ΜΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Ταξιδεύω καθημερινά σχεδόν με τον προαστειακό και επιβιβάζομαι στο τρένο από τον σταθμό της Παλλήνης.
Εδώ και δύο μήνες δε λειτουργούν οι κυλιόμενες σκάλες του σταθμού αλλά το συνειδητοποίησα μόνο όταν είδα δύο ηληκιωμένες κυρίες να αγκομαχούν προσπαθώντας να ανεβούν τις ατελείωτες σκάλες, φράζοντας παράλληλα την άνοδο για τους υπόλοιπους μέχρι να τα καταφέρουν να φτάσουν στο επίπεδο του δρόμου.

Κατόπιν σκέφτηκα πως κακώς δεν είχαν χρησιμοποιήσει τον ανελκυστήρα και σημείωσα στο μυαλό μου να ελέγξω την επόμενη φορά που θα ταξίδευα με το μέσον αυτό ,αν ο ανελκυστήρας λειτουργεί.
Οποία έκπληξις !
Ούτε το ασανσέρ ήταν σε λειτουργία.
Αυτό με ώθησε να ρίξω μια πιο προσεκτική ματιά στο σταθμό.
Ανακάλυψα λοιπόν ότι ο σταθμός είναι αφημένος στην τύχη του.
Σπασμένες διαφημιστικές προθήκες ,ρολόγια που δε λειτουργούν ακυρωτικά μηχανήματα χωρίς μελάνι.
Μία στις δύο φορές το ένα από τα τρία ακυρωτικά μηχανήματα έχει πάνω του ένα χαρτί που αποτρέπει την ακύρωση εξαιτίας έλλειψης μελανιού.
Ο σταθμός θυμίζει σκηνικό αμερικάνικης ταινίας των σέβεντις και βάβαια μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και πολλή βρωμιά γιατί πολύ απλά, στο καθάρισμα θα κολλήσουμε τώρα.
Εν τω μεταξύ ο σταθμός συνεχίζει να αποτελεί την Κύρου ανάβαση κάθε ηληκιωμένου και κάθε κινητικά ανήμπορου συμπολίτη μας και για αυτό το λόγο καλώ όποιον θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο να ευαισθητοποιηθεί και να κάνει κάτι.
Έτσι θα έρθει η ανάπτυξη , όπως λέει και ο πρωθυπουργός μας;