ΝΕΑΠΟΛΗ ΛΑΚΩΝΙΑΣ - ΑΘΗΝΑ ( μέσω Αφγανιστάν ).

Μια βλάβη στο αυτοκίνητο μου ,μου έδωσε τη σπάνια εμπειρία της εντρύφησης στις ηδονές του ΚΤΕΛ.
Με λίγα λόγια εφ'όσον δε θα είχα αυτοκίνητο να γυρίσω πίσω από τα Κύθηρα έπρεπε να αφεθώ στις φροντίδες των κρατικών μέσων μεταφοράς και πιο συγκεκριμμένα ,του ΚΤΕΛ. (Χώρια που ήταν και μια ευκαιρία για ένα άλμα στο παρελθόν, τότε που οι άνθρωποι, δεν ταξίδευαν μαζικά με τα αυτοκίνητα).
Ήξερα ότι το ταξίδι θα κρατούσε λιγάκι περαπάνω από ότι κρατά συνήθως το ίδιο ταξίδι με ιδιωτικό αυτοκίνητο και γι αυτό δικαιολόγησα και τα τριαντατέσσερα ευρώ του εισιτηρίου, αφού θα μου παρείχετο έξτρα χρονική απόλαυση του ταξιδιού.



Στις πέντε παρά δέκα ήμουν έξω από το σταθμό του ΚΤΕΛ Λακωνίας ο οποίος στεγάζεται σε ένα μαγαζάκι. Τώρα αν κάποιος θέλει να κάνει χρήση τουαλέτας ,αυτό είναι άλλο θέμα . Μάλλον θα πρέπει να κάνει υπομονή και να δείξει εγκράτεια, άλλη μια προσφορά του κράτους δηλαδή στη διδακτική συνεισφορά του ,στην προσπάθεια να μας κάνει ανθρώπους.
Το ταξίδι ξεκίνησε με βρετανική ακρίβεια στις πέντε ακριβώς.Πριν να μπω μέσα στο λεωφορείο ,το θαύμασα απ' έξω και ομολογουμένως με εντυπωσίασε. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς !!!
Την ανεπιτήδευτη σκόνη που ο διακοσμητής είχε πολύ προσεκτικά απλώσει πάνω του; το ξεθωριασμένο απρόσωπο πράσινο χρώμα του προορισμένο να θυμίζει εποχές που φύγανε ανεπιστρεπτί; ή μήπως το εσωτερικό του;
Όμως γι αυτό πρέπει μάλλον να μιλήσω πιο εκτενώς.
Με το που έμπαινε κανείς μέσα στο όχημα τον καλωσόριζε μια γλυκερή μυρωδιά ξερατού πλασμένη με ανθρώπινο ιδρώτα σε μια προσπάθεια της υπηρεσίας μεταφορών ,ο επιβάτης να νοιώθει οικεία και φιλικά.
Να αισθάνεται ότι έχουν ταξιδέψει και άλλοι άνθρωποι πριν από αυτόν και να τον προιδεάζει για το τι τον περιμένει.
Όσο για τα καθίσματα , κάποτε είχαν καθαριστεί αλλά όχι αυτή  τη δεκαετία σίγουρα.
Βέβαια αυτό σου δίνει τήν αίσθηση του ταξιδιού στο παρελθόν ,το άγγιγμα της ιστορίας.
Το ταξίδι λοιπόν ξεκίνησε.
Νέες μυρωδιές κατέκλυσαν το χώρο. Ο οδηγός κάπνιζε.Αρειμανείως...Μάλλον συμμετείχε σε κάποια έρευνα του τύπου ,πόσα τσιγάρα μπορούν να καταναλωθούν μέσα σε εφτά ώρες. (Ναι,ναι ,εφτά ώρες κράτησε το ταξίδι).
Ίσως και η μάρκα που κάπνιζε να ήταν χορηγός του, πάντως ο ίδιος του έδωσε και κατάλαβε.
Και μετά ήρθε η συμμετοχική διαδικασία.
Το όχημα σταματούσε σε κάθε στάση ,σε κάθε γωνιά της ελληνικής υπαίθρου για να πάρει ή να αφήσει άτομα και κατόπιν ,εντελώς αυθαίρετα, έξτρα στάσεις αποφαζίζονταν δια βοής από το πλήθος(βλ. επιβατικό κοινό)
Ο χρόνος παραμονής σε κάθε σταθμό αποφασιζόταν από τον ίδιο τον κόσμο επιμηκύνοντας όλο και περισσότερο τη διάρκεια του ταξιδιού.Στις δε υπάρχουσες ουράνιες μυρωδιές προστίθεντο διαρκώς και καινούργιες όπως σουβλακίλα ,φρέσκος εμμετός κλπ κλπ.
Κάποτε εδέησε και μπήκαμε στο λεκανοπέδιο.
Προφανώς όμως επειδή μας λείπανε κάποια ένσημα παραμονής στο όχημα περάσαμε και μία βόλτα από τον Πειραιά πριν να καταλήξουμε στο σταθμό του ΚΤΕΛ των Αθηνών.
Και τότε ξύπνησα. Ήμουν όπως πάντα στο Αφγανιστάν μέσα στις απέραντες πεδιάδες της χώρας και είχα μόλις ολοκληρώσε  άλλο ένα ταξίδι με τερματισμό στην Καμπούλ.
Για άλλη μια φορά είχα ονειρευτεί πως ήμουν στην Ελλάδα μόνο που εκεί σίγουρα στις συγκοινωνίες τους επικρατεί ο πολιτισμός. Ή Ελλάδα από ότι μαθαίνουμε εμείς οι Αφγανοί είναι μια πολιτισμένη χώρα οπότε αυτό που ονειρεύτηκα θα απέχει παρασάγγας από το πως λειτουργούν οι συγκοινωνίες εκεί.
Έτσι δεν είναι ;

Υ.γ
Περιττό να πω ότι δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας.