ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΙΜΗΝΟ

Επανέρχομαι μετά από αρκετό καιρό με βιβλιοκριτική.
Έχω πάψει να τα παρουσιάζω ανά μήνα, αρκούμενος στα σπάνια διαλείμματα της τεμπελίτιδας που τώρα τελευταίο όλο και συχνότερα με επισκέπτεται.
Ξεκινώ λοιπόν με το κουκλόσπιτο το οποίο με τράβηξε από τον τίτλο του και από την περιγραφή στο οπισθόφυλλο.
Ομολογουμένως πρόκειται για μια πρωτότυπη ιστορία την οποία κάνει ακόμη πιο δελεαστική το σκηνικό ,καθότι η ιστορία μας διαδραματίζεται στο Άμστερνταμ του 16ου αιώνα.
Η συγγραφέας θέτει ως κεντρικό στοιχείο της υπόθεσης ένα σπίτι μινιατούρα το οποίο όσο εμπλουτίζεται με πρόσωπα ,τα οποία είναι τα πρόσωπα των χαρακτήρων του βιβλίου μας , τόσο αναλαμβάνει το ρόλο του προφήτη εμφανίζοντας στοιχεία πάνω στις μινιατούρες των χαρακτήρων που απηχούν μια προλεχθείσα πραγματικότητα.
Ανακατεύονται πολλά στοιχεία ,όπως αυτό του μεταφυσικού όπως και αυτό της μωροπιστίας μαζί με τις κοινωνικές συμβάσεις μιας κατά τα άλλα ανοιχτής σε νέες ιδέες κοινωνίας αλλά στο τέλος το βιβλίο αφήνει περισσότερα ερωτηματικά από όσα φυσιολογικά κενά μια μυθοπλασία σου αφήνει να απαντήσεις.
Μου πήρε καιρό να το διαβάσω γιατι μια καινοτομία που η συγγραφέας εφαρμόζει στη συγγραφή του ,να το γράψει δηλαδή και να το αφηγηθεί σε ενεστώτα χρόνο , το κατέστησε ιδιαίτερα κουραστικό.

Κατόπιν σειρά είχε μια συλλογή παρουσιάσεων σε κολλέγια της Αμερικής ,που έκανε ο Κερτ Βόνεγκατ.
Με τράβηξε ιδιαίτερα ο τίτλος του που ουσιαστικά εξηγεί πόσο απλό είναι να αντιληφθούμε την ευτυχία στον απειροελάχιστο χρόνο που εκείνη εκδηλώνει την παρουσία της.
Κατά τα άλλα επίκαιρο για την εποχή του ,αλλά μάλλον αδιάφορο για τον αναγνώστη του σήμερα.

Πάντοτε παρακολουθούσα τον Δημήτρη Νανόπουλο όταν (σπανίως ) παρουσιαζόταν στην τηλεόραση και πάντοτε τον θαύμαζα γι αυτά που έχει πετύχει ως επιστήμονας.
Έτσι μια βιογραφία του ,και μάλιστα τόσο καλογραμμένη δε θα μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητο.
Δεν θα μπορούσα να πω περισσότερα γιατί μια βιογραφία δεν είναι ποτέ ίδια με κάποια άλλη και φυσικά δεν έχει νόημα παρά μόνο αν τη διαβάσεις.
Ελπίζω να διαβαστεί από νέους γιατί ο Δημήτρης Νανόπουλος αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.

Τέλος, έπεσε στα χέρια μου το πόνημα του μίμη Ανδρουλάκη για το χρόνο μέλιτος που έκανε μετά την ήττα του στις εκλογές του Νοέμβρη του 1920 με την δεύτερη σύζυγό του ,Έλενα Σκυλίτση.
Ο Ανδρουλάκης είναι ένας ανεξάντλητος και ανεκτίμητος θησαυρός γνώσεων.
Στο βιβλίο αυτό παρατίθενται όλα τα παραλειπόμενα της εποχής και όλα τα κουτσομπολιά.
Απίστευτη πηγή έξτρα πληροφοριών για να έχει κάποιος ολοκληρωμένη εικόνα του Βενιζέλου. Και δεν εννοώ ως πολιτικού, αυτά μας τα έχουν πει και άλλοι, αλλά ως ανθρώπου ,με τις αδυναμίες του , με έμφαση αυτήν προς το άλλο φύλλο.
Καταπληκτικό συμπλήρωμα για τους λάτρεις της ιστορίας και ιδιαίτερα εκείνης της περιόδου.