Όπως είπα και στην κριτική του Οκτωβρίου, ήταν να μην ανακαλύψω τον Ισίδωρο Ζουργό. Ήδη έχω ολοκληρώσει τέσσερα βιβλία του και επειδή καταφέρνει να μου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον με όποιο θέμα και αν καταπιάνεται ,σκοπεύω να συνεχίσω εξερευνώντας και τους υπόλοιπους τίτλους του.
Διάβασα λοιπόν το ογκωδέστατο ¨στη σκιά της πεταλούδας¨ το οποίο επί μια διετία το έβρισκα πάντα μπροστά μου στα βιβλιοπωλεία αλλά πάντα ανέβαλα την αγορά του.
Έχουμε ένα πέταγμα της πεταλούδας λοιπόν ,το οποίο πέταγμα μέσα στην ομορφιά του και την αρμονία του κρύβει έναν επερχόμενο θάνατο. Θνησιγεννής η ομορφιά της πεταλούδας όπως και θνησιγεννές είναι ότι καλό και θετικό δημιουργείται στην εξέλιξη της ιστορίας που το βιβλίο αφηγείται.
Άλλωστε ο ίδιος ο συγγραφέας το λέει ξεκάθαρα πως έγραψε αυτό το βιβλίο σαν μια ελεγεία στους αποτυχημένους. Το κακό είναι πως διαβάζοντας το βιβλίο αισθάνεσαι πως έχει γραφτεί για σένα ,πως κυριολεκτικά καθρεφτίζεσαι μέσα του και τότε είναι που αρχίζεις και αναρρωτιέσαι κατά πόσο ανήκεις στην στρατιά των πετυχημένων ή όχι.
Εδώ κρατάμε στα χέρια μας ένα βιβλίο που σκιαγραφεί ολόκληρο τον αιώνα που πέρασε μέσα από γεννιές που διαδέχονται η μία την άλλη ενώ παράλληλα σε μια διακοπτόμενη ανά κεφάλαιο αφήγηση ζούμε το δράμα δύο ανθρώπων που βρέθηκαν ,γνωρίστηκαν, αγαπήθηκαν στον πιο λάθος χρόνο ,στο πιο λάθος μέρος ,σε ένα ασανσέρ που χάλασε τη στιγμή που το κτήριό του ερήμωνε γιατί ο κόσμος βιαζόταν να υποδεχτεί τον δεκαπενταύγουστο φεύγοντας όσο πιο μακριά γινόταν από την πόλη. Ένας αίωνας με την παράλληλη αντιπαραβολή τριών ημερών.Κάτι σαν την ομορφιά του πετάγματος της πεταλούδας δηλαδή δοσμένη από την οτική γωνία του εξωτερικού παρατηρητή που γνωρίζει πως θα είναι εκεί και μετά το θένατο της πεταλούδας.
Όλα αυτά έχουν για σκηνικό σκηνικό τη βόρεια Ελλάδα και κυρίως τη Θεσσαλονίκη. Είναι ξεκάθαρη η αγάπη του συγγραφέα για την πόλη του και στο μυθιστόρημα αυτό της δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Άλλο ένα μεγάλο μυθιστόρημα του Ζούργου ,που μόλις το πιάσεις στα χέρια σου θέλεις να το τελειώσεις την ίδια μέρα και ταυτόχρονα θέλεις να το διαβάζεις για πάντα.
Κατόπιν σειρά είχε άλλος ένας μεγάλος που τον ανακάλυψα πολύ όψιμα ,ο Georges Simenon με το βιβλίο του "ο γάτος"΄
Ο Σιμενόν είναι ένας οξυδερκέστατος παρατηρητής της καθημερινής ζωής και γενικότερα των συμπεριφορών των ανθρώπων.
Εδώ μας περιγράφει τη ζωή ενός υπερήλικου ζευγαριού ,που συνήψε ένα γάμο σε μεγάλη ηλικία ,σκεπτόμενος ο καθένας εκ των δύο πως ο άλλος θα του διευκόλυνε τη ζωή στα επερχόμενα γηρατειά ,αλλά το πράγμα δεν εξελίσσεται καθόλου έτσι αφού καθ'όλη τη διάρκεια του μυθιστορήματος παρακολουθούμε τη σύγκρουση των δύο χαρακτήρων . Μια σύγκρουση που τη σηματοδοτεί η αγάπη του ενός και αντίστοιχα το μίσος του άλλου προς ένα γάτο.
Όμως ενώ όλα μας φαίνονται προβλέψιμα το τέλος του βιβλίου είναι όπως η ζωή... ανατρεπτικό.
Τέλος διάβασα την Ντόρα Μπρούντερ του Πάτρικ Μοντιάνο ο οποίος τιμήθηκε με το νόμπελ λογοτεχνίας του 2014.
Έχουμε μια ιστορία εξαφάνισης μιας δεκαπεντάχρονης κατά το μεσοπόλεμο ,εκεί που αρχίζει να θεριεύει το ναζιστικό κίνημα και το κυνήγι των μαγισσών.
Στην περίπτωση μας ,μάγισσες είναι οι Εβραίοι και δυστυχώς για την εξαφανισμένη ,ανήκει σε αυτή τη φυλή.
Αγόρασα το βιβλίο με πολλές προσδοκίες αλλά δεν ανταποκρίθηκε σε αυτό που περίμενα.
Άντε ,καλά μας Χριστούγεννα !!!
Λόγω των ημερών ,βάζω το καταπληκτικό άλμπουμ των Beach Boys που θεωρήθηκε το καλύτεροι Χριστουγεννιάτικο ever και που όταν κυκλοφόρησε σε βινύλιο εξαφανίστηκε αμέσως ,καθιστώντας το δίσκο σπανιότατο και πανάκριβο στις δημοπρασίες.
Υπήρξα περήφανος κάτοχος αυτού του βινυλίου αλλά το χάρισα σε ένα φίλο που δεν υπάρχει πια.
Μέσα στο πνεύμα των ημερών και οι "απόντες φίλοι".Ας είναι καλά ,όπου βρίσκονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου