ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (ή και αντίστροφα)

Επί τη ευκαιρία του επερχόμενου ντέρμπι μεταξύ των αιωνίων, σκέφτηκα να δούμε το θέμα λίγο "ιστορικά".
Αν το δει κανείς λογικά , μια έχθρα μεταξύ δύο κοινωνικών ομάδων δεν είναι ποτέ αυτονόητη, αν κάποιος δεν την προκαλέσει.
Η ιστορία λοιπόν λέει τα εξής...
Είμαστε στο 1928 και ο Παναθηναικός έχει κατακτήσει το τοπικό της Αθήνας, ο Ολυμπιακός το τοπικό του Πειραιά και αντίστοιχα ο Άρης το τοπικό της Θεσσαλονίκης.
Με τη σημερινή ορολογία, θα συναντηθούν στα πλέι οφ με αγώνες εντός και εκτός έδρας και στο τέλος των αγώνων πρωταθλητής θα ανακηρυχθεί ο κορυφαίος της βαθμολογίας.
Απόλυτο φαβορί από αυτή την τριπλέτα , φάνταζε ο Ολυμπιακός αλλά τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν ακριβώς έτσι.
Με φαβορί λοιπόν , την ομάδα του Πειραιά ταξίδεψαν οι ερυθρόλευκοι οπαδοί από τον Πειραιά στην Αθήνα (τότε οι οπαδοί των ομάδων προέρχονταν σχεδόν αποκλειστικά από την πόλη που αντιπροσώπευαν) κουβαλώντας φέρετρα και κηδειόχαρτα στη μνήμη του προσφιλούς πράσινου αδερφού.
Για να μη μακρυγορήσω , το παιχνίδι εξελίχθηκε σε έναν απόλυτο εφιάλτη για τον Ολυμπιακό καθώς οι πράσινοι πέτυχαν τη μεγαλύτερη νίκη που έχουν να επιδείξουν μέχρι σήμερα , με το αστρονομικό σκορ 8-2.
Οι φανατικοί οπαδοί των δύο ομάδων (που αποκαλούνταν τότε πρόγκες επειδή προγκούσαν τον αντίπαλο) κάθονταν σχετικά κοντά και αλληλοπειράζονταν αλλά δεν έφταναν ποτέ σε ακρότητες.
Όταν λοιπόν έληξε το παιχνίδι ο αρχηγός της κόκκινης πρόγκας περίμενε να δεχτεί χλεύη από τους πράσινους , αλλα αυτοί απλώς αποθέωσαν την ομάδα τους και δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τους κόκκινους. Βγαίνοντας λοιπόν από τη Λεωφόρο ο αρχηγός της κόκκινης πρόγκας αναζήτησε τον αρχηγό της αντίστοιχης πράσινης με το βλέμμα και όταν τον βρήκε του υποκλίθηκε. Ο αρχηγός των Παναθηναικών ανταπέδωσε τον χαιρετισμό και όλοι έφυγαν ήσυχα από το γήπεδο.
Η επόμενη πράξη παίχτηκε στο λιμάνι του Πειραιά από όπου αναχωρούσε ο Παναθηναικός για το παιχνίδι με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη. (Τότε δεν υπήρχε εθνική οδός και η σύνδεση βορρά - νότου γινόταν ακτοπλοικά).
Στον Πειραιά λοιπόν , περίμενε μια έκπληξη τους Παναθηναικούς γιατί είχαν σγκεντρωθεί πάρα πολλοί οπαδοί των ερυθρολεύκων. Όχι όμως για να κάνουν φασαρία αλλά για να κατευοδώσουν τον Παναθηναικό, και να του ευχηθούν νίκη επί του Άρη ώστε οι όποιες αθλητικές διαφορές να μείνουν εντός λεκανοπεδίου. (Ακούγεται σαν ψέμα , έτσι;)
Πήγε λοιπόν ο Παναθηναικός στη Θεσσαλονίκη, κέρδισε τον Άρη με 4-0 έχοντας στις τάξεις του τον θρυλικό Άγγελο Μεσσάρη ο οποίος έγινε και τραγούδι για τους πράσινους του τότε και επέστρεψε στον Πειραια με τον ίδιο τρόπο δηλαδη με καράβι.
Στην είσοδο του λιμανιού είχαν ξαναμαζευτεί οι κόκκινοι για να υποδεχτούν τα πράσινα αδέλφια αλλά όλοι λογάριαζαν χωρις τον ...Καπετάνιο.
Ο καπετάνιος ο οποίος ήταν προφανώς Παναθηναικός , βλέποντας όλη αυτή την κόκκινη λαοθάλασσα θέησε να κάνει ένα αστείο να τους πειράξει. Χτύπησε λοιπόν την μπουρού του καραβιού , οχτώ φορές όσες και τα γκολπου είχε δεχτεί ο Ολυμπιακός. Ταυτόχρονα οι ταξιτζήδες που είχαν έρθει από την Αθήνα να παραλάβουν τους παίκτες έπιασαν το μήνυμα και άρχισαν να κορνάρουν και αυτοί από οχτώ φορές.
Έ , αυτό ήταν. Οι κόκκινες διαθέσεις άλλαξαν πρόσημο και έπεσε το ξύλο της αρκούδας. Πολλοί πράσινοι φυγαδεύτηκαν από φίλους τους πειραιώτες.
Την επομένη , ο υπουργός δημόσιας τάξης Ιωάννης Σιδέρης δήλωνε πως θα περάσει νόμο , αυτές οι δύο ομάδες να μην ξανασυναντηθούν ποτέ πια στο Λεκανοπέδιο.
Όντως η ρεβάνς του 8-2 έγινε όχι στο Καραισκάκη (Ποδηλατοδρόμιο τότε) αλλά στη Θεσσαλονίκη όπου οι οπαδοί των ομάδων μετακινήθηκαν με διαφορετικά καράβια και κάτω απο πρωτόγνωρα για την εποχή , μέτρα ασφαλείας.
Για την ιστορία ο Παναθηναικός ξανακέρδισε με 2-1 και κατέκτησε το πρωτάθλημα αλλά το κακό είχε ξεκινήσει.