη από μας και να τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας ,αλλά σαν φύλακες άγγελοι μας .
Σαν το άτομα που θα μας πάρουν από το χέρι και θα μας γυρίσουν στίς αγνές λεωφόρους της παιδικής ηλικίας ύστερα από ένα μεγάλο ταξίδι αυτοσυνειδητοποίησης.
Τελειώνοντας θα αναφέρω κάτι που το έχω ακούσει και με είχε συγκινήσει.
Κάποτε ενώ ο Κωνσταντίνος  Καραμανλής (ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας ) βρισκότανε σε μια περιοδεία στην Ελληνική επαρχία ,τον πλησίασε ένα κοριτσάκι και του έδωσε μία ανθοδέσμη λουλούδια.
"Γιατί μου δίνεις λουλούδια ;",τη ρώτησε.
"Επειδή σε αγαπάω " ,του απάντησε.
"Και γιατί με αγαπάς ; ",ξαναρώτησε,
και τότε το κοριτσάκι του απάντησε : " στην αγάπη δεν υπάρχει γιατί ".

Καλά Χριστούγεννα.

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

ΒΙΒΛΙΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Εδώ είμαστε πάλι ,σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον προηγούμενο απολογισμό ,άρα από τον προηγούμενο μήνα.
Φτωχός και πάλι ο απολογισμός ,φαίνεται ότι η ύφεση επηρεάζει και την αναγνωστική μου διάθεση..
Κατ'αρχάς αυτό το μήνα δεν υπήρχε καθόλου λογοτεχνία αλλά μελέτες δοκιμιακού χαρακτήρα με τάσεις διδακτισμού.
Μου δόθηκε ως δώρο από άτομο με ευαισθησίες και με επίγνωση των δικών μου αναζητήσεων "Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής , Κάθε Τρίτη με τον Μόρρι". του Μιτς Άλμπομ από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.
Η πραγματική ιστορία του τέλους ενός πανεπιστημιακού δασκάλου ο οποίος έχοντας συνειδητοποιήσει τον επικείμενο θάνατο του οργανώνει ξανά τη ζωή του και παραδίδει σε ένα πρώην φοιτητή του (το συγγραφέα του βιβλίου ) το τελευταίο μεγάλο μάθημα, την τελευταία πτυχιακή εργασία.
Τα πάντα στη ζωή μετριούνται από την αξιοπρέπεια, ακόμη και ο θάνατος της βγάζει το καπέλο.


Κατόπιν διάβασα το βιβλίο του μεγάλου Αργεντινού μαέστρου Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ , "η μουσική κινεί τον χρόνο".
Και μόνο ο τίτλος σε τραβάει να το διαβάσεις.
Αλληγορία της μουσικής και της σύνδεσής της με τη ζωή.
Οι νότες παραλληλίζονται με ανθρώπους που σε ένα μουσικό σύνολο συνιστούν μια κοινωνία.
Ταυτόχρονα γίνεται αναφορά για την ενωτική δύναμη της μουσικής μέσα από μια ορχήστρα αποτελούμενη από Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους.
Σε αυτό το σημείο ο Μπαρενμπόιμ καταθέτει μία ατάκα η οποία κατά τη γνώμη μου αποτελεί την επιτομή της έννοιας της αποδοχής και πως η μουσική παίζει κυρίαρχο ρόλο σε αυτό.
Στο διάλογο ,λέει ο συγγραφέας, πρέπει να σταματήσει να μιλάει ο ένας για να ακούσει τον άλλον ενώ στη μουσική η συνομιλία γίνεται ταυτόχρονα και το αποτέλεσμα είναι εξεχόντως δημιουργικό.
Ίσως η μουσική τελικά να αποτελεί και την τελευταία μας ελπίδα για πραγματική επικοινωνία..


Τέλος ξεκίνησα αλλά δεν τελείωσα ,τουλάχιστον μέχρι τώρα, το " ο Χριστός φιλόσοφος " του Frederic Lenoir  από τις εκδόσεις Πόλις.
Είναι μιά πραγματεία πάνω στη διδασκαλία του Χριστού, στο πως αυτή η διδασκαλία γίνεται αντικείμενο πολιτικής χρήσης ,και πως παραποιούνται έννοιες και λεγόμενα έτσι ώστε να χωρέσουν  οι έννοιες αυτές στα σχέδια των ανθρώπων που πλασάρουν το θεό σαν σύμβολο πολιτικής εξουσίας.
Η Ιερή Συμμαχία δεν ήταν πιό αποτρόπαιη από κάποιους θεολόγους που μετατρέπουν το λόγο του Χριστού όπως τους εξυπηρετεί έτσι ώστε να χειραγωγήσουν τις μάζες.


Επίκαιρο βιβλίο λοιπόν για το κλείσιμο της χρονιάς και καλή πάσα για την ευχή με την οποία θα κλείσω.
Καλά Χριστύγεννα !!!

Θα τα πούμε ( πάντα μιλώντας για βιβλιοκριτική ), του χρόνου.

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Genesis - The Cinema Show



Παλιό, πολύ παλιό χαρακτηριζόμενο τότε ως προοδευτικό ροκ.
Ακούστε το μέχρι τέλους. Σύνθεση που παραπέμπει σε κλασική μουσική ,με συνεχή εναλλαγή τέμπο και κλιμάκων, κυριολεκτικά σε παίρνει από το χέρι και σου ανοίγει τη μία μετά την άλλη πόρτες που σε οδηγούν σε μυστικούς, παραμυθένιους κήπους.
Αυτό το κομμάτι στοίχειωσε την εφηβεία μου.
Με ταξιδεύει ακόμη και σήμερα.

Αφιερωμένο ειδικά στο φίλο Μάκη

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Joachim Kuhn, Majid Bekkas, Ramon Lopez - Sandiye (Majid Bekkas)



Εκπληκτικός πιανίστας, φοβερό τρίο.
Η έθνικ έννοια σε όλο το τζαζιστικό της μεγαλείο.

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ

Ερχονται κάτι στιγμές που νοιώθεις ότι θα ήθελες να μιλήσεις και να πεις πράγματα ,αλλά δεν πρόλαβες.
Που υπήρχαν άνθρωποι που έστω και μια φορά θα ήθελες να τους απευθυνθείς  και να σου απευθυνθούν ,αλλά δεν έτυχε,δεν βρέθηκε ο χρόνος ,δε βοήθησε η συγκυρία.
Και οι πραγματικοί άνθρωποι ,όλο και λιγοστεύουν.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, εκτός από την αντικειμενική φτώχεια μας  ,στην οποία μας βύθισε ,μας έκανε και κατά πολύ φτωχότερους ως χώρα λόγω της απώλειας δύο κατά τη γνώμη μου τεράστιων ανδρών ,δειγμάτων ήθους και δεοντολογίας.
Μιλάω για το Θανάση Βέγγο και το Λεωνίδα Κύρκο.
Ξέρω πολλοί θα θεωρήσουν ότι τα μεγέθη ή αν θέλετε τα σημεία αναφοράς είναι ανόμοια αλλά βαθιά μέσα τους το υλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένοι ήταν αυτό που κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν.
Δε θα μπω σε βιογραφικά στοιχεία ,τα οποία ετσι και αλλιώς τα βρίσκει κανείς οπουδήποτε αρκεί να  ενδιαφερθεί.
Θα μιλήσω για το βαθύ συναίσθημα που προκαλούσαν ακόμη και μόνο με την παρουσία τους.
Αρχίζοντας από το Λεωνίδα τον Κύρκο θα κάνω σαφές ότι η αναφορά αυτή δεν έχει τίποτα το κομματικό.


Τον θαύμασα για την εμμονή στα πιστεύω του ,για την προσήλωση στις ιδέες του και για τη βαθιά του ζέση να τις μεταλαμπαδεύσει.
Άπειρες φορές είχα ακούσει άτομα του περιβάλλοντός μου να λένε ," θα τον ψήφιζα αν δεν ανήκε στην Αριστερά ", ή να σχολιάζουν το εκλογικό σύστημα που δεν επέτρεπε να ψηφίζονται και υποψήφιοι άλλων κομμάτων.
Ο Λεωνίδας ήταν ένας δεινός ρήτορας όχι όμως από αυτούς που σε παγιδεύουν σε σοφιστείες και σε οδηγούν εκεί που θέλουν αλλά από εκείνους που ξυπνούν μέσα σου την ανάγκη να συμμετάσχεις έστω και από αντίπαλη έπαλξη.Όταν δε ο λόγος του κόπαζε ,έβγαζε για το ακροατήριο του τη φυσαρμόνικά του και έπαιζε μουσική, καθιστώντας σαφές σε όσους καταλάβαιναν ,ότι εκείνη τη στιγμή κατέθετε την ψυχή του.
Κατηγορήθηκε από τους κιτρινιστές μόνο και μόνο επειδή ανήκε σε ένα μικρό χώρο με μικρή πρόσβαση στα μέσα και άρα με ελάχιστες δυνατότητες άμυνας.Όμως από αυτό άντλησε ακόμη περισσότερη δύναμη και πάλαιψε τον κιτρινισμό και την παραπληροφόρηση μέχρι τέλους.
Φυλακίστηκε  και καταδικάστηκε σε θάνατο από το καθεστώς της εποχής που δεν αναγνώριζε δικαίωμα σε μια άλλη πίστη ,έστω λανθασμένη ,και έμμεινε μέσα περιμένοντας το θάνατο κάθε μέρα επί δώδεκα χρόνια ,μέχρι να έρθει η δημοκρατία και να δοθεί χάρη σε όλους τους αντιφρονούντες.
Ο ίδιος όμως ποτέ δεν εγκατέλειψε την πίστη του  στις ιδέες του για μια καλύτερη Ελλάδα που θα ερχόταν μέσα από την ισότητα των ανθρώπων.
Σαν υπέρτατη τιμή αναγνώρισης ο Συνασπισμός στις τελευταίες εκλογές τον πρότεινε για πρόεδρο Δημοκρατίας. Φυσικά όπως γνωρίζετε δεν εξελέγη γιατί εκεί παίζονται πλέον άλλα παιχνίδια και ο δικοματισμός δεν αφήνει περιθώρια για ρομαντισμούς.
Μας άφησε τη σκέψη του ,τα βιβλία του και τη φοβερά γενναία και ειλικρινή ρήση του
" σύντροφοι ,ευτυχώς ηττηθήκαμε."


Για το Θανάση το Βέγγο έχω να πω ότι όπως χιλιάδες άλλοι άνθρωποι ,μεγάλωσα με τις ταινίες του και μπορώ να περηφανευτώ ότι τις ξέρω όλες απέξω μαζί με τις ατάκες που τις συνοδεύουν.
Είναι ο άνθρωπος που εκφράζει ένα τύπο έλληνα που σήμερα πάει να εκλείψει. Αυτόν του έντιμου και εργατικού. Όμως δεν ήταν οι ρόλοι που ενσάρκωνε που μας οδήγησαν σε αυτό το συμπέρασμα . Ήταν ο ίδιος ο εαυτός του και η προσωπικότητά του που αντανακλούσε αυτή την ποιότητα.
Ο Θανάσης μας κέρδιζε γιατί αναγνωρίζαμε σε αυτόν στοιχεία του εαυτού μας αλλά και στοιχεία που θα θέλαμε να είχαμε χωρίς να τα έχουμε όμως.
Ίσως είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που όταν στον επικήδειο του οι πολιτικοί  έλεγαν ότι χάσαμε ένα δικό μας άνθρωπο , έλεγαν αλήθεια.
Φανταστείτε ότι ανάγκασε τους πολιτικούς να πούνε κάτι με το οποίο συμφωνούμε!
Βαθύτατα ανθρώπινος και αντιηρωικός έδωσε ρεσιτάλ ηθοποιίας σε δραματικές ταινίες ,παράλληλα διασκέδασε  γεννεές επί γεννεών με τις κωμωδίες του.
Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο ο μέσος Έλληνας εύκολα ταυτιζόταν γιατί μέσα από τις περιπέτειες και τα παθήματά του αναγνώριζε τον εαυτό του.
Θυμώνω δε ,όταν συναντώ ανθρώπους που απορρίπτουν την καλλιτεχνική του διάσταση μένοντας μόνο στο αεικίνητό του που έστω και αυτό περιείχε έντονα στοιχεία ενός ανθρώπου που είναι ένα θέατρο μόνος του.
Ακόμη και όταν τράκαρε σε ένα ατύχημα παρολίγον θανατηφόρο ,βγήκε και ζήτησε συγγνώμη από τον κόσμο γιατί παραβίασε τους κανόνες ασφαλείας και κατά τη γνώμη του ,με αυτόν τον τρόπο λειτούργησε ως αρνητικό πρότυπο.
Δεν λέω κάτι καινούργιο ,δεν προσθέτω τίποτα στα όσα έχουν γραφεί απλώς θέλω να γράψω σε αυτούς τους δύο ανθρώπους  ελπίζοντας ότι το κυβερνοδιάστημα κάπου συνδέεται με τον παράδεισο  των καλών ανθρώπων και το κείμενο αυτό θα βρει τους παραλήπτες του,
Κλείνοντας θα επιθυμούσα  να τους εκφράσω έστω και τώρα το θαυμασμό μου και την ευγνωμοσύνη μου για τα όσα έκαναν για  την Ελλάδα και παράλληλα να καταθέσω τη θλίψη μου για τη φτωχότερη κοινωνία μέσα στην οποία μας άφησαν.
Όπως λέει και ένα τραγούδι των σουηδών E.S.T , if we meet again, I'll  tell you how I feel.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Illusion - Isadora



Παμπάλαιος ήχος ,από το είδος που αποκαλούσαμε art rock με folk προσμίξεις.
Όπως λέει και ο Neil Young, "gone ,but not forgotten ".

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

"Iki dunya" by Emil Afrasiyab



Καταπληκτικό ταξίδι ανάμεσα στα οροπέδια του Αφγανιστάν και τις κοσμοπολίτικες λεωφόρους της Δύσης.

"Man sani araram" by Emil Afrasiyab feat. Mirjavad



Έχω ανεβάσει και στο παρελθόν Αφγανική Τζαζ με την Aziza Mustafah Zadeh και πιστεύω ότι το μουσικό υβρίδιο μεταξύ λαικής μουσικής του Αφγανιστάν και ελεύθερης έκφρασης είναι συναρπαστικό.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Τελείωσε και ο Οκτώβρης με έναν ικανοποιητικό απολογισμό αναγνώσεων και από ποιοτικής και από ποσοτικής πλευράς.
Την τιμητική της είχε πάλι η Βραζιλία με μια σειρά από μυθιστορήματα.
Τελικά διαπιστώνει κανείς πόσα πράγματα χάνονται πίσω από στερεοτυπικά νεφελώματα του τύπου " η χώρα του καφέ " , " η χώρα της σάμπας ", " του καρναβαλιού,της μπάλλας " κλπ, κλπ
Η λογοτεχνία της χώρας αυτής κρύβει διαμάντια και την συνιστώ ανεπιφύλακτα.


Έχουμε και λέμε λοιπόν :
Ζόρζε Αμάντο," η ανακάλυψη της Αμερικής από τους Τούρκους". Καστανιώτης
Πρόκειται για ένα βιβλίο που γράφτηκε κατά παραγγελία ,για την επέτειο της Αμερικάνικης ανεξαρτησίας υπό μορφή αφιερώματος αλλά αυτό καθόλου δεν του αφαιρεί από τη φρεσκάδα του και την αξία του.
Εξιστορεί διάφορα περιστατικά της καθημερινότητας μιας σειράς βραζιλιάνων που έλκουν την καταγωγή τους από την Τουρκία .
Εδώ ο συγγραφέας κάνει ένα σαφή υπαινιγμό για την πολυπολιτισμικότητα του βραζιλιάνικου έθνους..
Μικρό κονψοτέχνημα.

Συνεχίζουμε:
Ζόρζε Αμάντο , "ο πρώτος και ο δεύτερος θάνατος του Κινίνου ,του μπέκρου".Καστανιώτης
Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου της καλής κοινωνίας που το ρίχνει στο ποτό με αποτέλεσμα να τον απαρνηθούν όλοι ακόμη και το ίδιο του το σπίτι εκτός από τα χαμίνια τηης περιοχής  τα οποία τον είχαν αγκαλιάσει ύστερα από αυτή τη μεταστροφή στη ζωή του.
Κορυφαία στιγμή του βιβλίου ,ο θάνατος του πρωταγωνιστή και η προσπάθεια της καλής κοινωνίας να κρατήσει τα χαμίνια μακριά από την κηδεία του εκλιπόντος.
Κάπου εδώ αναλαμβάνεινα δώσει λύση το μεταφυσικό, το οποίο είναι πάντα έντονο στη βραζιλιάνικη λογοτεχνία , και είναι ο ίδιος ο νεκρός που αποφασίζει πως θα γίνει η κηδεία του και ποιοι θα παραστούν σε αυτή.
Όσοι από τους παλαιότερους είχαν δει μια καταπληκτική αμερικάνικη κωμωδία των 80'ς ,το "τρελό weekend στου Berny" ,σίγουρα θα εντοπίσουν ουκ ολίγες ομοιότητες.


Εξακολουθούμε στο ίδιο μοτίβο και με τον ίδιο συγγραφέα : .
Ζόρζε Αμάντο, "οι παλιοί ναυτικοί ή ολόκληρη η αλήθεια για τις αμφιλεγόμενες περιπέτειες του καπετάν Βάσκο Μοσκόζο ντε Αραγκάο, πλοιάρχου του εμπορικού ναυτικού." Εξάντας
Το κορυφαίο όλων.
Μια επιτομή και ανάλυση όλης της βραζιλιάνικης κοινωνίας μέσα από της περιπέτειες ενός μυθομανούς τύπου που έχει επινοήσει για τον εαυτό του το ρόλο του καπετάνιου και ενώ βρίσκεται στην κορυφή της αμφισβήτησης από τους συμπολίτες του, έρχεται η ίδια η ζωή με ένα μεταφυσικό πραξικόπημα ,να τον δικαιώσει.


Αλλάζουμε συγγραφέα, αλλά όχι και χώρα :
Μασάντο ντε Ασσίς, "επιτάφιος για ένα μικρό νικητή " Αστάρτη
Μια αφήγηση όπου ο πρωταγωνιστής ξεκινά εξιστορώντας το θάνατό του και κάνοντας μία αναδρομή προς τα πίσω καταλήγει πως έζησε μια καλή ζωή και το σημαντικότερο πράγμα είναι, πως δεν άφησε απογόνους για να διαιωνίσουν τη δυστυχία του ανθρώπινου είδους.

 Εδώ κάπου Βραζιλία ,τέλος.
Σε μία πτήση αγόρασα από το αεροδρόμιο το ακόλουθο βιβλίο:
Αλαίν ντε Μποτόν, "μια βδομάδα στο αεροδρόμιο¨" Πατάκης.
Τον Αλαίν ντε Μποτόν τον εκτιμώ ιδιαίτερα και μιας και έχω τα βιβλία του στη βιβλιοθήκη μου δε θα άφηνα να μου ξεφύγει το τελευταίο του πόνημα.
Ο συγγραφέας προσκλήθηκε από τη διοίκηση του αεροδρομίου του Heathrow για να μείνει μια βδομάδα μέσα στο αεροδρόμιο συγκεκριμένα στον καινούργιο τερματικό σταθμό Νο 5 και να γράψει για τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί τους ταξιδιώτες ,τις πτήσεις κλπ.
Κατά παραγγελία και αυτό αλλά ο εν λόγω συγγραφέας έχει το μαγικό άγγιγμα της πένας.
Το παράδοξο είναι ότι το διάβασα κατευθυνόμενος προς τον ίδιο προορισμό που περιγράφεται στο βιβλίο χωρίς να το γνωρίζω εκ των προτέρων.
  

Πηγαίνοντας με οκτακόσια χιλιόμετρα την ώρα και ξεκινώντας την ανάγνωσή του λίγο μετά την απογείωση από την Αθήνα ,κάπου πάνω από τη Γενεύη το έχεις τελειώσει.

Τέλος ένα αγγλικό βιβλίο για άτομα που έχουν τη διαστροφή του να μαθαίνουν διάφορα όπως π.χ αν το μπαρμπούνι πέρδεται.
New Scientist "why are orangutans orange? Profilebooks
 
Δεν έχω να πω τίποτα γι αυτό το βιβλιο ,φαίνεται από τον τίτλο του.
Απευθύνεται σε τύπους που μεγάλωσαν με τη φράση " γιατί μπαμπά ;" κολλημένη στα χείλια τους.
Αυτά μέχρι το Νοέμβριο.


Υ.γ     Το μπαρμούνι πέρδεται και τις βγάζει σε ζελέ.
Υ.γ 2  Οι φωτογραφίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα quiz του τύπου spot the odd one out.
          Όλες τραβηγμένες στη Βραζιλία εκτός από μία που δε χρειάζεται να πω από που είναι.

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Van Morrison - Enlightenment



O τίτλος τα λέει όλα μόνος του.
Ή όπως περίπου, έλεγε και η διαφήμιση, " είμαι Βανμορισονικός ,τι να κάνουμε;".

Van Morrison - Sometimes I Feel Like A Motherless Child(original)



Η καλύτερη εκτέλεση του συγκεκριμένου κομματιού που έχω ακούσει.
Βέβαια οι απόψεις είναι πάντα προσαρμοσμένες στα αυτιά των ακουόντων.

Van Morrison - Saint James Infirmary



Προσωπική η άποψη αλλά είμαι σίγουρος ότι βρίσκει πόλύ κόσμο σύμφωνο.

Αξεπέραστος !!!

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ TOY ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Τελείωσε άλλο ένα καλοκαίρι και πήρε μέσα μας σειρά η προσμονή για το επόμενο.
Το επόμενο που θα έρθει νομοτελειακά σε ένα χρόνο αλλά μέχρι να γίνει αυτό θα έχουν παρεμβληθεί αρκετά γεγονότα είτε προσωπικού είτε γενικότερου χαρακτήρα ,που και μόνο η εικασία τους μας φοβίζει.
Ας απολαύσουμε το παρόν λοιπόν και ας δούμε ότι το καλακαίρι μας άφησε σαν κληρονομιά.
Ας γυρίσουμε πίσω στις συμπυκνωμένες αναμνήσεις που περικλείονται στο πλαίσιο μιας φωτογραφίας.


Κάποτε στα μαθηματικά ορίζαμε την ευθεία σαν το ευθύγραμμο διάστημα που ορίζει δύο σημεία.
Αυτό ακριβώς είναι και η φωτογραφία. Ένα ευθύγραμμο διάστημα ( που είναι ο χρόνος ) και της οποίας τα δύο σημεία είναι αφ'ενός ,η στιγμή που τραβήχτηκε, αφ'ετέρου η στιγμή που την κοιτάζουμε .
Έτσι κάθε φορά που επανερχόμαστε και κοιτάζουμε αυτή τη φωτογραφία ,το μήκος του χρόνου μεγαλώνει και μεγαλώνει και κάποια στιγμή εμείς οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της φωτογραφίας φτάνουμμε να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας.
Από την άλλη όταν η φωτογραφία είναι πρόσφατη μας ενεργοποιεί μια σειρά από θύμισες και μια έντονη τάση να διεισδύσουμε μέσα στη φωτογραφία για να ξαναζήσουμε το καλοκαίρι που μόλις έχει περάσει.
Τότε είναι που αρχίζουμε να παρατηρούμε πράγματα που ούτε κατά διάνοια δεν είχαμε προσέξει αλλά ίσως και να ήταν αυτός ακριβώς ο λόγος που τραβήξαμε τη φωτογραφία.
Για να τα ανακαλύψουμε σιγά σιγά αργότερα.


Για παράδειγμα αυτή η θάλασσα με τον ήλιo να παιχνιδίζει πάνω της και να της αλλάζει σε μερικά σημεία το χρώμα. Το είχα προσέξει άραγε αυτό το βαθύ μπλε με το κατά τόπους χρυσό όταν ήμουν εκεί και κάποιος αόρατος μου σκηνοθετούσε αυτό το τοπίο;Είχα προσέξει αυτή τη βάρκα που σε απόλυτη αταραξία ερχόταν να σχηματίσει το είδωλό της πάνω στο νερό ,τόσο ακίνητο ώστε να μην μπορείς να πεις με σιγουριά αν είναι καθρέφτισμα ή μια ιδιοτροπία της οπτικής;
Και αυτές οι φάτσες οι παιδικές, οι χαρούμενες που κοιτάζουν το φακό αυθαδιάζοντάς του γεμάτες ζωντάνια και εμπιστοσύνη  θα καταφέρουν να διατηρήσουν μέσα τους αυτή τη φλόγα για πάντα έτσι ώστε να παίρνουμε και εμείς δύναμη κοιτάζοντάς τες ;


Και εξακολουθούμε να θαυμάζουμε τις φωτογραφίες ενώ ο χρόνος περνά και σαν φυσική παρουσία η εικόνα μας απομακρύνεται από αυτό που αυτές δείχνουν. Ευτυχώς για μας ,στον υπολογιστή που είναι αποθηκευμένες, δεν κιτρινίζουν, μόνη μας ανησυχία πλέον για τη διατήρηση τους είναι ο σκληρός δίσκος του μηχανήματος και η κατάσταση που αυτός βρίσκεται.
Μερικές φορές και ενώ τα χρόνια κυλούν πιάνουμε τον εαυτό μας να αναρρωτιέται αν μοιάζουμε πιά με αυτό που δείχνει η φωτογραφία. Μερικές φορές μας  λένε  το ίδιο ακριβώς κάποιοι άλλοι κατάμουτρα και τότε ενοχλούμαστε. Εν τω μεταξύ η φωτογραφία συνεχίζει το ταξίδι της μέσα στο χρόνο ,όπως και εμείς, σε αντίθετες όμως κατευθύνσεις.


Περιδιαβαίνοντας σελίδες φίλων στο facebook πέφτουμε σε τίτλους άλμπουμ και κάνουμε μία στάση. Κοιτάζουμε τις φωτογραφίες των άλλων σχεδόν αδιάφορα και συνεχίζουμε.
Γνωρίζουμε ότι και με τις δικές μας φωτογραφίες γίνεται ακριβώς το ίδιο.Πόσο ευτυχισμένη να ήταν η στιγμή που τραβήχτηκε η φωτογραφία αυτή άραγε και τι έχει μείνει ως ανάμνηση από εκείνη τη στιγμή, σήμερα ; Σίγουρα η καρδιά μας και η ψυχή μας έχει άλλο σκληρό δίσκο και έχει κρατήσει άλλες στιγμές και άλλα περιστατικά με εντελώς διαφορετικά κριτήρια αξιολόγησης.
Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να τραβάμε εκατοντάδες φωτογραφίες ανά περίσταση ελπίζοντας να κλείσουμε το καλοκαίρι σε μιά στιγμή,  ελπίζοντας να δέσουμε τα νειάτα μας με μία ισχυρή κόλλα στιγμής που δεν πρόκειται να ξεθωριάσει ποτέ.
Ύστερα κλείνοντας τον υπολογιστή ,στην απέναντι πλευρά του δωματίου, πιάνουμε την αντανάκλασή μας σε έναν καθρέφτη.
Σε λίγο, σαν να μην έγινε τίποτα περιμένουμε το επόμενο καλοκαίρι.

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Richard Harris - MacArthur Park



Παμπάλαιο, κρυμένο σαν θησαυρός ,ο ήχος του προδίδει την ηλικία του αλλά δημιουργεί και μια ανάγκη για ενδελεχέστερη μελέτη του παρελθόντος.
Κοινώς πόσα μας ξέφυγαν !!!

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Trio Mocoto : nao adianta



Από τη Βραζιλία.Δύσκολο να το κατατάξει κανείς σε είδος.
Καλοκαιρινό ,ακροβατεί ανάμεσα σε ροκ, σάμπα και ελεύθερη έκφραση.
'Οσοι ακούτε Εν Λευκώ 87,7 το γνωρίζετε.

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Είναι τα βιβλία της απότομης προσγείωσης. Της προσγείωσης που συμβαδίζει με τη φωνή που έρχεται από κάπου από τα κατάβαθά σου και σε προστάζει να βάλεις το κεφάλι μέσα και  να ελπίζεις ότι και του χρόνου η θάλασσα θα είναι το ίδιο γαλάζια με φέτος και να το πάρεις απόφαση ότι τουλάχιστον για φέτος το καλοκαίρι τελείωσε.
Με κάπως τέτοια διάθεση λοιπόν επιλέγονται και τα βιβλία ,κάπου μελαγχολικά κάπου με ανυπότακτη τάση και να το αποτέλεσμα.

"Περί ζώων" της Άννας Λυδάκη και του Γιάννη Μπασκόζου από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Ένα βιβλίο με συλλογή άρθρων από εφημερίδες για τη ζωοφιλία.Επίκαιρο γιατί όπως είπε κα κάποιος , "όποιος ξέρει να αγαπάει τα ζώα ,ξέρει να αγαπάει και τους ανθρώπους."
Για τους φίλους των τετράποδων μόνον. Οι υπόλοιποι θα το βρουν ανούσιο.


Κατόπιν την τιμητική της είχε η Βραζιλιάνικη λογοτεχνία (κάτι που συνεχίστηκε και το μήνα που διανύουμε).

Βαρύ πυροβολικό της βραζιλιάνικης λογοτεχνίας θεωρείται ο Jorge Amado.Ήδη έχω άποψη επ'αυτού και τον θεωρώ μάστορα.
Το πρώτο που διάβασα ήταν "η Ντόνα Φλορ και οι δύο σύζυγοι της", από τις εκδόσεις περίπλους.
Πρόκειται περί ενός ογκοδέστατου μυθιστορήματος όπου με κύριο προταγωνιστή τη Ντόνα Φλορ που χηρεύει νωρίς και ξαναπαντρεύεται ,ο συγγραφέας ανατέμνει όλη τη βραζιλιάνικη κοινωνία ,παίζοντας με το τι είναι καλό και τι είναι κακό ,τι ηθικό και τι ανήθικο, συχνά αντιστρέφει τα πρόσημα και  οι απόκληροι της κοινωνίας αποκαλύπτουν τη μαργαριταρένια διάσταση του χαρακτήρα τους αλλά και αντιστρόφως.
Σε ένα λατινοαμερικάνικο μυθιστόρημα δε,δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και η σύγκρουση φυσικού, μεταφυσικού η οποία παρουσιάζεται με εντελώς φυσιολογικό τρόπο.
Αριστουργηματικό !!!


Κατόπιν σειρά είχε ο άλλος γίγαντας της βραζιλιάνικης λογοτεχνίας ο Massado De Assis.
Αυτού διάβασα μία νουβέλα ,τον " φρενίατρο " από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Γράφτηκε την περίοδο των δημοσιεύσεων των πορισμάτων του Φρόιντ, αλλά πέρα από το θέμα της ψυχιατρικής έχει να κάνει με το ποιος βάζει τις ετικέτες στους τρελούς και τους γνωστικούς και ποιος είναι σίγουρος ότι βρίσκεται απο τη σωστή μεριά του τοίχου.
Διαβάζεται σε μία μέρα και δεν κουράζει.

Τέλος ήρθαν οι " εννέα νύχτες " του Bernardo Carvalho από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Είναι μυθοπλασία στηριγμένη σε ένα πραγματικό γεγονός ,την αυτοκτονία του αμερικάνου ανθρωπολόγου Μπιουλ Κουέιν το 1939 στον Αμαζόνιο.
Ειδικού ενδιαφέροντος ,με πάρα πολλά στοιχεία για τις φυλές του Αμαζονίου, κατά διαστήματα όμως γινόταν κουραστικό.
Για όποιον ,όπως εγώ, το φτάσει μέχρι τέλος ,το φινάλε είναι αντάξιο της υπομονής του αναγνώστη.

Αυτά για το Σεπτέμβρη.
Ραντεβού τον Οκτώβρη με περισσότερη Βραζιλία.

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

bron area - love stories



Από τα μαγικά συγκροτήματα των 80΄ς που εβγαλαν ένα δίσκο και μετά εξαφανίστηκαν στη λήθη.

bron area - les arbes



Από αυτά που δεν τα βρίσκεις σε κανένα playlist.
Και στην εποχή του (1983) πέρασε απαρατήρητο.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

SUMMERTIME IN PRAGUE



Η ελληνική συνεισφορά στο ταξίδι που λέγεται μουσική.
Το άκουσα πρόσφατα στον" εν λευκώ ", μου άρεσε και το παρουσιάζω.

josh rouse - Flight Attendant / eat pray love soundtrack



Εύθραυστο, ονειρικό ίσως αυτό που μένει περισσότερο από την ταινία.
Για να είμαι πιο ακριβής από την ώρα που το άκουσα, και είναι αρκετά στην αρχή, η προσοχή μου είχε αποσπαστεί στο να καταφέρω να βρω αυτό το κομμάτι.
Όπως φαίνεται , το βρήκα.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ JOHN LOCKE ΚΑΙ Η ΜΟΥΝΤΖΑ

Γυρίσαμε πίσω για τα καλά


Δραστηριοποιηθήκαμε στις δουλειές μας ,τα σχολεία άνοιξαν ,τα κανάλια προωθούν το νέο πρόγαμμά τους , άρχισε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και πιάσαν θέση στις επάλξεις και οι "αγανακτισμένοι".
Οι αγανακτισμένοι που μας θύμισαν τι σημαίνει ειρηνική διαμαρτυρία και το έκαναν τόσο πειστικά ώστε έσπασαν τα νεύρα των φίλων μας των φυλάκων της τάξης οι οποίοι στην παλιομοδίτικη μούντζα ( αλήθεια που τον θυμήθηκαν αυτόν τον ξεχασμένο τρόπο ένστασης;), αντέταξαν το εξίσου παλιομοδίτικο αλλά διαχρονικό και πάντα με απτά αποτελέσματα ξύλο.


Πολλοί πολιτικοί εξανέστησαν για τις διαμαρτυρίες του κάσμου αλλά αυτό που τους πείραξε περισσότερο ήταν ...  η μούντζα.
Επαναλάμβαναν διαρκώς πως είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού και ότι όποιος τους λοιδωρεί πάει ενάντια στην εκφρασμένη έκφραση του κόσμου.
Εδώ όμως μπαίνει ένας κορυφαίος πολιτικός και φιλόσοφος ,στυλοβάτης του φιλελευθερισμού δηλαδή του μοντέλου που έχουν υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις μας, ο  John Locke , που έζησε σχεδόν τριακόσια χρόνια πριν.
. Υποστήριξε λοιπόν ο Locke πως μία κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνά χωρίς τη συναίνεση των κυβερνομένων.
Σύμφωνα με τον Λοκ ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή με τρία απαράγραπτα δικαιώματα, αυτά της ζωής της ελευθερίας και της περιουσίας. Η εκάστοτε κυβέρνηση έχει πάρει εξουσία από το λαό να προστατεύει αυτά τα δικαιώματα .
Στην περίπτωση που αυτό δε γίνεται ,ο λαός έχει κάθε δικαίωμα να ανατρέψει την κυβέρνηση.
Μας θυμίζει τίποτα αυτό άραγε ;


H ζωή και η ελευθερία των πολιτών πάντα ήταν έρμαια στις ορέξεις της κάθε εξουσίας .( Θυμάται μήπως κανείς την περίπτωση του Σορίν Ματέι του ρουμάνου βομβιστή στο φιάσκο της οδού Νιόβης πως από νοσηλευόμενος με αμυχές βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του και κανείς δεν είπε τίποτε;)
Τώρα τελευταία όμως υπό αίρεση έχει μπει και το θέμα των περιουσιών των πολιτών τις οποίες υποτίθεται ότι ο καπιταλισμός ,το μοντέλο διακυβέρνησης μας δηλαδή, προστατεύει.
Φορολογηθήκαμε λοιπόν, ξαναφορολογηθήκαμε επί του φορολογηθέντος ,μετά φορολογήθηκαν τα αυτοκίνητά μας μετά ο αέρας που εκτοπίζουν όταν κινούνται και τώρα ύστερα από την επίθεση στους ημιυπαίθριους ,που κατέληξε σε φιάσκο, σειρά εχουν πάλι οι κατοικίες.
Ως απλός πολίτης νοιώθω ότι κάποιος με εκδικείται μόνο και μόνο επειδή υπάρχω ,αλλά μέχρι νομοτελειακά να με οδηγήσει στην εξόντωση, μου τα παίρνει.
Το δε πρόσχημα είναι " η πατρίδα ", την οποία ετσι και αλλιώς έχω υπηρετήσει ,όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι από κάθε πόστο. Ως στρατιώτης ,ως φορολογούμενος ,ως εργαζόμενος ,ως ψηφοφόρος και πάει λέγοντας .


Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στη μούντζα που από αυθόρμητη αντίδραση του λαού μας στις προσωπικές προσβολές έγινε σύνθημα στο φτωχό έτσι και αλλιώς οπλοστάσιο των εξουθενωμένων, αγανακτισμένων πολιτών οι οποίοι με κάποιο τρόπο έπρεπε να αντισταθούν στην απαξίωση και την κοροιδία του κράτους.
Τι είναι όμως η περιβόητη μούντζα ;
Σύμφωνα με μια ιστορική εκδοχή , τίποτα άλλο από την προσπάθεια του μεγάλου αναθεματιστή (δεύτερος τη ταξει στην Οθωμανική αυτοκρατορία) να περικλείσει με τις ανοιχτές παλάμες του όσο περισσότερους χριστιανούς μπορούσε, ώστε να υποφέρουν από την κατάρα που ξεστόμιζε εναντίον τους.
Αυτή τη μούντζα επιστρατεύουμε λοιπόν ως το μοναδικό μας όπλο απέναντι σε ανθρώπους που κάποτε είχαν τον John Locke ως ευαγγέλιο και τώρα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να απαλείψουν κάθε εισοδηματικό στρώμα ,εκτός από τους έχοντες και τους παραέχοντες.


Όσο για αυτό που αντιτάσσουν ως επιχείρημα οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του Λαού ,ότι δηλαδή πράτουν κατόπιν λαικής εντολής, τους θυμίζουμε ότι αυτή η λαική εντολή τους ανατέθηκε για υλοποίηση άλλου προγράμματος και σε κάθε περίπτωση ,όποιος εκτίθεται δημόσια πρέπει να είναι έτοιμος και να δεχτεί και την κριτική και την αποδοκιμασία και να μην αρκείται στο χειροκρότημα των αυλοκολάκων..
Όπως λέει και ο Ρίτσος σε ένα από τα "μονόχορδα " του : "δεν ήταν χαστούκια, χειροκροτήματα ήταν... σου άφησαν σημάδια ".

ladino song



LADINO είναι τα αρχαία ισπανικά που μιλούσαν οι εβραίοι όταν διώχθηκαν από την Ισαβέλα και κατέφθασαν (κατά ένα μέρος τουλάχιστον ) στη Θεσσαλονίκη.
Είναι η γλώσσα που μιλούσαν ,μαζί με τα ελληνικά ,οι εβραίοι της Federaciόn.

Oi Va Voi Refugee



Μουσική από τους ισραηλινούς ( αυτούς που απλουστευτικά αποκαλούμε εβραίους) OI VA VOI.
Άνθρωποι που καταφέρνουν να μεταστοιχειώνουν την ευαισθησία σε τόσο ωραία μουσική κάτι καλό θα έχουν να δείξουν,έτσι δεν είναι ; (και ας είναι ακόμη και εβραίοι).

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Die Welle - Part 8 (Abspann)



Όσοι έχετε δει το καταπληκτικό αυτό έργο που δίνει απαντήσεις για το πως βρίσκει εύφορο έδαφος ο φασισμός σε δημοκρατικές κοινωνίες, ίσως θυμόσαστε το πινκφλοιντικό μουσικό φινάλε με τους τίτλους να παίζουν για κάνα οκτάλεπτο και αν εύχεσαι να μην τελειώσουν.

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ

Συχνά κάθομαι και σκέφτομαι και αναπολώ τα ταξίδια που έχω κάνει στη ζωή μου.
Κατόπιν σειρά έχει στις σκέψεις μου η μελαγχολία ,γιατί σκέφτομαι τα μέρη που δεν έχω πάει και με πιάνει ένα μπούκωμα.


Συλλογίζομαι πόσα μέρη υπάρχουν στον κόσμο που θα ήθελα να πάω και αντιλαμβάνομαι ότι ο χρόνος ο απαιτούμενος για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου δεν επαρκεί.
Από την άλλη μου έρχονται στο μυαλό μέρη που έχω επισκεφτεί ,τόποι στους οποίους έστω για λίγο έχω ζήσει, ανθρωποι από άλλους τόπους που έχω γνωρίσει και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μου συνέβη αυτό.
Αν  έπαιρνα μια τεράστια υδρόγειο, την έβαζα σε ένα κατασκότεινο δωμάτιο και άναβα ένα φωτάκι πάνω της σε κάθε μέρος που έχω επισκεφτεί θα σχηματιζόταν μια μαγική εικόνα ,αλλού κατάφωτη, αλλού θεοσκότεινη και σε μερικά σημεία με ένα μικρό φωτάκι να αγωνίζεται να παραμερίσει το σκοτάδι και να κάνει φανερή την παρουσία του.

Σκεφτόμουν πως αρχίζει ένα ταξίδι.
Πως μπαίνουμε σε ένα αεροπλάνο και ξεκινάμε.
Προορισμός μας μια πόλη δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Πετάμε μεσα στη νύχτα. Από κάτω πόλεις κοιμούνται ,ολόφωτα στίγματα , μέσα στη νύχτα!!!
Πόσοι άνθρωποι να ζουν εκεί κάτω που δε θα τους γνωρίσουμε ποτέ.!!!  Άνθρωποι που  μέσα στη γλύκα του ύπνου τους αντιλαμβάνονται σαν ένα τερέτισμα στ΄αυτιά τους το βόμβο του αεροπλάνου μας που περνάει τόσο ψηλά.
Ούτε αυτοί θα μάθουν ποτέ για τη δική μας ύπαρξη.
Είμαστε παράλληλες γραμμές που δεν προοριζόμαστε να συναντηθούμε ποτέ.Κι όμως σαν από σύμπτωση ,σαν από θαύμα με κάποιους συναντιόμαστε.

Το αεροπλάνο κατεβαίνει,είμαστε ήδη αλλού.
Αν κλείσεις τα μάτια σου και σκεφτείς στο μυαλό σου έρχεται το σπίτι σου χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.Δεκάδες ώρες ταξιδιού εκμηδενίζονται απ΄την ταχύτητα της σκέψης που σε στέλνει σε δευτερόλεπτα από εκεί που ξεκίνησες.

Ανοίγεις όμως τα μάτια και είσαι εκεί, μακριά ,στο Ρίο, στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Βομβάη ,στο Μπουένος Άιρες,στο Μπέλο Οριζόντε είσαι παντού ,είσαι πολίτης του κόσμου.
Το αεροδρόμιο εκεί μυρίζει διαφορετικά.Ο καφές αφήνει άλλη αίσθηση ,το φως σίγουρα δεν είναι το ίδιο και οι άνθρωποι που αγνοούσαν και αγνοούσες την ύπαρξή τους είναι δίπλα σου. Μερικοί σε κοιτάζουν κιόλας. Ίσως σε κάποιους να κάνεις και εντύπωση έτσι διαφορετικός που δείχνεις.
Σκέφτεσαι," εδώ είναι το τέλος του κόσμου. Όμως με ποιά κριτήρια;.Να γνωρίζουν τον ελληνικό πολιτισμό εδώ άραγε;"
Αυτή η πατρίδα που τόσο πληγώνει όταν ζεις πάνω της τώρα φαίνεται απροστάτευτη και μακρινή ξαναπαίρνει το σχήμα του όνειρου και του επιθυμητού προορισμού.
Πιάνεις τον εαυτό σου να λέει στους ντόπιους που ρωτάνε αν είσαι αμερικάνος ότι είσαι έλληνας και να το λες και με μια σχετική έπαρση ,αυτή που νόμιζες ότι έχεις πνίξει εδώ και τριάντα χρόνια.
Τα φαγητά εδώ μυρίζουν αλλιώς τα ποτά έχουν άλλη γεύση , το νερό το ίδιο.Όμως τι σημαίνει άλλη γεύση και ποιος καθορίζει την κανονικότητά της άραγε ;
Όσο για τον ουρανό ,είναι και αυτός περίεργος ,σαν να έχει συνωμοτήσει με τη στερεομετρία και τα πάντα δείχνουν διαφορετικά, σαν μέσα από πρίσμα.

Άνθρωποι κυκλοφορούν με ποδοσφαιρικές φανέλες, οι θεοί που λατρεύουν  όμως δεν είναι πράσινοι και κόκκινοι και αν είναι οφείλεται σε σύμπτωση.
Είσαι όμως εκεί και τους βλέπεις και αυτό πιστοποιεί ότι όντως είσαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, είσαι εκεί που ονειρευόσουνα να πας από παιδί ,εκεί που έκλεινες τα μάτια τα βράδια ,καβαλούσες το άλμπατρος του ονείρου και σε ταξίδευε σε αυτό τον μαγικό τόπο.


Ρωτάς τον εαυτό σου "είμαι στα αλήθεια εδώ ;" και η απάντηση που παίρνεις είναι ,"ναι ,εδώ είσαι ,αλλά σύντομα θα έχεις γυρίσει πίσω".
Και όταν θα έχεις γυρίσει ,θα είναι σαν να μην έφυγες ποτέ ,σαν να μην μετακινήθηκες ούτε ένα χιλιοστό όλη σου τη ζωή.


Θα περιμένεις όμως τα βράδια ,να κλέψεις λίγο από το όνειρο και λίγο από τη σκέψη ,να κλείσεις τα μάτια και να βρεθείς έστω και για λίγο εκεί .Εκεί που το όνειρό σου συνάντησε το παραμύθι και όλα μαζί γίναν για λίγο πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που θα σου επιτρέπει να λες από δω και πέρα πως έχεις ζήσει στο Ρίο ,στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Βομβάη ,στο Μπουένος Άιρες, στο Μπέλο Οριζόντε.


Και όταν ανοίγεις τα μάτια το πρωί δε θα είσαι ποτέ σίγουρος αν το δάκρυ στο μάτι ανέβηκε σε μια προσπάθεια να εκτονώσεις τη θλίψη του γυρισμού ή από τη χαρά της προσμονής πως κάποια μέρα θα γυρίσεις πάλι εκεί.

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

ΒΙΒΛΙΑ ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Μετά από πάρα πολύ καιρό επανέρχομαι με κείμενο.
Θα μιλήσω για τα βιβλία Ιουλίου Αυγούστου  μαζί κάτι σαν δύο σ'ένα δηλαδή.
Τα βιβλία αυτά φέρνουν στο στυλ τους τον αέρα και τη νοοτροπία του καλοκαιριού αλλά τη στιγμή που γράφω γι αυτά είναι Σεπτέμβρης και τα κεφάλια έχουν μπεί για τα καλά μέσα

 Επίκαιρες φωτογραφίες ταξιδιάρικες.Εδώ κάποια πόλη που βλέπει στον Ατλαντικό, από ψηλά.

Ξεκίνησα λοιπόν το ταξίδι αυτών των δύο μηνών ως εξής :
"Πως ο Προυστ μπορεί να βελτιώσει τη ζωή σας", εκδάσεις Παττάκη από τον Αλαίν ντε Μποτόν.
Είναι εκπληκτικό με τι απλότητα ο σύγχρονος αυτός φιλόσοφος προσεγγίζει θέματα δύσκολα και χωρίς να τα κάνει ναίφ τους δίνει μια λιτότητα που τα κάνει προσιτά και όμορφα.
Εδώ μιλάει για τον Προυστ και αυτομάτως δημιουργεί την ανάγκη σε όποιον δεν έχει ποτέ ασχοληθεί μαζί του , τουλάχιστον να ανατρέξει σε κάποιο  βιβλίο του και να το ξεφυλλίσει.
Θα αναφερθώ όμως στον Ντε Μποτόν και αργότερα

Το ίδιο
 Μετά πιάσαμε τα τελείως καλοκαιρινά ,τα αστυνομικά.
Κατόπιν ασχολήθηκα με αυτόν που αποκαλούν τρομερό παιδί της σύγχρονης αμερικάνικης λογοτεχνίας , τον Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, ( ξέρετε ,το συγγραφέα του "τρώγοντας ζώα").
Επανέρχεται μέσω των καταπληκτικών (για τις επιλογές τους ) εκδόσεων Μελάνι με το βιβλίο "Όλα έρχονται στο φως".
Ένα μυθιστόρημα με κύριο θέμα την αναζήτηση της πραγματικής ταυτότητας κάποιου (εδώ μάλλον του ίδιου του συγγραφέα ) μέσα από τα ανασκαλίσματα της μνήμης  και τα ξαναζωντανέματα της ιστορίας. Εβραίοι , Πολωνοί Αμερικάνοι, Ουκρανοί μπλέκονται σε ένα μυθιστόρημα σκηνοθετημένο στο τότε και το τώρα που στο τέλος αφήνει ένα ερωτηματικό αν ήταν τόσο καλό όσο φάνηκε ή παρασυρόμαστε από τη συναισθηματική φόρτιση που δημιουργεί.

 Το ίδιο

Διάβασα δύο του Σουηδού Χένινγκ Μάνκελ τον οποίο είχα παρακολουθήσει σε μία συνέντευξη στην τηλεόραση και μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον γιατί σαν βάση βάζει τη σουηδική κοινωνία την οποία καταγγέλλει για διαφθορά και σήψη.Μάλιστα και οι έλληνες δημοσιογράφοι είχαν ένσταση σχετικά με αυτό δηλώνοντας του ότι εδώ στο νότο, τη Σουηδία τη θεωρούμε παράδεισο.Λίγες μέρες μετά συνέβη το μακελειό της Νορβηγίας και έγινε κατανοητό τι εννοούσε ο Μάνκελ όταν μιλούσε για νεανική εγκληματικότητα.
Τα βιβλία τιτλοφορούνταν ",firewall" και" εντολές θανάτου" και ήταν ότι πρέπει για το καλοκαίρι , χωρίς να νοιώθει κανείς ότι προσβάλεται η νοημοσύνη του. Από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Τα αστυνομικά όμως είχαν και συνέχεια.

 Κέρασμα ένα παγωτάκι για το καλοκαίρι που έφυγε.Και θυμηθείτε τη γεύση acaί.

Επόμενο ήταν το "ο Φρόυντ στο Μανχάταν "όπου εδώ μπλέκει η Ψυχολογία του Φρόυντ και του Γιουνγκ στην εξιχνίαση ενός εγκλήματος που συνέβη κατά τη διάρκεια κάποιου διεθνούς συνεδρίου στη Νέα Υόρκη ,το οποίο με τη σειρά του είχε φέρει τους δύο στυλοβάτες της ψυχολογίας από την άλλη μεριά του Ατλαντικού στη Νέα Υόρκη για να δώσουν σειρά διαλέξεων.
Πρωτότυπο. Του Λυκ Μποσί από τις εκδόσεις Καλέντης.
Προτελευταίο έρχεται ένα βιβλίο ειδικού ιστορικού ενδιαφέροντος για την ελληνική ναυτιλία και την ιστορία της. Λέγεται Ατμοπλοία Αιγαίου, Π.Μ. Κουμουρτζής & Σια 1883-1911 από τις εκδόσεις "το δόντι ", του Μ Καιτατζίδη. (Να μην ξεχνάμε και την τέχνη μας )...
Τέλος έκλεισα αυτή τη διμηνία με άλλον ένα Αλαίν Ντε Μποτόν και το " περί του κοινωνικού status ".
Καταπληκτική σκέψη ,διατυπωμένη με ενάργεια ώστε να γίνεται άμεσα κατανοητή.
Φυσικά μας μιλάει για την προσπάθεια των ανθρώπων να αναδειχθούν κοινωνικά και να υπερισχύσουν έναντι των άλλων προβάλοντας όχι την προσωπική τους αξία (όποια και αν είναι αυτή ), αλλά τη θέση τους ,τα ρούχα τους ,το αυτοκίνητο τους κλπ.
Διαβάζοντας το δε μπορείς παρά να δεις με συμπόνοια και οίκτο ανθρώπους που ενώ παριστάνουν τα αφεντικά είναι οι προσδιορισμοί της ελλειματικής προσωπικότητας και της αγωνίας της ανάδειξης του κοινωνικού τους status.
Καταπληκτικό, όπως και όλα τα άλλα που έχει κυκλοφορήσει. (αν δεν κάνω λάθος είναι έξι )
Στα ενδιάμεσα όμως παρέλειψα να αναφέρω πως διάβασα και έναν έλληνα συγγραφέα που τον είχα τρία χρόνια στη βιβλιοθήκη και δεν αποφάσιζα να ασχοληθώ μαζί του .Πρόκειται για τον Δημοσθένη Κούρτοβικ και το βιβλίο του "Τι ζητούν οι βάρβαροι ;"
Πρωτότυπη ιδέα όπου σε ένα βαλκανικό διαγωνισμό λογοτεχνίας παρουσιάζονται τρεις διαγωνιζόμενοι από τρεις διαφορετικές χώρες ,την Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Σερβία και αφηγούνται το ίδιο ιστορικό γεγονός ,ένα γάμο που βάφτηκε με αίμα κατά τους βαλκανικούς , ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Ένα δίδαγμα για το πως γράφεται η ιστορία και παράλληλα ένα μάθημα για το πόσο εύκολα παραμερίζονται οι υψηλές μας θεωρήσεις περί ανθρωπισμού όταν νοιώσουμε πως απειλούνται αυτά με τα οποία πλαστήκαμε πριν αποκτήσουμε τη δυνατότητα της λογικής επεξεργασίας.Με λίγα λόγια ένα αξιοπρόσεκτο βιβλίο και ένας πολύ καλός συγγραφέας.
Αυτά με τις αναγνώσεις του διμήνου.
Μπήκαμε λοιπόν πάλι σε μήνες δουλειάς, όπου κάθε απόδραση για διαβασμα είναι πιο δύσκολη αλλά δε μας έχουν μείναι και πολλα καταφύγια ,έτσι δεν είναι ;.

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

The Hollies - He Ain't Heavy, He's My Brother (Lyrics)



Επανέρχομαι μετά από πολύ καιρό με ένα αγαπημένο κομμάτι από το πολύ μακρινό παρελθόν τότε που η μουσική δεν παιζόταν με playlist από τα ραδιόφωνα και που ότι έβγαινε προς τα έξω χαρακτηριζόταν τουλάχιστον από ανυπόκριτη ειλικρίνεια.

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Winter wine (Caravan) and my pots



Έρχεται από παλιά, πολύ παλιά ,εκπροσωπεί την Τζαζ Ροκ τροβαδούρικη σκηνή της νότιας Αγγλίας , τη σκηνή του Canterbury και σαν μαγικό χαλί σε παίρνει και σε απογειώνει σε τόπους μυστηριώδεις,δροσερούς και κρυμένους από τα μάτια των αμύητων.
Ταξειδιάρικο και πολύ αγαπημένο.

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Diz que fui por aí - Fernanda Takai



Την έχω ξαναβάλει στο μπλογκ αλλά βρίσκεται πολλές σελίδες πίσω και σκέφτηκα επί τη ευκαιρία να κάνουμε μία επανάληψη.
Ποιά ευκαιρία ; Ένα ταξείδι μακρινό.
Πάντως ως τραγούδι καταρίπτει τη στερεότυπη αντίληψη που έχουμε όλοι μας για τη βραζιλάνικη μουσική ότι είναι μόνο καρναβάλι και σάμπα.
Καλοκαιρινό, ποπ, και δροσερό.
Αφιερωμένο στις γυναίκες της ζωής μου που είναι τόσο μακριά και τόσο κοντά ταυτόχρονα.
Άλλωστε το μεγαλύτερο ταξείδι δεν γίνεται με τη μετακίνηση από τόπο σε τόπο αλλά με την κάθετη μετακίνηση από το σημείο που βρισκόμαστε στην κατάδυση του τώρα ,χωρίς σκέψεις για αύριο ,χωρίς αναμνήσεις από το χθες.
Δοκιμάστε να χαθείτε στη στιγμή και απολαύστε το τώρα . Είναι πολύ δύσκολο αλλά όταν το πετύχεις κρατάει για πάντα.
Όπως λέει λοιπόν και η Φερνάντα Τακάι στα πορτογαλλικά, "πείτε πως ήμουν εκεί ΄.Και αυτομάτως θα βρεθείτε εκεί.
Καλή συνέχεια στο καλοκαίρι σας.

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Courage of Lassie - Pour Toi Mon Amour ....wmv


Επιτέλους ,το βρήκα.
Αέρινο ,εύθραυστο, ονειρικό, παραμυθένιο.
Από τους Καναδούς courage of lassie.
Στα γυναικεία φωνητικά εχουμε Ελληνική εκπροσώπηση. ( Όχι πως παίζει κανένα ρόλο,το κομμάτι έτσι και αλλιώς θα ήταν υπέροχο).

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

SPECIAL OLYMPICS

Τελείωσαν την περασμένη εβδομάδα οι Ολυμπιακοί αγώνες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και από ότι ειπώθηκε, είχαν μεγάλη επιτυχία.
Σίγουρα για τα άτομα που συμμετείχαν ,οι αγώνες αυτοί υπήρξαν μια μεγάλη γιορτή και χαρά.Και σε τελείως ατομικό επίπεδο η επιτυχία του καθενός έστω και να αγωνιστεί αποτελεί τεράστια επιβράβευση.


Όμως σε επίπεδο προβολής, τη δόξα την καρπώνονται άλλοι.
Το κράτος κάνει το κομμάτι του και φτιάχνει το άλοθι του, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ( σε όσους δε ξέρουν ) ότι ενδιαφέρεται.
Και είναι οι ίδιοι ιθύνοντες που θα εκφωνήσουν τους συγκινητικούς ς λόγους στην τελετή έναρξης και που με την ίδια ευκολία θα υπογράψουν ( όταν χαμηλώσουν τα φώτα της γιορτής ) τις περικοπές για τα επιδόματα των αναπήρων.
Άλλωστε έχουμε μια παγκόσμια πρωτοτυπία .Μετονομάζοντας το πρόβλημα το εξαφανίσαμε.
Έτσι τα άτομα με ειδικές ανάγκες τα ονομάσαμε " άτομα με ειδικές δεξιότητες ", λες και παρουσιάζουν κάποιο ζογκλερικό σε τσίρκο.
Τα ανάπηρα άτομα ,τα είπαμε " εμποδιζόμενα " σαν να συμμετέχουν σε κάποιο αθλημα και κάποιος τους έχει μαρκάρει στενά.


Εξωραίζοντας λοιπόν τη γλωσσική έκφραση ,υποκριθήκαμε πως δεν υπάρχει πρόβλημα. Παράλληλα ο Καιάδας υψώθηκε ως υπέρτατη αξία ,αλλά για το θεαθήναι ,είτε ως κράτος είτε ως απαίδευτος λαός κρατήσαμε και λίγη υποκριτική συμπόνοια για τα" ταλαίπωρα τα ζαβά", και ριγήσαμε από υπερηφάνεια όταν είδαμε τα παιδιά μας να παρελαύνουν με όποιες ατέλειες τους δημιουργούσε το σώμα τους στο Καλλιμάρμαρο.


Χειροκροτήσαμε λοιπόν , είπαμε "μακριά από μας " και φύγαμε με τη συνείδηση ήσυχη ότι είχαμε κάνει το συναισθηματικό μας αφιέρωμα αυτής της βδομάδας. Την καλή μας πράξη δηλαδή.
Τώρα ως την άλλη Ολυμπιάδα κάτι θα βρεθεί ενδιάμεσα για να ξαναδείξουμε πόσο ευσυγκίνητοι είμαστε.Μέσα στη γενικότερη αναμπουμπούλα προβάλαμε και τον αριθμό των μεταλλίων που κέρδισε η χώρα μας.Έστω με τους ανάπηρους...
Ας σοβαρευτούμε όμως και ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους .
Ανάπηρα δεν είναι τα άτομα που τους έλαχε μια ατυχία και για την οποία έτσι και αλλιώς δεν ευθύνονται
Ανάπηρο είναι  το κοίταγμα της κοινωνίας μας  όπως και ο δικός μας συνένοχος εφησυχασμός στην παντελή αδιαφορία του κράτους. και στην πλήρη άρνηση να δούμε το πρόβλημα κατά πρόσωπο.


Ποιά είναι η δική μου πρόταση ;
Αξιοπέπεια και ίσες ευκαρίες σε όλους.Και ας θυμηθούμε πως ότι χτυπάει τη διπλανή πόρτα , μπορεί να χτυπήσει και τη δική μας.

Φιλιά σε όλους και καλό καλοκαίρι..

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

ΟΙ ΟΠΑΔΙΚΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

Είμαστε η μοναδική νομίζω χώρα στην Ευρώπη που διαθέτει αθλητικές εφημερίδες, οπαδικού χαρακτήρα. Και μάλιστα όχι μία και δύο. Ειδικά οι μεγάλες ομάδες του κέντρου αλλά και της Θεσσαλονίκης έχουν μέχρι και τρεις η καθεμία.
Είναι λυπηρό να βλέπεις κάποιον να κυκλοφορεί και κάτω από τη μασχάλη του να έχει διπλωμένες και τις τρεις ,της ίδιας χρωματικής τοποθέτησης φυσικά.
Τώρα ,γιατί κάποιος πρέπει να διαβάσει τρεις εφημερίδες που αναμασούν  πόσο μεγάλη είναι η ομάδα του, πόσο αδικήθηκε στο προηγούμενο παιχνίδι και πόσο βδελυρά υποκείμενα είναι οι οπαδοί της άλλης ομάδας ,σίγουρα χρήζει ψυχολογικής ερμηνείας.( Και μία θα έφτανε γι αυτή τη δουλειά και πάλι θα χρειαζόταν όχι μόνο ο ψυχολόγος αλλά και ο ψυχίατρος ).


Το σίγουρο είναι πως αυτές οι εφημερίδες γράφονται από ανθρώπους ατάλαντους που κατ'ευφημισμό αποκαλούνται δημοσιογράφοι,που το μόνο τους διαπιστευτήριο είναι ο εθελοτυφλικός οπαδισμός και η μόνη τους αποστολή ,ο συλλογικός φονταμενταλισμός..
Το μόνο αποτέλεσμα που προκύπτει είναι ότι εκ προοιμίου αμφισβητείται πάντοτε η νίκη του αντιπάλου και τα πάντα ανάγονται σε συνομωσίες ,της σφυρίχτρας ,του κατεστημένου και όλων όσοι αντιμάχονται το μεγαλείο του θρύλου, του τριφυλιού ,του δικεφάλου κλπ.,κλπ.
Όμως έχει αναρωτηθεί κανείς πόσο υπονομεύουμε τις δικές μας νίκες όταν αμφισβητούμε πάντα την αξία αυτού που μας νίκησε ;
Ποτέ δε θα απολαύσουμε τη δική μας νίκη γιατί ποτέ δε θα μας αναγνωρισθεί η δίκαια επικράτηση, όταν και εμείς ποτέ δεν έχουμε σφίξει ιπποτικά του χέρι του αντιπάλου παραδεχόμενοι ότι δικαίως κάποτε μας κέρδισε.
Να μην αναφέρω δε, ότι όλα περιστρέφονται γύρω από σεξουαλικά υπονοούμενα ,υποβαθμίζοντας την ίδια την πράξη που έφερε αυτά τα ανθρωποειδή στον κόσμο . Άλλωστε ο βασιλιάς των αθλημάτων είναι το ποδόσφαιρο και είναι αντρικό άθλημα ,άρα ευκαιρία είναι να δείξουμε στους άλλους πόσο άντρες είμαστε, (μήπως το καταλάβουμε και εμείς οι ίδιοι τελικά ).

Τελειώνοντας θέλω να καταλήξω ότι είναι θέμα ελλείματος πολιτισμού όταν σε μία χώρα κυκλοφορούν τόσα έντυπα που  καλούν τον κόσμο να δει τα πάντα μέσα από ένα πρίσμα οπαδικό και μάλιστα να το δηλώνουν απροκάλυπτα.Είναι θέμα έλλειψης πολιτισμού το ότι η έννοια φίλαθλος έγινε συνώνυμη της έννοιας οπαδός και υπέρτατη μαγκιά θεωρείται το να έχει να επιδείξει κάποιος τους περισσότερους οπαδούς ,δηλαδή το μεγαλύτερο στρατό.
Ευχαριστώ ,δε θα πάρω. Δηλώνω ειρηνιστής και ρομαντικός φίλαθλος.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΝΙΟΥ

Κάθε προηγούμενος μήνας και καλύτερα. Μέτριες οι επιλογές, μικρή η αναγνωστική απόλαυση.
Πρώτα διαβάστηκε το ΜΕΤΡΟ 2033 του  DMITRY GLUKHOVSKY από τις  εκδόσεις Καστανιώτη.
Πρόκειται για επιστημονική φαντασία με προεκτάσεις στους διαχρονικούς χωρισμούς της κοινωνίας.σε τάξεις έτσι όπως υπαγορεύονται από τις περιστάσεις.
Μετά από ένα πυρηνικό πόλεμο οι άνθρωποι στη Μόσχα υποχωρούν μέσα στις σήραγγες του Μετρό για να αποφύγουν τη ραδιενέργεια. Εκεί φτιάχνουν πάλι τις κοινωνίες τους από την αρχή. Αναπαράγεται το κομμουνιστικό μοντέλο μαζί με άλλα αιρετικά μοντέλα διαφορετικής ερμηνείας των σοσιαλιστικών ιδεωδών δίπλα σε κοινότητες καπιταλιστικής αντίληψης και πάει λέγοντας.
Αδύνατο σημείο του ότι μπερδεύει τα μεταφυσικά φαινόμενα και κάπου χάνει τη συνοχή του και τη σοβαρότητά του. Διαβάζεται πάντως.

Το επόμενο βιβλίο είναι από τη Λένα Διβάνη, " Προφανώς η Πηνελόπη ήταν ηλίθια" εκδόσεις Μελάνι.
Όποιος έχει γνωρίσει τη Λένα Διβάνη ως Μυθιστοριογράφο ή ακόμη καλύτερα ως ιστορικό ( που έχει πάντα μια καθαρή ματιά ,έξω από προκαταλήψεις και πατριωτικούς λεονταρισμούς ) θα ανακαλύψει εδώ τη γυναίκα με το λεπτό χιούμορ, τον άνθρωπο που με μεγάλη ευστοχία εκφράζει μια καθημερινότητα της οποίας είμαστε πάντα ενήμεροι, αλλά αδυνατούμε να εκφράσουμε επαρκώς.

Ξεκίνησα αλλά δεν τελείωσα τον "άνθρωπο που έλεγε ιστορίες" του Μάριο Βάργκας Γιόσα ή όπως λανθασμένα τον προφέρουν εδώ Λιόσα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Μάλλον εγώ δεν είμαι έτοιμος ακόμα για τον συγκεκριμένο συγγραφέα. καθότι μας έρχεται γεμάτος περγαμηνές και μην ξεχνάμε πως είναι απο τη Λατινική Αμερική που μας δίνει διαρκώς αριστουργήματα.
Δυστυχώς εμένα με κούρασε αυτή η εναλαγή του αφηγηματικού τώρα με τις αναμνήσεις από το παρελθόν ,όλα μαζί πλεγμένα με εξιστορήσεις γύρω από φυλές του Αμαζονίου με μια σειρά από δυσπρόφερτα ονόματα που αδυνατείς να επαναφέρεις διαρκώς στο μυαλό, κάτι που κουράζει αφάνταστα.
Παραμένω λάτρης πάντως της περουβινής λογοτεχνίας.


Τέλος διάβασα το "Η  γη χωρίς εμάς" του  Άλαν Γουάισμαν από τις εκδόσεις Πολάρις.
Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον δοκίμιο για το πως θα ήταν η γη αν άνευ λόγου και αιτίας ο άνθρωπος εξαφανιζότν αύριο αφήνοντας πίσω τις πόλεις του και τον πολιτισμό του κενό.
Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ως ζωικό είδος ,στη γη ,όσο και αν φαίνεται περίεργο, είμαστε χρήσιμοι.
Αρκετά ενδιαφέρον και πρωτότυπο.
Καλό καλοκαίρι ! ή αλλιώς
Till the next month..

Cowboys And Angels - George Michael - 1991



Πολλές φορές η προκατάληψη μας αποτρέπει από το να αφιερώσουμε χρόνο σε ένα καλλιτέχνη τον οποίο τον έχουμε ήδη καταταγμένο αρνητικά.
Αυτό το κομμάτι είναι το παράδειγμα της άρσης των δικών μου προκαταλήψεων.
Ακατάταχτο μουσικά ισορροπεί μεταξύ της ελεύθερης έκφρασης και της ποπ παραμένοντας πάντα ονειρικό.
Άλλωστε και το ίδιο το αλμπουμ του Mickael ,έτσι τιτλοφορείται." listen without prejudice ".

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

ΔΕΙΛΑ - ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ



O Κώστας Λειβαδάς στον πρώτο του προσωπικό δίσκο λίγο μετα την αποφοίτησή του από τη Νομική.
Και για να μην ξεχνιόμαστε , υπήρξε μαθητής στο Σύγχρονο.
Τραγούδι βιωματικό που σε εμάς τους απέξω ,δημιουργεί εικόνες.

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

TI EIN'H ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ;

Τι είν' η πατρίδα μας ;



Μην είν' τα τζετ σκι τριάντα μέτρα απ΄την παραλία ;
Μην είν'τα Καγιέν με τη μουσική στη διαπασών μετά τα μεσάνυχτα ;
Μην ειν' οι χοντροί πρόεδροι των ομάδων ποδοσφαίρου με τους ιδιωτικούς στρατούς ;
Μην είν' οι διαδηλωτές που δεν αφήνουν τ'ασθενοφόρα να περάσουν ;
Μην είν τα πανεπιστήμια χωρίς συγγράμματα ;
Μην είν΄οι κουκουλοφόροι φύλακες της ομαλότητας και της τάξης ;
Μην είν' η ύλη των μαθημάτων δύο μήνες μετά την έναρξη του σχολείου ;
Μην είν' ο καφές των πέντε ευρώ ;
Μην είν΄ τα μνημεία που αργοπεθαίνουν μεσ΄την αδιαφορία ;
Μην είν΄οι άχρηστες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις ;
Μην είν΄οι νέοι που μπαίνουν σε μια σχολή απλώς για να μπουν κάπου ;
Μην είν΄οι μειώσεις των μισθών ;
Μην είν΄ καθημερινή αναβίωση του Καιάδα για άτομα με προβλήματα ;
Μην είν' οι γειτονιές με τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια ;
Μην είν΄οι περικοπές στις κοινωνικές παροχές ;
Μην ειν΄τα γεμάτα μαγαζιά της παραλιακής ;
Μην είν η αυξημένη τηλεθέαση του dancing with the stars ;
Μην είν΄ η χώρα με τις περισσότερες οπαδικές εφημερίδες ;
Μην είν η χώρα με τις λιγότερες πινακοθήκες ;
Μην είν η παντελής έλλειψη αισθητικής ;
Μην είν΄η αποθέωση της άγνοιας ;



Όλα αυτά είν΄η πατρίδα μας
και μια πολύ ένδοξη αρχαία ιστορία με την οποία όλο και περισσότερο πείθομαι,
πως δεν έχουμε καμία σχέση.