ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Μόνο και που το σκέφτεται κανείς ,τον πιάνει δέος ! Ας αναλογιστούμε πώς είναι να χαιρετηθεί κανείς με τους συμμαθητές του στην πόρτα του σχολείου του, θεωρώντας τη μέχρι τώρα καθημερινή επαφή μαζί τους ,μια ρουτίνα που αδιάλλειπτα θα συνεχιστεί και προς το μέλλον και τελικά να τους ξανασυναντήσει σαράντα χρόνια μετά!!!
Ή μήπως το είχαμε υπονοήσει άραγε από τότε, πως θα ξανασυναντηθούμε όταν αυτό θα αξίζει να πραγματοποιηθεί;

Χωρίσαμε λοιπόν στην πόρτα του σχολείου! Και μετά ανοίξαμε το σεντούκι της λησμονιάς και χρόνο με το χρόνο χώναμε όλο και πιο πολλές υποσχέσεις επανασύνδεσης μέσα.Τα χρόνια συνέχισαν να κυλάνε σαν σε παραμύθι μόνο που κανείς μας δεν είναι πρίγκιπας αλλά απλός θεατής μιας καθημερινότητας που τα ισοπεδώνει όλα!
Οι γραμμές των ζωών μας που ξεκίνησαν παράλληλες ,κάπου στην πορεία απομακρύνθηκαν η μία από την άλλη και χάθηκαν μέσα στη θολούρα του χρόνου ,αδυνατίζοντας όλο και πιο πολύ τα περιγράμματα των προσώπων αλλά και τις αναμνήσεις που τα σμίλευαν.
Και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο!
Μια φωνή αγνώριστη που έρχεται κατ'ευθείαν από το παρελθόν να θυμίσει εκείνη την υπόσχεση που δόθηκε παλιά! Εκείνο το συμφωνημένο ραντεβού που κανονίστηκε πολύ πολύ μακριά πριν ,σε μια εποχή when we were kings (όπως λέει και το φοβερό ντοκυμαντέρ των David Sonenberg και Leon Gast για την τελευταια μάχη των Muhammad Ali και George Foreman στο Ζαίρ),σε ένα χρόνο που πλέον ανήκει σε άλλο σύμπαν!
Κάποτε σε ένα παρελθόν που αγγίζει τα όρια της ιστορίας λοιπόν , κάποιοι έφηβοι ,λίγο πριν ξαμολυθούν στο κυνήγι της επιβίωσης ,αποφάσισαν πως σαράντα χρόνια μετά ,κάποιοι μεσήλικες με πολλά προβλήματα , πολύ περισσότερα κιλά και λίγα μαλλιά, πρέπει να ξανασυναντηθούν για να προσπαθήσουν να ξανατυλίξουν ένα νήμα που το είχαν αφήσει χαλαρό σχεδόν μισό αιώνα τώρα!

Κάπως έτσι βρεθήκαμε !
Με τη συγκίνηση να περισσεύει !Γιατί ανεξαρτήτως αν το αντιλαμβανόμαστε ή όχι ,η όλη σκηνή είχε τη δική της ιερότητα.
Παρότι στο απουσιολόγιο του χρόνου μερικά ονόματα έλαμπαν με το κενό που δημιουργούσαν ,εμείς οι υπόλοιποι συναισθανόμασταν ότι εκείνη την στιγμή είχαμε κάνει κάτι που υπερνικούσε την ατομικότητα! Είχαμε ανταποκριθεί σε ένα κάλεσμα αψηφώντας έστω για λίγο αποστάσεις, υποχρεώσεις ή ακόμη και προσωπικές δυσκολίες!
Είχαμε έστω και προσωρινά ,κλείσει το μάτι στο χρόνο και του είχαμε αυθάδικα δηλώσει πως είμαστε εδώ!
Το να περιγράψω αναλυτικά τι έγινε εκείνη τη βραδιά στην ταβέρνα του Μανώλη που επιλέξαμε να συναντηθούμε δεν έχει και μεγάλη σημασία. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι πως ήμασταν εκεί. Με τα κιλά μας ,τις ρυτίδες μας ,την αύρα του ανθρώπου που έζησε μισό αιώνα και βάλε ...Άλλωστε όλοι μαζί αν αθροίζαμε την ηλικία μας θα φτάναμε περίπου στον Χρυσό Αιώνα του Περικλή!
Τέλος μια μεγάλη ψηφίδα στο μωσαικό της συγκίνησης έβαλε η παρουσία τριων καθηγητών ,(δακάλων με όλη τη σημασία της λέξης), που σαν να μην άλλαξε τίποτα από τότε ανταποκρίθηκαν και αυτοί στο κάλεσμα και ήρθαν να καμαρώσουν τα "παιδιά" τους! Τελικά όμως αυτός δεν ήταν ο σκοπός τους ; Να μας δουν μια μέρα όρθιους στα πόδια μας ,να μπορούν και αυτοί να μας εμπιστευτούν τα δικά τους παιδιά , να μπορούν να περηφανευτούν ότι μας είχαν μαθητές τους;

Τα διαδικαστικά αυτής της συγκέντρωσης δεν παίζουν και μεγάλο ρόλο παρότι φάγαμε και ήπιαμε καλά (όπως γίνεται πάντα στην ταβέρνα του Μανώλη άλλωστε) και διασκεδάσαμε με τα ιδιαίτερα happenings όπως με κάποια ουρί που μας υπενθύμισαν την ανατολίτικη καταγωγή μας. Διασκεδάσαμε πραγματικά όμως επειδή βρεθήκαμε έστω για λίγο σχεδόν όλοι.
Απολαύσαμε τη στιγμή γιατί γνωρίζουμε πως κάτι τέτοιο δε θα ξαναγίνει μάλλον ποτέ αλλά και αν συμβεί , ο χρόνος θα έχει ως άλλος Μινώταυρος ,απαιτήσει και άλλες παρουσίες αφήνοντας μας λιγότερους και φτωχότερους.
Η βραδιά κύλησε γρήγορα όπως γίνεται πάντα όταν θέλεις να σταματήσεις την κλεψύδρα του χρόνου αλλα αυτή έχει ραγίσει και η άμμος φεύγει από παντού. Χαιρετηθήκαμε όπως τότε σαράντα χρόνια πριν με την υπόσχεση της επανασυνάντησης να αιωρείται, περιμένοντας ένα νέο τηλεφώνημα για να υλοποιηθεί ξανά.


Κάποτε ο Stieve Wonder στη συναυλία του στο γήπεδο του Πανιωνίου μετά από τρεις ώρες ακούραστης παρουσίας είπε, " I never say goodbye ,cause it's a very harsh word. I say , till the next time"




Έγραφα αυτό το κείμενο ακούγοντας Ludovico Einaudi. Τον θεώρησα μέρος της όποιας έμπνευσης και σας το αφιερώνω.
Ευχαριστώ παιδιά για την ωραία διαδρομή όσο λίγο και αν κράτησε !!!