Μερικές φορές η αναχώρηση ενός φίλου ξεκλειδώνει απάτητα μονοπάτια της γνώσης και μας δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που ενδεχομένως να μην είχαμε θέσει ποτέ,ασχέτως αν αυτά πλανιώνται στο πίσω μέρος του μυαλού μας.
Αναφέρομαι στην απώλεια του Leonard Cohen και στο πόσα πράγματα έφερε στην επιφάνεια αυτός ο θάνατος σχετικά με την ταυτότητα κάποιων από τα αριστουργήματα που έγραψε και ερμήνευσε ο ίδιος.
Κάποιος φίλος αγαπητός λοιπόν που το σκάλισε το θέμα ανακάλυψε πως το "dance me to the end of love" έχει γραφτεί για έναν Έλληνα Εβραίο που επέζησε από το κολαστήριο του Άουσβιτς μόνο επειδή είχε για όπλο το βιολί του και έπαιζε στο στρατόπεδο προς τέρψη των Ναζιστικών τεράτων ,ανανεώνοντας μέρα με τη μέρα το αυτονόητο δικαίωμα του στη ζωή.
Πρόκειται για τον Ιάκωβο Στρούμσα από τη Θεσσαλονίκη του οποίου η δεξιότητα στο βιολί τον βοήθησε να διατηρήσει το δικαίωμα να αναπνέει και να ελπίζει ενώ γύρω του όλη η οικογένει συστηματικά εξολοθρευόταν με τον ίδιο, ανήμπορο να δύναται να κάνει κάτι για να την βοηθήσει.
Ακριβώς μια παράλληλη περίπτωση , σαν του ομοίως Εβραίου πυγμάχου από τη Θεσσαλονίκη ,του Salamo Arouch ο οποίος αγωνιζόμενος κάθε μέρα μπροστά στους ναζί κέρδιζε λίγο λίγο τη ζωή του μέχρι να φτάσει η απελευθέρωση και να μπορέσει να την αφηγηθεί για να την μάθουμε και εμείς και να γίνει και ταινία με τίτλο "the triumph of spirit" .
Εδώ λοιπόν ο Στρούμσα ξετυλίγει στο βιβλίο του αυτό το κουβάρι των θλιβερών του αναμνήσεων και μας ξανακάνει κοινωνούς σε κάτι που δυστυχώς έγινε, που έγινε σε μεγάλη κλίμακα και στη χώρα μας και που οι νεότερες γενιές τείνουν να το σβήσουν από τη μνήμη τους.
Για να μην ξεχνάμε λοιπόν, ας μας μείνει στο μυαλό πως το dance me to the end of love γράφτηκε για ανθρώπους που υπό τον ήχο ενός βιολιού πήγαιναν με το κεφάλι ψηλά να βρουν το θάνατο , μόνο και μόνο επειδή ανήκαν σε κάποια άλλη φυλή από αυτές που το πρωτόκολλο του ναζισμού επέτρεπε να υπάρχουν επί γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου