Κατά βάθος διάβασα μόνο ένα βιβλίο ,τα εξής δύο...ίσως και τρία!
Όλο περίπου το μήνα παίδευα τον "άνθρωπο που αγαπούσε τα σκυλιά' του Εδοάρδο Παδούρα λκαι μετά μέσα σε δύο ώρες διάβασα τη βιογραφία του ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ ,Νεστορίδη.
Τα βράδια δε ,πριν πάνε τα παιδιά για ύπνο ,τους διάβαζα μια ιστορία του Ιούλιου Βερν την οποία την αναφέρω εδώ ως ανάγνωσμα του Δεκεμβρίου επειδή θέλω να κάνω μια συγκεκριμένη επιδήμανση.
Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά είναι μια ιστορική αφήγηση με μπόλικη μυθοπλασία για τη δολοφονία του Τρότσκι. Τα σκυλιά δε ,είναι το συνδετικό στοιχείο ανάμεσα στον Τρότσκι και το δολοφόνο του.
Υπέροχο βιβλίο ,στρατευμένο κατά των πάσης φύσεως ολοκληρωτισμών ,αποτελεί ένα πάρα πολύ διαφωτικστικό οδηγό για τη διαστρέβλωση της ιστορίας από τον Στάλιν και για τις δίκες της Μόσχας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το βιβλίο αυτό είναι ένας φόρος τιμής στις εκατοντάδες χιλιάδες ανώνυμους που εξαφανίστηκαν από το σταλινικό καθεστώς ,μόνο και μόνο επειδή ο μινόταυρος του συστήματος απαιτούσε διαρκώς αίμα για να συντηρεί την ύπαρξή του.
Παράλληλα όμως το βιβλίο αυτό αποτελεί και ένα αποκαλυπτήριο χαμένων προσδοκιών.Των προσδοκιών αυτών που βρέθηκαν από τη σταλινική πλευρά, πίστεψαν στο καθεστώς ,σκότωσαν στο όνομά του και τελικά κάποια στιγμή όταν τραβήχτηκαν τα πέπλα έμειναν να κοιτάζονται γυμνοί στον σπασμένο καθρέφτη της προδομένης ιδεολογίας τους.
Απλώς καταπληκτικό.
Η βιογραφία του Νεστορίδη έχει ειδικό ενδιαφέρον για όποιον ασχολείται με το ποδόσφαιρο και οι αναμνήσεις του έχουν μείνει σε ρομαντικές εποχές ,τότε που οι ηττημένοι χειροκροτούσαν τον αντίπαλο.
Το διάβασα όχι τόσο γιατί καίγομαι για το ποδόσφαιρο ,όσο γιατί κάποια από αυτά που βρήκα εκεί μέσα μου τα είχε αφηγηθεί ο πατέρας μου και κατά κάποιο τρόπο ήταν σαν να τον είχα απένατί μου.
Τέλος ,το βιβλίο του Ιούλιου Βερν ,"Το μυστηριώδες νησί" ,που όλοι σε κάποια παιδική στιγμή της ζωής μας έχουμε διαβάσει μου έκανε εντύπωση για το αντιοικολογικό μήνυμα του ,κάτι που αντικατοπτρίζει την εποχή που γράφτηκε φυσικά. Διαβάζοντας το ,βλέπουμε με πόσο μεγάλη ευκολία ο συγγραφέας βάζει τους ήρωες του να σκοτώνουν ότι είδους θηλαστικό βρουν μπροστά τους όχι για την επιβίωσή τους αλλά γιατί ως όντα είναι ανώτεροι και αυτό πρέπει να γίνει σαφές στοην πανίδα του νησιού όπου αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν ναυαγοί.Σε μερικά σημεία όταν οι ναυαγοί σκότωναν χιμπαζήδες και ουρακοτάνγκους μου γινόταν απεχθές να το διαβάζω στα παιδιά μου και προσπαθούσα να το ελαφρύνω αποσιωπώντας τα επίμαχα σημεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου