Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ

Ξεκινάω κάπως ανορθόδοξα ,με μια φωτογραφία ενός πρωτοελλαδικού οικισμού.
Φαντάζεστε αυτό το εύρημα σε άλλη χώρα ,τι τιμές θα απολάμβανε;
Εδώ όμως είμαστε Έλλάδα και το μόνο μας μέλημα είναι να αποδείξουμε πως το γονίδιο μας προέρχεται  express  από την περίοδο του Περικλή.Δείτε παρακάτω πως το απαξιώνουμε.

Κατ' αρχάς υπάρχει αυτό το μεγαθήριο σε απόσταση αναπνοής


Συνεχίζοντας λοιπόν παραθέτω την επόμενη φωτογραφία που δείχνει ότι μέσα στο χώρο του οικισμού ,ένας έμπορος έχει αποθηκεύσει ,δομικά υλικά.
Θα μου πείτε ,μπορεί να ετοιμάζεται να κτίσει το νέο Παρθενώνα. Συμφωνώ ,αλλά μέχρι τότε τι γίνεται;
Επί πλέον θα ήθελα να τονίσω ότι δεν αρκεί να δηλώνουμε έλληνες αλλά καλό θα ήταν και σε κάθε ευκαιρία να αποδεικνύαμε ότι κάτι έχει μείνει στο DNA μας από αυτή την υπόθεση.(όχι ότι θα άλλαζε και τίποτε στο παρών χάλι).

Τα μπάζα διακρίνονται στο βάθος ,μέσα στον περιφραγμένο αρχαιολογικό χώρο , ο οποίος σημειωτέον βρίσκεται στην οδό Βουλιαγμένης στο ύψος της Ηλιούπολης δεξιά όπως κατεβαίνουμε προς Φάληρο.

Κατά βάθος λοιπόν έχουμε να πολεμήσουμε τη δική μας βαρβαρότητα και τη δική μας έλλειψη καλαισθησίας ,όταν ανεχόμαστε να γκρεμίζονται υπέροχα νεοκλασικά κτίρια του μεσοπολέμου και στη θέση τους να αναγείρονται πολυώροφα τέρατα.Μικρή λεπτομέρεια :(τα είχαν φτιάξει γερμανοί ,οπότε ,καλά τους κάναμε).
Και σίγουρα μετά δεν αποτελεί δικαιολογία να φορτώσουμε όλα τα κακώς πεπραχθέντα στον καραμανλισμό (που όντως κατέστρεψε την Αθήνα ) γιατί και οι διάδοχοι του αλλά και οι αντίπαλοί του , το ίδιο ακριβώς έκαναν.

Η φωτογραφία ,αδιάψευστος μάρτυρας της αδιαφορίας μας αλλά και της κακογουστιάς μας.
Κατά τα άλλα ,έλληνας δε γίνεσαι, γεννιέσαι. Οι υπεύθυνοι αυτού του κράτους ,τι γεννήθηκαν άραγε;

Κλείνω εδώ κάνοντας μια επίκληση για επαναπροσδιορισμό του τι είμαστε ,πόσο συνδεδεμένοι μπορούμε να είμαστε με ανθρώπους που αναπνέουμε τον ίδιο αέρα,  που μας λούζει το ίδιο φως ,που μας βρέχει μια κοινή θάλασσα και που στο φινάλε ότι πολιτισμό και αν δημιουργήσαμε, τον φτιάξαμε σε μια αλληλεπίδραση με τους συνανθρώπους μας που έτυχε να γεννηθούν λίγο πιο δίπλα. 



Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Η ΣΑΡΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΟΠΑΔΙΣΜΟΥ

Θέλω να μιλήσω για τον οπαδισμό. Αυτόν που ισοπεδώνει τα πάντα και αναδεικνύει τη νίκη αυτού που υποστηρίζουμε σε αυτοσκοπό και μας επιτρέπει να μετέλθουμε κάθε μέσον για να το πετύχουμε. Ο οπαδισμός χρόνια τώρα συντηρείται στους αθλητικούς χώρους και δη στο ποδόσφαιρο και εκολαπτόμενος εκεί ,εύκολα μεταγγίζεται σε συγγενείς ή μη χώρους όπως είναι η πολιτική ,δανείζοντας στοιχεία από το τελετουργικό του όπως χρώματα ,συνθήματα ,τραγούδια αλλά και φανατική προσήλωση ταυτόχρονα. Ο οπαδός συνήθως διατηρεί και άλλες ποιότητες και άλλες ιδιότητες που όλες μαζί ,αμαλγαματικά δημιουργούν αυτό το εκρηκτικό μείγμα το οποίο κάθε ευνομούμενη κοινωνία το αποστρέφεται , αλλά ταυτόχρονα κάθε μορφή εξουσίας επιθυμεί να το έχει με το μέρος της.
Έτσι ,ένας οπαδός μπορεί να είναι και ρατσιστής αλλά ο ανεπιθύμητου χρώματος παίκτης της ομάδας παραβλέπεται και συχνά ανάγεται και σε ήρωα αφού όλα του τα "μειονεκτήματα " διαγράφονται χάριν του υπέρτατου σκοπού ,που είναι το μεγαλείο της ομάδας. Βέβαια ,αν διαπράξει αυτός ο αθλητής το λάθος και μετακινηθεί σε άλλη ομάδα ,τότε εύκολα θα πάμε να τον αποδοκιμάσουμε και ενίοτε αν το χρώμα της επιδερμίδας του το επιτρέπει ,θα του πετάξουμε και μπανάνες.
Κάπως ανάλογη θα μπορούσε να είναι η περίπτωση εθνικιστών οπαδών που θα αναγκαστούν να κάνουν τα στραβά μάτια όταν η ομάδα τους φέρει κάποιον τούρκο ή κάποιον αλβανό να αγωνιστεί στην ομάδα. Γιατί ως γνωστόν ,ο "δικός μας " βαπτίζεται στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ (που είναι τα οπαδικά μας χρώματα) και εξαγνίζεται. Έχω ακούσει συχνά να γίνεται αναφορά σε τούρκο παίκτη ,πόσο καλό παιδί είναι μόνο και μόνο επειδή αγωνίζεται με τα χρώματά της ομάδας μας.Σε περίπτωση όμως που τον αντιμετωπίσουμε ως αντίπαλο (για παράδειγμα ,σε επίπεδο εθνικών), τότε το πράγμα αλλάζει. Εκεί όμως που κυριολεκτικά χάνεται κάθε μέτρο μπροστά στον οπαδισμό ,είναι η πολιτική. Σε αυτόν τον τομέα ,και ειδικά στη χώρα μας ,ο οπαδός είναι πρόθυμος να υποστηρίξει ως αρχηγό ,κάποιον που μερικά χρόνια πριν κόντεψε να του διαλύσει το κόμμα .
Σε άλλη περίπτωση, ακόμα χειρότερα, είναι σε θέση να υποστηρίξει για αρχηγό ,ένα παχύδερμο της πολιτικής που ενώ ως υπουργός οικονομικών έχει κυνηγήσει ανηλεώς κάθε εργαζόμενο και συνταξιούχο πολίτη ,ο ίδιος ακούγεται ότι έχει αποταμιεύσει εκατομμύρια ευρώ. Είναι χρήσιμοι λοιπόν οι οπαδοί, γιατί με την τυφλότητα τους συντηρούν ένα σύστημα και το βοηθούν να προχωρεί και να ισοπεδώνει ότι υγιές βρίσκεται στο διάβα του.
Η μόνη λύση βρίσκεται στη νέα γενιά. Αυτή που για πρώτη φορά θα ψηφίσει τώρα και που πρέπει να αποτινάξει έγκαιρα την ιδιότητα του "ανήλικου γέρου" που το ίδιο το σύστημα με τα πρότυπα του και τις εύκολες επιλογές του την έχει καταδικάσει .Το ηχηρό ράπισμα θα έρθει από την αυτενέργεια και την πρωτοβουλία των παιδιών αυτών ,μέσα από τη διεκδίκηση μιας νέας παιδείας χωρίς έτοιμα σχήματα και προκατασκευασμένες απόψεις.Μιας παιδείας που δε θα φτιάχνει οπαδούς αλλά φιλάθλους. Που δε θα δημιουργεί πειθήνια κομματικά όργανα ,αλλά ενεργούς πολίτες διαποτισμένους από τη θέληση της συμμετοχής και της αναγνώρισης του άλλου και κυρίως γεμάτους ενδιαφέροντα και ταγμένους στην αναζήτηση της βελτίωσης τους. Καλό Πάσχα σε όλους

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

RAMADAN και πολύς ήλιος

Συμμετέχοντας στο πνεύμα των ημερών αλλά και λειτουργώντας λίγο διαπολιτισμικά ,ανεβάζω ένα κομμάτι για το Ραμαζάνι, τη μεγάλη γορτή των μουσουλμάνων από τους East of Eden. Και ένα εβραικό, έτσι για ποικιλία. Καλές γιορτές λοιπόν και καλό Πάσχα.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΔΕΥΤΕΡΕΣ

Κάθε φορά που ξυπνάμε Δευτέρα πρωί νοιώθουμε την επανάληψη του εβδομαδιαίου γολγοθά που για άλλη μια φορά αδυσώπητα ξεκινά. Και ύστερα συνηθίζουμε και μετράμε τις Δευτέρες που έρχονται και περνούν και ξαναπερνούν ,και ξαναπερνούν... Όμως όπως φαίνεται (είναι από πραγματική ιστορία), η μικρή Σάλι σηκώθηκε μια Δευτέρα πρωί και αποφάσισε να το αλλάξει όλο αυτό, αλλά με λάθος τρόπο. Πήρε το πιστόλι του μπαμπά της ,πήγε σχολείο και το άδειασε πάνω σε δύο καθηγητές της (μην παίρνετε ιδέες),και όταν την ρώτησαν γιατί το έκανε, απάντησε ,no reson,I don't like Mondays. Bέβαια ,μπορεί απλώς να έχουμε να κάνουμε με μέρες που βρέχει συνεχώς μέσα και έξω από το σπίτι μας ,και κυρίως μέσα στην ψυχή μας. Οι Κάρπεντερς μας ταξιδεύουν σε αυτή την πλευρά της διάθεσης μας με ομολογουμένως λυρικότατο τρόπο. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι υπάρχει και η αισιόδοξη πλευρά της ζωής ,άλλη μια εβδομάδα αρχίζει ,κάποιες ευκαιρίες περιμένουν στη γωνία κρυμμένες για να μας δοθούν και στο κάτω κάτω το δώρο της ζωής είναι μεγάλη υπόθεση, έτσι δεν είναι; Η χαρά της ζωής από τους Mamas and Papas.