Τρίτη 25 Απριλίου 2017

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ (ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ...)



Πριν από είκοσι περίπου χρόνια οι Κατσιμιχαίοι ερμηνεύανε ένα πολύ εύθραυστο κομμάτι για τα κορίτσια της συγνώμης, κάποια κορίτσια που η μοίρα τα έταξε από τη λάθος μεριά του καθρέφτη και δεν τους έδωσε ποτέ την ευκαιρία να διεκδικήσουν αυτό που ο καθένας στη ζωή του το θεωρεί αυτονόητο. Το δικαίωμα να ελπίζουν πως κάποιο βλέμμα θα σταματήσει πάνω τους κάποια στιγμή και πως κάποιο χέρι θα ζεστάνει το δικό τους σε μια άσκοπη περιπλάνηση ένα Κυριακάτικο απόγευμα.
Το τραγούδι πετυχαίνει να μεταδώσει αυτό ακριβώς το συναίσθημα. Την αίσθηση της εγκατάλειψης και της μάταιας προσμονής ενώ η μελωδία σιγά σιγά υποβάλει μελαγχολία ταυτιζόμενη με το σούρουπο της ψυχής.
Γι αυτά τα παιδιά της συγνώμης θέλω να γράψω εδώ σήμερα. Όχι μόνο υποχρεωτικά για τα κορίτσια αλλά και για τα αγόρια που όλοι εμείς τους οφείλουμε μια μεγάλη συγνώμη!
Βρέθηκα πρόσφατα σε μια εκδρομή μαζί με παιδιά με κινητικά προβλήματα και το τραγούδι αυτό άρχισε να ξαναπαίζει μέσα μου . Εντυπωσιάστηκα από αυτά τα παιδιά που παρά τις αντιξοότητες , καθηλωμένα στην ακινησία του αμαξίδιου τους έχουν τη δύναμη να δίνουν μαθήματα ζωής ,έχουν το σθένος να πηγαίνουν αντίθετα σε οποιδήποτε ρεύμα αποδοχής και στο τέλος της μέρας να σε κάνουν να νιώθεις πως σου λέιπει η παρέα τους.
Δεν μπόρεσα λοιπόν να μη θαυμάσω την απαίτηση αυτών των παιδιών στο να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με παιδιά που η μοίρα δεν τους στέρησε τα αυτονόητα , δεν μπόρεσα να μην μελαγχολήσω στη σκέψη πως σπάνια μπαίνουμε στη θέση του άλλου, ιδίως όταν αυτός ο άλλος δεν μοιάζει με μας
Έχοντας την "τύχη" να έχω ζήσει μια ζωή δίπλα στην αναπηρία δεν μπορώ παρά να πω πως είναι ευλογία να μπορεί κανείς να διδάσκεται από τη δυσκολία , να αντιλαμβάνεται πως το νόημα της ζωής κρύβεται σε μικρές μικρές λεπτομέρειες.
Γιατί είναι πολύ σκληρό να είσαι μόνιμα καθηλωμένος σε μια καρέκλα, να γνωρίζεις πως ποτέ δε θα χαρείς την απλή απόλαυση να σηκώνεσαι από τον καναπέ σου και να πηγαίνεις μέχρι το ψυγείο μόνος σου ,χωρίς κάποιος να σε υποβαστάζει και παρόλα αυτά να έχεις τη δύναμη να σχεδιάζεις το μέλλον σου , να κάνεις όνειρα και πάνω απ'όλα να μπορείς να χαμογελάς και να δίνεις δύναμη στους άλλους.
Λίγες ώρες δίπλα σε αυτά τα άτομα , σε αυτά τα πανέμορφα πλάσματα ,αρκούν να σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πόσο τυχερός είσαι που από κάποιο τερτίπι της μοίρας δεν στερήθηκες την κίνηση και τη χαρά της αυτονομίας . Από την άλλη αντιλαμβάνεσαι υπό μορφή αποκάλυψης πόσο δύσκολο είναι μερικές φορές το αυτονόητο...Το να σηκώσεις ας πούμε ένα ποτήρι να πιεις νερό.
Και ενώ η ζωή περιστρέφεται επιδεικτικά γύρω από αυτά τα παιδιά και τα σαγηνεύει αλλά αυτά δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε ολες τις εκφάνσεις της ,πρέπει παράλληλα να προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα άκρως υποκριτικό περιβάλλον το οποίο το μόνο που κάνει είναι να εξωραίζει τις ονομασίες , αποκαλώντας την αναπηρία ειδική δεξιότητα και καθαρίζοντας μια και καλή με το θέμα.
Δυστυχώς από εκεί και πέρα κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί πως ο τροχός της τύχης θα μπορούσε να είχε σημαδέψει τον δικό του πελαργό, και πως τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο.
Για να επανέλθω λοιπόν στο σημείο που ξεκίνησα, είχα την τύχη να περάσω μια βραδιά με αυτά τα παιδιά , να χορέψουμε , να τραγουδήσουμε και να διασκεδάσουμε όλοι μαζί και στο τέλος να αποχωρήσω με τη σκέψη πως η ζωή είναι ωραία και τόσο καιρό το είχα σχεδόν ξεχάσει.
Αυτό το κείμενο δεν το έγραψα μόνο για να προσθέσω τη συγνώμη μου ή τις ευχαριστίες μου σε αυτά τα παιδιά για τα μαθήματα που πήρα . Το έγραψα για να μικρύνω λίγο την αμηχανία μου ,να ελαττώσω τις ενοχές μου και τέλος να αφήσω ένα ίχνος στο κυβερνοδιάστημα και να δηλώσω πως ασχέτως αν προσποιούμαι πως περνάω αδιάφορα από δίπλα σας ,παιδιά μου, σας νιώθω με κάθε χιλιοστό της ψυχής μου και σας αγαπώ με όση δύναμη λειτουργεί η καρδιά μου (γιατί τώρα τελευταία δε λειτουργεί και πολύ καλά).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου