ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ (ΑΥΓΟΥΣΤΟ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ-ΟΚΤΩΒΡΗ)

Μάζεψα τρεις ολόκληρους μήνες χαλαρών αναγνώσεων και να΄μαι που τις παρουσιάζω ,με μεγάλη παρόλα αυτά για τη δική μου συνέπεια παρουσίας στο blog , καθυστέρηση.
Δεν παραθέτω τα βιβλία με σειρά ανάγνωσης αλλά με σειρά εντύπωσης.
Ξεκινώ λοιπόν με τον Ισίδωρο Ζουργό του οποίου παρουσιάζω δύο βιβλία.
Με το Ζουργό από πρόπερσι είχα την εμπειρία της Αηδονόπιτας και ομολογώ ότι με είχε εντυπωσιάσει ,αλλά επειδή συνήθως οι Έλληνες συγγραφείς δεν έχουν συνέχεια ,δεν μπήκα στον κόπο να κυνηγήσω άλλα του βιβλία ,όπως πλέον έχω σκοπό να κάνω τώρα.
Από όσα γράφω γίνεταικατανοητό πως είχα κάνει λάθος.
Ο Ζουργός είναι κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος Έλληνας συγγραφέας της εποχής μας. Άριστος γνώστης της Ιστορίας αλλά και της Φιλοσοφίας όπως και των ανθρώπινων εφευρέσεων και πολλών άλλων.
Στον Ματίας Αλμοσίνο έχουμε ένα οδοιπορικό σε όλη την Ευρώπη του δέκατου έβδομου αιώνα και ένα πέρασμα μέσα από πολιτισμούς ,θρησκείες ,δοξασίες ,αναμονές του Μεσσία. Ο ήρωας αγγίζει όλα τα σημεία της Γηραιάς Ηπείρου που γράφεται ιστορία και κατά κάποιο τρόπο συμμετέχει ενεργά σε αυτήν.
Είναι από τα βιβλία που βιάζεσαι να ξανασυναντηθείς μαζί του , που το διαβάζεις με δίψα για την επόμενη σελίδα και που όταν το τελειώσεις ,αισθάνεσαι πως έχασες ένα φίλο.

Και το επόμενο βιβλίο του Ζουργού όμως ήταν μία αποκάλυψη. Ένα ταξίδι πέντε φίλων με ιστιοπλοικό, μια απόδραση του καθενός από τις ζωές τους , μια αναζήτηση της ατομικής τους Ιθάκης . Μια ιστορία όπου ο καθένας προσπαθεί να ξεφύγει από τον εαυτό του και στην προσπάθειά του αυτή ουσιαστικά τον ανακαλύπτει
Διαβάζοντάς το σε μερικά σημεία ένιωσα πως ο συγγραφέας είχε κατασκοπεύσει τη ζωή μου και έβαζε μέσα κομμάτια της.Ανακάλυψα μικρές συνομωσίες στις οποίες συμμετείχαμε μόνο εμείς οι δύο !
Η αλήθεια είναι πως σε όλα τα βιβλία του Ζουργού το έχω αισθανθεί αυτό και δεν μπορώ να καταλήξω αν αυτό γίνεται επειδή αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό των μεγάλων συγγραφέων ή επειδή ο τρόπος που γράφει ταυτίζεται τόσο πολύ με το πως αντιλαμβάνομαι εγώ τον κόσμο.

Τα Γόμορρα τα είχα πάνω από πέντε χρόνια στη βιβλιοθήκη μου αδιάβαστα . Δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα. Απλώς μου παρουσίασε μια σύγχρονη εικόνα της διαφθοράς ,όπως αυτή παρουσιάζεται στην Ιταλία. Κατά κάποιο τρόπο έχουμε εδώ μια αναθεώρηση της δράσης της Μαφίας με αλλαγή κέντρου εκπόρευσης εντολών.Ο ρομαντικός τρόπος επίλυσης διαφορών με τις οικογένειες Σικελών που πρωταγωνιστούσαν τον περασμένο αιώνα έχει αφήσει τη θέση του στους Κινέζους και στο λιμάνι της Νάπολι

Το βιβλίο για τον Μωάμεθ είναι ένα από τα πολλά που έχουν γραφτεί για την μεγάλη αυτή προσωπικότητα που άλλαξε το ρου της παγκόσμιας ιστορίας με τη θρησκεία που εισήγαγε μισή χιλιετία πριν.
Δεν είναι ένα φοβερό βιβλίο ,απλώς έρχεται να συμπληρώσει τις γνώσεις μας πάνω στην εποχή ,στην ιστορία και τον άνθρωπο.
Για μη μισαλλόδοξους

Το μαύρο Αλγέρι είναι η αρχή της τριλογίας του Ατιά που ολοκληρώνεται με το Paris Blues.
Το μυθιστόρημα αυτό κατατάσσεται σε αυτά που τα ονομάζονται αστυνομικά ,στο βάθος του όμως λειτουργεί ως φόντο η ιστορία και συγκεκριμένα η γαλλική αποικιοκρατία και η προσπάθεια της να κρατήσει την Αλγερία υπό την επιρροή της. Καλογραμμένο ,σφιχτοδεμένο αλλά θέλει κάποιες γνώσεις σύγχρονης γαλλικής ιστορίας για να το παρακολουθήσεις άνετα.

Τον Ian Rankin τον γνώρισα όταν επισκέφτηκα για δεύτερη φορά στη ζωή μου ,το Εδιμβούργο.
Τα μυθιστορήματά του τα διαβάζω ,όχι επειδή είναι φοβερός λογοτέχνης ,αλλά γιατί αισθάνομαι ότι με πιάνουν από το χέρι και με παρασύρουν στα σοκάκια της γκρίζας αυτής πόλης που το χρώμα όμως αυτό της πάει υπέροχα.
Οι ιστορίες αυτές δεν προσθέτουν κάτι ιδιαίτερο στο αστυνομικό μυθιστόρημα ,λειτουργούν άψογα όμως αν θελήσει κανείς να ανασυνθέσει τις αναμνήσεις του και να αφήσει την φαντασία του να τον πάει για ακόμα μια περιπλάνηση στην πρωτεύουσα της Σκοτίας.
Δε θα αναφερθώ στο καθένα ξεχωριστά ,με μόνη εξαίρεση πως ο Ράνκιν στο Ρέκβιεμ ουσιαστικά συνταξιοδοτεί των επι μιά εικοσαετία ήρωα του και στις Σκοτεινές υποθέσεις εισάγει τον νέο του ήρωα που θα μας συντροφεύσει από εδώ και πέρα, τον επιθεωρητή Fox.

Εδώ έχουμε μια μελέτη πάνω στην ανθρώπινη βλακεία ,που ακριβώς επειδή είναι το αντίθετο της εξυπνάδας συχνά εκλαμβάνεται ως έξαρση του πνεύματος . Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο κάσμος που μας περιβάλει είναι γεμάτος από ανυποψίαστους βλάκες οι οποίοι ακριβώς λόγω αυτού του ανυποψίαστου, έχουν θεωρήσει τη βλακεία τους εξυπνάδα και την προβάλουν με κάθε τρόπο.

George Simenon ομολογώ πως δεν είχα διαβάσει και για κάποιο λόγο απροσδιόριστο ,τον απέφευγα. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα μου άλλαξε με απόλυτο τρόπο τη γνώμη μου αποκαλύπτοντας πίσω από το κάλυμμα του αστυνομικού μυθιστορήματος ,έναν φοβερό λογοτέχνη αλλά ταυτόχρονα και έναν ανατόμο της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας.
Στη συγκεκριμένη ιστορία είναι σαν να διαβάζουμε ανάποδα το χρονικό ενός εγκλήματος με τις συνήθεις απαξιωτικές δημοσιογραφικές αναφορές για το δράστη όπως και την ανάλογη στάση της αστυνομίας ,αλλά είμαστε μόνο εμείς μέσα από τα μάτια του συγγραφέα που γνωρίζουμε τι πραγματικά παίχτηκε μέχρι να φτάσουμε στο έγκλημα.
Μικρό και ευκολοδιάβαστο.



κλείνω με ένα κομμάτι από την ταινία Gomorra