Ο ΘΟΔΩΡΟΣ

Περίεργο πράγμα η τεχνολογία.
Την κατηγορούμε , την δαιμονοποιούμε , κηρύσσουμε ανένδοτο εναντίον της και ξαφνικά με ένα μαγικό τρόπο αυτή μας δείχνει πως τα πάντα είναι ένας καθρέφτης μέσα από τον οποίο βλέπει κανείς μόνο ότι θέλει να δει.
Ανοίγεις το Facebook και πάνω αριστερά μια κοκκινίλα πιάνει το μάτι σου, μια πρόσκληση σε αποδοχή φιλίας από κάποιον που δεν ξέρεις ακόμα ποιος είναι.
΄Πατάς πάνω στο εικονίδιο και ιδού η αποκάλυψη.
Είναι ο Θόδωρος , που θέλει να γίνετε φίλοι ,απών από τη ζωή σου σαράντα χρόνια τώρα ,διεκδικώντας την επανασυγκόληση του νήματος ακριβώς στο σημείο που κόπηκε πριν τέσσερεις δεκαετίες.
Τι αναμνήσεις ενεργοποιούνται με τη διαδικασία του αυτόματου !
Κατ' αρχάς ,η εικόνα του ίδιου του Θόδωρου στα δεκαεφτά του ,ενός παιδιού σοβαρού , μετρημένου και πάνω από όλα χαμηλών τόνων.
Ενός παιδιού που δεν θα το κατέτασσες στους φίλους ακριβώς επειδή είχε εκείνο τον αέρα του απλησίαστου αλλά και του πολύ προσηνούς ταυτόχρονα.
Όμως ένα πρόσωπο είναι πολλές φορές αρκετό για να ενεργοποιήσει τη διαδικασία ξετυλίγματος ενός ολόκληρου κουβαριού αναμνήσεων ,΄μια διελκυστίνδα από σχολικές πλάκες , ένα ντόμινο αναμνήσεων.
Τον Θόδωρο τον θυμάμαι ακριβώς όπως ήταν τότε. Και δίπλα σε αυτόν θυμάμαι και τον εαυτό μου όπως ήταν τότε. Έναν εαυτό που όταν τον κοιτάζω από το σήμερα είναι σαν να βλέπω τη ζωή κάποιου άλλου ,μερικές φορές μάλιστα αδυνατώ ακόμη και να τον αναγνωρίσω.
Ο Θόδωρος λοιπόν καθόταν στο τελευταίο θρανίο. Δε μιλούσε ποτέ, δεν πεταγόταν μέσα στο μάθημα αλλά απαντούσε πάντα όταν τον ρωτούσαν κάτι. Αποτελούσε εκείνη την ήρεμη δύναμη στην οποία ανήκει ένα συγκεκριμένο μερίδιο ανθρώπων που δεν επιθυμούν να ακουστούν επειδή έχουν δυνατή φωνή αλλά επειδή θα μιλήσει το έργο τους γι αυτούς.
Τον ψιλοζήλευα. Σκεφτόμουν, ¨τι καλά που θα ήταν να μπορούσα να συμπεριφέρομαι και εγώ έτσι..."
Μετά ο καιρός πέρασε. Ο καθένας μας ανέπτυξε την προσωπικότητα του και ακολουθήσαμε τους δρόμους μας και ξεχαστήκαμε.
Και ύστερα ήρθε η τεχνολογία. Στην αρχή έρποντας ,μετά μπουσουλώντας ,κατόπιν βαδίζοντας και τελικά τρέχοντας ανέπτυξε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας τις τεράστιες δυνατότητές της.
Το τηλέφωνο, η τηλεόραση και ο υπολογιστής ενώθηκαν σε μία οντότητα και μας ταξίδεψαν σε δευτερόλεπτα σε άλλους τόπους με ήχο και εικόνα ,αλλά και σε άλλους χρόνους.
Το παρελθόν χτύπησε την πόρτα του τώρα μέσα από το Facebook.|
Άνοιξα τη σελίδα του Θόδωρου. Είδα έναν μεσήλικα. Δεν κατάφερα να τον συνδέσω όμως με το παιδί που κουβαλάω τόσα χρόνια στη μνήμη μου.
Προφανώς κάτι αντίστοιχο ένοιωσε και αυτός όταν είδε την εικόνα μου.
Όμως πάντα μέσα σε ένα παράλληλο σύμπαν θα ζει η τάξη του Α2 όπως ήταν τότε ,με τις νεανικές φάτσες ,το ατσούμπαλο ντύσιμο,τις χοντροκομμένες πλάκες ,τον εφηβικό χαβαλέ και θα αρνείται να μεγαλώσει και να ταιριάξει με τα μεσήλικα πρόσωπα της καθημερινότητας με τις κοιλίτσες ,τη φαλάκρα και τα ρευματικά.
Και το ατίθασο πουλί της σκέψης μας θα πετάει πότε στο χθες και πότε στο τώρα και όποτε κοιταζόμαστε στον καθρέφτη θα αφήνουμε να μας καταλάβει λίγο από την ψευδαίσθηση ότι το είδωλο που φαίνεται εκεί μέσα είναι η εικόνα που αντίκριζαν τα μάτια του Θόδωρου σαράντα χρόνια πριν.



Και ένα αυτοσαρκαστικό μιας και μιλάμε για δεκαετίες.