Έπεσε κάποτε στα χέρια μου ως δώρο.
Την είδα απλώς για να πω πως την είδα καθότι το animation δε φαινόταν ιδιαίτερα υποσχόμενο.
Την προσοχή μου τράβηξε κυρίως ο David Bowie που έκανε την εισαγωγή. ( Αν και στη μεταγενέστερη έκδοση ,εισαγωγή κάνει ένας καρτούν Αη Βασίλης).
Το αποτέλεσμα όμως ήταν σαγηνευτικό.
Μια ταινία για τη φιλία και για το εφήμερο της ύπαρξης ,η οποία όσο μικρή και αν είναι ,μπορεί να είναι τόσο γεμάτη...
Τελειώνει ξαφνικά αφήνοντας την αίσθηση του ανεξήγητου θανάτου. Την ίδια αίσθηση που αφήνει σε ένα παιδί η απώλεια του σκύλου του.
Και κάπου στην άκρη του ματιού πιάνεις τον εαυτό σου να καταπνίγει μια υποψία υγρασίας.
Αν δεν το δείτε όλο ,απολαύστε τουλάχιστον το μουσικό κομμάτι walking in the air
Καλά Χριστούγεννα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου