Δεν αναφέρω πλέον μήνες γιατί η συχνότητα με την οποία τελειώνω ένα βιβλίο έχει αραιώσει δραματικά.
Θα αναφέρω τα βιβλία που διάβασα όλο το καλοκαίρι σε διαφορετικά άρθρα λοιπόν για να κρατήσω και το σασπένς (λέμε τώρα...).
Από το 2007 είχα στη βιβλιοθήκη μου το Τοτέμ του Λύκου. Το έπαιρνα μαζί μου στις διακοπές και το ξανάφερνα πίσω αδιάβαστο. Μέχρι και δύο φορές στο εξωτερικό έφτασε η χάρη του αλλά ποτέ δε με έπειθε να το ξεκινήσω.
Το έβαλα λοιπόν μπροστά φέτος και το διάβασα απνευστί διαπιστώνοντας ταυτόχρονα πόσο λάθος είχα που το άφηνα να σκονίζεται στη βιβλιοθήκη.
Το βιβλίο είναι πολυεπίπεδο και εστιάζει το νόημα του στο βιασμό της φύσης έχοντας σαν κεντρική φιγούρσ τον γκρίζο λύκο της Μογγολίας ,αυτόν που αποτελεί σύμβολο για όλους τους νομαδικούς λαούς (βλ.Τούρκοι).
Ξεκινώντας από το λύκο και παρακολουθώντας τον ο συγγραφέας μας εξιστορεί πως μέσα από την παρατήρηση της τακτικής του κυνηγιού του , ο άνθρωπος έμαθε και αυτός να εφαρμόζει στρατηγικές μάχης και αποκορύφωμα των φαρμογών αυτών είδαμε στους μεγάλους στρατηλάτες Τζέγκις Χαν και Ταμερλάνο.
Στο βιβλίο αυτό ο λύκος αντιμετωπίζεται με σεβασμό και εξυμνείται αλλά τελικά εξολοθρεύεται από τον ίδιο τον άνθρωπο που τον χρησιμοποίησε ως δάσκαλο.
Η ιστορία μας παρακολουθεί μια χρονική περίοδο που εστιάζεται στα τελευταία πενήντα χρόνια με πανταχού παρόν στο βάθος το κομμουνιστικό κόμμα Κίνας το οποίο έχοντας κοσμοθεωρητική άποψη για τα πάντα κηρύσσει τον λύκο "εχθρό υου λαού", ακολουθώντας πάντα μια κοντόφθαλμη θεώρηση που ελάχιστα λαμβάνει υπόψη την αλυσσίδα της φύσης και την ισορροπία που αυτή κρατεί μέσω των δημιουργημάτων της.
Μεγάλο βιβλίο από κάθε άποψη ,αφήνει στο τέλος μια μελαγχολία γιατί φέρνει στον καθένα μας βιώματα από αυτό που ονομάζουμε "τέλος εποχής".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου