ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ή αλλιώς ...Η ΤΟΥΡΤΑ !!!

Βράδυ Δευτέρας.
Τελευταία ώρα μιας επίπονης μέρας που η κούρασή της όμως έχει μετριαστεί από τη συνύπαρξη επί πέντε ώρες με τα υπέροχα πλάσματα που ακούν στο γενικό χαρακτηρισμό, "οι μαθητές μου".
Μπαίνω στην τάξη!
Άδεια !!! Δεν υπάρχει κανείς ! Ξαναγυρίζω στο γραφείο μου και περιμένω. Τα λεπτά περνούν και αρχίζω να εκνευρίζομαι...
Η γραμματέας με πληροφορεί πως όλοι αυτοί οι μαθητές που θα έπρεπε να βρίσκονται ήδη στην τάξη και να αδημονούν για μάθημα μάλλον έχουν πάει να φάνε. Πάντα είχα την απορία πως αυτά τα παιδιά μπορούν να τρώνε σε κάθε διάλειμμα και μετά να γυρίζουν σπίτι τους και να ξανατρώνε.

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου. Το θέμα είναι πως έχουν αργήσει πολύ ήδη...
Και τότε ,ώ του θαύματος !, ακούγεται ένας ορυμαγδός και πριν καλά καλά διυλιστεί ο θόρυβος από τα αυτιά μου και μετασχηματιστεί σε κάτι γνώριμο, εμφανίζονται μπροστά μου.Είναι όλα τους εκεί! Γεμάτα αφοπλιστικά χαμόγελα και κρατάνε κάτι στα χέρια τους...
Μία τούρτα !!! Και πάνω της ένα κερί που καίει !
Θυμάμαι πως κάπου την περασμένη βδομάδα πέρασα για πολλοστή φορά από την υπενθημητήριο ημερομηνία αφετηρίας της ζωής μου χωρίς να το κάνω ιδιαίτερο θέμα ,αυτά όμως τα ζουζούνια που μισό λεπτό πριν ήθελα να τα στραγγαλίσω ,είναι εδώ και μου το θυμίζουν.
Και αρχίζει το τραγούδι...
"Να ζήσεις Τασούλη και χρόνια πολλά ... κλπ...κλπ ... περιλαμβάνοντας ευχές να γίνω μεγάλος ,κάτι που μάλλον το έχω καταφέρει, να βγάλω άσπρα μαλλιά ενώ η σωστή ευχή θα ήταν να τα διατηρήσω χωρίς να φυλλοροήσουν και πέσουν και καταλήγει στο να γίνω δακτυλοδεικτούμενος και να με φωνάζουν όλοι "σοφό" δηλαδή με άλλα λόγια ,γραφικό.
Όμως το τραγούδι τελειώνει και γελάνε, μου εύχονται ,με βάζουν να σβήσω το κεράκι ,(μια δοκιμασία στην οποία ακόμη καταφέρνω να ανταπεξέρχομαι) και με φιλάνε όλα τους.
Συγκινούμαι και σκέφτομαι το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί .Σκέφτομαι πως όλα αυτά τα χαμόγελα που είναι μπροστά μου αλλά και όλα αυτά που βρίσκονται στις διπλανές τάξεις αποτελούν αυτό που με μία λέξη θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε, "ελπίδα", αυτό που μας δίνει προορισμό στο να συνεχίσουμε να ζούμε και ενδεχομένως να παραδώσουμε τον κόσμο που παραλάβαμε ,λίγο καλύτερο.

Νιώθω να με κατακλύζει ένα κύμα ζέστης για όλα αυτά τα πλάσματα που είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους αλλά και τόσο ίδια όταν είναι να σου βγάλουν από μέσα σου ότι καλύτερο διαθέτεις ως άνθρωπος !
Και μετά θυμάμαι ότι είμαι καθηγητής τους. Είμαι αυτός από τον οποίο περιμένουν σαν άλλος Μωυσής μαζί με τους συνοδοιπόρους συναδέλφους μου να τα οδηγήσω στη γη της επαγγελίας ,να τα πάω χέρι χέρι μέχρι τις πύλες του Πανεπιστημίου.
Αισθάνομαι πολύ περήφανος που είμαι καθηγητής τους! Αισθάνομαι ότι για χάρη τους πρέπει να προσπαθήσω να είμαι καλός καθηγητής ! Και τότε μέσα μου κάτι κάνει κλικ και συνειδητοποιώ ένα είδος πλήρωσης.
Νιώθω πως τελικά , κάτι πρέπει να έχω καταφέρει,νιώθω πως ,ναι, πρέπει μάλλον να είμαι καλός καθηγητής. Όχι γιατί κάνω καλό μάθημα, (αυτό δεν μπορώ να το ξέρω).Όχι επειδή βγάζω την ύλη στην ώρα μου, όχι γιατί αισθάνομαι πως κατέχω το αντικείμενο μου. Υποψιάζομαιπως είμαι καλός, γιατί οι μαθητές μου ,μέσα στον ωκεανό των υποχρεώσεων στις οποίες καλούνται καθημερινά να ανταποκριθούν, είχαν την σκέψη να θυμηθούν τον καθηγητή τους, είχαν τη διάθεση να πετάξουν για λίγο από πάνω τους τα "πρέπει",είχαν τη φρεσκάδα μετά από δώδεκα ώρες κοπιαστικής εργασίας να μου τραγουδήσουν με ανυπόκριτο χαμόγελο , "να ζήσω"!
Και κυρίως ... να μου πάρουν μια τούρτα!!!

Αγαπητά μου παιδιά!
επειδή δεν είμαι ιδιαίτερα εκδηλωτικός ,δεν μπόρεσα να σας ευχαριστήσω δεόντως ,όταν σας είχα μπροστά μου.
Το κάνω λοιπόν από εδώ ,με τον τρόπο μου !