Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ή Τρία διαφορετικά βιβλία ιστορίας

Όπως και σε όλους τους τομείς της ζωής μας ,εμείς οι Έλληνες χωριζόμαστε σε αυτούς που τους αρέσει η ιστορία και σε αυτούς που τη μισούν.
Κανένας όμως από εμάς δε δηλώνει αδιάφορος ,κάτι το οποίο μπορεί να χαρακτηρισθεί και θετικό ,καθότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την αδιαφορία γιατί ταυτόχρονα σημαίνει και άρνηση ενασχόλησης.
Δυστυχώς όμως παρότι η επιστήμη της ιστορίας γεννήθηκε σε αυτά τα χώματα ,δεν φροντίσαμε να την πάμε μέσα από την έρευνα ένα βήμα παραπέρα και έχουμε μείνει στα τετριμένα.
Για μας ιστορία είναι τρία πράγματα :αρχαιότητα,βυζάντιο και επανάσταση του 1821, άντε και ο Βενιζέλος.
Ούτε καν τα παγκόσμια γεγονότα. Όχι φυσικά πως τα προαναφερθέντα δεν είναι ένας τεράστιος τομέας της παγκόσμιας ιστορίας αλλά πως να το κάνουμε ,υπάρχουν και άλλοι τομείς που έχουν ενδιαφέρον ιστορικά και για τους οποίους παραμένουμε ανυποψίαστοι.
Πόσοι ας πούμε γνωρίζουμε ότι υπάρχει ιστορικός φαγητού ή ότι υπάρχει ολόκληρος τομέας που αχολείται με το άρωμα μέσα από την ισυορία ;
Γενικώς υπάρχουν τομείς ιστορικής μελέτης και παράλληλης κοινωνικής αλληλεπίδρασης που ούτε καν διανοούμαστε να τους αγγίξουμε.
Μέσα λοιπόν από αυτή τη λογική ,την αντίληψη του διαφορετικού μέσα από την ιστορία θα ήθελα να παρουσιάσω τρία βιβλία που με έχουν εντυπωσιάσει, που τα θεωρώ σημεία αναφοράς και που θα ήθελα να τα προτείνω στον καθένα να τα αποκτήσει και να τα διαβάσει.
Εγώ την εμπειρία της ανάγνωσής τους την είχα περίπου μια δεκαετία ,πριν σαφώς πριν να ξεκινήσω να γράφω στο μπλογκ, άρα πριν αρχίσω τις βιβλιοπαρουσιάσεις.
Ξεκινώ λοιπόν με δύο βιβλία του ιστορικού που για μένα υπήρξε μια αποκάλυψη ,του Μισέλ Παστουρό , όπου με τους δύο τίτλους, "Μπλε" και "Ριγέ" αγγίζει το θέμα της αντίληψης και της αποδοχής των χρωμάτων και των συνδυασμών τους από κοινωνικοιστορικής πλευράς.

Στο" Μπλε" για παράδειγμα μαθαίνουμε ότι το συγκεκριμένο χρώμα διέγραψε μια τεράστια πορεία στον άξονα των τεταγμένων, από το πλην μέχρι το συν άπειρο, για να καταλήξει να θεωρείται το χρώμα της ενωμένης Ευρώπης ενώ για παράδειγμα στην αρχαιότητα οι άνθρωποι , αρνούνταν ακόμη και να το μνημονεύσουν καθότι το θεωρούσαν χρώμα βάρβαρο.
Παράλληλα μαθαίνουμε για την πάλη των συντεχνιών ,αυτών που επεξεργάζονταν την πορφύρα και είχαν βασιλικά προνόμια και της νεόκοπης τάξης των επεξεργαστών λουλακιού που απειλούσαν να τους παραγκωνίσουν.
Μαθαίνουμε για το υψηλής ποιότητας λουλάκι της πόλης Νιμ που δίνει την ονομασία στα υφάσματα denim τα οποία γρήγορα αντικαταστάθηκαν από τα Jeans όπου Τζην έλεγαν οι Αμερικάνοι την ιταλική πόλη Genova από όπου έκαναν εισαγωγή υφασμάτων.
Δε θα σας τα πω όλα όμως .Τα υπόλοιπα μόνοι σας. Το βιβλίο αυτό πάντως είναι ένας θησαυρός.

Το ίδιο όμως είναι και το "ριγέ" , που επί σειρά ετών αποτελούσε σημάδι κοινωνικού αποκλεισμού γι αυτό άλλωστε και στις φυλακές οι κατάδικοι ενδύονταν με ριγέ.
Παράλληλα με το ριγέ όμως υπήρχε και η καταδίκη από την Καθολική εκκλησία της πολυχρωμίας και της ποικιλοχρωμίας ,κάτι που ερχόταν σε πλήρη διάσταση με τις ανώτερες ταξεις του αντίπαλου πολιτισμού ,του ισλαμικού.
Δύο καταπληκτικά βιβλία που το ένα συμπληρώνει το άλλο και που δεν θέλεις να τα αφήσεις από τα χέρια σου μέχρι να τα τελειώσεις. Είναι και μικρού σχετικά όγκου και τα δύο άλλωστε.

Τέλος θα προτείνω και ένα από τα πολλά αριστουργήματα της Yalom (ναι, της συζύγου του Yalom), τη "γέννηση της βασίλισσας του σκακιού".
Εδώ κι αν δεν υπεισέρχονται οι κοινωνικές αλλαγές ! Μαθαίνουμε λοιπόν πως η βασίλισσα στο σκάκι λαμβάνει τη δύναμη που έχει σήμερα,ταυτόχρονα με την άνοδο της Ισαβέλλας της Ισπανίας στο θρόνο της Καστίλλης.
Εκείνη την περίοδο σαν παραλληλισμός προς την Ισαβέλλα αρχίζει να μνημονεύεται και η Παναγία ,που μέχρι τότε παρέμενε σε δεύτερο ρόλο στα κείμενα.
Μέσα από τα πιόνια του σκακιού γίνεται μια ολόκληρη τομή της ευρωπαικής ιστορίας και μέσα από την αυξομοίωση της δύναμης του καθενός αλλά και του ονόματός του ,αντιλαμβανόμαστε ποιες τάξεις έλεγχαν τον κόσμο ανά αιώνα.
Τρομερό βιβλίο και αυτό , αλλά τι έβγαλε αυτή η οικογένεια και δεν ήταν καλό ; Μέχρι και ο γιος τους έχει κυκλοφορήσει ένα πόνημα για τα ταφικά έθιμα των λαών της Αμερικής ,μέσα από τα οποία αντιλαμβανόμαστε φυσικά ένα μέρος της κουλτούρας τους.
Κλείνω λακωνικά.Όπου τα βρείτε ,αγοράστε τα χωρίς δεύτερη σκέψη.
)
Και μιας και μιλούσαμε για το μπλε ,ένα τραγούδι από τους Μπλε.
)
Οι αγάπες δεν κρύβονται. Αφου μιλάει για κάτι μπλε...