Όμως η συγκεκριμένη δημοσίευση δεν έχει στόχο να κριτικάρει άλλο την επικαιρότητα αλλά να παρουσιάσει βιβλία και ιδιαίτερα σήμερα ,να παρουσιάσει έναν καταπληκτικό συγγραφέα..
Σπάνια είμαι τόσο ικανοποιημένος από την ανακάλυψη- αποκάλυψη ενός συγγραφέα όπως έγινε με τον Jonathan Coe.Αλλά ας μη βιάζομαι .
Jonathan Coe
Ξεκίνησα το μήνα όπως είχα τελειώσει τον προηγούμενο. Διαβάζοντας ένα βιβλίο φιλοβασιλικών εκδόσεων για να ανακαλύψω και την αλήθεια της άλλης πλευράς.Το βιβλίο ήταν αυτοβιογραφικό και τιτλοφορείτο , "Χριστόφορος, ο κοσμοπολίτης πρίγκιπας" από τις εκδόσεις Φερενίκη.
Ο Χριστόφορος δεν είναι άλλος από τον υστερότοκο γιο του Γεωργίου του Α΄και μέσα από το ημερολόγιο του παρουσιάζει ένα πολύ ενδιαφέρον κολάζ όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της ευρωπαικής ιστορίας γιατί μέσα από τα ταξίδια του και μέσα από τη συγγένεια του με άλλες δυναστείες μαθαίνουμε πράγματα γύρω από τη ρώσικη επανάσταση, τον Μουσσολίνι , το κλίμα πριν από τους δύο παγκόσμιους πολέμους κλπ.
Αν το δει κανείς χωρίς προκατάληψη ,είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.
Κατόπιν μίλησε ο κάφρος παναθηναικός που κατοικοεδρεύει κάπου μέσα μου και άλλοτε κρύβεται βαθιά και άλλοτε βγαίνει στην επιφάνεια.
Σε μία βόλτα στα βιβλιοπωλεία ,εντόπισα ένα βιβλίο κάποιου Κωνσταντίνου Καμάρα με εξώφυλλο κάποια ποδοσφαιρική σκηνή από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.Εγώ φυσικά ήξερα το θρύλλο της αμυνας του Παναθηναικού επί περιόδου Wembley, τον Αριστείδη Καμάρα και επειδή τα φαινόμενα οδηγούσαν σε κάποια πολύ στενή συγγένεια με τον Αριστείδη, αγόρασα το βιβλίο.
Αποδείχτηκε πως ήταν γιος του.
Το συγκεκριμένο βιβλίο δε διεκδικεί δάφνες εκφραστικότητας ή στυλ, αλλά για μένα ήταν ένα ταξίδι στο παρελθόν μου, όπου έπιασα τον εαυτό μου να έχει πάρει στιλό και να σημειώνει πάνω στο βιβλίο τα παιχνίδια στα οποία ήμουν και εγώ παρών. και ήταν ουκ ολίγα και όχι μόνο μέσα στην Αθήνα, μερικά μάλιστα ήταν και στο εξωτερικό.
Είναι περίεργο το συναίσθημα να διαβάζεις μια περιγραφή ενός γεγονότος που συνέβη πριν πάρα πολλά χρόνια και στο οποίο ήσουν και εσύ παρών.
Το βιβλίο λέγεται Οιδίπους σέντερ μπακ, από τις εκδόσεις Ωκεανίδα και θα το έκανα δώρο στους συνομίληκους παναθηναικούς φίλους μου.
Και φτάνω στο πιο ενδιαφέρον σημείο των αναγνώσεων .Στον Jonathan Coe το βρετανό συγγραφέα από το Birmingham της κεντρικής Αγγλίας.
Τον είδα σε μια τηλεοπτική παρουσίαση και μου έκαναν εντύπωση αυτά που έλεγε .
Κυρίως όμως με εντυπωσίασε ο τίτλος ενός βιβλίου του , το the rotters' club που παρέπεμπε απ'ευθείας στον τίτλο ενός τζαζ ροκ συγκροτήματος από τα πολύ παλιά ,τους Hatfield and the North.
Το βιβλίο Ελληνικά τιτλοφορείται , " η λέσχη των τιποτένιων " από τις εκδόσεις Πόλις και αφού το πήρα και το διάβασα επιβεβαίωσα ότι ήταν ένα βιβλίο με τον τίτλο του, εμπνευσμένο από αυτό το συγκρότημα και συγκεκριμένα από αυτό το δίσκο.
Στη σελίδα 495 της ελληνικής έκδοσης ένας από τους πρταγωνιστές κάνει το μεγάλο άλμα στο όνειρο ενώ ακούει αυτό το κομμάτι από το δίσκο the rotters club.
Είναι παράξενο να ανακαλύπτεις πως η ίδια σου η ζωή είναι ένα τεράστιο παζλ αποτελούμενο από μικρά μικρά κομματάκια μερικά εκ των οποίων περιμένουν ακόμη να συμπληρωθούν.
Εξηγούμαι αμέσως .Πάντα είχα την απορία πως πήρε τον τίτλο του αυτό το συγκρότημα . Πριν από πολλά χρόνια λοιπόν ευρισκόμενος στην Αγγλία και μάλιστα σε κάποιον εθνικό δρόμα έπεσε το μάτι μου σε μία τεράστια πινακίδα από αυτές που βρίσκονται πάνω από το δρόμο ,η οποία έγραφε Hatfield στη μία σειρά ,και The North , απο κάτω.Τότε (πριν από τριάντα περίπου χρόνια ) ,σκέφτηκα ,"λες από αυτή την πινακίδα να πήρανε το ονομά τους;" ή μπορεί και να σκέφτηκα ,"κοίτα σύμπτωση,το όνομα του συγκροτήματος στην πινακίδα" ,και μετά έπαψα να ασχολούμαι με αυτό.
Έπρεπε να περάσουν όλα αυτά τα χρόνια και να φτάσω να διαβάσω όχι μόνο τη λέσχη των τιποτένιων, αλλά και τη συνέχεια του που διαδραματίζεται είκασι χρόνια αργότερα ,τον "κλειστό κύκλο " για να βρω στις επεξηγήσεις στο τέλος του βιβλίου, ότι δηλαδή οι Hatfield and the North είναι ένα συγκρότημα που πήρε το όνομα του από μία πινακίδα έξα από το Λονδίνο πηγαίνοντας προς βορρά.
Αυτό που με εντυπωσιάζει σε αυτή την πληροφορία είναι ότι η επεξήγηση θα μπορούσε να είναι πολύ πιο απλή όπως " συγκρότημα ροκ μουσικής της εποχής του 70".
Όμως είναι σαν ο συγγραφέας να επέλεξε να απαντήσει σε μένα μια και καλή ,να μου λύσει την απορία και να επιβεβαιώσει και την εικασία που είχα κάνει τη μοναδική φορά που είδα την πινακίδα στον εθνικό δρόμο.
Η λέσχη των τιποτένιων λοιπόν. ¨ενα βιβλίο που άτομα της γενιάς μου με ανάλογα μουσικά γούστα θα βρουν λίγο από τον εαυτό τους εκεί μέσα.
Η δε ιστορία συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον είκοσι χρόνια μετά ,στο επόμενο βιβλίο ,τον κλειστό κύκλο όπου αυτά τα άτομα μεγαλώνουν και άλλα συντηρητικοποιούνται άλλα όχι, αλλά όλα μένουν κολλημένα στις εμμονές τους και τις προκαταλήψεις τους.Το φινάλε του βιβλίου θυμίζει επιροή από την ταινία old boy του Κορεάτη Park.
Το πρώτο κεφάλαιο του κλειστού κύκλου καλείται "High on the chalk" εμπνευσμένο από αυτό το κομμάτι των High LLamas
Καταπληκτικά βιβλία ,καταπληκτική γραφή.
Τελειώνω με το τρίτο βιβλίο του ιδίου που διάβασα μέσα στο μήνα που πέρασε ,τον ιδιωτικό βίο του Μάξγουελ Σιμ.
Εδώ καταγράφεται άλλο ένα κατόρθωμα του Coe ως προς εμένα. Δε διαβάζω ποτέ λογοτεχνία σε άλλη γλώσσα εκτός από τα ελληνικά γιατί δεν την απολαμβάνω.
Ε, λοιπόν αυτό το βιβλίο το διάβασα στα αγγλικά όπου τιτλοφορείται The terrible privacy of Maxwell Sim.
Πρόκειται για ένα ταξίδι αυτογνωσία ς αλλά και απόλυτης μοναξιάς του πρωταγωνιστή ,ο οποίος αγωνίζεται να βρει ουσιαστικά τον εαυτό του και να ανακαλύψει τη χαμένη σχέση με τον πατέρα του.
Όλο του το παρελθόν παρελαύνει μπροστά στα μάτια του καθώς οδηγεί προς τη βόρεια Αγγλία σε ένα ταξίδι που η μαεστρία του Κόου σε κάνει να αισθάνεσαι πως είσαι μέσα στο αυτοκίνητο και από τα παράθυρα του αντικρύζεις τα σουρουπωμένα τοπία του βορρά που σου αφήνουν μια νοσταλγία, παρότι μπορεί να μην τα έχεις επισκεφθεί ποτέ.
Έντονα συγκινησιακό ,δημιουργεί την εντύπωση πως ο συγγραφέας έχει επηρεαστεί από μια παλιά ταινία του Lindsay Anderson το ο΄ lucky man. Άλλωστε κάνοντας ένα allusion ονομάζει μία πρωταγωνίστρια του Lindsay, αποτείοντας μάλλον φόρο τιμής στο σκηνοθέτη.
Από την ταινία ο΄ lucky man
Τα συστήνω όλα ανεπιφύλακτα.Είναι φανερό πόσο με έχει συνεπάρει ο συγγραφέας αυτός ,δεν είναι;
Τα λέμε τον άλλο μήνα με ακόμα περισσότερα βιβλία του Κόου αλλά και άλλων συγγραφέων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου