Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Κάνοντας μια σύντομη αποτίμηση των λέξεων που χρησιμοποιούνται καθημερινά κάποιος θα βρει πως η λέξη παράδεισος έχει την τιμητική της και ταιριάζει σε πάρα πολλές εκφράσεις με διαφορετικές χρήσεις.
Αν θέλουμε όμως να ξεφύγουμε από την καθαρά μεταφυσική ερμηνεία της λέξης ,παράδεισος είναι κάτι που μας δίνει μεγάλη και αδιαλλείπτως σταθερή χαρά.

Ο δικός μου παράδεισος λοιπόν είναι τα βιβλία.Όταν βρίσκομαι σε βιβλιοπωλεία τρελαίνομαι, όταν δε, μιλάω για βιβλία μπορώ να ξεχαστώ και να μιλάω για ώρες περνώντας από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς να νοιάζομαι για τις εκφράσεις βαρεμάρας που σταδιακά αποτυπώνονται στα πρόσωπα των συνομιλητών μου.
Είναι ωραίο να βρίσκεται κανείς ανάμεσα σε βιβλία ,να τα μυρίζει ,να τα φυλλομετρά ,να διαβάζει τα εξώφυλλά τους και να θαυμάζει τις ζωγραφιές τους και παράλληλα να επενδύει σε προσδοκίες για μεγάλες δραπετεύσεις από την καθημερινότητα , ανάλογα με το τι υπόσχεση αφήνει ο κάθε συγγραφέας.
Το κάθε βιβλίο είναι ένα σκαλί που μας φέρνει κοντύτερα στη γνώση ή για να το πούμε πιο Σωκρατικά ένα βήμα πλησιέστερα στην επίγνωση της άγνοιας μας.
Κι όμως η γνώση και η προσπάθεια κατάκτησής της εκδιώχθηκαν από τον παράδεισο μαζί με αυτούς που προσπάθησαν να την κάνουν δική τους, τον Αδάμ και την Εύα.
Ένας θεός της ευδαιμονίας και της υλικής τελικά απόλαυσης έταξε τα πάντα στα δημιουργήματά του εκτός από τη γνώση. Αυτήν την κράτησε για τον εαυτό του και έθεσε και ποινή σε όποιον την επεδίωκε, μια ποινή που ισοδυναμούσε με θάνατο.
Όμως τι αξία θα είχε η αιώνια μακαριότητα χωρίς τη σπίθα της γνώσης;
Παράδεισος λοιπόν ή κόλαση ,ανάλογα πως το βλέπει κανείς , κάπου εδώ ταυτίζονται και αποτελούν επιθυμητό προορισμό ,αρκεί να υπάρχουν βιβλία στον περίγυρο.
Βιβλία και λαβυρινθώδεις βιβλιοθήκες που σε οδηγούν όλο και πιο βαθιά στην απώλεια της συνειδητότητάς του τώρα και σε απλώνουν στο αχανές της γνώσης.
Όταν κοιτάζω τα βιβλία που στοιχίζονται σε κάθετη παράταξη στις βιβλιοθήκες μου δημιουργείται η εντύπωση πως έχω να κάνω με γαλαξίες και σύμπαντα γνώσης και πληροφόρησης. Κάθε γράμμα σαν πυρήνας ατόμου προσελκύει δίπλα του άλλο γράμμα και αυτό με τη σειρά του άλλο γράμμα και όλα μαζί παράγουν λέξεις ,παράγουν συναισθήματα ,παράγουν φως και ανοίγουν τους ορίζοντες της όρασης και δίνουν φλόγα και φωτίζουν σαν σουπερνόβα τα μέχρι χθες ανεξερεύνητα σκοτάδια της άγνοιας.
Κάπου εδώ γεννάται το ερώτημα λοιπόν γιατί άραγε η επιθυμία για γνώση εκδιώχθηκε τόσο βάρβαρα από τον Παράδεισο;
Ο συγκεκριμένος θεός είναι ίσως ο μόνος πατέρας που τιμώρησε τα παιδιά του επειδή ήθελαν τη γνώση του ,ήθελαν να γίνουν σαν και αυτόν και δεν μπορούσαν να αρκεστούν στην αιώνια μακαριότητα της ευτυχίας και της απραξίας.
Κάπου εδώ λοιπόν και μέσα από τη γνώση των βιβλίων είναι που αντιλαμβανόμαστε πως το μήλο της γνώσης είτε το προσφέρει η Εύα στον Αδάμ ,είτε η κακιά μάγισσα στη Χιονάτη ή ακόμη τελικά και αν μας δοθεί μέσα από έναν υπολογιστή κοσμώντας το καπάκι του ,όσους κινδύνους και αν κρύβει για την απώλεια της αιωνιότητας θα κουβαλάει μέσα του την αίσθηση του ανεκπλήρωτου ,την αίσθηση που ωθεί τον άνθρωπο στην περιπέτεια και την ανακάλυψη.
Αυτού που κάποτε οι Kansas αποκάλεσαν point of know return κάνοντας λογοπαίγνιο με το no και το know.
Κρίμα που εμείς οι θνητοί και αναλώσιμοι δεν προλαβαίνουμε να προχωρήσουμε πέρα από τον προθάλαμο της γνώσης.


Φανταστικό κομμάτι από τον μεγάλο ποιητή της avant guard ,Peter Hammil και τους Van Der Graaf Generator.
Προσέξτε τα εκπληκτικά λόγια του.