ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ

Ήρθε επιτέλους η μέρα.
Ξύπνησα πρωί πρωί! Για να είμαι ειλικρινής ,δεν με έπιανε ύπνος. Είχα αγωνία . Δεν μου έχει ξανατύχει τέτοιο ραντεβού.
Περίμενα καιρό αλλά επιτέλους πέτυχα να πάρω την υπόσχεση μιας ημερομηνίας και από ότι φαίνεται ,η αναμονή μου θα ανταμοιφθεί.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και διαπιστώνω πως έχω νευρικότητα. Κάνω ένα γρήγορο ντους και ετοιμάζομαι. Αμφιταλαντεύομαι αν πρέπει να βάλω κολώνια. Φοβάμαι μήπως παρά τις αγνές προθέσεις μου δεν κάνω καλή εντύπωση. Αποφασίζω να μην το επιχειρήσω.
Ντύνομαι με ρούχα που τα φύλαγα ειδικά για την περίσταση. Ξέρω ότι δεν παίζει ρόλο αφού έτσι και αλλιώς δεν έχει δει τίποτε από τον πλούτο της γκαρνταρόμπας μου. Κατα βάθος δε νομίζω να νιάζεται κιόλας.Νιάζομαι όμως εγώ και γι αυτό επιλέγω κάτι που στα μάτια μου δείχνει ξεχωριστό.
Βγαίνω έξω και διαπιστώνω πως το σημερινό μου ραντεβού με έχει επηρεάσει πολύ. Δυσκολεύομαι να οδηγήσω ,όμως πρέπει.
Δε γίνεται να αργήσω όμως, ειδικά σήμερα.
Για την περίσταση έχω πάρει και τσιγάρα. Μια συνήθεια κομμένη από χρόνια μου χτυπάει την πόρτα της μνήμης και με παρακινεί να κάνω μια δοκιμή για να διώξω το άγχος.
Φτάνω στον προορισμό μου και παρκάρω. Βρίσκω το κτίριο της συνάντησης εύκολα, άλλωστε έχω ξαναβρεθεί για διαφορετικούς λόγους εκεί.
Ανοίγω μια πόρτα και βρίσκομαι σε μια αίθουσα. Είναι και άλλοι άνθρωποι εκεί , πιθανότατα για τον ίδιο λόγο που είμαι και εγώ. Κάθομαι.
Περιμένω.
Η ώρα περνάει βασανιστικά αργά.
Ξαφνικά καλούν το όνομά μου από τα μεγάφωνα . Μια γυναίκα με ροζόλευκη ενδυμασία εμφανίζεται από το πουθενά σπρώχνοντας ένα πράγμα που μοιάζει με πυρέξ με ρόδες και που μέσα του έχει ένα μωρό! Το δικό μου μωρό ! Αυτό που το περίμενα να έρθει να με συναντήσει εννιά μήνες τώρα , αυτό που ήδη μου έχει αλλάξει τον τρόπο που σκέφτομαι και ήδη έχω αντικαταστήσει το "εγώ" με το "εμείς".Το μωρό που το αγάπησα με το που είδα την εικόνα του στον υπέρηχο και που ξέρω πως θα το αγαπάω ενώ θα μεγαλώνει ,όλο και περισσότερο Γνωρίζω πως θα αγωνιώ γι αυτό με γεωμετρική πρόοδο όσο περνούν τα χρόνια πως θα περιμένω άγρυπνος πίσω από την πόρτα να γυρίσει από την έξοδό του και πως κάποια στιγμή ως ενήλικοι πια και οι δύο θα ρίξουμε τεράστιους τσακωμούς.

Το κοιτάζω με λατρεία. Είναι απίστευτο τι συναίσθημα μπορεί να βγάλει από μέσα μου ένα τόσο δα πραγματάκι το οποίο λίγα λεπτά πριν βρισκόταν σε μια άλλη σφαίρα ύπαρξης και που είκοσι χρόνια μετά είναι πολύ πιθανόν να με φωνάζει "γέρο".
Η γυναίκα με τα ροζόλευκα είναι αυστηρή! Δεν αφήνει το ραντεβού μας να διαρκέσει πολύ. Είναι πρώτη του έξοδος σε απροστάτευτο χώρο και δεν κάνει.Παίρνει το πυρέξ και φεύγει αφήνοντας εμένα πίσω με την εικόνα του στυλωμένη στα μάτια μου. Ξέρω ότι σύντομα θα είμαστε μαζί πάλι αλλά αυτή τη στιγμή δεν μου αρκεί Θα έχουμε άλλωστε πολλές ευκαιρίες στο μέλλον αλλά γνωρίζω ότι τα χρόνια θα κυλήσουν τόσο γρήγορα και θα προσπαθώ εναγωνίως να ξαναφέρω αυτές τις στιγμές στο νου μου χωρίς πάντοτε να τα καταφέρνω.

Απομακρύνομαι και πάω κάπου να ξαναπαίξω το έργο στο μυαλό μου. Θα το παίζω συνέχεια ,ξανά και ξανά μέχρι να έχω καινούργιο υλικό να σκεφτώ. Ίσως μάλιστα κάποια στιγμή στο μέλλον να δοκιμάσω να κλείσω ξανά ένα καινούργιο ραντεβού με κάποιον καινούργιο επισκέπτη που θα έρθει και αυτός από το πουθενά και θα προσθέσει λίγο ακόμα μαγεία στη ζωή μου.



Ευχαριστώ τη φίλη μου τη Μαρία που μου θύμησε το συναίσθημα αυτό με τον ερχομό της Νεφέλης της και της το αφιερώνω.
Κάπως έτσι ήταν όταν συναντήθηκα με τον Δημήτρη, την Ξανθιάννα και τη Νεφέλη που ομόρφυναν και εξακολουθούν και ομορφαίνουν τη ζωή μου δίνοντας της λεπτές νοηματικές αποχρώσεις