ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μια επίσκεψη μου στο βράχο της Ακρόπολης μου ξαναθύμισε τι στολίδι έχουμε δίπλα μας και από τη ρουτίνα της καθημερινότητας έχουμε ξεχάσει σχεδόν ότι υπάρχει.
Εκεί πάνω ,σε μια εξαιρετικής ηλιοφάνειας μέρα ένοιωσα ότι είχα τα πάντα.Ορίζοντα ,προοπτική ,φως ,χρώμα και κυρίως ζέστη μέσα μου
Κάπως έτσι πρέπει να ορίζεται φευγαλέα η ευτυχία.
Παραθέτω κάποιες σκέψεις που μου δημιούργησε αυτή η επίσκεψη λοιπόν.
Ευρισκόμενος για πρώτη φορά στην Ελλάδα κάποιος , δεν γίνεται να μην παρατηρήσει το φως. Δε γίνεται να μην σκεφτεί πως το φως εδώ είναι διαφορετικό .Πως είναι πιο ζεστό από το συνηθισμένο και δίνει από μόνο του νόημα σε κάθε χρώμα και κάθε σκιά απόχρωσης.
Είναι αυτό το φως που έλαμψε πάντω στα πεντελικά μάρμαρα του Παρθενώνα και πιθανότατα αυτό που ενέπενευσε την ανάγκη για δημοκρατία.

Θεωρώ βέβαιο ότι η Δημοκρατία σαν ιδέα δε θα μπορούσε να είχε συλληφθεί σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου γιατί είναι το φως αυτό που ζέστανε τα μυαλά των ανθρώπων ,αυτό που ενέπνευσε την ιδέα των ίσων δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων κάτω από αυτόν τον ουρανό.
Όταν λούζεσαι με αυτό το φως δε γίνεται να μη συνομολογήσεις ότι κάτω από αυτό το στερέωμα όλοι οι άνθρωποι έχουν ίδια δικαιώματα στο να το απολαμβάνουν ,στο να υπάρχουν κάτω από αυτό ,στο να δημιουργούν με την καθοδήγησή του ,στο να είναι τελικά ελεύθεροι.
Κάπως έτσι πρέπει να εμπνεύστηκε ο Περικλής τη δημοκρατία ,κάπως έτσι πρέπει να ξεκίνησε ο Παρθενώνας. Σαν μια προβολή του εκτυφλωτικά λευκού πάνω στη σύνθεση του απέραντα γαλάζιου ουρανού που κάπου στο βάθος του ορίζοντα ενώνεται με το άλλο απέραντο γαλάζιο, αυτό της θάλασσας και γίνονται ένα.
Και όταν οι σκιές μεγαλώνουν και ο κόσμος σουρουπώνει ,είναι το φως που με την απουσία του μας υποδηλώνει την ύπαρξη του ,είναι οι όγκοι των ανθρώπινων δημιουργημάτων πο επιβάλονται με τις σκιές τους και μας αφήνουν τη βεβαιότητα πως σύντομα το φως θα επιστρέψει στη γενέτειρά του για να συνεχίσει το έργο που άφησε στη μέση.

Άρχισα με ήλιο ,κλεινω με φεγγάρι.