Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΦΟΒΕΡΟ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΚΟΨΕΙΣ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΣΟΥ. ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΒΕΡΗ ΑΤΑΚΑ ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΠΕΙ Ο ΓΟΥΝΤΥ ΑΛΛΕΝ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΤΟΥ ΤΑΙΝΙΑ ,ΤΟΝ ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΤΗ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΤΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΩ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.ΣΙΓΟΥΡΑ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΚΟΒΟΥΝ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΟΙ ΕΝΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ ΒΙΩΝΟΥΝ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΝΟΥΝ ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ.
ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΡΤΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΕΧΩ ΝΟΙΩΣΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ ΦΙΛΟΥΣ , ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ, ΓΟΝΕΙΣ...
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ Η ΜΑΛΛΟΝ ΤΟ ΠΙΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΤΕ ΠΙΑ...ΤΟΥ ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ , ΕΝΩ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΚΑΤΑΚΥΡΙΕΥΕΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΟΔΥΝΗΡΑ ΤΣΙΜΠΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, ΚΑΙ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ ΕΓΚΑΛΕΙΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΣΟΥ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΠΕΘΑΝΕΙ ,ΕΤΟΙΜΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΙΛΗΣΕΙΣ,ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΣΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΜΑΘΟΥΝ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΓΕΙΩΝΕΣΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΕΞΟΔΟ.
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ,ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ,ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΓΩΝΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ  ΝΑ ΚΛΑΙΝΕ Η ΝΑ ΣΕ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΝΔΟΜΥΧΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΑΤΥΠΗΣ ΡΕΒΑΝΣ ΑΛΛΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ.ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ , ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ,  ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ, ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΜΑΣ ΦΡΕΝΑΡΕΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΑΘΩΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΓΕΜΑΤΩΝ ΑΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΧΩΡΕΣΟΥΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟΥΔΑΚΙ ΤΟΥΣ ΠΩΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΥΤΗ Η ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΥΣΙΑ.
ΟΣΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΕΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ, ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ, ΛΑΤΡΕΥΤΟΙ...ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΚΟΜΗ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΦΥΓΟΥΜΕ ΔΕ ΘΑ ΛΕΙΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ.
ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΟΣΑ ΓΡΑΦΩ ΣΗΜΕΡΑ ΗΧΟΥΝ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΑ,ΟΜΩΣ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ,ΤΑ ΕΧΩ ΒΑΨΕΙ ΚΑΙ ΜΑΥΡΑ. ΘΕΩΡΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΔΙΑΦΩΝΕΙΤΕ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ( ΑΝ ΜΕ ΘΥΜΟΣΑΣΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ).
Η ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΕΔΩ ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΣ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ,ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ, ( ΦΙΛΩΝ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΝΩΡΙΣ ) ΤΗΣ ΣΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΠΟΥ ΣΑ ΝΑ ΜΕ ΦΩΝΑΞΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΑ ,ΜΕ ΑΝΑΓΚΑΣΕ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ  ΛΟΓΟ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΩ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΤΑΦΟ ΑΓΝΩΣΤΟ. ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ,ΗΤΑΝ Η ΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΠΡΟΣΩΠΑΚΙ ΤΗΣ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ,ΔΕΚΑΟΧΤΩ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΤΗ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΤΗΣ ΑΦΙΕΡΩΣΟΥΝ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ.
ΣΥΓΧΩΡΗΣΤΕ ΜΕ, ΞΕΦΥΓΑ. ΚΛΕΙΝΩ ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ  STEVIE SMITH  ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ,

Not waving but drowning


Nobody heard him ,the dead man,
but still he lay moaning:
I was much further out than you thought
and not waving but drowning

Poor chap, he always loved larking
and now he's dead
it must have been too cold for him his heart gave way,
they said.

Oh,no no no,it was too cold always
( still the dead one lay moaning )
I was too much far out all my life
and not waving but drowning.

ΓΕΙΑ ΣΑΣ