Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

ΑΝΑΠΝΟΕΣ ΜΕ ΒΙΒΛΙΑ


Μερικές φορές η αναχώρηση ενός φίλου ξεκλειδώνει απάτητα μονοπάτια της γνώσης και μας δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που ενδεχομένως να μην είχαμε θέσει ποτέ,ασχέτως αν αυτά πλανιώνται στο πίσω μέρος του μυαλού μας.
Αναφέρομαι στην απώλεια του Leonard Cohen και στο πόσα πράγματα έφερε στην επιφάνεια αυτός ο θάνατος σχετικά με την ταυτότητα κάποιων από τα αριστουργήματα που έγραψε και ερμήνευσε ο ίδιος.
Κάποιος φίλος αγαπητός λοιπόν που το σκάλισε το θέμα ανακάλυψε πως το "dance me to the end of love" έχει γραφτεί για έναν Έλληνα Εβραίο που επέζησε από το κολαστήριο του Άουσβιτς μόνο επειδή είχε για όπλο το βιολί του και έπαιζε στο στρατόπεδο προς τέρψη των Ναζιστικών τεράτων ,ανανεώνοντας μέρα με τη μέρα το αυτονόητο δικαίωμα του στη ζωή.
Πρόκειται για τον Ιάκωβο Στρούμσα από τη Θεσσαλονίκη του οποίου η δεξιότητα στο βιολί τον βοήθησε να διατηρήσει το δικαίωμα να αναπνέει και να ελπίζει ενώ γύρω του όλη η οικογένει συστηματικά εξολοθρευόταν με τον ίδιο, ανήμπορο να δύναται να κάνει κάτι για να την βοηθήσει.

Εχουμε άλλη μια ψηφίδα από τις αμέτρητες ιστορίες που συνθέτουν την ντροπή του ανθρώπινου είδους που ακούει στο όνομα, "ολοκαύτωμα" και που δυστυχώς προκλήθηκε από ένα λαό που έχει βγάλει έναν Μπετόβεν ,έναν Γκαίτε , έναν Σοπενχάουερ και τόσους άλλους που συνθέτουν μια ατέλειωτη λίστα αυτού που αποκαλούμε, παγκόσμιο πολιτισμό.
Ακριβώς μια παράλληλη περίπτωση , σαν του ομοίως Εβραίου πυγμάχου από τη Θεσσαλονίκη ,του Salamo Arouch ο οποίος αγωνιζόμενος κάθε μέρα μπροστά στους ναζί κέρδιζε λίγο λίγο τη ζωή του μέχρι να φτάσει η απελευθέρωση και να μπορέσει να την αφηγηθεί για να την μάθουμε και εμείς και να γίνει και ταινία με τίτλο "the triumph of spirit" .





Εδώ λοιπόν ο Στρούμσα ξετυλίγει στο βιβλίο του αυτό το κουβάρι των θλιβερών του αναμνήσεων και μας ξανακάνει κοινωνούς σε κάτι που δυστυχώς έγινε, που έγινε σε μεγάλη κλίμακα και στη χώρα μας και που οι νεότερες γενιές τείνουν να το σβήσουν από τη μνήμη τους.
Για να μην ξεχνάμε λοιπόν, ας μας μείνει στο μυαλό πως το dance me to the end of love γράφτηκε για ανθρώπους που υπό τον ήχο ενός βιολιού πήγαιναν με το κεφάλι ψηλά να βρουν το θάνατο , μόνο και μόνο επειδή ανήκαν σε κάποια άλλη φυλή από αυτές που το πρωτόκολλο του ναζισμού επέτρεπε να υπάρχουν επί γης.



Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ

Εδώ και καιρό είχα πληροφορηθεί από το διαδίκτυο πως θα κυκλοφορούσε ένα βιβλίο για τη Βόρεια Κορέα , βασισμένο στα βιώματα και της εντυπώσεις της συγγραφέως που έζησε εκεί ,δύο χρόνια.Θεωρώ πως ότι περιβάλεται από μυστηριώδη αχλύ δημιουργεί γύρω του ένα μύθο και το κράτος της Βόρειας Κορέας με το κλειστό στον έξω κόσμο καθεστώς του είναι ο ορισμός μιας τέτοιας περίπτωσης.
Περίμενα λοιπόν το βιβλίο αυτό ανυπόμονα και ομολογώ πως δε με απογοήτευσε.
Η Φραγκίσκα Μεγαλούδη , η συγγραφέας κατέθεσε μέσα σε αυτό το βιβλίο την αλήθεια της , και πρέπει να παραδεχτούμε πως η προσωπική αλήθεια είναι το τελευταίο προπύργιο της μνήμης γαι να συντεθεί αυτό που αποκαλούμε επιστημονικά, "Ιστορία".
Βάζοντας την προσωπική μου νότα ,κρίνω ένα βιβλίο ως καλό , όταν το φέρνω ξανά και ξανά στους συλλογισμούς μου. Αυτό το βιβλίο λοιπόν πέτυχε σε μένα αυτό ακριβώς το στόχο. Η ειλικρίνεια του μίλησε κατ'ευθείαν στην ψυχή μου και η αγάπη της συγγραφέως για το ταξίδι ταυτίστηκε με τις δικές μου αναζητήσεις ,σε σημείο που με παρέσυρε να ανοίξω το Google Earth για να επαληθεύσω το σκηνικό που η ίδια η Φραγκίσκα είχε στήσει στο μυαλό μου.
Ξέρω ότι πολλοί εκ προοιμίου καταδικάζουν τέτοιες εκδοτικές προσπάθειες βάζοντας τους πολιτικό πρόσημο και κάνοντας την ανάγνωση που τους βολεύει. Η συγγραφέας όμως ήταν σαφής και σε κάθε ευκαιρία πρόβαλε τον άνθρωπο σε βαθμό που μας παρέσυρε να νιώσουμε συμπάθεια για ένα λαό που έχει βρεθεί εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα κάτω από μια ηγεσία για την οποία δυστυχώς δεν έχει λόγο.
Όλο το πόνημα της Μεγαλούδη διέπεται από την αγάπη για το ταξίδι ,την αλήθεια και τον άνθρωπο.
Απόλυτα ειλικρινές με μέτρο της επιτυχίας του ,το μέγεθος του που μου φάνηκε πολύ μικρό ,τόσο που το ρούφηξα σε μία μέρα,ενώ θα ευχόμουν να είχε άλλες τόσες σελίδες.
Για όσους το ταξίδι μπορεί να γίνει και μέσα από κάποιες σελίδες, και δεν τελειώνει υποχρεωτικά με τα τουριστικά αξιοθέατα, το βιβλίο αυτό θα αποτελέσει μια ευχάριστη αποκάλυψη.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ

Ήρθε επιτέλους η μέρα.
Ξύπνησα πρωί πρωί! Για να είμαι ειλικρινής ,δεν με έπιανε ύπνος. Είχα αγωνία . Δεν μου έχει ξανατύχει τέτοιο ραντεβού.
Περίμενα καιρό αλλά επιτέλους πέτυχα να πάρω την υπόσχεση μιας ημερομηνίας και από ότι φαίνεται ,η αναμονή μου θα ανταμοιφθεί.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και διαπιστώνω πως έχω νευρικότητα. Κάνω ένα γρήγορο ντους και ετοιμάζομαι. Αμφιταλαντεύομαι αν πρέπει να βάλω κολώνια. Φοβάμαι μήπως παρά τις αγνές προθέσεις μου δεν κάνω καλή εντύπωση. Αποφασίζω να μην το επιχειρήσω.
Ντύνομαι με ρούχα που τα φύλαγα ειδικά για την περίσταση. Ξέρω ότι δεν παίζει ρόλο αφού έτσι και αλλιώς δεν έχει δει τίποτε από τον πλούτο της γκαρνταρόμπας μου. Κατα βάθος δε νομίζω να νιάζεται κιόλας.Νιάζομαι όμως εγώ και γι αυτό επιλέγω κάτι που στα μάτια μου δείχνει ξεχωριστό.
Βγαίνω έξω και διαπιστώνω πως το σημερινό μου ραντεβού με έχει επηρεάσει πολύ. Δυσκολεύομαι να οδηγήσω ,όμως πρέπει.
Δε γίνεται να αργήσω όμως, ειδικά σήμερα.
Για την περίσταση έχω πάρει και τσιγάρα. Μια συνήθεια κομμένη από χρόνια μου χτυπάει την πόρτα της μνήμης και με παρακινεί να κάνω μια δοκιμή για να διώξω το άγχος.
Φτάνω στον προορισμό μου και παρκάρω. Βρίσκω το κτίριο της συνάντησης εύκολα, άλλωστε έχω ξαναβρεθεί για διαφορετικούς λόγους εκεί.
Ανοίγω μια πόρτα και βρίσκομαι σε μια αίθουσα. Είναι και άλλοι άνθρωποι εκεί , πιθανότατα για τον ίδιο λόγο που είμαι και εγώ. Κάθομαι.
Περιμένω.
Η ώρα περνάει βασανιστικά αργά.
Ξαφνικά καλούν το όνομά μου από τα μεγάφωνα . Μια γυναίκα με ροζόλευκη ενδυμασία εμφανίζεται από το πουθενά σπρώχνοντας ένα πράγμα που μοιάζει με πυρέξ με ρόδες και που μέσα του έχει ένα μωρό! Το δικό μου μωρό ! Αυτό που το περίμενα να έρθει να με συναντήσει εννιά μήνες τώρα , αυτό που ήδη μου έχει αλλάξει τον τρόπο που σκέφτομαι και ήδη έχω αντικαταστήσει το "εγώ" με το "εμείς".Το μωρό που το αγάπησα με το που είδα την εικόνα του στον υπέρηχο και που ξέρω πως θα το αγαπάω ενώ θα μεγαλώνει ,όλο και περισσότερο Γνωρίζω πως θα αγωνιώ γι αυτό με γεωμετρική πρόοδο όσο περνούν τα χρόνια πως θα περιμένω άγρυπνος πίσω από την πόρτα να γυρίσει από την έξοδό του και πως κάποια στιγμή ως ενήλικοι πια και οι δύο θα ρίξουμε τεράστιους τσακωμούς.
Το κοιτάζω με λατρεία. Είναι απίστευτο τι συναίσθημα μπορεί να βγάλει από μέσα μου ένα τόσο δα πραγματάκι το οποίο λίγα λεπτά πριν βρισκόταν σε μια άλλη σφαίρα ύπαρξης και που είκοσι χρόνια μετά είναι πολύ πιθανόν να με φωνάζει "γέρο".
Η γυναίκα με τα ροζόλευκα είναι αυστηρή! Δεν αφήνει το ραντεβού μας να διαρκέσει πολύ. Είναι πρώτη του έξοδος σε απροστάτευτο χώρο και δεν κάνει.Παίρνει το πυρέξ και φεύγει αφήνοντας εμένα πίσω με την εικόνα του στυλωμένη στα μάτια μου. Ξέρω ότι σύντομα θα είμαστε μαζί πάλι αλλά αυτή τη στιγμή δεν μου αρκεί Θα έχουμε άλλωστε πολλές ευκαιρίες στο μέλλον αλλά γνωρίζω ότι τα χρόνια θα κυλήσουν τόσο γρήγορα και θα προσπαθώ εναγωνίως να ξαναφέρω αυτές τις στιγμές στο νου μου χωρίς πάντοτε να τα καταφέρνω.
Απομακρύνομαι και πάω κάπου να ξαναπαίξω το έργο στο μυαλό μου. Θα το παίζω συνέχεια ,ξανά και ξανά μέχρι να έχω καινούργιο υλικό να σκεφτώ. Ίσως μάλιστα κάποια στιγμή στο μέλλον να δοκιμάσω να κλείσω ξανά ένα καινούργιο ραντεβού με κάποιον καινούργιο επισκέπτη που θα έρθει και αυτός από το πουθενά και θα προσθέσει λίγο ακόμα μαγεία στη ζωή μου.



Ευχαριστώ τη φίλη μου τη Μαρία που μου θύμησε το συναίσθημα αυτό με τον ερχομό της Νεφέλης της και της το αφιερώνω.
Κάπως έτσι ήταν όταν συναντήθηκα με τον Δημήτρη, την Ξανθιάννα και τη Νεφέλη που ομόρφυναν και εξακολουθούν και ομορφαίνουν τη ζωή μου δίνοντας της λεπτές νοηματικές αποχρώσεις



Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

LEONARD COHEN

Άλλος ένας μεγάλος έφυγε!
Το άκουσα μόλις ξύπνησα σήμερα το πρωί και σπεύδω να του γράψω ,μήπως τον προλάβω, μήπως δεν έχει απομακρυνθεί πολύ και μπορέσει να ακούσει αυτά που θα του πω.


Γράφω , όχι για διαβαστεί από κάποιον συγκεκριμένα , γράφω γιατί απευθύνομαι σε ένα φίλο που δεν πρόλαβα , (όπως γίνεται πάντα με αυτούς που αγαπάμε), να του πω πόσο τον εκτιμούσα και πόσο σημαντικό ρόλο έπαιζε στη σκηνοθεσία της ζωής μου.
Έφυγε λοιπόν σήμερα το πρωί ένας άνθρωπος που με τη μουσική του συνέβαλε να καθοριστεί το μέτρο της ποιότητας , ένας καλλιτέχνης από τους λίγους που κατάφεραν να αναδείξουν σε κλασικό κάτι σύγχρονο, έφυγε αυτός που έδειξε ότι για να παράγεις μουσική δεν χρειάζεται να χτυπιέσαι στη σκηνή σαν μαριονέτα και ούτε καν να έχεις φωνή τεράστιου κλιμακιακού εύρους.
Ο Κοέν κυριολεκτικά μιλούσε με τα τραγούδια του! Συνδιαλεγόταν με τον κάθε έναν από τους ακροατές του ξεχωριστά και εκείνος με τη σειρά του , έπαιρνε ότι ήθελε να πάρει και ότι θεωρούσε ότι τον άγγιζε.
Τι να πρωτογ ράψει κανείς γι αυτόν τον μύθο της σύγχρονης μουσικής σκηνής; Και το γεγονός και μόνο ότι άλλα ιερά τέρατα όπως ο Nick Cave καιο Luis Tillet δηλώνουν ξεκάθαρα ότι η μουσική τους δε θα ήταν ποτέ ίδια αν δεν είχε υπάρξει ο Leonard Cohen λέει πολλά.
Δεν θέλω να γράψω πολλά. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Θέλω μόνο να τον χαιρετήσω.
Συγκινήθηκα σήμερα το πρωί όταν τον άκουσα να δηλώνει στο τραγούδι του από τον τελευταίο του δίσκο ,"I am ready my Lord", λίγο πριν μας αφήσει.

Δεν μπόρεσα να αποφύγω μια συνειρμική σύγκριση που ταιριάζει στους γενναίους.
Παραθέτω εδώ απόσπασμα από το "απολείπειν ο Θεός Αντώνιον"ενός άλλου μύθου,διαχρονικού και τεράστιου.

Σαν ετοιμος απο καιρο σα θαρραλεος ,σαν που ταιριαζει σε που αξιωθηκες μια τετοια πολι ,πλησιασε σταθερα προς το παραθυρο , 'κι ακουσε με συγκινησιν αλλ οχι ,με των δειλων τα παρακαλια και παραπονα ,ως τελευταια απολαυσι τους ηχους ,τα εξαισια οργανα του μυστικου θιασου , .κι αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κλείνω με τα λόγια μιας φίλης που τα διάβασα σήμερα το πρωί όταν του έκανε το δικό της κατευόδιο.
"Thank you for the pain you took from eyes"




Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΒΙΒΛΙΑ

Οι ρυθμοί διαβάσματος είναι πολύ πεσμένοι τώρα τελευταία με αποτέλεσμα εξίσου φτωχές αναγνωστικές συγκομιδές.
Από την άλλη ,τα βιβλία αγοράζονται με τον ίδιο ρυθμό όπως πριν αλλα δεν επαρκεί ο χρόνος να διαβαστούν.
Αρκετά με τις φλυαρίες όμως.
Θα μιλήσω για δύο βιβλία με τα οποία ασχολήθηκα μετά την "πρωινή γαλήνη", η οποία είχε ,ομολογώ, μεγάλη επίδραση πάνω μου.
Πρώτα θα αναφερθώ στο λογοτεχνικό πόνημα του Καλπούζου που ακούει στο παραμυθένιο όνομα, "Ουρανόπετρα".
'Εχοντας κατά νου ,το "Ιμαρέτ", προσέγγισα αυτό το βιβλίο με την προσμονή ενός αντίστοιχου σε ενδιαφέρον έργο αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Δε θα έλεγα ότι το βιβλίο αυτό δεν έχει ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον του όμως εμφανίζεται τμηματικά ,μετά γίνονται αναγνωστικές κοιλιές και φτου και απ' την αρχή.
Ο Καλπούζος προσπάθησε να φτιάξει ένα έπος αλλά δεν του βγήκε ακριβώς όπως το σχεδίαζε.
Εδώ έχουμε τη σύγκρουση οικογενειών ,μέσα στο χρόνο, μέσα στο πέρασμα από γενιά σε γενιά. Ουσιαστικά έχουμε την αέναη διαμάχη του καλού με το κακό, ο δε πρωταγωνιστής σαν άλλος highlander καταφέρνει τελικά να επικρατήσει.
Βασικό του μειονέκτημα του έργου αυτού, κατά τη γνώμη μου , είναι ότι εκτυλίσσεται στην Κύπρο και πολλοί διάλογοι είναι γραμμένοι στην Κυπριακή ντοπιολαλιά ,κάτι που κουράζει τον αναγνώστη και μειώνει τη ροή της ανάγνωσης.
Χώρια που στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ,ίσως επειδή αισθανόμαστε ενοχές για τους χειρισμούς μας ,εμείς οι Έλληνες αδιαφορούμε για οτιδήποτε Κυπριακό, ασχέτως αν δηλώνουμε το ακριβώς αντίθετο.



Το επόμενο βιβλίο ήταν ιστορικό. Από τις εκδόσεις Καπόν, "τα δύο βήτα".
Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στο πως προκλήθηκε ο εθνικός διχασμός μεταξύ Βενιζέλου και Βασιλιά Κωνσταντίνου. (Από εκεί άλλωστε και τα δύο βήτα).
Το βιβλίο έχει σαφώς φιλοβασιλική θέση , αλλά μετά τους τόσους λιβανωτούς στον Βενιζέλο ,πιστεύω πως καιρός ήταν να βγει κάποιος να μιλήσει και για τα σφάλματα του μεγάλου αυτού ανδρός.Ή έστω ,να εκφράσει μίαν άλλη εκδοχή.
Η αλήθεια είναι πως σε ορισμένα σημεία αποδομεί πλήρως την εικόνα του εθνάρχη Βενιζέλου αφήνοντας ένα άτομο απογυμνωμένο που νιάζεται μόνο για την υστεροφημία του και που επιθυμεί να γίνεται πάντα το δικό του.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η ιστορία δεν είναι μια ανάγνωση με πρόσημο , εκτός αν θέλουμε και σε αυτόν τον τομέα να παρεισφρύσει ο οπαδισμός.
Με λίγα λόγια , ο δικός μας να είναι πάντα ο καλύτερος.

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

VAN MORRISON FOR EVER (Μερικά συναισθήματα που μου δημιούργησε ο καινούργιος δίσκος του)



Ο Βαν Μόρρισον πιστός στο ραντεβού του με την ποιότητα ξαναχτύπησε!
Μετά από καιρό ,κυκλοφόρησε ένα δίσκο βγαλμένο από τα παλιά, γεμάτο λυρισμό . Ένα δίσκο που σε κάνει να θέλεις να πάρεις το αυτοκίνητο σου νύχτα ,με βροχή κατά προτίμηση ,και να οδηγήσεις μέχρι το πρωί κάτω από τους φωτισμένους έρημους δρόμους ή να χαθείς μέσα στην ερημιά έχοντας πάντα για συντροφιά τη φωνή του.
Μια φωνή ενίοτε βελούδινη και ενίοτε λιονταρίσια , κατεργασμένη σαν να βγαίνει από μουσικό όργανο
Μια φωνή , μουσικό χαλί που σε παίρνει πάνω της και σε ταξιδεύει άλλοτε αρμενίζοντας με τον άνεμο και άλλοτε γινόμενη ερμητικός τυφώνας.
Δε θα πω τίποτε άλλο. Δεν είμαι αμερόληπτος άλλωστε...
Απλώς έμαθα να μετρώ τα χρόνια μου δίπλα στις μελωδίες του Βαν Μόρρισον.
Ο ίδιος με τη μουσική του ,χωρίς να το ξέρει, έγινε κυριολεκτικά το σάουντρακ της ζωής μου που σιγόπαιζε μέσα στο κεφάλι μου. καθιστώντας αυτή τη ζωή, πιο γλυκειά και ταυτόχρονα πιο απαιτητική και τον ευχαριστώ γι αυτό!
Όσοι πιστοί προσέλθετε!

Κατά την ταπεινή μου άποψη ,κορυφαία σύνθεση του άλμπουμ είναι το my holy guarding angel δηλαδή το νο 7.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

ΠΡΩΙΝΗ ΓΑΛΗΝΗ

Κάποτε στο σχολείο ,πολλά χρόνια πριν , στη διαδρομή της αρχόμενης τότε ζωής μου συναντήθηκα με την κυρία Μαγκλίνη η οποία έμελλε να είναι η καθηγήτρια των Γαλλικών μου για σειρά ετών.(Το αν δεν κατάφερα ποτέ να μάθω Γαλλικά ,σίγουρα δεν αποτελεί δική της ευθύνη).
Χρόνια πολλά μετά ,έπεσα τυχαία στην εφημερίδα Καθημερινή πάνω σε ένα αρθρογάφο που είχε το ίδιο επώνυμο με την "κυρία μου".
Με την υπόθεση αλλά ποτέ με την απόλυτη σιγουριά ταυτόχρονα, πως είναι γιός της άρχισα να τον διαβάζω και ομολογώ ότι ο τρόπος γραφής του με ενθουσίασε και έκτοτε έγινα πιστός αναγνώστης των άρθρων του.
Κάποτε δε σε τυχαία συζήτηση ,ανακάλυψα πως ο Ηλίας Μαγκλίνης ήταν και φίλος με έναν δικό μου φίλο ,ο οποίος μου επαλήθευσε την ήδη καλή γνώμη που είχα γι αυτόν.
Όταν λοιπόν έπεσα πάνω στο βιβλίο του "πρωινή γαλήνη" δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι το προσέγγισα με ουδέτερα συναισθήματα αφού ήμουν ήδη ακολουθητής και συμπαθούντας του Ηλία Μαγκλίνη.

Το μόνο που θα πω είναι πως το βιβλίο των πεντακοσίων τόσων σελίδων το τελείωσα σε τρία βράδια.
Ένα βιβλίο για τον πόλεμο στη χώρα με το τόσο παραμυθένιο όνομα ,τη χώρα της πρωινής γαλήνης ,την Κορέα.
Ένα βιβλίο για ένα πόλεμο που συμμετείχε και η χώρα μας και που ξέρουμε ελάχιστα γι αυτόν όπως επίσης πως οι πεσόντες αυτού του πολέμου πήγαν στα "αζήτητα" της ιστορίας.
Όποιος έχει διαβάσει το 'Ουδέν νεότερον από το Δυτικό μέτωπο" θα βρει κοινά στοιχεία. Εδώ ο συγγραφέας μας μιλάει για τη χαμένη νιότη και τα χαμένα όνειρα μιας γενιάς ανθρώπων που κλήθηκαν να σκοτώσουν και να σκοτωθούν χωρίς να γνωρίζουν το λόγο, στην άλλη άκρη της γης, σε μια χώρα που ξυπνάει και βγαίνει από τα ερέβη της νύχτας εκπέμποντας στα όντα γύρω της , την πρωινή γαλήνη.
Μια ιστορία προσωπική ,όπως και μια ιστορία έρωτα ταυτόχρονα, προβαλόμενη στο ιστορικό περιβάλλον του εμφυλίου της Ελλάδας ,χωρίς όμως άσπρο και μαύρο κεντημένο με μια εκπληκτική δεξιοτεχνία ώστε να αποφύγει τις κακοτοπιές που δημιουργούν καχυποψίες για τις προθέσεις του δημιουργού και ενίοτε κατατάσσουν τα βιβλία στα στρατευμένα.
Διαβάστε το


Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΩΝ

Μετά από πολύ καιρό επανέρχομαι στη σελίδα μου με βιβλιοκριτική.
Δεν μπορώ να πω πως κρατάω τους ρυθμούς του παρελθόντος στην ανάγνωση, προφανώς η κρίση επηρεάζει και αυτόν τον τομέα.

Πριν από κάμποσους μήνες διάβασα τους μολυβένιους στρατιώτες που στην κυριολεξία μας έρχονται από τα ρώσικα ως "τενεκεδένιοι στρατιώτες" ,λόγω του υλικού από το οποίο φτιάχνονται τα φέρετρα που επαναπατρίζουν ρώσους στρατίωτες όταν αυτοί σκοτώνονται στο εξωτερικό.
Εδώ ,έχουμε μια σειρά από αφηγήσεις συγγενών ,εκλιπόντων στρατιωτών στον πόλεμο του Αφγανιστάν και συνειδητοποιούμε πως η σκληρότητα και η ωμότητα δεν βρίσκεται μόνο στα βίντεο του ISIS αλλά στην παγκόσμια καθημερινότητα και πως μπορεί να εκπορεύεται από οποιαδήποτε φυλή θρησκεία ή εθνότητα. Ξεκινώντας κάθε ξεχωριστή αφήγηση ο αναγνώστης νιώθει ένα σφίξιμο στο στομάχι γιατί γνωρίζει εκ των προτέρων ότι το φινάλε θα είναι ιδιαίτερα σκληρό και το χειρότερο...θα έχει συμβεί πραγματικά!


Εδώ και πολύ καιρό ξεκίνησα να διαβάζω το "πόλη στις φλόγες" για το οποίο είχα ακούσει διθυραμβικές κριτικές όπως επίσης πως πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια.
Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που έχω αφησει ένα βιβλίο στη μέση. Πρόκειται για μια αστυνομική ιστορία που απλώνεται σε τρεις διαφορετικές χρονικές ζώνες και σε αυτό το σημείο θυμίζει τα "εκατό χρόνια μοναξιάς" του Μάρκες.Όμως οι ομοιότητες τελειώνουν εκεί. Το βιβλίο γίνεται εξαιρετικά κουραστικό και αργό όπως και τεράστιο , το συντηρεί όμως μια περιέργεια να φτάσεις στο τέλος να ανακαλύψεις τι έγινε. Κάτι που ομολογώ πως εγώ δεν το έκανα. Τουλάχιστον όχι για την ώρα.


Μετά από μια δεκαετία περίπου ξανάπιασα να διαβάσω Στήβεν Κινγκ. Ομολογουμένως ο Κινγκ έχει ανανεωθεί και ακολουθεί την επικαιρότητα και τα σημεία των καιρών. Τα δύο μυθιστορήματα του ,αποτελούν μέρος μιάς τριλογίας και είναι πάρα πολύ καλά και μας κάνουν να περιμένουμε με αγωνία και το τρίτο βιβλίο που δεν έχει κυκλοφορήσει.
Το ανησυχητικό στη δική μου αντίληψη είναι ότι τα εγκλήματα που περιγράφονται στον κύριο Μερσέντες είναι τα ίδια που υιοθέτησε ο ISIS για τα χτυπήματα στη Νίκαια και στο Παρίσι. Τραγική περίπτωση όπου η πραγματικότητα μιμείται τη λογοτεχνία, ή μήπως η δημοφιλία του Κινγκ αποτελεί και ένα πεδίο για να ανιχνευθούν νέες ιδέες για τρομοκρατικά χτυπήματα;

Η συνέχεια του κυρίου Μερσάντες , το "ότι βρεις δικό σου " ,είναι μια εξέλιξη του DR Faustus του Marlow και ουσιαστικά ο Κινγκ διερευνά πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν το έπαθλο είναι η τέχνη. Και τα δύο διαβάζονται απνευστί.


Τέλος ,μετά από καιρό κυκλοφόρησε το καινούργιο βιβλίο του Jonathan Coe ,ο αριθμός 11.
Να διευκρινίσω ότι λατρεύω τον Κοου ως συγγραφέα , τον θεωρώ πολυδιάστατο και περιμένω κάθε του βιβλίο με μεγάλη αγωνία.
Δυστυχώς το τελευταίο του πόνημα αποτελεί την πιο αδύνατη συγγραφική του στιγμή.
Χτίζει ένα ολόκληρο βιβλίο πάνω στον αριθμό 11 ο οποίος εμφανίζεται σε διάφορα σημεία. Παραμένει όμως αρκετά ασύνδετο και δημιουργεί την αίσθηση του άσκοπου τελικά.Από τα πιο ατυχή σημεία ,το φινάλε του βιβλίου με τη μεταφορά της τεράστιας αράχνης που επιτίθεται και εξαφανίζει τους εκμεταλλευτές της λαικής τάξης στα πλούσια προάστια του Λονδίνου.


Το κατωτέρω κομάτι είναι από τα αγαπημένα του Κόου και μάλιστα ορμώμενος από τον τίτλο του άλμπουμ ,ονόμασε και ένα από τα δικά του βιβλία έτσι.


Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ/ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 2016



ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΜΑΙΟΥ 2016

ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ/ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

Κάνοντας μια αρχική εκτίμηση θα λέγαμε ότι τα θέματα ήταν λίγο τσιμπημένα στη διατύπωση ,δηλαδή ο μαθητής έπρεπε να τα διαβάσει αρκετά προσεκτικά για να αποφασίσει από που θα επέλεγε την απάντησή του.
Τώρα ως προς τις προβέψεις μας ,το αποτέλεσμα δεν ήταν συνταρακτικό αλλά πετύχαμε την πηγή της αρχής της δεδηλωμένης και επί πλέον όποιος ακολούθησε αυτή τη συμβουλή , να δει πιο προσεκτικά τα πρώτα και τελευταία κεφάλαια κάθε ενότητας , σίγουρα διευκολύνθηκε στο να απαντήσει την ολοκλήρωση της αγροτικής μεταρρύθμισης από τον Βενιζέλο.


Πάμε όμως να τα δούμε αναλυτικά.

ΘΕΜΑ Α1.
α. Κόμμα Γ.Θεοτόκη σελ. 91-92.
β. Προσωρινή Κυβέρνηση Κρήτης σελ 213-214 όλη η παράγραφος.
γ. Μικτή Επιτροπή Ανταλλαγής Ο όρος “Ανταλλαγής “ μας επιτρέπει με σιγουριά να πούμε ότι εδώ πρόκειται για την επιτροπή του 1923 και όχι γι αυτήν του 1914 που δε λειτούργησε ποτέ. Άρα σελ 152.

ΘΕΜΑ Α2.
α. Σωστό σελ.84
β. Λάθος σελ.209
γ. Λάθος σελ.220
δ. Λάθος σελ.49
ε. Σωστό σελ.54

ΘΕΜΑ Β1.

Εδώ ουσιαστικά μας ζητείται το κεφάλαιο 4 των σελίδων 142-143 ,δηλαδή η Παλιννόστηση.
Χωρίζεται σε δύο υποερωτήματα όπου οι φορείς καλύπτουν την πρώτη παράγραφο και οι συνθήκες ,τη δεύτερη.

ΘΕΜΑ Β2.

Τα εμπόδια που αντιμετώπισε η αστική αποκατάσταση εισάγονται στο βιβλίο με την ταυτόσημη πρόταση, “Η αστική στέγαση συνάντησε περισσότερα εμπόδια…” σελ.157. Μπορούμε ανώδυνα να το ξεκινήσουμε και από λίγο πιο πάνω ,απο το σημείο “Σε αντίθεση με την αγροτική …”, να το ολοκληρώσουμε δε στην “επέκταση λιμανιών”.

ΘΕΜΑ Γ1

α. Αρχικά ελέγχουμε από που προέρχονται οι ιστορικές μας γνώσεις για να απαντήσουμε στην ασάφεια του ελληνικού συντάγματος του 1864 και στο πρόβλημα που προκαλούσε.
Παρότι η έναρξη της παραγράφου ουσιαστικά μας φανερώνει έναν επίλογο στο θέμα της αρχής της δεδηλωμένης θα προτιμήσουμε να μην του αλλάξουμε θέση και να ξεκινήσουμε με αυτό για να δικαιολογήσουμε τη λέξη “Αυτό “ με την οποια εισάγεται η πρόταση που μας μιλά για την ασάφεια.
Η απάντηση λοιπόν βρίσκεται στην τελευταία παράγραφο της σελίδας 78 και συνεχίζεται μέχρι τη σελίδα 79 και το σημείο που γίνεται αναφορά στην αρχη της δεδηλωμένης. Συμπληρωματικά αναφερόμαστε στην Ιστορία του Ν. Μαρωνίτη και κάνουμε μνεία για την εκλογική νοθεία της 29ης Ιουνίου του 1874 και την αντίδραση του Τρικούπη μέσω της εφημερίδας “Καιροί” και του έρθρου του, “τις πταίει;”
Ουσιαστικά σε πλάγιο λόγο παραθέτουμε όλη την πρώτη παράγραφο της πηγής.
β. Συνεχίζουμε στη ρύθμιση ,όπου οι γνώσεις μου με οδηγούν στην εφαρμογή της ιδέας του Χαρίλαου Τρικούπη μέχρι το τέλος του κεφαλαίου προσθέτοντας από τον Μαρωνίτη το συμπέρασμα του Τρικούπη , ότι δηλαδή μόνο ο σχηματισμός κυβερνήσεων πλειοψηφίας μπορεί να δώσει λύσεις.
Το γεγονός ότι ο Γεώργιος πείθεται και ακολουθεί την πρόταση του Τρικούπη ,γίνεται εμφανές στον Βασιλικό λόγο στη Βουλή στις 11 Αυγούστου του 1875 όπου ο Ίδιος ο βασιλιάς υπεραμύνεται των θέσεων του Τρικούπη, προφανώς “υπό την πίεση της αντιπολίτευσης και του επαναστατικού αναβρασμού”

ΘΕΜΑ Δ1.

α. Στόχος των νομοθετημάτων του Κουμουνδούρου κατά την περίοδο 1870-71 ήταν να εξασφαλιστούν οι ακτήμονες χωρικοί…40 στρέμματα για αρδευόμενα.
Εδώ υπεισέρχεται το υλικό της πηγής όπου αναφέρουμε τους λόγους που ωθούν τον Κουμουνδούρο σε αυτή την μεταβολή
Το 1917 η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου…επίκεντρο κρατικού ενδιαφέροντος.
Εδώ συμπληρώνουμε από το κείμενο του Δ. Πετμεζά όπως και την πρώτη και δεύτερη παράγραφο του κειμένου του Φραγκιάδη. Τα δύο αυτά κείμενα ενισχύουν την απάντηση ως προς τους στόχους και το περιεχόμενο.
Κατόπιν περνάμε στην υλοποίηση ,όπου για τον Κουμουνδούρο γράφουμε ,”Από το 1870 ως το 1911…Καλλιέργεια Δημητριακών”.
Για τον Βενιζέλο παραθέτουμε το σημείο που αναφέρεται στην αναδιανομή της γης που έφτασε το 85% στη Μακεδονία …Βουλγαρία ,Ρουμανία κ.λπ) και συμπληρώνουμε το τελευταίο απόσπασμα από το κείμενο του Φραγκιάδη ,ότι η αγροτική μεταρρύθμιση άρχισε τελικά να υλοποιείται από το 1923…σε έλληνες μεγαλογαιοκτήμονες.

Για τα περυσινά παιδιά που ξαναδίνουν φέτος υπάρχει μια διαφοροποίηση στο Δ1 όπου δε ζητείται καθόλου το κομμάτι του Κουμουνδούρου και έτσι παραμένουμε στην απάντηση μόνο στα σημεία που αναφέρονται στον Βενιζέλο.

Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ ΘΕΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Με τη βεβαιότητα πως τα πάντα έχουν διαβαστεί επαρκώς θα προχωρήσω σε κάποιες επισημάνσεις της τελευταίας στιγμής.


!. Διαβάζουμε πολύ προσεκτικά τις ερωτήσεις και φροντίζουμε να κατανοήσουμε ποιο είναι το ζητούμενο πριν περάσουμε στην απάντηση.
2. Δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στο πρώτο και στο τελευταίο μάθημα της κάθε ενότητας.
ΠΡΟΣΟΧΗ !
Λογαριάστε την πορτοκαλί ενότητα ως δύο ξεχωριστές με 19ο και 20ο αιώνα αντίστοιχα.
3. Προσέξτε ιδιαιτέρως την τελευταία γραμμή κάθε σελίδας όπως και την τελευταία πρόταση κάθε κεφαλαίου. Αποτελούν εξαιρετική λιχουδιά για τους εξεταστές στις ερωτήσεις τύπου Σωστό Λάθος!
4. Στις ερωτήσεις πηγής να θυμάστε πως το ζητούμενο βρίσκεται στην ερώτηση και όχι στην πηγή. Άρα φροντίστε να καταλάβετε τι ζητά η ερώτηση και μετά συνδυάστε τις γνώσεις σας και τα δεδομένα του παραθέματος.

Πάμε τώρα στα πιο ειδικά…

Η οικονομία κατά τον 19ο αιώνα επανέρχεται στην ύλη μετά από δέκα χρόνια απουσία και ίσως έχει την τιμητική της με μεγάλο θέμα.
Χωρίς να σημαίνει πως δε θα έχετε κάνει ήδη την ύλη φύλλο και φτερό ,κάποια κεφάλαια μου φαντάζουν πιο υποψήφια όπως οι εξαγωγές της Ελλάδας, η ναυτιλία , τα ορυκτά με αναφορά στο Λαύριο και το εξωελλαδικό ελληνικό κεφάλαιο. Εκεί βρίσκεται και το Τανζιμάτ του οποίου τον ορισμό να μέθετε καλά.
Στο δεύτερο μέρος ,αυτό δηλαδή του εικοστού αιώνα αξίζει ένα επιπλέον κοίταγμα σε μια σελίδα πολυνίκη των εξετάσεων ,αυτή δηλαδή του εργατικού κινήματος και για άλλη μια φορά της Φεντερασιόν.
Διαβάστε καλά την παράγραφο της σταφιδικής κρίσης και τα αποτελέσματα των Βαλκανικών πολέμων για την Ελλάδα.
Τέλος το κλήρινγκ έχει να εμφανιστεί χρόνια ως ορισμός.
Αν θέλαμε να ψάξουμε για κάποια συνδυαστική, οι δύο τράπεζες ,Εθνική και Ελλάδος θα μπορούσαν να φτιάξουν ένα πολύ καλό ντουέτο!
Το ίδιο και ανάμεσα στον 19ο και 20ο αιώνα ένας συνδυασμός με τη Μεγάλη Ιδέα και τον Βενιζελισμό!

Παιρνώντας στο κεφάλαιο που τα παιδιά αποκαλούν ,κόμματα θα ήθελα να επισημάνω ότι πέραν του πρώτου που λόγω της πολυθεματικότητάς του αποτελεί πρόκληση , αξίζει να προσεχθεί ιδιαιτέρως το δεύτερο κεφάλαιο που δεν έχει εμφανισθεί ποτέ στις εξετάσεις ,δηλαδή η παρακμή των ξενικών κομμάτων.
Από την εθνοσυνέλευση του 62-64 προσέχουμε τα τέσσερα κόμματα για την περίπτωση που ζητηθούν ως ορισμοί, ενώ επισημαίνω ότι και η αρχή της δεδηλωμένης απουσιάζει από τα θέματα που έχουν ζητηθεί ως τώρα.
Από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα έχουμε δει πολλές φορές να ζητούνται θέματα άρα το προσέχουμε ενώ οι Ιάπωνες και το κίνημα στο Γουδί χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής.
Η ανόρθωση ως ορισμός και η δομή του βενιζελικού κόμματος σε συνδυασμό με κάτι από το ίδιο κεφάλαιο ,π.χ τις βασικές αρχές του προγράμματος του Βενιζέλου.

Και σειρά έχει το προσφυγικό.
Στο προσφυγικό έχει πολλούς οργανισμούς και επιτροπές που λειτουργούν υπό μορφή ορισμών. Σε κάθε περίπτωση προσέχουμε την έδρα του κάθε οργανισμού και το έργο του για την περίπτωη των αντιστοιχίσεων.
Το κεφάλαιο «άλλα προσφυγικά ρεύματα» με τον αυταπαξιωτικό τίτλο του πρέπει να προσεχθεί . Συνδυάζεται και με την εισαγωγή κάτω από συνθήκες. Επίσης στην περίθαλψη μαθαίνουμε πολύ καλά τις κουκίδες. Από τη σελίδα 144 να προσεχτεί το β΄μέρος με τις μετακινήσεις των Ελλήνων πριν και μετά την καταστροφή.
Το πρώτο διάστημα με τον εξίσου απαξιωτικό τίτλο του χρήζει προσοχής. Όταν μιλάμε για πρώτο διάστημα αναφερόμαστε στο διάστημα Σεπτέμβρης 1922 έως 30-1-23.
Να προσεχθεί το κεφάλαιο της ΕΑΠ με τον ορισμό του.
Όσο για το Κεφάλαιο Ε είναι στις μόνιμες επιθυμίες των επιτροπών χρόνο παρά χρόνο. Ιδιαίτερη βάση να δοθεί στον Πολιτισμό.

Τέλος ,το Κρητικό!
Στο Κρητικό πολλές φορές μια ερώτηση καλύπτει το τελείωμα του ενός μαθήματος και την έναρξη του άλλου. Δε συμβαδίζει δηλαδή πάντα με τίτλους κεφαλαίων.
Προσέχουμε την περίοδο δημιουργίας ,είτε ως σύνολο είτε ως ορισμό του οργανικού νόμου στη δεύτερη παράγραφο
Η εκδήλωση της επανάστασης του Θερίσου είναι πολύ σημαντικό κομμάτι και μπορεί να συνδυαστεί και με την αποτίμηση στη σελίδα 215.Επίσης προσοχή στα κρητικά συντάγματα που είναι δύο και βρίσκονται στα τέλη των σελίδων 207 και 215.
Ο Ζαίμης είναι πολύ καλό κεφάλαιο όπως και η διαδικασία που προηγείται της πρότασής του.
Τέλος το κεφάλαιο 9 με έμφαση στις δύο τελευταίες παραγράφους.
Σε αυτή την περίπτωση να μην ξεχαστεί η μαρμάρινη επιγραφή.

Ελπίζω κάτι από αυτά ,γιατί όχι όλα ,να τα βρείτε μπροστά σας μεθαύριο.

Με τις ευχές μου και τη θετική μου σκέψη !

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΙΜΗΝΟ

Επανέρχομαι μετά από αρκετό καιρό με βιβλιοκριτική.
Έχω πάψει να τα παρουσιάζω ανά μήνα, αρκούμενος στα σπάνια διαλείμματα της τεμπελίτιδας που τώρα τελευταίο όλο και συχνότερα με επισκέπτεται.
Ξεκινώ λοιπόν με το κουκλόσπιτο το οποίο με τράβηξε από τον τίτλο του και από την περιγραφή στο οπισθόφυλλο.
Ομολογουμένως πρόκειται για μια πρωτότυπη ιστορία την οποία κάνει ακόμη πιο δελεαστική το σκηνικό ,καθότι η ιστορία μας διαδραματίζεται στο Άμστερνταμ του 16ου αιώνα.
Η συγγραφέας θέτει ως κεντρικό στοιχείο της υπόθεσης ένα σπίτι μινιατούρα το οποίο όσο εμπλουτίζεται με πρόσωπα ,τα οποία είναι τα πρόσωπα των χαρακτήρων του βιβλίου μας , τόσο αναλαμβάνει το ρόλο του προφήτη εμφανίζοντας στοιχεία πάνω στις μινιατούρες των χαρακτήρων που απηχούν μια προλεχθείσα πραγματικότητα.
Ανακατεύονται πολλά στοιχεία ,όπως αυτό του μεταφυσικού όπως και αυτό της μωροπιστίας μαζί με τις κοινωνικές συμβάσεις μιας κατά τα άλλα ανοιχτής σε νέες ιδέες κοινωνίας αλλά στο τέλος το βιβλίο αφήνει περισσότερα ερωτηματικά από όσα φυσιολογικά κενά μια μυθοπλασία σου αφήνει να απαντήσεις.
Μου πήρε καιρό να το διαβάσω γιατι μια καινοτομία που η συγγραφέας εφαρμόζει στη συγγραφή του ,να το γράψει δηλαδή και να το αφηγηθεί σε ενεστώτα χρόνο , το κατέστησε ιδιαίτερα κουραστικό.
Κατόπιν σειρά είχε μια συλλογή παρουσιάσεων σε κολλέγια της Αμερικής ,που έκανε ο Κερτ Βόνεγκατ.
Με τράβηξε ιδιαίτερα ο τίτλος του που ουσιαστικά εξηγεί πόσο απλό είναι να αντιληφθούμε την ευτυχία στον απειροελάχιστο χρόνο που εκείνη εκδηλώνει την παρουσία της.
Κατά τα άλλα επίκαιρο για την εποχή του ,αλλά μάλλον αδιάφορο για τον αναγνώστη του σήμερα.

Πάντοτε παρακολουθούσα τον Δημήτρη Νανόπουλο όταν (σπανίως ) παρουσιαζόταν στην τηλεόραση και πάντοτε τον θαύμαζα γι αυτά που έχει πετύχει ως επιστήμονας.
Έτσι μια βιογραφία του ,και μάλιστα τόσο καλογραμμένη δε θα μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητο.
Δεν θα μπορούσα να πω περισσότερα γιατί μια βιογραφία δεν είναι ποτέ ίδια με κάποια άλλη και φυσικά δεν έχει νόημα παρά μόνο αν τη διαβάσεις.
Ελπίζω να διαβαστεί από νέους γιατί ο Δημήτρης Νανόπουλος αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.



Τέλος, έπεσε στα χέρια μου το πόνημα του μίμη Ανδρουλάκη για το χρόνο μέλιτος που έκανε μετά την ήττα του στις εκλογές του Νοέμβρη του 1920 με την δεύτερη σύζυγό του ,Έλενα Σκυλίτση.
Ο Ανδρουλάκης είναι ένας ανεξάντλητος και ανεκτίμητος θησαυρός γνώσεων.
Στο βιβλίο αυτό παρατίθενται όλα τα παραλειπόμενα της εποχής και όλα τα κουτσομπολιά.
Απίστευτη πηγή έξτρα πληροφοριών για να έχει κάποιος ολοκληρωμένη εικόνα του Βενιζέλου. Και δεν εννοώ ως πολιτικού, αυτά μας τα έχουν πει και άλλοι, αλλά ως ανθρώπου ,με τις αδυναμίες του , με έμφαση αυτήν προς το άλλο φύλλο.
Καταπληκτικό συμπλήρωμα για τους λάτρεις της ιστορίας και ιδιαίτερα εκείνης της περιόδου.



Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Χθες έφυγε και ο Prince!
Ξεκινώ κάπως απότομα το ξέρω ,όμως όλως αιφνιδίως ,η ζωή άρχισε με τις απώλειες να υποδεικνύει στη γενιά μου ,το χρονικό της στίγμα!
Τι να πρωτοθυμηθεί όμως κανείς !

Τον Lou Reed;

Τον David Bowie;

Τον George Harrison;


για να μην επακταθώ και σε άλλα έιδωλα που με τον τρόπο τους ήταν και αυτά ροκ σύμβολα όπως ο μάγος της μπάλλας Johan Cruyff;
Με όλους αυτούς αλλά και άλλους πολλούς , πέρα από τον ξέφρενο ρυθμό μουσικής και ζωής που μας παράσερναν άτυπα μας υπόσχονταν πως θα είναι πάντα εκεί ,δίπλα μας να μας βλέπουν να μεγαλώνουμε και να αφήνουν σε μας μόνο την απορία αν θα εξακολουθήσουν να παραμένουν σημαντικοί με το πέρασμα του χρόνου.Έτσι ξεπετάξαμε την εφηβεία μας αφήνοντας τους γονείς μας στην πλάνη τους να νομίζουν πως μόνο αυτοί κατείχαν τα σκήπτρα της ενηλικίωσής μας.
Κάποτε φίλος εκείνης της εποχής με είχε ρωτήσει ,ρωτώντας ουσιαστικά τον ίδιο του τον εαυτό αν μεγαλώνοντας θα ακούγαμε ακόμα αυτή τη μουσική με την ίδια προσήλωση.
Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο χρόνος. Η μουσική που ακούγαμε τότε ήταν το soundtrack της ίδιας μας της ζωής, αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας.
Αναπόδραστα λοιπόν όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες που μας συνόδευσαν ,εξελίχτηκαν σε μέρος της ταυτόυητάς μας.
Και ξαφνικά άρχισαν οι αναχωρήσεις . Αυτά τα ιερά τέρατα που για μας είχαν μείνει στο διηνεκές χωρίς ηλικία ,κάτι σαν τον Σούπερμαν ή τον Μίκυ Μάους άρχισαν να φεύγουν.
Ανάλογα με το πόσο είχαν επιδράσει στα τρυφερά μας χρόνια ,αντίστοιχη ήταν και η θλίψη και η αίσθηση της απώλειας, το χειρότερο όμως είναι πως με κάθε έναν από αυτούς που αποφάσιζε να γίνει ένα με την πλειοψηφία, ερχόταν σε μας συνοδός η σκέψη πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα , πως και οι μύθοι κάποτε πεθαίνουν και πως κάποια μέρα δίπλα σε μια λαμπρή πομπή που θα συνοδεύει κάποιον αστέρα ίσως λίγο πιο κάτω σε ένα παράληλο χώρο και χρόνο και η δική μας η πομπή να πορεύεται τον ίδιο δρόμο που άλλοτε εξασφαλίζει αθανασία και άλλοτε λήθη.


Lou Reed, David Bowie μαζί πριν αναχωρήσουν για τη μεγαλύτερη τουρνέ τους στα επέκεινα.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Μόνο και που το σκέφτεται κανείς ,τον πιάνει δέος ! Ας αναλογιστούμε πώς είναι να χαιρετηθεί κανείς με τους συμμαθητές του στην πόρτα του σχολείου του, θεωρώντας τη μέχρι τώρα καθημερινή επαφή μαζί τους ,μια ρουτίνα που αδιάλλειπτα θα συνεχιστεί και προς το μέλλον και τελικά να τους ξανασυναντήσει σαράντα χρόνια μετά!!!
Ή μήπως το είχαμε υπονοήσει άραγε από τότε, πως θα ξανασυναντηθούμε όταν αυτό θα αξίζει να πραγματοποιηθεί;

Χωρίσαμε λοιπόν στην πόρτα του σχολείου! Και μετά ανοίξαμε το σεντούκι της λησμονιάς και χρόνο με το χρόνο χώναμε όλο και πιο πολλές υποσχέσεις επανασύνδεσης μέσα.Τα χρόνια συνέχισαν να κυλάνε σαν σε παραμύθι μόνο που κανείς μας δεν είναι πρίγκιπας αλλά απλός θεατής μιας καθημερινότητας που τα ισοπεδώνει όλα!
Οι γραμμές των ζωών μας που ξεκίνησαν παράλληλες ,κάπου στην πορεία απομακρύνθηκαν η μία από την άλλη και χάθηκαν μέσα στη θολούρα του χρόνου ,αδυνατίζοντας όλο και πιο πολύ τα περιγράμματα των προσώπων αλλά και τις αναμνήσεις που τα σμίλευαν.
Και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο!
Μια φωνή αγνώριστη που έρχεται κατ'ευθείαν από το παρελθόν να θυμίσει εκείνη την υπόσχεση που δόθηκε παλιά! Εκείνο το συμφωνημένο ραντεβού που κανονίστηκε πολύ πολύ μακριά πριν ,σε μια εποχή when we were kings (όπως λέει και το φοβερό ντοκυμαντέρ των David Sonenberg και Leon Gast για την τελευταια μάχη των Muhammad Ali και George Foreman στο Ζαίρ),σε ένα χρόνο που πλέον ανήκει σε άλλο σύμπαν!
Κάποτε σε ένα παρελθόν που αγγίζει τα όρια της ιστορίας λοιπόν , κάποιοι έφηβοι ,λίγο πριν ξαμολυθούν στο κυνήγι της επιβίωσης ,αποφάσισαν πως σαράντα χρόνια μετά ,κάποιοι μεσήλικες με πολλά προβλήματα , πολύ περισσότερα κιλά και λίγα μαλλιά, πρέπει να ξανασυναντηθούν για να προσπαθήσουν να ξανατυλίξουν ένα νήμα που το είχαν αφήσει χαλαρό σχεδόν μισό αιώνα τώρα!

Κάπως έτσι βρεθήκαμε !
Με τη συγκίνηση να περισσεύει !Γιατί ανεξαρτήτως αν το αντιλαμβανόμαστε ή όχι ,η όλη σκηνή είχε τη δική της ιερότητα.
Παρότι στο απουσιολόγιο του χρόνου μερικά ονόματα έλαμπαν με το κενό που δημιουργούσαν ,εμείς οι υπόλοιποι συναισθανόμασταν ότι εκείνη την στιγμή είχαμε κάνει κάτι που υπερνικούσε την ατομικότητα! Είχαμε ανταποκριθεί σε ένα κάλεσμα αψηφώντας έστω για λίγο αποστάσεις, υποχρεώσεις ή ακόμη και προσωπικές δυσκολίες!
Είχαμε έστω και προσωρινά ,κλείσει το μάτι στο χρόνο και του είχαμε αυθάδικα δηλώσει πως είμαστε εδώ!
Το να περιγράψω αναλυτικά τι έγινε εκείνη τη βραδιά στην ταβέρνα του Μανώλη που επιλέξαμε να συναντηθούμε δεν έχει και μεγάλη σημασία. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι πως ήμασταν εκεί. Με τα κιλά μας ,τις ρυτίδες μας ,την αύρα του ανθρώπου που έζησε μισό αιώνα και βάλε ...Άλλωστε όλοι μαζί αν αθροίζαμε την ηλικία μας θα φτάναμε περίπου στον Χρυσό Αιώνα του Περικλή!
Τέλος μια μεγάλη ψηφίδα στο μωσαικό της συγκίνησης έβαλε η παρουσία τριων καθηγητών ,(δακάλων με όλη τη σημασία της λέξης), που σαν να μην άλλαξε τίποτα από τότε ανταποκρίθηκαν και αυτοί στο κάλεσμα και ήρθαν να καμαρώσουν τα "παιδιά" τους! Τελικά όμως αυτός δεν ήταν ο σκοπός τους ; Να μας δουν μια μέρα όρθιους στα πόδια μας ,να μπορούν και αυτοί να μας εμπιστευτούν τα δικά τους παιδιά , να μπορούν να περηφανευτούν ότι μας είχαν μαθητές τους;

Τα διαδικαστικά αυτής της συγκέντρωσης δεν παίζουν και μεγάλο ρόλο παρότι φάγαμε και ήπιαμε καλά (όπως γίνεται πάντα στην ταβέρνα του Μανώλη άλλωστε) και διασκεδάσαμε με τα ιδιαίτερα happenings όπως με κάποια ουρί που μας υπενθύμισαν την ανατολίτικη καταγωγή μας. Διασκεδάσαμε πραγματικά όμως επειδή βρεθήκαμε έστω για λίγο σχεδόν όλοι.
Απολαύσαμε τη στιγμή γιατί γνωρίζουμε πως κάτι τέτοιο δε θα ξαναγίνει μάλλον ποτέ αλλά και αν συμβεί , ο χρόνος θα έχει ως άλλος Μινώταυρος ,απαιτήσει και άλλες παρουσίες αφήνοντας μας λιγότερους και φτωχότερους.
Η βραδιά κύλησε γρήγορα όπως γίνεται πάντα όταν θέλεις να σταματήσεις την κλεψύδρα του χρόνου αλλα αυτή έχει ραγίσει και η άμμος φεύγει από παντού. Χαιρετηθήκαμε όπως τότε σαράντα χρόνια πριν με την υπόσχεση της επανασυνάντησης να αιωρείται, περιμένοντας ένα νέο τηλεφώνημα για να υλοποιηθεί ξανά.


Κάποτε ο Stieve Wonder στη συναυλία του στο γήπεδο του Πανιωνίου μετά από τρεις ώρες ακούραστης παρουσίας είπε, " I never say goodbye ,cause it's a very harsh word. I say , till the next time"




Έγραφα αυτό το κείμενο ακούγοντας Ludovico Einaudi. Τον θεώρησα μέρος της όποιας έμπνευσης και σας το αφιερώνω.
Ευχαριστώ παιδιά για την ωραία διαδρομή όσο λίγο και αν κράτησε !!!

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ή αλλιώς ...Η ΤΟΥΡΤΑ !!!

Βράδυ Δευτέρας.
Τελευταία ώρα μιας επίπονης μέρας που η κούρασή της όμως έχει μετριαστεί από τη συνύπαρξη επί πέντε ώρες με τα υπέροχα πλάσματα που ακούν στο γενικό χαρακτηρισμό, "οι μαθητές μου".
Μπαίνω στην τάξη!
Άδεια !!! Δεν υπάρχει κανείς ! Ξαναγυρίζω στο γραφείο μου και περιμένω. Τα λεπτά περνούν και αρχίζω να εκνευρίζομαι...
Η γραμματέας με πληροφορεί πως όλοι αυτοί οι μαθητές που θα έπρεπε να βρίσκονται ήδη στην τάξη και να αδημονούν για μάθημα μάλλον έχουν πάει να φάνε. Πάντα είχα την απορία πως αυτά τα παιδιά μπορούν να τρώνε σε κάθε διάλειμμα και μετά να γυρίζουν σπίτι τους και να ξανατρώνε.


Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου. Το θέμα είναι πως έχουν αργήσει πολύ ήδη...
Και τότε ,ώ του θαύματος !, ακούγεται ένας ορυμαγδός και πριν καλά καλά διυλιστεί ο θόρυβος από τα αυτιά μου και μετασχηματιστεί σε κάτι γνώριμο, εμφανίζονται μπροστά μου.Είναι όλα τους εκεί! Γεμάτα αφοπλιστικά χαμόγελα και κρατάνε κάτι στα χέρια τους...
Μία τούρτα !!! Και πάνω της ένα κερί που καίει !
Θυμάμαι πως κάπου την περασμένη βδομάδα πέρασα για πολλοστή φορά από την υπενθημητήριο ημερομηνία αφετηρίας της ζωής μου χωρίς να το κάνω ιδιαίτερο θέμα ,αυτά όμως τα ζουζούνια που μισό λεπτό πριν ήθελα να τα στραγγαλίσω ,είναι εδώ και μου το θυμίζουν.
Και αρχίζει το τραγούδι...
"Να ζήσεις Τασούλη και χρόνια πολλά ... κλπ...κλπ ... περιλαμβάνοντας ευχές να γίνω μεγάλος ,κάτι που μάλλον το έχω καταφέρει, να βγάλω άσπρα μαλλιά ενώ η σωστή ευχή θα ήταν να τα διατηρήσω χωρίς να φυλλοροήσουν και πέσουν και καταλήγει στο να γίνω δακτυλοδεικτούμενος και να με φωνάζουν όλοι "σοφό" δηλαδή με άλλα λόγια ,γραφικό.
Όμως το τραγούδι τελειώνει και γελάνε, μου εύχονται ,με βάζουν να σβήσω το κεράκι ,(μια δοκιμασία στην οποία ακόμη καταφέρνω να ανταπεξέρχομαι) και με φιλάνε όλα τους.
Συγκινούμαι και σκέφτομαι το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί .Σκέφτομαι πως όλα αυτά τα χαμόγελα που είναι μπροστά μου αλλά και όλα αυτά που βρίσκονται στις διπλανές τάξεις αποτελούν αυτό που με μία λέξη θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε, "ελπίδα", αυτό που μας δίνει προορισμό στο να συνεχίσουμε να ζούμε και ενδεχομένως να παραδώσουμε τον κόσμο που παραλάβαμε ,λίγο καλύτερο.

Νιώθω να με κατακλύζει ένα κύμα ζέστης για όλα αυτά τα πλάσματα που είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους αλλά και τόσο ίδια όταν είναι να σου βγάλουν από μέσα σου ότι καλύτερο διαθέτεις ως άνθρωπος !
Και μετά θυμάμαι ότι είμαι καθηγητής τους. Είμαι αυτός από τον οποίο περιμένουν σαν άλλος Μωυσής μαζί με τους συνοδοιπόρους συναδέλφους μου να τα οδηγήσω στη γη της επαγγελίας ,να τα πάω χέρι χέρι μέχρι τις πύλες του Πανεπιστημίου.
Αισθάνομαι πολύ περήφανος που είμαι καθηγητής τους! Αισθάνομαι ότι για χάρη τους πρέπει να προσπαθήσω να είμαι καλός καθηγητής ! Και τότε μέσα μου κάτι κάνει κλικ και συνειδητοποιώ ένα είδος πλήρωσης.
Νιώθω πως τελικά , κάτι πρέπει να έχω καταφέρει,νιώθω πως ,ναι, πρέπει μάλλον να είμαι καλός καθηγητής. Όχι γιατί κάνω καλό μάθημα, (αυτό δεν μπορώ να το ξέρω).Όχι επειδή βγάζω την ύλη στην ώρα μου, όχι γιατί αισθάνομαι πως κατέχω το αντικείμενο μου. Υποψιάζομαιπως είμαι καλός, γιατί οι μαθητές μου ,μέσα στον ωκεανό των υποχρεώσεων στις οποίες καλούνται καθημερινά να ανταποκριθούν, είχαν την σκέψη να θυμηθούν τον καθηγητή τους, είχαν τη διάθεση να πετάξουν για λίγο από πάνω τους τα "πρέπει",είχαν τη φρεσκάδα μετά από δώδεκα ώρες κοπιαστικής εργασίας να μου τραγουδήσουν με ανυπόκριτο χαμόγελο , "να ζήσω"!
Και κυρίως ... να μου πάρουν μια τούρτα!!!

Αγαπητά μου παιδιά!
επειδή δεν είμαι ιδιαίτερα εκδηλωτικός ,δεν μπόρεσα να σας ευχαριστήσω δεόντως ,όταν σας είχα μπροστά μου.
Το κάνω λοιπόν από εδώ ,με τον τρόπο μου !

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ



Μπήκε το 2016 για τα καλά , ήδη διανύουμε τον δεύτερο μήνα του χωρίς καλά καλα να έουμε αντιληφθεί πως φθάσαμε ως εκεί.
Προφανώς το διάβασμα ήταν ένα από τα οχήματα για να περάσει ο χρόνος χωρίς να γίνει αντιληπτός.
Ας ξεκινήσω λοιπόν...
Τα αστυνομικά μυθιστορήματα με έχουν κερδίσει για τα καλά και ως εκ τούτου πήρα ένα από τα best seller της εποχής , τα "φιλοσοφικά εγκλήματα " του Philip Kerr.
Eχω διαβάσει αρκετά βιβλία του Κερ και ομολογουμένως αυτό εδώ είναι η πιο αδύνατη στιγμή του.
Πρόκειται για μια ιστορία τοποθετημένη κάπου στο μέλλον οπου αντί για καταδίκη εις θάνατον ,υπάρχει η αιώνια ύπνωση και μέσα σε αυτό το μοτίβο έχουμε μια σύγκρουση ενός serial killer διακατεχόμενου από φιλοσοφικές τάσεις , με μια αστυνομικό που λόγω αυτής της φιλοσοφικής προσέγγισης αρχίζει να θαυμάζει το δολοφόνο.
Φιλόδοξη προσπάθεια και καλών προθέσεων αλλά κάπου πλατειάζει αφόρητα.
Βιβλία αυτού του τύπου τα ολοκληρώνω συνήθως σε δύο μέρες ,αυτο εδώ μου πήρε ένα μήνα

.
Πριν από καιρό είχα διαβάσει το Μαύρο Ψωμί του Τεισίδορ.
Όπως εμείς έχουμε μια τάση που αγγίζει την υπερβολή σε συγγραφές περί εμφυλίου και χούντας έτσι και οι Ισπανοί έχουν τις ίδιες τάσεις ως προς τον δικό τους εμφύλιο και την Φρανκική περίοδο.
Εδώ έχουμε ένα παιδί οικογένειας ηττημένων να παρατηρεί τα τεκταινόμενα και τελικά να αποφασίζει ύστερα από μια γενναιόδορη προσφορά κάποιου να περάσει στο στρατόπεδο των νικητών.
Γνώριμη κατάσταση που συμβαίνει σε όλα τα στρατόπεδα των απανταχού της γης ηττημένων αλλά που λίγοι τολμούν να το αγγίξουν ως θέμα γιατί δυστυχώς ,δεν χαιδεύει αυτιά.




Και μιας και μιλήσαμε για φιλοσοφικά εγκλήματα , ας ακούσουμε και τη φιλοσοφική λίθο από έναν πολύ μεγάλο!

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ 2015





Μετά από πολύ καιρό και απερίγραπτη απροθυμία να γράψω,συγκέντρωσα όσα βιβλία μπορούσα να θυμηθώ ότι διάβασα ,και τα παρουσιάζω εδώ με εμφανή βέβαια τα κενά μνήμης ,καθότι μερικά έχουν διαβαστεί πριν από τοκαλοκαίρι.
Σε αυτή εδώ την παρουσίαση ,την τιμητική του έχει το αστυνομικό μυθιστόρημα ,το οποίο τόσο υποτιμημένο είναι στη χώρα μας.

Ξεκινώ λοιπόν από τον "τόπο των πιστών " ,ένα από τα πιο αδύνατα σε πλοκή μυθιστορήματα που πέσαν στα χέρια μου τον τελευταίο καιρό.
Η συγγραφέας βέβαια ,έχει ένα πολύ ωραίο τρόπο να παρουσιάσει τις ενδοοικογενειακές διαμάχες ,αλλά στην πλοκή κάτι δείχνει να της διαφεύγει. Με λίγα λόγια κλείνεις το βιβλίο ,μην πιστεύοντας πως η ιστορία τελείωσε εκεί, με τόσο προβλέψιμο τρόπο. Κατά τα άλλα οι γνώστες της βρετανικής πραγματικότητας ,μέσα από την αφήγηση θα περιπλανηθούν στους δρόμους του Δουβλίνου, θα πιουν Guinness σε γνωστά στέκια και θα μείνουν με την αναπόληση της μυρωδιάς του fish and chips.



div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">

Το "κορίτσι της πτήσης" διαφημίζεται ως εκδοτικό επίτευγμα και όντως διαβάζοντάς το θες να προχωρήσεις στην επόμενη και την μεθεπόμενη σελίδα και να το έχεις τελειώσει μέχρι το βράδυ. Μετά όταν το έχεις ολοκληρώσει, μένει το αίσθημα ότι κάπου στο κείμενο έχει παρεισφρύσει η αμερικάνικη συνταγή. Αυτό το συστατικό δηλαδή που μπαίνει και στα χάμπουργκερ την ώρα που τα τρως και τα νοστιμίζει ,αλλά που διαπιστώνεις ότι δε σου άφησε και τίποτα το χρήσιμο μετά από διέλευση λίγου χρόνου.
Παρόλα αυτά διαβάζεται απνευστί και ακόμη και μόνο γι αυτό το λόγο, του αξίζει μια ευκαιρία!



Στη λογική του βρετανικού αστυνομικού ,είναι και το μυθιστόρημα της James. Εδώ τα εγκλήματα γίνονται σε ένα μοναστήρι που παράλληλα διαθέτει και ιερατική σχολή και αυτό είναι που του δίνει και την πρωτοτυπία του ως γραπτό. Και εδώ έχουμε περιηγήσεις στις παραλίες του Norfolk ,θαλασσινές μυρωδιές και αίσθηση νοτίσματος και τύρφης .Τελειώνοντάς το θες να βάλεις ένα malt και να καθίσεις να το αναπαραγάγεις άλλη μία φορά στο μυαλό σου.




Και περνάμε στον Χένινγκ Μανκέλ που δυστυχώς μας άφησε τον Οκτώβρη που μας πέρασε και τον επιθεωρητή του , Κουρτ Βαλάντερ.
Όπως φαίνεται ,διάβασα τέσσερα μυθιστορήματά του ,έχοντας ήδη διαβάσει και άλλα παλιότερα, και η γνώμη μου παραμένει αμετάβλητη. Ο Μανκέλ σε παρασύρει να αγαπήσεις το αστυνομικό μυθιστόρημα γιατί ο ήρωάς του είναι καθ'όλα ανθρώπινος και βοηθάει να ταυτιστούμε μαζί του. Δε θα αναφερθώ σε κάθε βιβλίο ξεχωριστά γιατί όλα είναι υπέροχα. Μέσα από τις ιστορίες του , ο Μανκέλ αναπτύσσει τους χαρακτήρες των ηρώων του, τους μεγαλώνει ,τους ωριμάζει και από βιβλίο σε βιβλίο μερικές φορές δε διστάζει και να τους αποσύρει δια παντός από τον κόσμο των θνητών.
Παράλληλα διαβάζοντας κάθε μυθιστόρημα ,δε μπορείς παρά να γοητευτείς από τη γοητεία της Σκανδιναβικής φύσης. Οι περιγραφές του συγγραφέα είναι τόσο ακριβείς ώστε αισθάνεσαι διαρκώς ένας ταξιδιώτης ανάμεσα σε Σουηδία και Δανία.
Άλλωστε ένα πετυχημένο αστυνομικό μυθιστόρημα ,δεν καθορίζεται μόνο από την πλοκή του αλλά και από τη δυνατότητά του να σε παρασύρει και να σε βάλει μέσα στο σκηνικό του ,μέχρι να γίνεις κομμάτι του !













Αμερικάνικος νότος εδώ με το μυθιστόρημα να ξεφεύγει από τα δικά μου γούστα . Ίσως για μένα το αστυνομικό βιβλίο να ταυτίζεται με Ευρώπη και μάλιστα τη βόρεια. Το διάβασα επειδή δε μου αρέσει να αφήνω βιβλία στη μέση. Τουλάχιστον έχει ωραίο εξώφυλλο και ομορφαίνει την πασαρέλα των βιβλίων στη βιβλιοθήκη.



Περνώ κάπως απότομα σε κάτι ελληνικό, στην Καρυστιάνη που πάντα μας δίνει αριστουργήματα ,βασισμένα κυρίως στη νησιώτικη ζωή ,στη μοναχικότητα των υπάρξεων και την προσωπική απιστία που όμως μέσα από το πρίσμα της εκάστοτε μυθοπλασίας παίρνει συγχωροχάρτι.
Οι ήρωες της, ναυτικοί και γυναίκες που τους περιμένουν στα διάφορα λιμάνια , λιμάνια κυριολεκτικά ή και λιμάνια της καρδιάς που ποτέ κανένα πλοίο δεν μπορεί να προσεγγίσει.




Η κινηματογραφική λέσχη είναι ένα βιωματικό πόνημα, η προσπάθεια ενός πατέρα να προσεγγίσει τον γιό του μέσα από την παρακολούθηση κινηματογραφικών ταινιών.
Οι φίλοι του κινηματογράφου θα ανακαλύψουν ένα καταπληκτικό πρόχειρο κατάλογο ταινιών που πρέπει να ξαναδούν.
Η αγάπη του συγγραφέα για τον κινηματογράφο είναι εμφανής και το βιβλίο χωρίς να αποτελεί λογοτεχνικό αριστούργημα , σε κερδίζει με την ανεπιτήδευτη ευαισθησία του.

Εκτος κλίματος των προηγουμένων παρουσιάσεων ,αυτό εδώ το βιβλίο που μας παρουσιάζει τις τεχνικές των καθεστώτων να διαχειρίζονται τον ανθρώπινο εγκέφαλο και να τον οδηγούν σε αποφάσεις που δεν είναι δικές του.
Πολύ αναλυτική εργασία , παρουσιάζει τις τεχνικές που χρησιμοποίησαν τα διάφορα καθεστώτα και τον ανταγωνισμό που προέκυψε μεταξύ τους

Τέλος (τουλάχιστον από όσα βιβλία μπόρεσα να ανακαλέσω στη μνήμη μου) , διάβασα αυτό το βιογραφικό βιβλίο του Owen ο οποίος παρουσιάζει τρεις γενιές ανθρώπων ,με αφετηρία την περίοδο της διακυβέρνησης από τον Στάλιν.
Αν και όλοι έχουμε διαβάσει πάρα πολλά για τις θηριωδίες του καθεστώτος του Στάλιν ,δεν μπορούμε να μη συγκινηθούμε όταν μας παρουσιάζεται η ιστορία αγάπης δύο ανθρώπων που τιμωρήθηκαν και έζησαν έξι χρόνια χωριστά ,μόνο και μόνο επειδή ανήκαν σε διαφορετικά κοινωνικοπολιτικά συστήματα.
Θυμίζει τα πέτρινα χρόνια του Βούλγαρη δοσμένη από το άλλο στρατόπεδο.