Η ομάδα βρήκε επιτέλους το ρυθμό της και κατά συνέπεια ο απολογισμός αυτού του μήνα είναι αρκετά πιο εμπλουτισμένος.
Ξεκίνησα με ένα βιβλίο που είχα στη βιβλιοθήκη μου τουλάχιστον δύο χρόνια και δεν έλεγα να το πιάσω. Μιλάω για το βιβλίο του Irvin Yalom , "το πρόβλημα Σπινόζα".
Πρόκειται για ένα καταπληκτικό βιβλίο όπως συνήθως είναι τα βιβλία του Yalom το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στη μυθοπλασία, τη φιλοσοφία και την ψυχολογία.
Όποιος δεν έχει διαβάσει Γιάλομ δεν μπορεί να αντιληφθεί για τι ακριβώς πράγμα μιλάω, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αμάλγαμα πληροφοριών το οποίο πλέκεται τόσο όμορφα που από τη στιγμή που ξεκινάς το βιβλίο δεν θέλεις να το αφήσεις.
Συγκεκριμένα έχουμε δύο παράλληλες ιστορίες .Αυτή του Σπινόζα και αυτή του θεωρητικού του ναζισμού ,Ρόζενμπεργκ , υφασμένες με τόσο ωραίο τρόπο που παρά το γεγονός ότι μέσα μας έχει γίνει η παραδοχή πως τα γεγονότα που περιγράφονται είναι φανταστικά, δημιουργούν την αίσθηση πως πράγματι κάποια στιγμή έτσι ακριβώς συνέβησαν.Φυσικά μεγάλο μέρος στηρίζεται σε υπαρκτά βιογραφικά στοιχεία των δύο ανδρών αλλά το πάντρεμα μεταξύ τους γίνεται από τη μαγική πινελιά του Γιάλομ.
Συνέχισα (μου πήρε μόνο δύο ώρες) να διαβάσω και να τελειώσω το 'Πάντα ήρωες" ,ένα βιβλίο βιωματικό που περιγράφει την εμπειρία ενός εικοσάχρονου ο οποίος από τη μία στιγμή στην άλλη εξαιτίας ενός ατυχήμτος βρέθηκε ανάπηρος.
Οι επισημάνσεις του είναι καταπληκτικές και μας αναγκάζει να σκεφτούμε τα αυτονόητα.
΄Εχουμε άραγε σκεφτεί πόσο κλειστοφοβικά θα ήταν αν είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάζουμε ακίνητοι σε ένα κρεβάτι, ένα ταβάνι επί ένα μήνα χωρίς δυνατότητα καμιάς έστω απειροελάχιστης γωνιακής απόκλισης;
Χωρίς λογοτεχνικές δάφνες ,αλλά συγκλονιστικό ως εμπειρία.
Τελικώς έχει και χάπι εντ γιατί παρά τις αντίθετες προβλέψεις , ο νεαρός επανήλθε στον κόσμο της κίνησης.
Και μετά ήρθε αυτό που θεωρώ το βαρύ πυροβολικό αυτού του μήνα , Την υπόθεση Χάρι Κέμπερτ.
Πληροφορήθηκα την ύπαρξη του από κριτικές και το αγόρασα κυρίως από περιέργεια.
Από τη στιγμή όμως που το ξεκίνησα δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου και παρά τις εφτακόσιες δέκα σελίδες του , δεν μου πήρε πάνω από τρεις μέρες να το τελειώσω.
Φαινομενικά είναι μία αστυνομική ιστορία ,αλλά έστω και αν το δούμε σε αυτό το επίπεδο ,παρουσιάζει τόσες ανατροπές που ακόμη και αυτοί που θα το αγοράσουν για να ικανοποιήσουν την ελαφριά αναγνωστική καλοκαιρινή ανάγκη ,θα γοητευτούν.
Πίσω από αυτή την επιφανειακή ανάγνωση όμως υπάρχει το ψηφιδωτό της φιλίας που εκτίθεται από το συγγραφέα για όσους θέλουν να πάνε λίγο πιο πέρα την ανάγνωση τους και ακόμη λειτουργώντας ως picture in picture το θέμα της αγωνίας του συγγραφέα στην προσπάθειά του να βρει το θέμα του για το επόμενο βιβλίο.
Από κάθε άποψη ,συναρπαστικό. Είμαι σίγουρος ότι σύντομα κάποιος θα το γυρίσει στον κινηματογράφο.
Η απογοήτευση ήρθε μετά . Είναι σαν να κάνεις βουτιά από τον ισθμό της Κορίνθου και μετά σου ζητάνε να κάνεις βουτιά στη μπανιέρα σου. Μιλάω για την αστυνομική λογοτεχνία του Νέσμπο ,τον οποίο παρότι τον έχω σε εκτίμηση ,με το βιβλίο του Φαντομάς δεν κατάφερε να μου δημιουργήσει την ανάγκει να εφεύρω ώρες για περισσότερο διάβασμα. Κλασική αστυνομική ιστορία με διεφθαρμένους αστυνομικούς και με την αμφίβολης ευρηματικότητας ,αφήγηση ενός νεκρού.
Έχει γράψει καλύτερα.
Τέλος ,ασχολήθηκα με μια περυσινή αγάπη και ένα βιβλίο του που μου είχε ξεφύγει. Τον Jonathan Coe και τους "νάνους του θανάτου"
Πρόκειται για μια ιστορία ενηληκίωσης και αναζήτησης μιας καλύτερης τύχης στη μεγαλούπολη. Ο Κόου δεν μπορεί να κρύψει την αγάπη του για τη μουσική και όπως σε κάθε του δουλειά έτσι και εδώ η μουσική παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Συχνές είναι οι αναφορές του στον Morrisey αλλά και στον τρόπο που ένα μουσικό κομμάτι πρέπει να εκτελεστεί.
Αναμφίβολα δεν είναι από τα κορυφαία του Κόου ,όμως ο συγγραφέας αυτός έχει μια εκπληκτική αμεσότητα που σε κερδίζει αμέσως.
Σίγουρα πολλοί από τους αναγνώστες θα αναγνωρίσουν μέσα από τα γραφόμενα του Κόου ,τον εαυτό τους και την προσπάθεια τους να τοποθετήσουν την ύπαρξή τους μέσα σε μια κοινωνία που από τη μία δίνει ευκαιρίες αλλά από την άλλη είναι αδυσώπητη.
Και μιας και μιλήσαμε για Morrisey ,ένα αγαπημένο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου