Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ

Ήρθε επιτέλους η μέρα.
Ξύπνησα πρωί πρωί! Για να είμαι ειλικρινής ,δεν με έπιανε ύπνος. Είχα αγωνία . Δεν μου έχει ξανατύχει τέτοιο ραντεβού.
Περίμενα καιρό αλλά επιτέλους πέτυχα να πάρω την υπόσχεση μιας ημερομηνίας και από ότι φαίνεται ,η αναμονή μου θα ανταμοιφθεί.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και διαπιστώνω πως έχω νευρικότητα. Κάνω ένα γρήγορο ντους και ετοιμάζομαι. Αμφιταλαντεύομαι αν πρέπει να βάλω κολώνια. Φοβάμαι μήπως παρά τις αγνές προθέσεις μου δεν κάνω καλή εντύπωση. Αποφασίζω να μην το επιχειρήσω.
Ντύνομαι με ρούχα που τα φύλαγα ειδικά για την περίσταση. Ξέρω ότι δεν παίζει ρόλο αφού έτσι και αλλιώς δεν έχει δει τίποτε από τον πλούτο της γκαρνταρόμπας μου. Κατα βάθος δε νομίζω να νιάζεται κιόλας.Νιάζομαι όμως εγώ και γι αυτό επιλέγω κάτι που στα μάτια μου δείχνει ξεχωριστό.
Βγαίνω έξω και διαπιστώνω πως το σημερινό μου ραντεβού με έχει επηρεάσει πολύ. Δυσκολεύομαι να οδηγήσω ,όμως πρέπει.
Δε γίνεται να αργήσω όμως, ειδικά σήμερα.
Για την περίσταση έχω πάρει και τσιγάρα. Μια συνήθεια κομμένη από χρόνια μου χτυπάει την πόρτα της μνήμης και με παρακινεί να κάνω μια δοκιμή για να διώξω το άγχος.
Φτάνω στον προορισμό μου και παρκάρω. Βρίσκω το κτίριο της συνάντησης εύκολα, άλλωστε έχω ξαναβρεθεί για διαφορετικούς λόγους εκεί.
Ανοίγω μια πόρτα και βρίσκομαι σε μια αίθουσα. Είναι και άλλοι άνθρωποι εκεί , πιθανότατα για τον ίδιο λόγο που είμαι και εγώ. Κάθομαι.
Περιμένω.
Η ώρα περνάει βασανιστικά αργά.
Ξαφνικά καλούν το όνομά μου από τα μεγάφωνα . Μια γυναίκα με ροζόλευκη ενδυμασία εμφανίζεται από το πουθενά σπρώχνοντας ένα πράγμα που μοιάζει με πυρέξ με ρόδες και που μέσα του έχει ένα μωρό! Το δικό μου μωρό ! Αυτό που το περίμενα να έρθει να με συναντήσει εννιά μήνες τώρα , αυτό που ήδη μου έχει αλλάξει τον τρόπο που σκέφτομαι και ήδη έχω αντικαταστήσει το "εγώ" με το "εμείς".Το μωρό που το αγάπησα με το που είδα την εικόνα του στον υπέρηχο και που ξέρω πως θα το αγαπάω ενώ θα μεγαλώνει ,όλο και περισσότερο Γνωρίζω πως θα αγωνιώ γι αυτό με γεωμετρική πρόοδο όσο περνούν τα χρόνια πως θα περιμένω άγρυπνος πίσω από την πόρτα να γυρίσει από την έξοδό του και πως κάποια στιγμή ως ενήλικοι πια και οι δύο θα ρίξουμε τεράστιους τσακωμούς.
Το κοιτάζω με λατρεία. Είναι απίστευτο τι συναίσθημα μπορεί να βγάλει από μέσα μου ένα τόσο δα πραγματάκι το οποίο λίγα λεπτά πριν βρισκόταν σε μια άλλη σφαίρα ύπαρξης και που είκοσι χρόνια μετά είναι πολύ πιθανόν να με φωνάζει "γέρο".
Η γυναίκα με τα ροζόλευκα είναι αυστηρή! Δεν αφήνει το ραντεβού μας να διαρκέσει πολύ. Είναι πρώτη του έξοδος σε απροστάτευτο χώρο και δεν κάνει.Παίρνει το πυρέξ και φεύγει αφήνοντας εμένα πίσω με την εικόνα του στυλωμένη στα μάτια μου. Ξέρω ότι σύντομα θα είμαστε μαζί πάλι αλλά αυτή τη στιγμή δεν μου αρκεί Θα έχουμε άλλωστε πολλές ευκαιρίες στο μέλλον αλλά γνωρίζω ότι τα χρόνια θα κυλήσουν τόσο γρήγορα και θα προσπαθώ εναγωνίως να ξαναφέρω αυτές τις στιγμές στο νου μου χωρίς πάντοτε να τα καταφέρνω.
Απομακρύνομαι και πάω κάπου να ξαναπαίξω το έργο στο μυαλό μου. Θα το παίζω συνέχεια ,ξανά και ξανά μέχρι να έχω καινούργιο υλικό να σκεφτώ. Ίσως μάλιστα κάποια στιγμή στο μέλλον να δοκιμάσω να κλείσω ξανά ένα καινούργιο ραντεβού με κάποιον καινούργιο επισκέπτη που θα έρθει και αυτός από το πουθενά και θα προσθέσει λίγο ακόμα μαγεία στη ζωή μου.



Ευχαριστώ τη φίλη μου τη Μαρία που μου θύμησε το συναίσθημα αυτό με τον ερχομό της Νεφέλης της και της το αφιερώνω.
Κάπως έτσι ήταν όταν συναντήθηκα με τον Δημήτρη, την Ξανθιάννα και τη Νεφέλη που ομόρφυναν και εξακολουθούν και ομορφαίνουν τη ζωή μου δίνοντας της λεπτές νοηματικές αποχρώσεις



Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

LEONARD COHEN

Άλλος ένας μεγάλος έφυγε!
Το άκουσα μόλις ξύπνησα σήμερα το πρωί και σπεύδω να του γράψω ,μήπως τον προλάβω, μήπως δεν έχει απομακρυνθεί πολύ και μπορέσει να ακούσει αυτά που θα του πω.


Γράφω , όχι για διαβαστεί από κάποιον συγκεκριμένα , γράφω γιατί απευθύνομαι σε ένα φίλο που δεν πρόλαβα , (όπως γίνεται πάντα με αυτούς που αγαπάμε), να του πω πόσο τον εκτιμούσα και πόσο σημαντικό ρόλο έπαιζε στη σκηνοθεσία της ζωής μου.
Έφυγε λοιπόν σήμερα το πρωί ένας άνθρωπος που με τη μουσική του συνέβαλε να καθοριστεί το μέτρο της ποιότητας , ένας καλλιτέχνης από τους λίγους που κατάφεραν να αναδείξουν σε κλασικό κάτι σύγχρονο, έφυγε αυτός που έδειξε ότι για να παράγεις μουσική δεν χρειάζεται να χτυπιέσαι στη σκηνή σαν μαριονέτα και ούτε καν να έχεις φωνή τεράστιου κλιμακιακού εύρους.
Ο Κοέν κυριολεκτικά μιλούσε με τα τραγούδια του! Συνδιαλεγόταν με τον κάθε έναν από τους ακροατές του ξεχωριστά και εκείνος με τη σειρά του , έπαιρνε ότι ήθελε να πάρει και ότι θεωρούσε ότι τον άγγιζε.
Τι να πρωτογ ράψει κανείς γι αυτόν τον μύθο της σύγχρονης μουσικής σκηνής; Και το γεγονός και μόνο ότι άλλα ιερά τέρατα όπως ο Nick Cave καιο Luis Tillet δηλώνουν ξεκάθαρα ότι η μουσική τους δε θα ήταν ποτέ ίδια αν δεν είχε υπάρξει ο Leonard Cohen λέει πολλά.
Δεν θέλω να γράψω πολλά. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Θέλω μόνο να τον χαιρετήσω.
Συγκινήθηκα σήμερα το πρωί όταν τον άκουσα να δηλώνει στο τραγούδι του από τον τελευταίο του δίσκο ,"I am ready my Lord", λίγο πριν μας αφήσει.

Δεν μπόρεσα να αποφύγω μια συνειρμική σύγκριση που ταιριάζει στους γενναίους.
Παραθέτω εδώ απόσπασμα από το "απολείπειν ο Θεός Αντώνιον"ενός άλλου μύθου,διαχρονικού και τεράστιου.

Σαν ετοιμος απο καιρο σα θαρραλεος ,σαν που ταιριαζει σε που αξιωθηκες μια τετοια πολι ,πλησιασε σταθερα προς το παραθυρο , 'κι ακουσε με συγκινησιν αλλ οχι ,με των δειλων τα παρακαλια και παραπονα ,ως τελευταια απολαυσι τους ηχους ,τα εξαισια οργανα του μυστικου θιασου , .κι αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κλείνω με τα λόγια μιας φίλης που τα διάβασα σήμερα το πρωί όταν του έκανε το δικό της κατευόδιο.
"Thank you for the pain you took from eyes"




Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΒΙΒΛΙΑ

Οι ρυθμοί διαβάσματος είναι πολύ πεσμένοι τώρα τελευταία με αποτέλεσμα εξίσου φτωχές αναγνωστικές συγκομιδές.
Από την άλλη ,τα βιβλία αγοράζονται με τον ίδιο ρυθμό όπως πριν αλλα δεν επαρκεί ο χρόνος να διαβαστούν.
Αρκετά με τις φλυαρίες όμως.
Θα μιλήσω για δύο βιβλία με τα οποία ασχολήθηκα μετά την "πρωινή γαλήνη", η οποία είχε ,ομολογώ, μεγάλη επίδραση πάνω μου.
Πρώτα θα αναφερθώ στο λογοτεχνικό πόνημα του Καλπούζου που ακούει στο παραμυθένιο όνομα, "Ουρανόπετρα".
'Εχοντας κατά νου ,το "Ιμαρέτ", προσέγγισα αυτό το βιβλίο με την προσμονή ενός αντίστοιχου σε ενδιαφέρον έργο αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Δε θα έλεγα ότι το βιβλίο αυτό δεν έχει ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον του όμως εμφανίζεται τμηματικά ,μετά γίνονται αναγνωστικές κοιλιές και φτου και απ' την αρχή.
Ο Καλπούζος προσπάθησε να φτιάξει ένα έπος αλλά δεν του βγήκε ακριβώς όπως το σχεδίαζε.
Εδώ έχουμε τη σύγκρουση οικογενειών ,μέσα στο χρόνο, μέσα στο πέρασμα από γενιά σε γενιά. Ουσιαστικά έχουμε την αέναη διαμάχη του καλού με το κακό, ο δε πρωταγωνιστής σαν άλλος highlander καταφέρνει τελικά να επικρατήσει.
Βασικό του μειονέκτημα του έργου αυτού, κατά τη γνώμη μου , είναι ότι εκτυλίσσεται στην Κύπρο και πολλοί διάλογοι είναι γραμμένοι στην Κυπριακή ντοπιολαλιά ,κάτι που κουράζει τον αναγνώστη και μειώνει τη ροή της ανάγνωσης.
Χώρια που στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ,ίσως επειδή αισθανόμαστε ενοχές για τους χειρισμούς μας ,εμείς οι Έλληνες αδιαφορούμε για οτιδήποτε Κυπριακό, ασχέτως αν δηλώνουμε το ακριβώς αντίθετο.



Το επόμενο βιβλίο ήταν ιστορικό. Από τις εκδόσεις Καπόν, "τα δύο βήτα".
Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στο πως προκλήθηκε ο εθνικός διχασμός μεταξύ Βενιζέλου και Βασιλιά Κωνσταντίνου. (Από εκεί άλλωστε και τα δύο βήτα).
Το βιβλίο έχει σαφώς φιλοβασιλική θέση , αλλά μετά τους τόσους λιβανωτούς στον Βενιζέλο ,πιστεύω πως καιρός ήταν να βγει κάποιος να μιλήσει και για τα σφάλματα του μεγάλου αυτού ανδρός.Ή έστω ,να εκφράσει μίαν άλλη εκδοχή.
Η αλήθεια είναι πως σε ορισμένα σημεία αποδομεί πλήρως την εικόνα του εθνάρχη Βενιζέλου αφήνοντας ένα άτομο απογυμνωμένο που νιάζεται μόνο για την υστεροφημία του και που επιθυμεί να γίνεται πάντα το δικό του.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η ιστορία δεν είναι μια ανάγνωση με πρόσημο , εκτός αν θέλουμε και σε αυτόν τον τομέα να παρεισφρύσει ο οπαδισμός.
Με λίγα λόγια , ο δικός μας να είναι πάντα ο καλύτερος.