Ξεκινώ κάπως απότομα το ξέρω ,όμως όλως αιφνιδίως ,η ζωή άρχισε με τις απώλειες να υποδεικνύει στη γενιά μου ,το χρονικό της στίγμα!
Τι να πρωτοθυμηθεί όμως κανείς !
Με όλους αυτούς αλλά και άλλους πολλούς , πέρα από τον ξέφρενο ρυθμό μουσικής και ζωής που μας παράσερναν άτυπα μας υπόσχονταν πως θα είναι πάντα εκεί ,δίπλα μας να μας βλέπουν να μεγαλώνουμε και να αφήνουν σε μας μόνο την απορία αν θα εξακολουθήσουν να παραμένουν σημαντικοί με το πέρασμα του χρόνου.Έτσι ξεπετάξαμε την εφηβεία μας αφήνοντας τους γονείς μας στην πλάνη τους να νομίζουν πως μόνο αυτοί κατείχαν τα σκήπτρα της ενηλικίωσής μας.
Κάποτε φίλος εκείνης της εποχής με είχε ρωτήσει ,ρωτώντας ουσιαστικά τον ίδιο του τον εαυτό αν μεγαλώνοντας θα ακούγαμε ακόμα αυτή τη μουσική με την ίδια προσήλωση.
Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο χρόνος. Η μουσική που ακούγαμε τότε ήταν το soundtrack της ίδιας μας της ζωής, αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας.
Αναπόδραστα λοιπόν όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες που μας συνόδευσαν ,εξελίχτηκαν σε μέρος της ταυτόυητάς μας.
Και ξαφνικά άρχισαν οι αναχωρήσεις . Αυτά τα ιερά τέρατα που για μας είχαν μείνει στο διηνεκές χωρίς ηλικία ,κάτι σαν τον Σούπερμαν ή τον Μίκυ Μάους άρχισαν να φεύγουν.
Ανάλογα με το πόσο είχαν επιδράσει στα τρυφερά μας χρόνια ,αντίστοιχη ήταν και η θλίψη και η αίσθηση της απώλειας, το χειρότερο όμως είναι πως με κάθε έναν από αυτούς που αποφάσιζε να γίνει ένα με την πλειοψηφία, ερχόταν σε μας συνοδός η σκέψη πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα , πως και οι μύθοι κάποτε πεθαίνουν και πως κάποια μέρα δίπλα σε μια λαμπρή πομπή που θα συνοδεύει κάποιον αστέρα ίσως λίγο πιο κάτω σε ένα παράληλο χώρο και χρόνο και η δική μας η πομπή να πορεύεται τον ίδιο δρόμο που άλλοτε εξασφαλίζει αθανασία και άλλοτε λήθη.
Lou Reed, David Bowie μαζί πριν αναχωρήσουν για τη μεγαλύτερη τουρνέ τους στα επέκεινα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου