ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ (ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ) ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

Όσοι είχαν διαβάσει δεν θα πρέπει να έχουν παράπονο.
Εμφανίστηκε επιτέλους και μια εισαγωγή που τόσα χρόνια τη διαβάζαμε ,τη διαβάζαμε και δεν μας αντάμοιβε με κάποια παρουσία της.

Θα παραθέσω κατευθείαν τις απαντήσεις λοιπόν καθότι ,τις ερωτήσεις όλοι οι ενδιαφερόμενοι, τις έχουν.



ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Θέμα Α1

α. Ορεινοί
Οι ορεινοί απαρτίστηκαν…και των πλοιοκτητών.(σελ. 77).
β. Φεντερασιόν
Η κατάσταση αυτή (το διαμορφώνουμε ως η αρνητική κατάσταση του εργατικού κινήματος) κράτησε ως…ιδεολογίας στη χώρα. (σελ. 46).
γ. Πατριαρχική Επιτροπή
Η επιστροφή των προσφύγων…και την Ανατολική Θράκη (σελ.142,143).

Θέμα Α2

α. Λ
β. Λ
γ. Σ
δ. Λ
ε. Σ

Θέμα Β1

α. Μετά την υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου…επέμβασης της Ελληνικής κυβέρνησης. (σελ. 137)
β. Έλληνες πρόσφυγες ήρθαν…Αρμένιοι και Ρώσοι.

Θέμα Β2

Οι διαφορές του αγροτικού προβλήματος…με κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο.(σελ. 46)


Θέμα Γ1
Ουσιαστικά εδώ ζητείται όλο το κεφάλαιο της σύμβασης της Λωζάννης που βρίσκεται στις σελίδες 149,150,151,152 χωρισμένο όμως σε υποερωτήματα α και β.
Ξεκινάμε λοιπόν με το υποερώτημα α.

Στις 24 Ιουλίου υπογράφηκε η Συνθήκη ειρήνης της Λωζάννης. Έξι μήνες πριν…κατοίκων κάποιων επίμαχων περιοχών (παραλείπουμε την επομένη παράγραφο που δε συνιστά απάντηση στο α ερώτημα και συνεχίζουμε σε αυτό το ερώτημα με την τελευταία παράγραφο που αναφέρεται στη Μικτή Επιτροπή).
Σε αυτό το σημείο προσθέτουμε στοιχεία από το παράθεμα. Γράφουμε λοιπόν. Σύμφωνα με γραφόμενα από μαρτυρίες στην «Έξοδο» επισκέφτηκε την περιοχή Γκέλβερι, μια επιτροπή με σκοπό να κουβεντιάσει με τους ντόπιους Έλληνες την Ανταλλαγή. Οι άνθρωποι της επιτροπής έγραψαν τα ονόματα των κατοίκων και κατέγραψαν τις περιουσίες τους. Τους ενημέρωσαν για την Ανταλλαγή, τους είπαν πως θα πάνε στην Ελλάδα και τους σύστησαν να μη φοβούνται. Τους συμβούλευσαν να πουλήσουν ότι μπορούσαν από την κινητή περιουσία τους και τα υπόλοιπα να τα πάρουν μαζί τους. Επίσης αν υπήρχαν τουρκεμένοι ,θα μπορούσαν και αυτοί αν ήθελαν ,να φύγουν για Ελλάδα.
Περνάμε στο υποερώτημα β.

Όταν έγινε γνωστή…την εσωτερική μεταρρύθμιση και ανάπτυξη. (Σε αυτό το σημείο παρεμβάλουμε το παράθεμα)
Σύμφωνα με το βιβλίο Ελληνοτουρκικές σχέσεις ,του Α.Μ. Συρίγου , η ελληνική πλευρά επεδίωκε την ανταλλαγή των πληθυσμών ενώ ο Κεμάλ που συμμετείχε στον στενό πυρήνα των Νεοτούρκων και που κυβερνούσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία από το 1908 μέχρι το τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου, επεδίωκε την εκδίωξη των μη μουσουλμανικών εθνοτήτων από τα εδάφη της αυτοκρατορίας.
Η έξοδος των Ελλήνων κατά τη Μικρασιατική καταστροφή ήταν λοιπόν μια πράξη μη αναστρέψιμη. Η δε εκδίωξη των Ελλήνων που είχαν απομείνει αποτελούσε απλώς θέμα χρόνου. Ταυτόχρονα έτσι χανόταν η διαπραγματευτική ικανότητα της Ελλάδας να απαιτήσει τη μετανάστευση των τουρκομουσουλμανικών πληθυσμών της Ελλάδας.
(Εδώ περνάμε πάλι στο σχολικό βιβλίο και ολοκληρώνουμε την απάντηση).
Σύμφωνη ήταν και η Κοινωνία των Εθνών…συμφερόντων του ελληνικού κράτους.

Θέμα Δ1

Εδώ η απάντηση βρίσκεται στις σελίδες 208 και 209.
Θα ξεκινήσουμε παραθέτοντας τα στοιχεία των πηγών και θα συνοψίσουμε με το υλικό του βιβλίου.
Σύμφωνα με την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Ο Βενιζέλος είχε εισηγηθεί από το καλοκαίρι του 1900 στον Αρμοστή τη διπλωματική μεθόδευση για να καταλήξουμε σταδιακά σε ενωτική λύση. Ήταν όμως αδύνατο να γίνει αυτό άμεσα. Όσο όμως παρατεινόταν η Αρμοστεία ,τόσο αναστέλλονταν τα μέτρα που θα επέτρεπαν την απαλλαγή του νησιού από τη διεθνή εξάρτηση. Με λίγα λόγια η Κρήτη παρέμενε έρμαιο των αντικρουομένων ευρωπαικών συμφερόντων. Επιβαλλόταν λοιπόν η ολοκλήρωση της αυτονομίας ως ένα πρώτο στάδιο σε αυτή την κατεύθυνση όπως και η κατοχύρωση της αυτοδίοικησης στο εσωτερικό ιδίως αφού θα είχε συσταθεί ελληνική πολιτοφυλακή και θα είχαν αποχωρήσει τα ξένα στρατεύματα.
Ο Βενιζέλος ανέλαβε πρωτοβουλία για συμβιβαστική εξελικτική διαδικασία η οποία όμως προκάλεσε την αποφασιστική αντίδραση του Γεωργίου ο οποίος επεδίωκε να καταστήσει αβάσταχτη την πίεση υπό τις εσωτερικές συνθήκες και έτσι να εκβιάσει την ταχύτερη δυνατή συγκατάνευση των Ευρωπαίων σε ενωτική λύση.
Ο πρίγκιπας ήταν φορέας των εντολών της Αυλής των Αθηνών και κουβαλούσε την αντίληψη πως η εξωτερική πολιτική της Κρήτης ήταν αρμοδιότητα της ελληνικής μοναρχίας. Έτσι την προσάρτηση της Μεγαλονήσου την ανέλαβε μόνος του χωρίς να συμβουλευτεί υπουργούς ώστε να γίνουν οι ενδεδειγμένες ενέργειες και μεθοδεύσεις.
Η πρωτοβουλία του έπαιρνε απλώς τη μορφή προσωπικών συζητήσεων με τον Τσάρο της Ρωσίας και με απευθείας διαπραγματεύσεις με τους υπουργούς εξωτερικών της Αγγλίας της Γαλλίας της Ρωσίας και της Ιταλίας.
Ο Βενιζέλος πάλι τα θεωρούσε όλα αυτά πρόωρα γιατί θεωρούσε την κρητική κυβέρνηση ασταθή. Πίστευε στην ανακήρυξη της Κρήτης ως ανεξάρτητο πριγκιπάτο σαν ένα τελευταίο στάδιο πριν από την Ένωση.
Ο πρίγκιπας δεν αντιλαμβανόταν σύμφωνα με τον Α. Μαρκάκη στο βιβλίο του «Ελευθέριος Βενιζέλος» τη λεπτή διαφορά της δεσποτικής διακυβέρνησης υπό ξένη κηδεμονία και της πλήρους αυτονομίας χωρίς ξένες παρεμβάσεις με κυβερνήτη διορισμένο από την ελληνική κυβέρνηση όπως υποστήριζε ο Βενιζέλος σαν μεθόδευση για την επίτευξη του απώτερου σκοπού..
Ο Πρίγκιπας είχε την πεποίθηση ότι οι Δυνάμεις θα έδιναν τη λύση και παράλληλα θεωρούσε τους παράγοντες της Κρήτης άσχετους και επιζήμιους Δεν αντιλαμβανόταν την τεράστια σημασία που είχε η κινητοποίηση των ίδιων των Κρητικών ,ιδίως μετά την αποτίναξη της τουρκικής κυριαρχίας που οι ίδιοι είχαν πετύχει μετά από αγώνες αιώνων.
Συνοψίζοντας θα λέγαμε πως Ο Γεώργιος πίστευε ότι η λύση του εθνικού ζητήματος θα ωρίμαζε…γεγονός που οδήγησε σε βαρύ κλίμα διχασμού.


Επιμέλεια Τάσος Μαρδάκης




Κέρασμα για το τέλος ,μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες με φανταστική μουσική.

Καλό καλοκαίρι !