Και όχι στον άνθρωπο γενικά και αόριστα ,αλλά σε αυτόν που ακούει στο όνομα Γιώργος Σαμαράς.
Ομολογώ ότι σε αντίθεση με πάρα πολλούς συμπατριώτες μου ,εμένα αυτός ο άνθρωπος μου αρέσει γιατί πιστεύω ότι έχει ευφυία και αυτή την ευφυία τη βγάζει με ποδοσφαιρικό τρόπο και μέσα στο γήπεδο.Να μην ξεχνάμε πως όταν είναι στα κέφια του είναι ικανός να γίνει πέρα από εκτελεστής και ο καλύτερος πασαδόρος και δημιουργός.
Όμως ο λόγος που γράφω αυτό το κομμάτι είναι η ευαισθησία αυτού του ανθρώπου και η απροσποίητη αγάπη του γι αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη από αυτό το κάτι παραπάνω που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει.
Τον παρακολουθώ από τον καιρό που πήγε στη Σέλτικ και έχω πέρα πολλές φορές εντοπίσει τον Σαμαρά να βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας από το χέρι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες .
Στο τρίτο περίπου λεπτό του φιλμ είναι το τελευταίο του γκολ με τη φανέλλα της Σέλτικ.
Ακόμη και προχθές που η Σέλτικ στο τελευταίο παιχνίδι του πρωταθλήματος θα πανηγύριζε τον τίτλο ,αυτός πήγε στην εξέδρα ,πήρε ένα μικρούλη με εμφανή κινητικοσωματικά προβλήματα και του έδωσε τη χαρά της συμμετοχής δίπλα στα ινδάλματά του.
Και για του λόγου το αληθές ,απολαύστε το εδώ.
Αν μπει κανείς στη σελίδα της ομάδας του στο διαδίκτυο θα δει κανείς ότι οι κριτικές μεταξύ των οπαδών για την προσφορά του στην ομάδα είναι μοιρασμένες όλοι όμως συμφωνούν πως η ομάδα τους θα χάσει έναν gentleman και αυτός και μόνο ο λόγος αρκεί για να τους λείψει.
Στις μέρες μας που η αξία της λέξης άνθρωπος μειώνεται όλο και περισσότερο ,είναι παρήγορο ότι μέσα σε μια στιγμή θριάμβου ,μέσα σε μια στιγμή που συνοψίζει την ανταμοιβή των κόπων μιας ολόκληρης χρονιάς ,υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Γιώργο που σκέφτοναι τον πλησίον και μάλιστα τον πλησίον που η μοίρα τον αδίκησε και δεν του έδωσε ίσα δικαιώματα χαράς σε αυτή τη ζωή.
Κλείνοντας δε μπορώ να μην αναφερθώ στο μεγαλείο του συλλόγου που ακούει στο όνομα Σέλτικ.
Πριν από τρεις μέρες ένας πεντάχρονος οπαδός της ,ο μικρούλης Oscar Knox έφυγε από τη ζωή δίνοντας μία ΄προδεδικασμένη μάχη με ένα άκρως επιθετικό είδος καρκίνου.
Η Σέλτικ τιμώντας τον ,του αφιέρωσε το 5ο λεπτό του τελευταίου παιχνιδιού της , διέκοψε τον αγώνα σε αυτό το λεπτό και 60.000 οπαδοί της στις εξέδρες τραγούδησαν "you 'll never walk alone" και φώναξαν το όνομά του για να το ακούσει μέχρι τον ουρανό που βρίσκεται.
Μπορεί να ακούγεται μια αγριοφωνάρα σε πρώτο πλάνο ,ανατριχιάζεις όμως όταν καταλαβαίνεις ότι αυτό το πλήθος τραγουδάει γαι ένα πεντάχρονο αγοράκι που τόσο άδικα έφυγε από τη ζωή.Το κυριότερο είναι πως στο σάιτ της Σέλτικ συμπαραστάθηκαν και πάρα πολλοί οπαδοί της μισητής κατά τα άλλα συμπολίτισσας Rangers.
Κλείνω υποκλινόμενος στο μεγαλείο ψυχής του Σαμαρά και εκφράζοντας την ευχή κάποτε οι σύλλογοι μας ανεξαρτήτως χρώματος να μιμηθούν τους μεγάλους συλλόγους της Ευρώπης και να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους όχι συμπορευόμενοι με τους κάφρους και τους βάνδαλους αλλά με τον άνθρωπο και τις υπέρτατες αξίες που το είδος μας κουβαλάει.
Δείτε το σαν φόρο τιμής στα παιδιά που φεύγουν καθημερινά την ώρα που σερφάρουμε στο ιντερνετ ή πίνουμε τον καφέ μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου