ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Μόνο και που το σκέφτεται κανείς ,τον πιάνει δέος ! Ας αναλογιστούμε πώς είναι να χαιρετηθεί κανείς με τους συμμαθητές του στην πόρτα του σχολείου του, θεωρώντας τη μέχρι τώρα καθημερινή επαφή μαζί τους ,μια ρουτίνα που αδιάλλειπτα θα συνεχιστεί και προς το μέλλον και τελικά να τους ξανασυναντήσει σαράντα χρόνια μετά!!!
Ή μήπως το είχαμε υπονοήσει άραγε από τότε, πως θα ξανασυναντηθούμε όταν αυτό θα αξίζει να πραγματοποιηθεί;

Χωρίσαμε λοιπόν στην πόρτα του σχολείου! Και μετά ανοίξαμε το σεντούκι της λησμονιάς και χρόνο με το χρόνο χώναμε όλο και πιο πολλές υποσχέσεις επανασύνδεσης μέσα.Τα χρόνια συνέχισαν να κυλάνε σαν σε παραμύθι μόνο που κανείς μας δεν είναι πρίγκιπας αλλά απλός θεατής μιας καθημερινότητας που τα ισοπεδώνει όλα!
Οι γραμμές των ζωών μας που ξεκίνησαν παράλληλες ,κάπου στην πορεία απομακρύνθηκαν η μία από την άλλη και χάθηκαν μέσα στη θολούρα του χρόνου ,αδυνατίζοντας όλο και πιο πολύ τα περιγράμματα των προσώπων αλλά και τις αναμνήσεις που τα σμίλευαν.
Και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο!
Μια φωνή αγνώριστη που έρχεται κατ'ευθείαν από το παρελθόν να θυμίσει εκείνη την υπόσχεση που δόθηκε παλιά! Εκείνο το συμφωνημένο ραντεβού που κανονίστηκε πολύ πολύ μακριά πριν ,σε μια εποχή when we were kings (όπως λέει και το φοβερό ντοκυμαντέρ των David Sonenberg και Leon Gast για την τελευταια μάχη των Muhammad Ali και George Foreman στο Ζαίρ),σε ένα χρόνο που πλέον ανήκει σε άλλο σύμπαν!
Κάποτε σε ένα παρελθόν που αγγίζει τα όρια της ιστορίας λοιπόν , κάποιοι έφηβοι ,λίγο πριν ξαμολυθούν στο κυνήγι της επιβίωσης ,αποφάσισαν πως σαράντα χρόνια μετά ,κάποιοι μεσήλικες με πολλά προβλήματα , πολύ περισσότερα κιλά και λίγα μαλλιά, πρέπει να ξανασυναντηθούν για να προσπαθήσουν να ξανατυλίξουν ένα νήμα που το είχαν αφήσει χαλαρό σχεδόν μισό αιώνα τώρα!

Κάπως έτσι βρεθήκαμε !
Με τη συγκίνηση να περισσεύει !Γιατί ανεξαρτήτως αν το αντιλαμβανόμαστε ή όχι ,η όλη σκηνή είχε τη δική της ιερότητα.
Παρότι στο απουσιολόγιο του χρόνου μερικά ονόματα έλαμπαν με το κενό που δημιουργούσαν ,εμείς οι υπόλοιποι συναισθανόμασταν ότι εκείνη την στιγμή είχαμε κάνει κάτι που υπερνικούσε την ατομικότητα! Είχαμε ανταποκριθεί σε ένα κάλεσμα αψηφώντας έστω για λίγο αποστάσεις, υποχρεώσεις ή ακόμη και προσωπικές δυσκολίες!
Είχαμε έστω και προσωρινά ,κλείσει το μάτι στο χρόνο και του είχαμε αυθάδικα δηλώσει πως είμαστε εδώ!
Το να περιγράψω αναλυτικά τι έγινε εκείνη τη βραδιά στην ταβέρνα του Μανώλη που επιλέξαμε να συναντηθούμε δεν έχει και μεγάλη σημασία. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι πως ήμασταν εκεί. Με τα κιλά μας ,τις ρυτίδες μας ,την αύρα του ανθρώπου που έζησε μισό αιώνα και βάλε ...Άλλωστε όλοι μαζί αν αθροίζαμε την ηλικία μας θα φτάναμε περίπου στον Χρυσό Αιώνα του Περικλή!
Τέλος μια μεγάλη ψηφίδα στο μωσαικό της συγκίνησης έβαλε η παρουσία τριων καθηγητών ,(δακάλων με όλη τη σημασία της λέξης), που σαν να μην άλλαξε τίποτα από τότε ανταποκρίθηκαν και αυτοί στο κάλεσμα και ήρθαν να καμαρώσουν τα "παιδιά" τους! Τελικά όμως αυτός δεν ήταν ο σκοπός τους ; Να μας δουν μια μέρα όρθιους στα πόδια μας ,να μπορούν και αυτοί να μας εμπιστευτούν τα δικά τους παιδιά , να μπορούν να περηφανευτούν ότι μας είχαν μαθητές τους;

Τα διαδικαστικά αυτής της συγκέντρωσης δεν παίζουν και μεγάλο ρόλο παρότι φάγαμε και ήπιαμε καλά (όπως γίνεται πάντα στην ταβέρνα του Μανώλη άλλωστε) και διασκεδάσαμε με τα ιδιαίτερα happenings όπως με κάποια ουρί που μας υπενθύμισαν την ανατολίτικη καταγωγή μας. Διασκεδάσαμε πραγματικά όμως επειδή βρεθήκαμε έστω για λίγο σχεδόν όλοι.
Απολαύσαμε τη στιγμή γιατί γνωρίζουμε πως κάτι τέτοιο δε θα ξαναγίνει μάλλον ποτέ αλλά και αν συμβεί , ο χρόνος θα έχει ως άλλος Μινώταυρος ,απαιτήσει και άλλες παρουσίες αφήνοντας μας λιγότερους και φτωχότερους.
Η βραδιά κύλησε γρήγορα όπως γίνεται πάντα όταν θέλεις να σταματήσεις την κλεψύδρα του χρόνου αλλα αυτή έχει ραγίσει και η άμμος φεύγει από παντού. Χαιρετηθήκαμε όπως τότε σαράντα χρόνια πριν με την υπόσχεση της επανασυνάντησης να αιωρείται, περιμένοντας ένα νέο τηλεφώνημα για να υλοποιηθεί ξανά.


Κάποτε ο Stieve Wonder στη συναυλία του στο γήπεδο του Πανιωνίου μετά από τρεις ώρες ακούραστης παρουσίας είπε, " I never say goodbye ,cause it's a very harsh word. I say , till the next time"




Έγραφα αυτό το κείμενο ακούγοντας Ludovico Einaudi. Τον θεώρησα μέρος της όποιας έμπνευσης και σας το αφιερώνω.
Ευχαριστώ παιδιά για την ωραία διαδρομή όσο λίγο και αν κράτησε !!!

ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ή αλλιώς ...Η ΤΟΥΡΤΑ !!!

Βράδυ Δευτέρας.
Τελευταία ώρα μιας επίπονης μέρας που η κούρασή της όμως έχει μετριαστεί από τη συνύπαρξη επί πέντε ώρες με τα υπέροχα πλάσματα που ακούν στο γενικό χαρακτηρισμό, "οι μαθητές μου".
Μπαίνω στην τάξη!
Άδεια !!! Δεν υπάρχει κανείς ! Ξαναγυρίζω στο γραφείο μου και περιμένω. Τα λεπτά περνούν και αρχίζω να εκνευρίζομαι...
Η γραμματέας με πληροφορεί πως όλοι αυτοί οι μαθητές που θα έπρεπε να βρίσκονται ήδη στην τάξη και να αδημονούν για μάθημα μάλλον έχουν πάει να φάνε. Πάντα είχα την απορία πως αυτά τα παιδιά μπορούν να τρώνε σε κάθε διάλειμμα και μετά να γυρίζουν σπίτι τους και να ξανατρώνε.

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου. Το θέμα είναι πως έχουν αργήσει πολύ ήδη...
Και τότε ,ώ του θαύματος !, ακούγεται ένας ορυμαγδός και πριν καλά καλά διυλιστεί ο θόρυβος από τα αυτιά μου και μετασχηματιστεί σε κάτι γνώριμο, εμφανίζονται μπροστά μου.Είναι όλα τους εκεί! Γεμάτα αφοπλιστικά χαμόγελα και κρατάνε κάτι στα χέρια τους...
Μία τούρτα !!! Και πάνω της ένα κερί που καίει !
Θυμάμαι πως κάπου την περασμένη βδομάδα πέρασα για πολλοστή φορά από την υπενθημητήριο ημερομηνία αφετηρίας της ζωής μου χωρίς να το κάνω ιδιαίτερο θέμα ,αυτά όμως τα ζουζούνια που μισό λεπτό πριν ήθελα να τα στραγγαλίσω ,είναι εδώ και μου το θυμίζουν.
Και αρχίζει το τραγούδι...
"Να ζήσεις Τασούλη και χρόνια πολλά ... κλπ...κλπ ... περιλαμβάνοντας ευχές να γίνω μεγάλος ,κάτι που μάλλον το έχω καταφέρει, να βγάλω άσπρα μαλλιά ενώ η σωστή ευχή θα ήταν να τα διατηρήσω χωρίς να φυλλοροήσουν και πέσουν και καταλήγει στο να γίνω δακτυλοδεικτούμενος και να με φωνάζουν όλοι "σοφό" δηλαδή με άλλα λόγια ,γραφικό.
Όμως το τραγούδι τελειώνει και γελάνε, μου εύχονται ,με βάζουν να σβήσω το κεράκι ,(μια δοκιμασία στην οποία ακόμη καταφέρνω να ανταπεξέρχομαι) και με φιλάνε όλα τους.
Συγκινούμαι και σκέφτομαι το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί .Σκέφτομαι πως όλα αυτά τα χαμόγελα που είναι μπροστά μου αλλά και όλα αυτά που βρίσκονται στις διπλανές τάξεις αποτελούν αυτό που με μία λέξη θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε, "ελπίδα", αυτό που μας δίνει προορισμό στο να συνεχίσουμε να ζούμε και ενδεχομένως να παραδώσουμε τον κόσμο που παραλάβαμε ,λίγο καλύτερο.

Νιώθω να με κατακλύζει ένα κύμα ζέστης για όλα αυτά τα πλάσματα που είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους αλλά και τόσο ίδια όταν είναι να σου βγάλουν από μέσα σου ότι καλύτερο διαθέτεις ως άνθρωπος !
Και μετά θυμάμαι ότι είμαι καθηγητής τους. Είμαι αυτός από τον οποίο περιμένουν σαν άλλος Μωυσής μαζί με τους συνοδοιπόρους συναδέλφους μου να τα οδηγήσω στη γη της επαγγελίας ,να τα πάω χέρι χέρι μέχρι τις πύλες του Πανεπιστημίου.
Αισθάνομαι πολύ περήφανος που είμαι καθηγητής τους! Αισθάνομαι ότι για χάρη τους πρέπει να προσπαθήσω να είμαι καλός καθηγητής ! Και τότε μέσα μου κάτι κάνει κλικ και συνειδητοποιώ ένα είδος πλήρωσης.
Νιώθω πως τελικά , κάτι πρέπει να έχω καταφέρει,νιώθω πως ,ναι, πρέπει μάλλον να είμαι καλός καθηγητής. Όχι γιατί κάνω καλό μάθημα, (αυτό δεν μπορώ να το ξέρω).Όχι επειδή βγάζω την ύλη στην ώρα μου, όχι γιατί αισθάνομαι πως κατέχω το αντικείμενο μου. Υποψιάζομαιπως είμαι καλός, γιατί οι μαθητές μου ,μέσα στον ωκεανό των υποχρεώσεων στις οποίες καλούνται καθημερινά να ανταποκριθούν, είχαν την σκέψη να θυμηθούν τον καθηγητή τους, είχαν τη διάθεση να πετάξουν για λίγο από πάνω τους τα "πρέπει",είχαν τη φρεσκάδα μετά από δώδεκα ώρες κοπιαστικής εργασίας να μου τραγουδήσουν με ανυπόκριτο χαμόγελο , "να ζήσω"!
Και κυρίως ... να μου πάρουν μια τούρτα!!!

Αγαπητά μου παιδιά!
επειδή δεν είμαι ιδιαίτερα εκδηλωτικός ,δεν μπόρεσα να σας ευχαριστήσω δεόντως ,όταν σας είχα μπροστά μου.
Το κάνω λοιπόν από εδώ ,με τον τρόπο μου !