Ξέρω ότι για τους περισσότερους ,ο ζωντανός οργανισμός που ακούει στο όνομα "ψάρι" είναι κάτι που προκαλεί συναισθήματα που κυμαίνονται από την πλήρη αδιαφορία μέχρι το υπαρξιακό ερώτημα "τηγανητό ή ψητό;"
Παρόλα αυτά ,αν ακολουθήσουμε την προτροπή του Γάλλου φιλόσοφου και διαφωτιστή ,Ρουσσώ , να παρατηρούμε τη φύση, θα καταλήξουμε σε πολλά χρήσιμα συμπεράσματα και θα καταλάβουμε πως η ζωή όσο μικρή και αν είναι είναι πάντα άξια σεβασμού και κρύβει μέσα της απεριόριστο μεγαλείο.
Βρήκε λοιπόν το ενυδρείο τη θέση του και τα μικρά ψαράκια άρχισαν να εξερευνούν το χώρο τους πλησιάζοντας συχνά στα τοιχώματα του ενυδρείου για να παρατηρήσουν αυτόν τον άγνωστο κόσμο που εκτεινόταν σε αυτό το ακατανόητο γι αυτά υπερπέραν με αυτή την αβυσσαλέα σύνθεση χρωμάτων και κινήσεων που προσδιοριζόταν πέρα από κάθε δυνατότητά τους να βρεθούν εκεί από ένα υλικό που αν είχαν τη δυνατότητα να το κατανοήσουν θα το ονόμαζαν γυαλί.
Κολυμπούσαν λοιπόν φαινομενικά άσκοπα και ανέμελα ,σίγουρα όμως ακολουθώντας κάποια αρχέγονη παρόρμηση που τελικά τα καθορίζει ως οργανισμούς και λειτουργούν ως ψάρια και όχι ως μπαμπουίνοι ή κάμπιες ,πληιάζοντας τα τοιχώματα του γυάλινου φράχτη τους κάθε φορά που επιχειρούσα να τα ταίσω.
Η κίνηση της προσέγγισης τους ήταν ταυτόχρονη με οποιοδήποτε πλησίασμά μου στο ενυδρείο κάτι που πανηγυρικά καταρρίπτει αυτά τα περί μνήμης τριών δευτερολέπτων αφού ερχόντουσαν να φάνε όπως θα ερχότανε οποιοδήποτε ανώτερο θηλαστικό που εμείς οι "υπεράνω" το θεωρούμε έξυπνο.
Αυτή λοιπόν η σχέση μου με τα μικρά όντα αυτού του ενυδρείου μου δημιούργησε μια έντονη φιλοσοφική διάθεση.
Αισθάνθηκα για λίγο ,πως να το πω;, Ο Θεός τους.
Σίγουρα , αν με το πέρασμα των χιλιετηρίδων ακολουθήσουν αυτό που εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε για τους δικούς μας λόγους, εξέλιξη ,αναντίρρητα στις γραφές τους θα καταχωρήσουν την ψαροτροφή που τους έριχνα κάθε μέρα από ψηλά και που τα χόρταινε ως μάννα εξ ουρανού , κάτι που θα αναλάμβαναν αργότερα οι ψαροθεολόγοι τους να διευθετήσουν και να ερμηνεύσουν.
Και παράλληλα μέσα στις δικές τους μεταφυσικές ανησυχίες ,όταν αυτές προέκυπταν , αναπόδραστα θα επιχειρούσαν να τιμήσουν αυτό το ον με το θολό περίγραμμα που τα φρόντιζε ,τα τάιζε και τα περιποιόταν χωρίς να ζητάει ποτέ ανταπόδοση.
Με τον τρόπο τους λοιπόν θα διαμορφώνανε ένα λατρευτικό σύστημα τελετουργιών και ευχαριστιών πιστεύοντας ότι ως θεός τους μάλλον κάτι τέτοιο θα ήταν αυτό που ήθελα αγνοώντας φυσικά ότι εγώ το μόνο που θα επιθυμούσα από αυτά θα ήταν να είναι καλά να είναι υγιή και να μακροημερεύουν.
Και όταν κάποιο από αυτά άφηνε το μάταιο ετούτο κόσμο ίσως να πίστευαν πως άλλαζε σφαίρα ύπαρξης ερχόμενο στο δικό μου βασίλειο κάτι που κατά κάποιο τρόπο αληθεύει αν αναλογιστούμε ότι ως κουφάρια πια ,μέσα σε μια χαρτοπετσέτα διανύουν όντως μια διαδρομή στο δικό μου βασίλειο ,ένα φευγαλέο πέρασμα από το σαλόνι μέχρι την τουαλέτα για να καταλήξουν στη λεκάνη από όπου θα ξεκινήσουν το μεγάλο ταξίδι της ανακύκλωσης της ζωής.
Κάπως έτσι όμως δε λειτουργεί και όλη η ανθρωπότητα;Κάπως έτσι δεν αντιλαμβάνεται το θεό που κατά βάθος η ίδια κατασκεύασε;
Γιατί αν υπάρχει θεός (που προσωπικά υποψιάζομαι πως υπάρχει) ,σίγουρα λειτουργεί τελείως διαφορετικά ,με εντελώς διαφορετική οντολογική σύσταση από αυτή που νομίζουμε εμείς και χωρίς τις ανθρωποκεντρικές μας απλουστεύσεις.
Με μεγάλη αγάπη και φροντίδα για τα όντα των οποίων αποκλειστικά από μόνο εμένα η ύπαρξη εξαρτάται , παρακολουθώ λοιπόν καθημερινά το ενυδρείο, κρατάω σημειώσεις για τη συμπεριφορά των μικρών αυτών ψυχών και μαθαίνω μαζί τους ,μαθαίνω από κάθε μικρή κίνηση που κάνουν.
Στα μάτια τους σίγουρα είμαι αιώνιος ,πάνσοφος και πανάγαθος και αν είχαν φωνή να αρθρώσουν ίσως να κατέληγαν να μου πουν "συ είσαι ο κύριος ο Θεός μας".
Για να μην παρεξηγηθώ ,δεν υπάρχει καμία βλάσφημη διάθεση στο κείμενο μου ,απλώς σκεφτόμουν ότι κάθε πρωτόγονη μορφή ,τις πιο εξελιγμένες από αυτό ,τις αντιμετωπίζει με δέος και ενίοτε τις θεοποιεί.
Λόγω θέματος ακούστε αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου