Joachim Kuhn, Majid Bekkas, Ramon Lopez - Sandiye (Majid Bekkas)

Εκπληκτικός πιανίστας, φοβερό τρίο.
Η έθνικ έννοια σε όλο το τζαζιστικό της μεγαλείο.

Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ

Ερχονται κάτι στιγμές που νοιώθεις ότι θα ήθελες να μιλήσεις και να πεις πράγματα ,αλλά δεν πρόλαβες.
Που υπήρχαν άνθρωποι που έστω και μια φορά θα ήθελες να τους απευθυνθείς  και να σου απευθυνθούν ,αλλά δεν έτυχε,δεν βρέθηκε ο χρόνος ,δε βοήθησε η συγκυρία.
Και οι πραγματικοί άνθρωποι ,όλο και λιγοστεύουν.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, εκτός από την αντικειμενική φτώχεια μας  ,στην οποία μας βύθισε ,μας έκανε και κατά πολύ φτωχότερους ως χώρα λόγω της απώλειας δύο κατά τη γνώμη μου τεράστιων ανδρών ,δειγμάτων ήθους και δεοντολογίας.
Μιλάω για το Θανάση Βέγγο και το Λεωνίδα Κύρκο.
Ξέρω πολλοί θα θεωρήσουν ότι τα μεγέθη ή αν θέλετε τα σημεία αναφοράς είναι ανόμοια αλλά βαθιά μέσα τους το υλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένοι ήταν αυτό που κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν.
Δε θα μπω σε βιογραφικά στοιχεία ,τα οποία ετσι και αλλιώς τα βρίσκει κανείς οπουδήποτε αρκεί να  ενδιαφερθεί.
Θα μιλήσω για το βαθύ συναίσθημα που προκαλούσαν ακόμη και μόνο με την παρουσία τους.
Αρχίζοντας από το Λεωνίδα τον Κύρκο θα κάνω σαφές ότι η αναφορά αυτή δεν έχει τίποτα το κομματικό.

Τον θαύμασα για την εμμονή στα πιστεύω του ,για την προσήλωση στις ιδέες του και για τη βαθιά του ζέση να τις μεταλαμπαδεύσει.
Άπειρες φορές είχα ακούσει άτομα του περιβάλλοντός μου να λένε ," θα τον ψήφιζα αν δεν ανήκε στην Αριστερά ", ή να σχολιάζουν το εκλογικό σύστημα που δεν επέτρεπε να ψηφίζονται και υποψήφιοι άλλων κομμάτων.
Ο Λεωνίδας ήταν ένας δεινός ρήτορας όχι όμως από αυτούς που σε παγιδεύουν σε σοφιστείες και σε οδηγούν εκεί που θέλουν αλλά από εκείνους που ξυπνούν μέσα σου την ανάγκη να συμμετάσχεις έστω και από αντίπαλη έπαλξη.Όταν δε ο λόγος του κόπαζε ,έβγαζε για το ακροατήριο του τη φυσαρμόνικά του και έπαιζε μουσική, καθιστώντας σαφές σε όσους καταλάβαιναν ,ότι εκείνη τη στιγμή κατέθετε την ψυχή του.
Κατηγορήθηκε από τους κιτρινιστές μόνο και μόνο επειδή ανήκε σε ένα μικρό χώρο με μικρή πρόσβαση στα μέσα και άρα με ελάχιστες δυνατότητες άμυνας.Όμως από αυτό άντλησε ακόμη περισσότερη δύναμη και πάλαιψε τον κιτρινισμό και την παραπληροφόρηση μέχρι τέλους.
Φυλακίστηκε  και καταδικάστηκε σε θάνατο από το καθεστώς της εποχής που δεν αναγνώριζε δικαίωμα σε μια άλλη πίστη ,έστω λανθασμένη ,και έμμεινε μέσα περιμένοντας το θάνατο κάθε μέρα επί δώδεκα χρόνια ,μέχρι να έρθει η δημοκρατία και να δοθεί χάρη σε όλους τους αντιφρονούντες.
Ο ίδιος όμως ποτέ δεν εγκατέλειψε την πίστη του  στις ιδέες του για μια καλύτερη Ελλάδα που θα ερχόταν μέσα από την ισότητα των ανθρώπων.
Σαν υπέρτατη τιμή αναγνώρισης ο Συνασπισμός στις τελευταίες εκλογές τον πρότεινε για πρόεδρο Δημοκρατίας. Φυσικά όπως γνωρίζετε δεν εξελέγη γιατί εκεί παίζονται πλέον άλλα παιχνίδια και ο δικοματισμός δεν αφήνει περιθώρια για ρομαντισμούς.
Μας άφησε τη σκέψη του ,τα βιβλία του και τη φοβερά γενναία και ειλικρινή ρήση του
" σύντροφοι ,ευτυχώς ηττηθήκαμε."

Για το Θανάση το Βέγγο έχω να πω ότι όπως χιλιάδες άλλοι άνθρωποι ,μεγάλωσα με τις ταινίες του και μπορώ να περηφανευτώ ότι τις ξέρω όλες απέξω μαζί με τις ατάκες που τις συνοδεύουν.
Είναι ο άνθρωπος που εκφράζει ένα τύπο έλληνα που σήμερα πάει να εκλείψει. Αυτόν του έντιμου και εργατικού. Όμως δεν ήταν οι ρόλοι που ενσάρκωνε που μας οδήγησαν σε αυτό το συμπέρασμα . Ήταν ο ίδιος ο εαυτός του και η προσωπικότητά του που αντανακλούσε αυτή την ποιότητα.
Ο Θανάσης μας κέρδιζε γιατί αναγνωρίζαμε σε αυτόν στοιχεία του εαυτού μας αλλά και στοιχεία που θα θέλαμε να είχαμε χωρίς να τα έχουμε όμως.
Ίσως είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που όταν στον επικήδειο του οι πολιτικοί  έλεγαν ότι χάσαμε ένα δικό μας άνθρωπο , έλεγαν αλήθεια.
Φανταστείτε ότι ανάγκασε τους πολιτικούς να πούνε κάτι με το οποίο συμφωνούμε!
Βαθύτατα ανθρώπινος και αντιηρωικός έδωσε ρεσιτάλ ηθοποιίας σε δραματικές ταινίες ,παράλληλα διασκέδασε  γεννεές επί γεννεών με τις κωμωδίες του.
Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο ο μέσος Έλληνας εύκολα ταυτιζόταν γιατί μέσα από τις περιπέτειες και τα παθήματά του αναγνώριζε τον εαυτό του.
Θυμώνω δε ,όταν συναντώ ανθρώπους που απορρίπτουν την καλλιτεχνική του διάσταση μένοντας μόνο στο αεικίνητό του που έστω και αυτό περιείχε έντονα στοιχεία ενός ανθρώπου που είναι ένα θέατρο μόνος του.
Ακόμη και όταν τράκαρε σε ένα ατύχημα παρολίγον θανατηφόρο ,βγήκε και ζήτησε συγγνώμη από τον κόσμο γιατί παραβίασε τους κανόνες ασφαλείας και κατά τη γνώμη του ,με αυτόν τον τρόπο λειτούργησε ως αρνητικό πρότυπο.
Δεν λέω κάτι καινούργιο ,δεν προσθέτω τίποτα στα όσα έχουν γραφεί απλώς θέλω να γράψω σε αυτούς τους δύο ανθρώπους  ελπίζοντας ότι το κυβερνοδιάστημα κάπου συνδέεται με τον παράδεισο  των καλών ανθρώπων και το κείμενο αυτό θα βρει τους παραλήπτες του,
Κλείνοντας θα επιθυμούσα  να τους εκφράσω έστω και τώρα το θαυμασμό μου και την ευγνωμοσύνη μου για τα όσα έκαναν για  την Ελλάδα και παράλληλα να καταθέσω τη θλίψη μου για τη φτωχότερη κοινωνία μέσα στην οποία μας άφησαν.
Όπως λέει και ένα τραγούδι των σουηδών E.S.T , if we meet again, I'll  tell you how I feel.

Illusion - Isadora

Παμπάλαιος ήχος ,από το είδος που αποκαλούσαμε art rock με folk προσμίξεις.
Όπως λέει και ο Neil Young, "gone ,but not forgotten ".

"Iki dunya" by Emil Afrasiyab

Καταπληκτικό ταξίδι ανάμεσα στα οροπέδια του Αφγανιστάν και τις κοσμοπολίτικες λεωφόρους της Δύσης.

"Man sani araram" by Emil Afrasiyab feat. Mirjavad

Έχω ανεβάσει και στο παρελθόν Αφγανική Τζαζ με την Aziza Mustafah Zadeh και πιστεύω ότι το μουσικό υβρίδιο μεταξύ λαικής μουσικής του Αφγανιστάν και ελεύθερης έκφρασης είναι συναρπαστικό.

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Τελείωσε και ο Οκτώβρης με έναν ικανοποιητικό απολογισμό αναγνώσεων και από ποιοτικής και από ποσοτικής πλευράς.
Την τιμητική της είχε πάλι η Βραζιλία με μια σειρά από μυθιστορήματα.
Τελικά διαπιστώνει κανείς πόσα πράγματα χάνονται πίσω από στερεοτυπικά νεφελώματα του τύπου " η χώρα του καφέ " , " η χώρα της σάμπας ", " του καρναβαλιού,της μπάλλας " κλπ, κλπ
Η λογοτεχνία της χώρας αυτής κρύβει διαμάντια και την συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν :
Ζόρζε Αμάντο," η ανακάλυψη της Αμερικής από τους Τούρκους". Καστανιώτης
Πρόκειται για ένα βιβλίο που γράφτηκε κατά παραγγελία ,για την επέτειο της Αμερικάνικης ανεξαρτησίας υπό μορφή αφιερώματος αλλά αυτό καθόλου δεν του αφαιρεί από τη φρεσκάδα του και την αξία του.
Εξιστορεί διάφορα περιστατικά της καθημερινότητας μιας σειράς βραζιλιάνων που έλκουν την καταγωγή τους από την Τουρκία .
Εδώ ο συγγραφέας κάνει ένα σαφή υπαινιγμό για την πολυπολιτισμικότητα του βραζιλιάνικου έθνους..
Μικρό κονψοτέχνημα.

Συνεχίζουμε:
Ζόρζε Αμάντο , "ο πρώτος και ο δεύτερος θάνατος του Κινίνου ,του μπέκρου".Καστανιώτης
Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου της καλής κοινωνίας που το ρίχνει στο ποτό με αποτέλεσμα να τον απαρνηθούν όλοι ακόμη και το ίδιο του το σπίτι εκτός από τα χαμίνια τηης περιοχής  τα οποία τον είχαν αγκαλιάσει ύστερα από αυτή τη μεταστροφή στη ζωή του.
Κορυφαία στιγμή του βιβλίου ,ο θάνατος του πρωταγωνιστή και η προσπάθεια της καλής κοινωνίας να κρατήσει τα χαμίνια μακριά από την κηδεία του εκλιπόντος.
Κάπου εδώ αναλαμβάνεινα δώσει λύση το μεταφυσικό, το οποίο είναι πάντα έντονο στη βραζιλιάνικη λογοτεχνία , και είναι ο ίδιος ο νεκρός που αποφασίζει πως θα γίνει η κηδεία του και ποιοι θα παραστούν σε αυτή.
Όσοι από τους παλαιότερους είχαν δει μια καταπληκτική αμερικάνικη κωμωδία των 80'ς ,το "τρελό weekend στου Berny" ,σίγουρα θα εντοπίσουν ουκ ολίγες ομοιότητες.

Εξακολουθούμε στο ίδιο μοτίβο και με τον ίδιο συγγραφέα : .
Ζόρζε Αμάντο, "οι παλιοί ναυτικοί ή ολόκληρη η αλήθεια για τις αμφιλεγόμενες περιπέτειες του καπετάν Βάσκο Μοσκόζο ντε Αραγκάο, πλοιάρχου του εμπορικού ναυτικού." Εξάντας
Το κορυφαίο όλων.
Μια επιτομή και ανάλυση όλης της βραζιλιάνικης κοινωνίας μέσα από της περιπέτειες ενός μυθομανούς τύπου που έχει επινοήσει για τον εαυτό του το ρόλο του καπετάνιου και ενώ βρίσκεται στην κορυφή της αμφισβήτησης από τους συμπολίτες του, έρχεται η ίδια η ζωή με ένα μεταφυσικό πραξικόπημα ,να τον δικαιώσει.

Αλλάζουμε συγγραφέα, αλλά όχι και χώρα :
Μασάντο ντε Ασσίς, "επιτάφιος για ένα μικρό νικητή " Αστάρτη
Μια αφήγηση όπου ο πρωταγωνιστής ξεκινά εξιστορώντας το θάνατό του και κάνοντας μία αναδρομή προς τα πίσω καταλήγει πως έζησε μια καλή ζωή και το σημαντικότερο πράγμα είναι, πως δεν άφησε απογόνους για να διαιωνίσουν τη δυστυχία του ανθρώπινου είδους.

 Εδώ κάπου Βραζιλία ,τέλος.
Σε μία πτήση αγόρασα από το αεροδρόμιο το ακόλουθο βιβλίο:
Αλαίν ντε Μποτόν, "μια βδομάδα στο αεροδρόμιο¨" Πατάκης.
Τον Αλαίν ντε Μποτόν τον εκτιμώ ιδιαίτερα και μιας και έχω τα βιβλία του στη βιβλιοθήκη μου δε θα άφηνα να μου ξεφύγει το τελευταίο του πόνημα.
Ο συγγραφέας προσκλήθηκε από τη διοίκηση του αεροδρομίου του Heathrow για να μείνει μια βδομάδα μέσα στο αεροδρόμιο συγκεκριμένα στον καινούργιο τερματικό σταθμό Νο 5 και να γράψει για τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί τους ταξιδιώτες ,τις πτήσεις κλπ.
Κατά παραγγελία και αυτό αλλά ο εν λόγω συγγραφέας έχει το μαγικό άγγιγμα της πένας.
Το παράδοξο είναι ότι το διάβασα κατευθυνόμενος προς τον ίδιο προορισμό που περιγράφεται στο βιβλίο χωρίς να το γνωρίζω εκ των προτέρων.
  

Πηγαίνοντας με οκτακόσια χιλιόμετρα την ώρα και ξεκινώντας την ανάγνωσή του λίγο μετά την απογείωση από την Αθήνα ,κάπου πάνω από τη Γενεύη το έχεις τελειώσει.

Τέλος ένα αγγλικό βιβλίο για άτομα που έχουν τη διαστροφή του να μαθαίνουν διάφορα όπως π.χ αν το μπαρμπούνι πέρδεται.
New Scientist "why are orangutans orange? Profilebooks
 
Δεν έχω να πω τίποτα γι αυτό το βιβλιο ,φαίνεται από τον τίτλο του.
Απευθύνεται σε τύπους που μεγάλωσαν με τη φράση " γιατί μπαμπά ;" κολλημένη στα χείλια τους.
Αυτά μέχρι το Νοέμβριο.


Υ.γ     Το μπαρμούνι πέρδεται και τις βγάζει σε ζελέ.
Υ.γ 2  Οι φωτογραφίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα quiz του τύπου spot the odd one out.
          Όλες τραβηγμένες στη Βραζιλία εκτός από μία που δε χρειάζεται να πω από που είναι.