Κάποτε ένας παλιός παίκτης της Αγγλίας , ο Garry Linecker είχε πει ότι ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που έντεκα παίκτες αγωνίζονται εναντίον έντεκα και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.
Θα συμφωνήσω αλλά θα προσθέσω αρκεί να μην παίζουν με τους Ιταλούς.
Στο χθεσινοβραδινό παιχνίδι για το euro 2012 έπαιζαν οι Εθνικές ομάδες της Ιταλίας και της Γερμανίας σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που για τους περισσότερους ευρωπαίους σήμαινε κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή ποδοσφαιρική αναμέτρηση.Ήταν η σύγκρουση δύο κόσμων, του βιομηχανικού βορρά ,της υπερσυγκέντρωσης του ιδεατού χρήματος και του ,επειδή ετσι αποφάσισαν κάποιοι, φτωχού νότου.
Ανοίγω μία παρένθεση εδώ .Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να μπλέκει το ποδόσφαιρο με την πολιτική ,όμως τι άλλο είναι το ποδόσφαιρο από τη συλλογική ομαδοποίηση μιας πόλης ,μιας κοινωνίας ,μιας συντεχνίας ακόμη και μιας θρησκείας;
Στη Σκωτία και την Ιρλανδία σφάζονται καθολικοί και προτεστάντες μέσα από τις Σέλτικ και Ρέιντζερς (Σκωτία) και Γκλεντόραν και Λίνφιλντ (Ιρλανδία).Το ίδιο αλλά με άλλο σημείο αναφοράς σημβαίνει ανάμεσα στη λαική Ρόμα και την ακροδεξιά Λάτσιο στην Ιταλία ενώ μερικές δεκαετίες πριν ,ο Παναθηναικός εκπροσωπούσε την αστική τάξη ενώ ο Ολυμπιακός τις λαικές μάζες.
Στη δε Ισπανία υπάρχουν ομάδες που παίρνουν την έγκριση του βασιλικού οίκου και αποκαλούνται Real (βασιλική δηλαδή και όχι βασίλισα όπως λανθασμένα οι ανενημέρωτοι δημοσιογραφίσκοι ,κάνοντας επίδειξη ανύπαρκτων γνώσεων τις αποκαλούν).
Τέλος ο ίδιος ο πρώην σούπερ αμυντικός της εθνικής Γερμανίας και της Μπάγερν Μονάχου o Franz Beckenbauer είχε δηλώσει το 1990 μετά την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου από τους Γερμανούς , πως σήμερα λυπάται όποιον δεν είναι Γερμανός.
Είναι και πολιτική λοιπόν το ποδόσφαιρο και πρώτοι οι ίδιοι οι Γερμανοί το είχαν αποδείξει όταν επί ναζισμού εξολόθρευσαν την πανίσχυρη τότε σοβιετική Δυναμό Κιέβου που τόλμησε να κερδίσει μία αντιπροσωπευτική τους ομάδα που απάρτιζαν στρατευμένοι Γερμανοί ποδοσφαιριστές.
Χθες λοιπόν έπαιζε ένας εκπρόσωπος των P.I.G.S όπως μας ονομάζουν με την πανίσχυρη Γερμανία της Μέρκελ ,αυτής που δε χάνει ευκαιρία να πανηγυρίσει μπροστά στο φακό για να βελτιώσει το image της εν όψει των επερχόμενων εκλογών.
Σημειολογικά στο παιχνίδι είχε πολλά πράγματα να παρατηρήσει κανείς ευθύς εξαρχής.
Τον ύμνο τον Ιταλικό, τον τραγούδησαν και μάλιστα με στεντόρεια φωνή ,όλοι οι παίκτες της Iταλίας δείχνοντας πόσο τους ένωνε ο ύμνος εκείνη τη στιγμή και πόσο αποφασισμένοι ήταν να δείξουν ότι τα P.I.G.S της Ευρώπης είναι εδώ και δεν παραδίνονται.
Από την άλλη κατά την ανάκρουση του Γερμανικού ύμνου έβλεπες να κινούνται τα χείλη μόνο αυτών που πριν από εβδομήντα χρόνια θα χαρακτηρίζαμε Άριους.
Τα παιδιά των εμιγκρέδων όπως ο Boateng ο Γκανέζος ,Ο Ozil ο Τούρκος ,ο Podolski o πολωνός ,ο Gomez ο Ισπανός ,ο Kedhira ο Τυνήσιος ούτε καν άνοιξαν το στόμα τους γιατί προφανώς ήταν κάτι που δεν ένοιωθαν δικό τους και ίσως βαθιά μέσα τους ήξεραν πως στο ίδιο γήπεδο εβδομήντα χρόνια πριν δε θα εκπροσωπούσαν την ίδια ομάδα πιθανώς δε να εδιώκοντο κιόλας για την καταγωγή τους.
O αγώνας ήταν δυνατός με διακυμάνσεις , ο δε εκφωνητής έσπευσε γρήγορα να δηλώσει πως φαινόταν από νωρίς ότι το αφεντικό ήταν η Γερμανία. Αμ δε...
Υπήρχαν δύο γκολ στο πρόγραμμα και αυτά θα τα έβαζαν οι Ιταλοί.
Κλείνω με το ότι και τα δύο γκολ οι Γερμανοί τα δέχτηκαν από ένα εκπρόσωπο ενός άλλου πολιτισμού έναν Ιταλό Αφρικάνικης καταγωγής ο οποίος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, έδωσε έστω ένα ψήγμα χαράς σε όλο τον ευρωπαικό νότο και όλοι αισθανθήκαμε πως το καλό έτσι όπως το εννοούμε εμείς οι κατατρεγμένοι της μεσογείου ,μέσα από τις μπλε φανέλλες των Ιταλών πέτυχε μια τεράστια ηθική νίκη.
GRAZIE ITALIA
P.s p.i.g.s =Portugal,Italia,Greece,Spain.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου