Αμφιταλαντεύτηκα πολύ πριν καταλήξω αν θα το έγραφα τελικά ή όχι αλλά υπερίσχυσε μέσα μου ο αιρετικός και νά'μαι.
Πάντοτε απηύθυνα το ερώτημα στον εαυτό μου τι χρησίμευε η αναπαραγωγή μιας πρακτικής που στόχο είχε να φοβίζει τους βαρβάρους και να προιδεάζει τον εχθρό για τι τον περίμενε.Ιδίως δε ,που η πρακτική αυτή ,στη σύγχρονη ιστορία ξεκίνησε από φασιστικά καθεστώτα και αν δεν κάνω λάθος έχουμε μείνει η μόνη χώρα στην Ευρώπη που διοργανώνει ακόμα παρελάσεις.
Η βασική μου ένσταση είναι όμως στις μαθητικές παρελάσεις οι οποίες αν δεχτούμε τον εκφοβιστικό χαρακτήρα των στρατιωτικών παρελάσεων, οι μαθητικές τι ακριβώς εξυπηρετούν;
Βρέθηκα την εικοστή ογδόη Οκτωβρίου στη μαθητική παρέλαση της περιοχής μου και βυθίστηκα σε πραγματική θλίψη.
Παιδάκια κάθε ηλικίας από πρώτη δημοτικού ,με απόπειρες χρωματικής ομοιομορφίας ανά σχολείο να προσπαθούν να κρατήσουν ένα υποτυπώδες βήμα ,μια κατά φαντασία ευθύγραμμη σειρά και κυρίως να προσποιηθούν ότι βαδίζουν σε ρυθμό εμβατηρίου ενώ τα περισσότερα έδιναν την εντύπωση ότι έχουν προσβληθεί από ραχίτιδα ,ότι έχουν καταπιεί κάποια κρεμάστρα ή ότι μόλις βγάλανε το γύψο από τα δυό τους πόδια και δοκιμάζουν ποιο περπατάει καλύτερα.
Σίγουρα εδώ ίσχυε αυτό που λέει και ο Κύριος ,"να μη γνωρίζει η αριστερά σου ,τι ποιεί η δεξιά σου " αλλά όταν το είπε δεν νομίζω ότι εννοούσε αυτό.
Παιδάκια που περνούσανε μπροστά στα μάτια μου σαν μια ατελείωτη σειρά από καρτούν ,και που το καθένα είχε τις δικές του ιδιομορφίες. Διαφορετικό βήμα από τους άλλους ,διαφορετικό στήσιμο στην υποτιθέμενη ευθεία και ρούχα που στο κατιτίς τους το καθένα, καταφέρνανε να δημιουργούν μια εξαίσια πανδαισία διαφορετικότητας.
Αν υποθέσουμε ότι οι παρελάσεις στόχο έχουν να αναδείξουνε μέσα από το κάλλος και τη ρώμη ,την ομοιομορφία ,εδώ το αποτέλεσμα που προέκυπτε ήταν το εντελώς αντίστροφο.
Εκεί όμως που πραγματικά μου ήρθε να βάλω τα κλάματα ήταν όταν παρέλασαν από μπροστά μας τα γυμνάσια και τα λύκεια.
Εκεί τα παιδιά πετύχαιναν ένα σαφώς καλύτερο αποτέλεσμα στο βηματισμό και στους σχηματισμούς τους.
Σου σχιζόταν η καρδιά όμως βλέποντας αυτά τα όμορφα αγόρια και κορίτσια με το αποφασιστικό βλέμμα και την αλύγιστη κορμοστασιά να βαδίζουν πηγαίνοντας γραμμή στον σύγχρονο Μινώταυρο ,θυσία στις επιταγές της μνημονιακής πατρίδας μας ενώ οι γονείς τους παραβιάζοντας τις γραμμές περιφρούρησης της αστυνομίας ,όλο καμάρι τους τραβούσαν φωτογραφίες σαν να ήθελαν να εγκλωβίσουν αυτή τη μοναδική στιγμή της αθωότητας ,τη στιγμή που το παιδί τους πίστευε ακόμη πως είναι ικανό να φυλάξει θερμοπύλες και όχι να γίνει ακόμα μία αριθμητική παράπλευρη απώλεια στο βωμό της ανεργίας και της μετανάστευσης.
Και εδώ το ομότιτλο κομμάτι από τους καταπληκτικούς Magazine. που εδώ δε σημαίνει περιοδικό αλλά πυριτιδαποθήκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου