ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΒΙΒΛΙΑ

Οι ρυθμοί διαβάσματος είναι πολύ πεσμένοι τώρα τελευταία με αποτέλεσμα εξίσου φτωχές αναγνωστικές συγκομιδές.
Από την άλλη ,τα βιβλία αγοράζονται με τον ίδιο ρυθμό όπως πριν αλλα δεν επαρκεί ο χρόνος να διαβαστούν.
Αρκετά με τις φλυαρίες όμως.
Θα μιλήσω για δύο βιβλία με τα οποία ασχολήθηκα μετά την "πρωινή γαλήνη", η οποία είχε ,ομολογώ, μεγάλη επίδραση πάνω μου.
Πρώτα θα αναφερθώ στο λογοτεχνικό πόνημα του Καλπούζου που ακούει στο παραμυθένιο όνομα, "Ουρανόπετρα".
'Εχοντας κατά νου ,το "Ιμαρέτ", προσέγγισα αυτό το βιβλίο με την προσμονή ενός αντίστοιχου σε ενδιαφέρον έργο αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Δε θα έλεγα ότι το βιβλίο αυτό δεν έχει ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον του όμως εμφανίζεται τμηματικά ,μετά γίνονται αναγνωστικές κοιλιές και φτου και απ' την αρχή.
Ο Καλπούζος προσπάθησε να φτιάξει ένα έπος αλλά δεν του βγήκε ακριβώς όπως το σχεδίαζε.
Εδώ έχουμε τη σύγκρουση οικογενειών ,μέσα στο χρόνο, μέσα στο πέρασμα από γενιά σε γενιά. Ουσιαστικά έχουμε την αέναη διαμάχη του καλού με το κακό, ο δε πρωταγωνιστής σαν άλλος highlander καταφέρνει τελικά να επικρατήσει.
Βασικό του μειονέκτημα του έργου αυτού, κατά τη γνώμη μου , είναι ότι εκτυλίσσεται στην Κύπρο και πολλοί διάλογοι είναι γραμμένοι στην Κυπριακή ντοπιολαλιά ,κάτι που κουράζει τον αναγνώστη και μειώνει τη ροή της ανάγνωσης.
Χώρια που στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ,ίσως επειδή αισθανόμαστε ενοχές για τους χειρισμούς μας ,εμείς οι Έλληνες αδιαφορούμε για οτιδήποτε Κυπριακό, ασχέτως αν δηλώνουμε το ακριβώς αντίθετο.

Το επόμενο βιβλίο ήταν ιστορικό. Από τις εκδόσεις Καπόν, "τα δύο βήτα".
Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στο πως προκλήθηκε ο εθνικός διχασμός μεταξύ Βενιζέλου και Βασιλιά Κωνσταντίνου. (Από εκεί άλλωστε και τα δύο βήτα).
Το βιβλίο έχει σαφώς φιλοβασιλική θέση , αλλά μετά τους τόσους λιβανωτούς στον Βενιζέλο ,πιστεύω πως καιρός ήταν να βγει κάποιος να μιλήσει και για τα σφάλματα του μεγάλου αυτού ανδρός.Ή έστω ,να εκφράσει μίαν άλλη εκδοχή.
Η αλήθεια είναι πως σε ορισμένα σημεία αποδομεί πλήρως την εικόνα του εθνάρχη Βενιζέλου αφήνοντας ένα άτομο απογυμνωμένο που νιάζεται μόνο για την υστεροφημία του και που επιθυμεί να γίνεται πάντα το δικό του.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η ιστορία δεν είναι μια ανάγνωση με πρόσημο , εκτός αν θέλουμε και σε αυτόν τον τομέα να παρεισφρύσει ο οπαδισμός.
Με λίγα λόγια , ο δικός μας να είναι πάντα ο καλύτερος.