Πάμε στα ονόματα των εφοπλιστών.
Γεώργιος Κωνσταντινίδης
Ισόβιος Δήμαρχος Κερασούντας 1889-1906
Ο καπετάν Γιώργης Κωνσταντινίδης, γνωστός και ως Καπ’τάν Γεώργης Πασάς, υπήρξε ο μοναδικός Έλληνας δήμαρχος στην ιστορία του Πόντου. Στα δεκαεπτά συνεχή χρόνια της δημαρχίας του η πόλη της Κερασούντας ανακαινίστηκε, άλλαξε ρυμοτομία και απέκτησε ευρωπαϊκή όψη με πάρκα, πλατείες και φαρδείς δενδροφυτεμένους δρόμους. Ο Καπετάν Γιώργης φρόντισε για την οικονομική ανάπτυξη της πόλης προωθώντας το εξαγωγικό εμπόριο. Διέθεσε χρήματα για την ενίσχυση των σχολείων και την ανακαίνιση των εκκλησιών και έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους ασθενείς και άπορους συμπολίτες του. Για την αξιοσημείωτη και επιτυχή δράση του τιμήθηκε από το σουλτάνο με τον τίτλο του Πασά.
Ο Γεώργιος Κωνσταντινίδης (1828-1906) ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως καπετάνιος και πλοιοκτήτης ιστιοφόρου, την εποχή που ο εμπορικός στόλος της Κερασούντας βρισκόταν στην ακμή του. Αργότερα επιδόθηκε στο εμπόριο και ανέπτυξε ιδιαίτερη δραστηριότητα στα κοινά. Εκλέχτηκε αντιπρόσωπος της κοινότητας Κερασούντας, έφορος και επίτροπος των εκκλησιών και των ελληνικών σχολείων. Η εξαιρετική αγάπη του για την πόλη και οι λαμπρές διοικητικές του ικανότητες εκτιμήθηκαν και από τους μουσουλμάνους συμπολίτες του και εκλέχτηκε κατ’ επανάληψη δήμαρχος Κερασούντας, μπελεντιέ-ρεϊς, ιδιότητα που διατήρησε μέχρι το θάνατό του, το 1906.
Αργότερα ο γιος του, Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, υπήρξε η ψυχή του κινήματος για την ανεξαρτησία του Πόντου.
Για τους Πισσάνη ,Σουρμελή και κακουλίδη , οι μόνες αναφορές που έχουμε είναι ότι αποτέλεσαν σημεία αναφοράς ως μεγάλες ναυτικές οικογένειες της Κερασούντας.
Φροντισυήριο Τραπεζούντας
Το Ελληνικόν Φροντιστήριον Τραπεζούντος, ή «Φάρος της Ανατολής» όπως χαρακτηρίστηκε, ήταν σχολείο της ελληνικής ομογένειας της Τραπεζούντας.
Το σχολείο αυτό άρχισε να λειτουργεί κατά τους πρώτους αιώνες της τουρκικής δουλείας δεν ήταν όμως σε περίοπτη τάξη πλην όμως ήταν το μοναδικό σ΄ όλη τη περιοχή. Με το χρόνο όμως άρχισε και η αναγνώρισή του όπου και ονομάστηκε Φροντιστήριο. Σ΄ αυτό συνετέλεσαν περισσότερο οι Ηγεμόνες της Μολδοβλαχίας Μουρούζες και Υψηλάντες όπου στις αρχές του 18ου αιώνα, ενθυμούμενοι την καταγωγή τους, άρχισαν να το επιχορηγούν οικονομικά για την γενικότερη ανύψωσή του. Το όνομα Φροντιστήριο φέρεται να έλαβε περί το 1682.
Στο ίδρυμα αυτό δίδαξαν από το 17ο αιώνα μεγάλοι δάσκαλοι του Γένους όπως ο Τραπεζούντιος Σεβαστός Κυμινήτης, Σάββας Τριανταφυλλίδης, Σάββας Κωνσταντινίδης, Ηρακλής Τριανταφυλλίδης, κ.ά. Με ιδιαίτερο διάταγμα του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄, το ίδρυμα αυτό αναγωρίσθηκε και επίσημα ισότιμο ελληνικό Γυμνάσιο με τον τίτλο "Ελληνικόν Φροντιστήριον Τραπεζούντος".
Λειτούργησε παρά τις αντιξοότητες μέχρι το 1922, η δε προσφορά του υπήρξε πολύ σημαντική στην πνευματική και ηθική ανάπλαση των Ελληνοποντίων και στην ανάπτυξη της εθνικής τους συνείδησης αφενός, και αφετέρου στη κατάρτιση ικανών δασκάλων για τις εκεί κοινότητες.
Στους βασικούς ευεργέτες του φροντιστηρίου περιλαμβάνονται επίσης και πλούσιοι Έλληνες έμποροι, όχι μόνο από την περιοχή της Τραπεζούντας αλλά και από αλλού, κυρίως από τη Ρωσία και τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Από τους σπουδαιότερους δωρητές ήταν ο Κ.Λ. Γκίκας και ο Αλέξανδρος Μουρούζης (στις αρχές του 19ου αιώνα), ενώ στις αρχές του 20ού αιώνα δωρητές και ευεργέτες του ιδρύματος υπήρξαν η Οικογένεια Καλλιβάζη (η ισχυρότερη και πλουσιότερη ελληνική οικογένεια της εποχής) ο Χαράλαμπος Μουμόλωφ (ευκατάστατος Πόντιος από την Ανάπα), οι αδελφοί Ασλανίδη (από το Ροστώβ Νότιας Ρωσίας) και πολλοί άλλοι.
Το 1902 ολοκληρώθηκε η ανέγερση του νέου κτιρίου του Φροντιστηρίου. Το επιβλητικό τετραώροφο κτίριο, σε σχήμα Π, με εσωτερική πίσω μεγάλη αυλή, χτισμένο πάνω στα βράχια της παραλίας της Τραπεζούντας λειτούργησε με διευθυντή το Ματθαίο Παρανίκα, παρ' όλες τις αντιξοότητες που είχαν δημιουργηθεί από τις αναταραχές που είχαν ξεσπάσει στην περιοχή του Πόντου από το 1908 εξαιτίας του κινήματος του Νεοτούρκων, μέχρι και το 1922, έτος της Μικρασιατικής Καταστροφής. Η Συνθήκη της Λωζάννης, το 1923, έφερε το οριστικό τέλος όχι μόνο στην λειτουργία του συγκεκριμένου ιδρύματος, αλλά και σε κάθε μορφής δραστηριότητα του ελληνικού στοιχείου στην περιοχή της Μικράς Ασίας και του Πόντου, καθώς χιλιάδες ελληνόφωνοι Ορθόδοξοι πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς προς την Ελλάδα ή τη Ρωσία.
Ας δούμε και τα δύο ονόματα που τόσο ξεκάρφωτα αναφέρονται , λες και τους γνωρίζαμε από παλιά...
Πανάρετος
Ο Γιάννης Πανάρετος, γεννημένος στις 23 Φεβρουαρίου 1948 στα Κύθηρα, είναι Έλληνας ακαδημαϊκός. Από τον Οκτώβριο 2009 έως και τις 17 Ιουνίου 2011 διατέλεσε Υφυπουργός Παιδείας, Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων στην Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 2009, ενώ ταυτόχρονα είχε οριστεί πολιτικός υπεύθυνος της ανοικτής διακυβέρνησης και διαβούλευσης της Κυβέρνησης.
Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Πατρών (1984-1991), στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (1983-1985), στο Πανεπιστήμιο Iowa (1982-1983), στο Πανεπιστήμιο Missouri-Columbia (1980-1982), στο Πανεπιστήμιο Dublin (1978-1980), ενώ έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής και στα Πανεπιστήμια Berkeley και Stanford της Καλιφόρνια. Στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας διετέλεσε Αντιπρύτανης, Πρόεδρος της Επιτροπής Ερευνών, Aναπληρωτής Kοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής και Πρόεδρος του Γενικού Τμήματος. Από το 1991 είναι Καθηγητής Πιθανοτήτων και Στατιστικής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Όσο για τον Γ. Λαμψίδη βρήκα ελάχιστα όπως μία μαρτυρία του.
ΤΟΠΑΛ ΟΣΜΑΝ
ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ
Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ (1914-1924)
ΓΕΩΡΓΙΟΥ. ΝΕΟΚΛ. ΛΑΜΨΊΔΗ
Α ΤΟΜΟΣ - 324 ΣΕΛΙΔΕΣ
Β ΤΟΜΟΣ - 256 ΣΕΛΙΔΕΣ
"Το ιστορικό αυτό αφήγημα άρχισε δημοσιευόμενο στις 22 Απριλίου 1962 και τελείωσε στις 3 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους. Απο τότε , πόθος μου διακαής , η πολύμοχθη αυτή εργασία που με συνέπηρε κυριολεκτικά, να πάρη τη μορφή του βιβλίου. Σήμερα θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή, γιατί προσεπάθησα να δώσω και να δω ολοκληρωμένο το έργο. Δεν υποστηρίζω οτι έδωσα το τέλειο. Άνοιξα απλώς τη δραματική αυλαία προς τους νέους που δεν ήξεραν ή δεν φανταζόταν – όπως εγώ πριν αρχίσω τη συγκέντρωση του υλικού – ότι ήταν δυνατό να έχουν συμβή τόσα απίστευτα δραματικά γεγονότα στην πορεία του ποντιακού ελληνισμού, και προς τους μεγαλύτερους που ήθελαν να ξεχάσουν τις εφιαλτικές στιγμές που έζησαν."
Γ. Λαμψίδης
Οκτώβριος 1969
Τέλος ο Woodrow Wilson
Ο Τόμας Γούντροου Ουίλσον (αγγλ. Thomas Woodrow Wilson 28 Δεκεμβρίου 1856 - 3 Φεβρουαρίου 1924) ήταν ο 28ος πρόεδρος των Ηνωμενών Πολιτειών της Αμερικής.
Ο Ουίλσον γεννήθηκε στο Στώντον (Staunton) της πολιτείας Βιρτζίνια στις 28 Δεκεμβρίου 1856, γιος πρεσβυτεριανού ιερέα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς και Νομικά στη Βιρτζίνια. Ήταν καθηγητής Ιστορίας & Πολιτικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον, του οποίου, το 1902, έγινε πρύτανης. Το 1910 εκλέχτηκε κυβερνήτης του Νιου Τζέρσεϊ με την υποστήριξη του κόμματος των Δημοκρατικών. Το μεταρρυθμιστικό έργο του στην πολιτεία του Νιου Τζέρσεϊ τον έκανε διάσημο και το 1912 έθεσε υποψηφιότητα για τον προεδρικό θώκο. Κατάφερε να κερδίσει σημαντικούς αντιπάλους όπως τον Θεόδωρο Ρούζβελτ και τον Ουίλλιαμ Ταφτ και το 1916 επανεκλέχθηκε.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του στράφηκε ενάντια στα μεγάλα οικονομικά κεφάλαια με διάφορα νομοθετικά μέτρα. Η εξωτερική του πολιτική σημαδεύτηκε από την συνέχιση της επεκτατικής πολιτικής των Η.Π.Α. στην λατινική Αμερική και από την είσοδο των Η.Π.Α. στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Ήταν από τους πρωτεργάτες της Κοινωνίας των Εθνών αλλά παρ' όλες τις προσπάθειες του δεν κατάφερε να πείσει το Κογκρέσο να ψηφίσει την ένταξη της χώρας στην ΚτΕ. Ουσιαστικά η άρνηση του Κογκρέσου σήμανε και την διάλυση της Κοινωνίας των Εθνών. Κατά τη διάρκεια μακράς περιοδείας του στις ΗΠΑ έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και η υγεία του κλονίστηκε σοβαρά. Ανένηψε κάπως αλλά σπάνια έβγαινε πλέον από την προεδρική κατοικία και περπατούσε πάντα με τη βοήθεια μπαστουνιού. Το 1919 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Απεβίωσε στην Ουάσινγκτον στις 3 Φεβρουαρίου 1924 και είχε νυμφευθεί δύο φορές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου