Δεν μπορώ να πω πως κρατάω τους ρυθμούς του παρελθόντος στην ανάγνωση, προφανώς η κρίση επηρεάζει και αυτόν τον τομέα.
Πριν από κάμποσους μήνες διάβασα τους μολυβένιους στρατιώτες που στην κυριολεξία μας έρχονται από τα ρώσικα ως "τενεκεδένιοι στρατιώτες" ,λόγω του υλικού από το οποίο φτιάχνονται τα φέρετρα που επαναπατρίζουν ρώσους στρατίωτες όταν αυτοί σκοτώνονται στο εξωτερικό.
Εδώ ,έχουμε μια σειρά από αφηγήσεις συγγενών ,εκλιπόντων στρατιωτών στον πόλεμο του Αφγανιστάν και συνειδητοποιούμε πως η σκληρότητα και η ωμότητα δεν βρίσκεται μόνο στα βίντεο του ISIS αλλά στην παγκόσμια καθημερινότητα και πως μπορεί να εκπορεύεται από οποιαδήποτε φυλή θρησκεία ή εθνότητα. Ξεκινώντας κάθε ξεχωριστή αφήγηση ο αναγνώστης νιώθει ένα σφίξιμο στο στομάχι γιατί γνωρίζει εκ των προτέρων ότι το φινάλε θα είναι ιδιαίτερα σκληρό και το χειρότερο...θα έχει συμβεί πραγματικά!
Εδώ και πολύ καιρό ξεκίνησα να διαβάζω το "πόλη στις φλόγες" για το οποίο είχα ακούσει διθυραμβικές κριτικές όπως επίσης πως πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια.
Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που έχω αφησει ένα βιβλίο στη μέση. Πρόκειται για μια αστυνομική ιστορία που απλώνεται σε τρεις διαφορετικές χρονικές ζώνες και σε αυτό το σημείο θυμίζει τα "εκατό χρόνια μοναξιάς" του Μάρκες.Όμως οι ομοιότητες τελειώνουν εκεί. Το βιβλίο γίνεται εξαιρετικά κουραστικό και αργό όπως και τεράστιο , το συντηρεί όμως μια περιέργεια να φτάσεις στο τέλος να ανακαλύψεις τι έγινε. Κάτι που ομολογώ πως εγώ δεν το έκανα. Τουλάχιστον όχι για την ώρα.
Μετά από μια δεκαετία περίπου ξανάπιασα να διαβάσω Στήβεν Κινγκ. Ομολογουμένως ο Κινγκ έχει ανανεωθεί και ακολουθεί την επικαιρότητα και τα σημεία των καιρών. Τα δύο μυθιστορήματα του ,αποτελούν μέρος μιάς τριλογίας και είναι πάρα πολύ καλά και μας κάνουν να περιμένουμε με αγωνία και το τρίτο βιβλίο που δεν έχει κυκλοφορήσει.
Το ανησυχητικό στη δική μου αντίληψη είναι ότι τα εγκλήματα που περιγράφονται στον κύριο Μερσέντες είναι τα ίδια που υιοθέτησε ο ISIS για τα χτυπήματα στη Νίκαια και στο Παρίσι. Τραγική περίπτωση όπου η πραγματικότητα μιμείται τη λογοτεχνία, ή μήπως η δημοφιλία του Κινγκ αποτελεί και ένα πεδίο για να ανιχνευθούν νέες ιδέες για τρομοκρατικά χτυπήματα;
Τέλος ,μετά από καιρό κυκλοφόρησε το καινούργιο βιβλίο του Jonathan Coe ,ο αριθμός 11.
Να διευκρινίσω ότι λατρεύω τον Κοου ως συγγραφέα , τον θεωρώ πολυδιάστατο και περιμένω κάθε του βιβλίο με μεγάλη αγωνία.
Δυστυχώς το τελευταίο του πόνημα αποτελεί την πιο αδύνατη συγγραφική του στιγμή.
Χτίζει ένα ολόκληρο βιβλίο πάνω στον αριθμό 11 ο οποίος εμφανίζεται σε διάφορα σημεία. Παραμένει όμως αρκετά ασύνδετο και δημιουργεί την αίσθηση του άσκοπου τελικά.Από τα πιο ατυχή σημεία ,το φινάλε του βιβλίου με τη μεταφορά της τεράστιας αράχνης που επιτίθεται και εξαφανίζει τους εκμεταλλευτές της λαικής τάξης στα πλούσια προάστια του Λονδίνου.
Το κατωτέρω κομάτι είναι από τα αγαπημένα του Κόου και μάλιστα ορμώμενος από τον τίτλο του άλμπουμ ,ονόμασε και ένα από τα δικά του βιβλία έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου