ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ

Συχνά κάθομαι και σκέφτομαι και αναπολώ τα ταξίδια που έχω κάνει στη ζωή μου.
Κατόπιν σειρά έχει στις σκέψεις μου η μελαγχολία ,γιατί σκέφτομαι τα μέρη που δεν έχω πάει και με πιάνει ένα μπούκωμα.

 

Συλλογίζομαι πόσα μέρη υπάρχουν στον κόσμο που θα ήθελα να πάω και αντιλαμβάνομαι ότι ο χρόνος ο απαιτούμενος για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου δεν επαρκεί.
Από την άλλη μου έρχονται στο μυαλό μέρη που έχω επισκεφτεί ,τόποι στους οποίους έστω για λίγο έχω ζήσει, ανθρωποι από άλλους τόπους που έχω γνωρίσει και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μου συνέβη αυτό.
Αν  έπαιρνα μια τεράστια υδρόγειο, την έβαζα σε ένα κατασκότεινο δωμάτιο και άναβα ένα φωτάκι πάνω της σε κάθε μέρος που έχω επισκεφτεί θα σχηματιζόταν μια μαγική εικόνα ,αλλού κατάφωτη, αλλού θεοσκότεινη και σε μερικά σημεία με ένα μικρό φωτάκι να αγωνίζεται να παραμερίσει το σκοτάδι και να κάνει φανερή την παρουσία του.

Σκεφτόμουν πως αρχίζει ένα ταξίδι.
Πως μπαίνουμε σε ένα αεροπλάνο και ξεκινάμε.
Προορισμός μας μια πόλη δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Πετάμε μεσα στη νύχτα. Από κάτω πόλεις κοιμούνται ,ολόφωτα στίγματα , μέσα στη νύχτα!!!
Πόσοι άνθρωποι να ζουν εκεί κάτω που δε θα τους γνωρίσουμε ποτέ.!!!  Άνθρωποι που  μέσα στη γλύκα του ύπνου τους αντιλαμβάνονται σαν ένα τερέτισμα στ΄αυτιά τους το βόμβο του αεροπλάνου μας που περνάει τόσο ψηλά.
Ούτε αυτοί θα μάθουν ποτέ για τη δική μας ύπαρξη.
Είμαστε παράλληλες γραμμές που δεν προοριζόμαστε να συναντηθούμε ποτέ.Κι όμως σαν από σύμπτωση ,σαν από θαύμα με κάποιους συναντιόμαστε.

Το αεροπλάνο κατεβαίνει,είμαστε ήδη αλλού.
Αν κλείσεις τα μάτια σου και σκεφτείς στο μυαλό σου έρχεται το σπίτι σου χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.Δεκάδες ώρες ταξιδιού εκμηδενίζονται απ΄την ταχύτητα της σκέψης που σε στέλνει σε δευτερόλεπτα από εκεί που ξεκίνησες.

Ανοίγεις όμως τα μάτια και είσαι εκεί, μακριά ,στο Ρίο, στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Βομβάη ,στο Μπουένος Άιρες,στο Μπέλο Οριζόντε είσαι παντού ,είσαι πολίτης του κόσμου.
Το αεροδρόμιο εκεί μυρίζει διαφορετικά.Ο καφές αφήνει άλλη αίσθηση ,το φως σίγουρα δεν είναι το ίδιο και οι άνθρωποι που αγνοούσαν και αγνοούσες την ύπαρξή τους είναι δίπλα σου. Μερικοί σε κοιτάζουν κιόλας. Ίσως σε κάποιους να κάνεις και εντύπωση έτσι διαφορετικός που δείχνεις.
Σκέφτεσαι," εδώ είναι το τέλος του κόσμου. Όμως με ποιά κριτήρια;.Να γνωρίζουν τον ελληνικό πολιτισμό εδώ άραγε;"
Αυτή η πατρίδα που τόσο πληγώνει όταν ζεις πάνω της τώρα φαίνεται απροστάτευτη και μακρινή ξαναπαίρνει το σχήμα του όνειρου και του επιθυμητού προορισμού.
Πιάνεις τον εαυτό σου να λέει στους ντόπιους που ρωτάνε αν είσαι αμερικάνος ότι είσαι έλληνας και να το λες και με μια σχετική έπαρση ,αυτή που νόμιζες ότι έχεις πνίξει εδώ και τριάντα χρόνια.
Τα φαγητά εδώ μυρίζουν αλλιώς τα ποτά έχουν άλλη γεύση , το νερό το ίδιο.Όμως τι σημαίνει άλλη γεύση και ποιος καθορίζει την κανονικότητά της άραγε ;
Όσο για τον ουρανό ,είναι και αυτός περίεργος ,σαν να έχει συνωμοτήσει με τη στερεομετρία και τα πάντα δείχνουν διαφορετικά, σαν μέσα από πρίσμα.

Άνθρωποι κυκλοφορούν με ποδοσφαιρικές φανέλες, οι θεοί που λατρεύουν  όμως δεν είναι πράσινοι και κόκκινοι και αν είναι οφείλεται σε σύμπτωση.
Είσαι όμως εκεί και τους βλέπεις και αυτό πιστοποιεί ότι όντως είσαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, είσαι εκεί που ονειρευόσουνα να πας από παιδί ,εκεί που έκλεινες τα μάτια τα βράδια ,καβαλούσες το άλμπατρος του ονείρου και σε ταξίδευε σε αυτό τον μαγικό τόπο.

Ρωτάς τον εαυτό σου "είμαι στα αλήθεια εδώ ;" και η απάντηση που παίρνεις είναι ,"ναι ,εδώ είσαι ,αλλά σύντομα θα έχεις γυρίσει πίσω".
Και όταν θα έχεις γυρίσει ,θα είναι σαν να μην έφυγες ποτέ ,σαν να μην μετακινήθηκες ούτε ένα χιλιοστό όλη σου τη ζωή.

Θα περιμένεις όμως τα βράδια ,να κλέψεις λίγο από το όνειρο και λίγο από τη σκέψη ,να κλείσεις τα μάτια και να βρεθείς έστω και για λίγο εκεί .Εκεί που το όνειρό σου συνάντησε το παραμύθι και όλα μαζί γίναν για λίγο πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που θα σου επιτρέπει να λες από δω και πέρα πως έχεις ζήσει στο Ρίο ,στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Βομβάη ,στο Μπουένος Άιρες, στο Μπέλο Οριζόντε.

Και όταν ανοίγεις τα μάτια το πρωί δε θα είσαι ποτέ σίγουρος αν το δάκρυ στο μάτι ανέβηκε σε μια προσπάθεια να εκτονώσεις τη θλίψη του γυρισμού ή από τη χαρά της προσμονής πως κάποια μέρα θα γυρίσεις πάλι εκεί.