Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Πολλοί το είπαν παράθυρο της ψυχής και σίγουρα η ποίηση και η λογοτεχνία το τίμησαν δεόντως.
Όμως ας μην ξεχνάμε πως ένα χαμόγελο μπορεί να είναι παραπειστικό ,να ξεγελάει και σε κάθε περίπτωση καλό είναι να θυμόμαστε πως ξεκίνησε σαν μια μυική αποτύπωση στο στόμα , μια ένδειξη που φανέρωνε επιθετικότητα.
Αρχικά το χαμόγελο δεν ήταν τίποτα άλλο από την επίδειξη των δοντιών του αρχιπήθηκου της φυλής που κατ'αυτόν τον τρόπο αποθάρρυνε τα άλλα μέλη να πλησιάσουν και να πειράξουν το φαί του πριν εκείνος νοιώσει την αίσθηση της στομαχικής πληρότητας.
Στην πορεία πέρασε μέσα από κοινωνικές παραδοχές και ευπρεπισμένο μας παρουσιάστηκε σαν εξάρτημα ομορφιάς ,γοητείας ή ακόμη και σαν προσωπικό χαρακτηριστικό.
Και όμως το χαμόγελο είναι μια επαναστατική πράξη, ειναι κάτι που για να το εμφανίσεις πρέπει να έχεις την έγκριση του ανώτερου σου , αυτού μέσα στο περιβάλλον του οποίου λειτουργείς.
Πράγματι, στις τάξεις ,οι δάσκαλοι κυνηγούν αυτούς που χαμογελούν ενώ το ίδιο συμβαίνει στο στρατό και στην εκκλησία.
Πρόσφατα άλλωστε έγινε στο Βατικανό ένα συνέδριο περί γέλιου στο οποίο αποδείχτηκε με ακυκλοφόρητες πηγές ότι ο Χριστός ήταν μια προσωπικότητα που δε φειδόταν του γέλιου και γι αυτό ήταν πολύ προσιτός στους μαθητές του. ( Για να μην αναφέρουμε το χιούμορ του βέβαια).
Στις μέρες μας όμως το γέλιο είναι ακριβοθώρητο και γίνεται όλο και πιο σπάνιο όσο ανεβαίνουμε στην ιεραρχία της κοινωνικής καταξίωσης.
Σε μια επιθεώρηση στρατεύματος ο στρατηγός μπορεί να τιμήσει με το χαμόγελο του κάποιο στρατιώτη αλλά θα αποτελέσει σφάλμα ολέθριο αν αυτό το χαμόγελο βρει ανταπόδοση.
Οι πολιτικοί αρχηγοί απευθύνονται στους κατωτέρους τους μέσα σε μια απέραντη βλοσυρότητα και το ίδια συμβαίνει και στις σοβαροφανείς ολομέλειες των κομμάτων δεξιών και αριστερών
Το Όνομα του Ρόδου του Ουμπέρτο Έκο στηρίχτηκε στη χαμένη πραγματεία του Αριστοτέλη "Περί γέλωτος" στα δε καθ'ημάς, δεκαπέντε ( και βάλε) χρόνια πριν ,στις πανελλήνιες ,το χαμόγελο μας έδωσε θέμα έκθεσης το οποίο ακόμη και σήμερα οι εκθεσάδες το επαναφέρουν στη μνήμη τους με δέος.
Ας ξεκινήσουμε την επανάσταση μας με το χαμόγελο λοιπόν.
Σε πείσμα όσων έχουν βαλθεί να μας μετατρέψουν σε κατηφή αγέλαστα ρομποτάκια ,εμείς ας αντιτάξουμε το καταλυτικό χαμόγελό μας .
Κάπου εδώ κολλάει και ο ευφάνταστος τίτλος του βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου, "Χαμογέλα ρε ,τι σου ζητάνε;"
Μην ξεχνάμε ότι το γελαστό παιδί μπορεί να το σκοτώσαν οι φασίστες αλλά με το χαμόγελό του κατέκτησε την ετρύφησή του στις σκέψεις μας και στις καρδιές μας.Και όταν το οπλοστάσιο μας στερεύει , το χαμόγελό μας σίγουρα θα αποσυντονίσει τους αντιπάλους μας.



Το έχω ξαναβάλει αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι ,μαζί με το φιλμάκι του ,μου δημιουργεί πάντα μια ψυχική ευφορία.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

NICK CAVE αυτός ο άγνωστος.

Όλοι που ασχολούνται με αυτό το μουσικό ιδίωμα γνωρίζουν το μεγάλο Αυστραλό για τις γοτθικές ροκ συνθέσεις του. Ξεχνιέται ας πούμε το your funeral, my trial  ;
Εδώ ,έχουμε ένα διαφορετικό Nick Cave,συνθέτη  σε κινηματογραφική μουσική όπου ομολογουμένως ξεδιπλώνει μιαν άλλη λεωφόρο ταλέντων.
 Από τη δολοφονία του Jesse James





















Πρόσφατα ,έγραψε μουσική για την ταινία "Ο δρόμος".

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

ΠΩΣ Η ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

Όταν στη Θατσερική Αγγλία συνέβαιναν σημεία και τέρατα πολλοί μουσικοί πηγαίνοντας κόντρα στις εταιρείες και το κατεστημένο ,αντέδρασαν και όρθωσαν το ανάστημά τους με το μόνο όπλο που διέθεταν ,τη μουσική.
Εδώ ο Tom Robinson, μαχόμενος αριστερός και ομοφυλόφιλος υπερασπίζεται όλες τις μειονότητες που διώκονται από την κυβέρνηση τότε και το φασιστικό National Front.



Ο Αμερικάνος Phil Oakes το έγραψε χρόνια πριν ,όταν κάθε χτύπημα στην πόρτα του τον τρόμοκρατούσε πιστεύοντας πως είναι η ασφάλεια που έρχεται να τον συλλάβει.
Αμερικάνος και κομμουνιστής γαρ!
Αυτοκτόνησε όταν ύστερα από μία βλάβη στις φωνητικές χορδές διαπίστωσε πως δεν μπορούσε να τραγουδήσει πια.



Όσο για τους Specials ,τι να πούμε;
Άκρως πολιτικοποιημένοι ,με άποψη και πάντα αγκάθι στην εκάστοτε εξουσία με το στίχο και τη μουσική τους.



Άλλο ένα ιερό τέρας της μαχόμενης για τον άθρωπο μουσικής , συνέχισε να παίζει νταμς παρ'ότι έμεινε παράλυτος από τη μέση και κάτω ύστερα από πτώση από κάποιο τέταρτο όροφο στη Βαρκελώνη



Φυσικά υπάρχουν χιλιάδες άλλοι ,απλώς εδώ παράθεσα ένα δείγμα.




Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΕΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

Όταν είναι κανείς δάσκαλος ,καλείται  μαζί με άλλα πολλά να διδάξει  γεγονότα, να εστιάσει σε επετείους της χώρας και να δώσει πανηγυρικό χαρακτήρα σε γιορτές που χαρακτηρίζονται εθνικές σφυρηλατώντας ταυτόχρονα στους μαθητές του αυτό που λέμε " εθνική συνείδηση"..
Παίρνει λοιπόν ο δάσκαλος αυτό το εύπλαστο ζυμαράκι που λέγεται παιδί, του εξηγεί ότι εδώ που γεννήθηκε ,αυτά τα χώματα είναι ιερά και ότι αυτός ο τόπος έχει τιμηθεί από την παρουσία μεγάλων ανδρών -και γυναικών- που δε δίστασαν να δώσουν ακόμη και τη ζωή τους για την πατρίδα και καλεί το παιδί σε ανάλογες περιστάσεις στο μέλλον να φερθεί ανάλογα.
Φουσκώνει λοιπόν το παιδί από υπερηφάνεια για το παρελθόν του ,για τους ήρωες του για τη σημαία του για τους θρύλους και τις παραδόσεις του και νοιώθει ίσως και άτυχο που δεν του έτυχε μια ανάλογη περίσταση να δείξει τον ηρωισμό του ,να διακριθεί σε ένα πεδίο που είναι φτιαγμένο μόνο για εκλεκτούς.
Και η ευκαιρία παρουσιάζεται.
Το παιδί έχει μεγαλώσει ,έχει ενταχθεί στην παραγωγή και όλα αυτά τα ηρωικά έχουν στιβαχτεί σε μια ντιβανοκασέλα σε κάποιο ξεχασμένο μέρος του εγκεφάλου όπου κάποιος τα κλείδωσε και μετά ξέχασε που έβαλε το κλειδί.
Ξαφνικά το παιδί που μεγάλωσε μαζί με άλλα παιδιά που μεγάλωσαν παράλληλα με αυτό, μαθαίνει πως η περήφανη χώρα του μπορεί να κατανίκησε τους Ούνους και τους Γότθους και τους οποιουσδήποτε άλλους στα πεδία των μαχών αλλά έχασε στη Μονόπολη όταν επικράτησε η ειρήνη  και αυτό αποδεικνύεται τελικά πολύ χειρότερο από το να έχανε τη μάχη.
Γιατί στον πόλεμο τον αντίπαλο τον έχεις στοχοποιημένο απέναντι σου ,τον σημαδεύεις με το όπλο και αν είσαι ικανός τον σκοτώνεις και συν τοις άλλοις κερδίζεις και δόξα.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν το παιδί που τώρα πια έχει μεγαλώσει πας η μόνη συμμετοχή που μπορεί να διεκδικήσει για να ελπίζει στο χτίσιμο της ελληνικής ιστορίας είναι η προσθήκη του ονόματός του στις χιλιάδες χιλιάδων των παράπλευρων οικονομικών απωλειών του νέου πολέμου, αυτού της Μονόπολης.
Σε περίοδο ειρήνης όμως όταν χάσεις στη Μονόπολη υποθηκεύεις το σπίτι σου ,τη δουλειά σου και στο τέλος τα άγια χωματά σου που οι παπούδες σου χύσαν το αίμα τους γι αυτά ,μη γνωρίζοντας προφανώς πως αυτά αργότερα, πολύ αργότερα αυτά θα παίζονταν  ως βραβείο σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στο οποίο η χώρα μας δεν είχε ποτέ ικανούς παίκτες ,εκτός φυσικά από αυτούς που μας έμπασαν στο κόλπο και μας έβαλαν να το παίξουμε προς δικό τους όφελος.
Έτσι εγώ ο δάσκαλος ,τι να πω για το ένα και μοναδικό τεράστιο ΟΧΙ που είπε ο λαός μας στο φασισμό όταν σήμερα την ίδια στιγμή λέει ΝΑΙ, κατ'εξακολούθηση σε ότι του ζητηθεί από τους άσσους της  Μonopoly  ;
Και πως να εξηγήσω στα παιδιά  την απαίτηση κάποιων ,από αυτούς που νικήσαμε κάποτε και τώρα ξανάρχονται για να κλείσουν τον κύκλο ,ότι νησιά με λιγότερους από εκατοπενήντα κατοίκους πρέπει να εκκενωθούν ;
Βέβαια όσο και να αγωνιώ ως δάσκαλος για το δίλημμά μου ,η μέρα θα εορτασθεί με τη φαινομενική λαμπρότητα που θα θελήσουν οι κινούντες τα νήματα να της δώσουν και σίγουρα όλο και κάποιος πριμοδοτημένος από κάποιο εκλογικό σύστημα πρωθυπουργός θα μας θυμίσει τα περί εθνικού καθήκοντος και εθνικής θυσίας.
Τουλάχιστον όμως με αυτή την παρέμβασή του θα μου δώσει το ζωντανό παράδειγμα όταν έλθει η ώρα να διδάξω την έννοια " εσχάτη προδοσία " από που θα πρέπει να αντλήσω τα παραδείγματα.



Κλείνω με ένα απόσπασμα του Philip Glass από μια όπερα που την έχει γράψει στα Σανσκριτικά ,έτσι ώστε κανείς να μην καταλαβαίνει άρα το feeling να είναι universal.( απολογούμαι για την κατάχρηση των όρων).
Μήπως τελικά η λύση βρίσκεται στην ομοφωνία της ασυνενοησίας;

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

VAN MORRISON

Μεγάλος Ιρλανδός.
Όσοι τον έχουν πλησιάσει λένε πως είναι μίζερος.
Είναι όμως καταπληκτικός. Έχει κάνει τα πάντα από ενορχήστρωση ,σύνθεση ,στιχουργική ,διασκευή αλλά  και έχει παίξει και όλα τα είδη.
Σήμερα το πρωί οδηγώντας την ώρα που ανέτειλε ο ήλιος και ακούγοντας την καινούργια του δουλειά ξανάπεσα στην αναπόληση μιας ζωής που την πέρασα μαζί του. Συντροφιά σε μοναχικές σκοπιές στο στρατό ,σε ταξίδια ,σε χαρές.
 Μέχρι και στον γάμο μου με αυτόν χόρεψα τον πρώτο χορό.
Απολαύστε τον.

















Οι αδυναμίες δεν κρύβονται.

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΑΛΛΑ Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ...

Με κάποια συγκροτήματα μεγαλώσαμε και από ότι φαίνεται θα μας συνοδεύουν για πάντα αποτελώντας στοιχείο της ταυτότητας μας.
Στο λυκαυγές όμως της μαγικής τους πορείας ηχούσαν κάπως διαφορετικά, αν και εξίσου υπέροχα.
Ακούστε μερικά από αυτά όταν το όνομά τους δεν αποτελόυσε εγγύηση για να γεμίσουν τα στάδια με αλλαλάζοντες οπαδούς.














Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Μπαίνοντας για τα καλά στις υποχρεώσεις της νέας περιόδου ,με ότι και αν αυτό σημαίνει, (νέους φόρους,τρεξίματα, έξοδα) οπλίστηκα με αισιοδοξία και κινητική ενέργεια από κάποια καλά βιβλία που διάβασα και ξεκίνησα.
Πρώτο και ένα από τα καλά το " Οι κεραίες της εποχής μου" κατά το όνομα της τηλεοπτικής εκπομπής της ΝΕΤ όπου ο Ανταίος Χρυσοστομίδης με τη Μικέλα Χαρτουλάρη παρουσιάζουν κάθε Τρίτη και από ένα διάσημο συγγραφέα του καιρού μας με συνέντευξη στο σπίτι του, στη χώρα που κατοικεί, στο περιβάλλον που γράφει.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανίωτη και το έχει επιμεληθεί ο Χρυσοστομίδης μόνος του.


Εδώ παρουσιάζονται τριαντατρείς συγγραφείς μαζί με τα παραλειπόμενα των συνεντεύξεων ,όσα δηλαδή δεν έδειξαν οι κάμερες, εκ παραλλήλου με τη δυνατότητα που δίνεται σε κάποιον  να πληροφορηθεί νέα ονόματα αλλά κυρίως να διαβάσει περί ποίων θεμάτων αυτοί οι συγγραφείς ,ομιλούν.
Σύντομα ( ελπίζω ) αναμένεται και ο δεύτερος τόμος.
Κατόπιν διαβασα το εκπληκτικό "Ξενοδοχείο Λουτεσία " του Ασουλίν από τις εκδόσεις Πόλις.
Συγγενές με το δέκα του Καραγάτση ,και το Μέγαρο Γιακουμπιάν του Μαφχούζ.
Πρωταγωνιστεί ένα Παρισινό ξενοδοχείο μαζί με τον ιδιωτικό του αστυνομικό και βλέπουμε να κυλούν τρείς περίοδοι, η προπολεμική Γαλλία ,η ναζιστική κατοχή που φέρνει και την επίταξη του ξενοδοχείου και η μετά την απελευθέρωση εποχή όπου το ξενοδοχείο μπαίνει στην υπηρεσία αυτών που επιστρέφουν από τα ναζιζτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.


Εκπληκτική σκιαγράφηση και ανατομία χαρακτήρων όπως και βαθιά κατανόηση στους λόγους που ωθούν τους ανθρώπους σε μια προσπάθεια επιβίωσης ,να αλλάζουν στρατόπεδα.
Παρακαλάς να μην τελειώσει.
Ύστερα ήρθε το Last Orders του Graham Swift το οποίο το δάβασα στη μητρική του γλώσσα.
Κάποιοι το κατατάσσουν ανάμεσα στα πενήντα καλύτερα πονήματα της αγγλικής μυθιστοριογραφίας.
Γραμμένο στη λονδρέζικη Cockney μιλάει για την τελευταία επιθυμία ενός νεκρού προς τους φίλους του , εξ'ου και ο τίτλος αλλά τα πάντα συμβαίνουν σε ένα pub όπου όπως παραδοσιακά  είθισται σε όλη την Αγγλία, λίγο πριν έρθει η ώρα του κλεισίματος ο ιδιοκτήτης  να καλεί τον κόσμο για ένα τελευταίο γύρο ,με τη φράση, last orders.




Πάλι και εδώ βασικό θέμα είναι η ανατομία των χαρακτήρων της βρετανικής εργατικής τάξης.
Σειρά μετά είχε η ιστορία ,καθώς για λόγους συμπλήρωσης γνώσεων διάβασα το "η Ελλάδα του Χίτλερ " από τον καταπληκτικό βρετανό ιστορικό Mazower.






Η ιστορία της κατοχής και του εμφυλίου δοσμένη από ένα ουδέτερο (φιλέλληνα ) αναλυτή.
Καταπληκτικό, όπως και όλα του τα βιβλία άλλωστε. Από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Μετά διάβασα τη βιογραφία της Δανάης Στρατηγοπούλου της τραγουδίστριας του Αττίκ από την Πόπη Μαγουλά Γαιτάνου αφενός γιατί μου αρέσει ο Αττίκ ,αφ'ετέρου γιατί μέσα από τέτοιες αφηγήσεις ανακαλύπτει κανείς ψηφίδες ιστορίας που απαρτίζουν το μωσαικό της εποχής και της χώρας.


Εκδόσεις Άγκυρα. Συνοδεύεται και από CD
Τέλος ο μήνας έκλεισε με το "για τι πράγμα μιλάω ,όταν μιλάω για το τρέξιμο ",του ιάπωνα Χαρούκι Μουρακάμι από τις εκδόσεις  Ωκεανίδα.Αυτοβιογραφικό . Εδώ ο διάσημος συγγραφέας παρουσιάζει τη ζωή του και το χρονικό της συγγραφής των βιβλίων του μέσα από συμμετοχές σε μαραθώνιους δρόμους και αγώνες τριάθλου.


¨Ενας στοχαστής που τρέχει και σκέφτεται, ενώ παράλληλα ταυτίζει το τρέξιμο και την επίπονη προσπάθεια που  αυτό απαιτεί ,με την πορεία της ζωής.
Σε κάποια σημεία θυμίζει τη "μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων " του Alan Silitoe.
Για όσους τους αρέσει ο Μουρακάμι ,η ανάγνωση του βιβλίου αυτού κρίνεται απαραίτητη.
Αυτά για την ώρα.
Και ας μην ξεχνιόμαστε ! ο Δεκέμβρης και το τέλος του κόσμου πλησιάζουν γι αυτό διαβάστε να προλάβετε.
Ότι προλάβετε.









Και τέσσερα κομμάτια από τους Καναδούς με την Ελληνίδα τραγουδίστρια.

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΑΛΛΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Κάποια κομμάτια μας σημάδεψαν όταν είμαστε νέοι και ακούγοντας τα και αισθανόμενοι ευχαρίστηση ,καταλαβα'ιναμε πως ακολουθούσαμε ένα δρόμο απόλαυσης έξω από την πεπατημένη ,εκεί όπου η κάθε νότα κατακτάει το χώρο της στο λαβύρινθο του αυτιού.
Έτσι εγώ και πολλοί άλλοι της γενιάς μου εκπαιδεύσαμε τα γούστα μας.












Το εξώφυλλο των Genesis ειχε ανακηρυχθεί καλύτερο εξώφυλλο του 1975.
Όαο για το in the cage , αριστούργημα !