ΤΟ REUNION

Έτσι το μάθαμε στα ελληνικά. Reunion. Βλέπεις, όπου ζοριζόμαστε να ψάξουμε στη γλώσσα μας ,πετάμε ένα ξενικό εντυπωσικό σχήμα και όποιον πάρει ο χάρος. Είπαμε και εμείς οι πρώην συμμαθητές λοιπόν να συναντηθούμε. Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά. Σχεδόν μιά ολόκληρη ζωή μετά. Αναρρωτιέσαι τι θα αντικρύσεις. Θα γνωρίσεις άραγε κανέναν; Θα σε αναγνωρίσει άραγε κανένας; Και μόνο η αναμονή του γεγονότος αυτού έχει κάτι το συγκινητικό. Κοιτάς την παλιά φωτογραφία που έχει θολώσει από το χρόνο. Είναι όλοι τους εκεί. Ακόμη και αυτοί που τώρα πια εχουν φύγει μην τηρώντας τον όρκο που είχαν δώσει κάποτε ,ότι ποτέ δε θα χαθούμε. Στη φωτογραφία βλέπεις παιδιά με όνειρα ,με βλέμμα αποφασιστικό έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο.Στη φωτογρφία βλέπεις παιδιά σαν τους μαθητές σου σήμερα ,σαν τα δικά σου τα παιδιά και ξαφνικά διαπιστώνεις με θλίψη πως τίποτα δεν αλλάζει απλώς ο χρόνος θολώνει τη φωτογραφία και έρχονται άλλοι με τη σειρά τους για να βγάλουν την ίδια φωτογραφία και να ξαναθολώσει και ξανά και ξανά να συμβεί το ίδιο πράγμα μέχρι να κουραστούμε να αντιστεκόμαστε στο χρόνο και να του παραδοθούμε. Φτάνει λοιπόν η μέρα που συναντιόμαστε με τον καθρέφτη μας. Ο τόπος έχει οριστεί εδώ και καιρό.Βλέμματα συναντιούνται και αγκαλιές ανοίγουν για να χαθούμε μέσα τους δεχόμενοι και το επιφώνημα , "ίδιος είσαι" η ακόμα καλύτερα , "καθόλου δεν άλλαξες", ενώ κατά βάθος θα ήθελε να πει ,"μπορώ ακόμη και αναγνωρίζω ποός είσαι". Καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με άτομα με κοιλίτσες με άτομα με φαλάκρες με άτομα που στο δρόμο δε θα τραβούσαν καν το βλέμμα μας πάνω τους ως κάτι γνώριμο. Αναρρωτιέμαι πως έγιναν όλοι τους έτσι και αυτόματα καταλαβαίνω ότι και οι υπόλοιποι σκέφτονται για μένα ακριβώς το ίδιο. Αφηγούμαστε τα κατωρθώματά μας ,μιλάμε για τη δουλειά μας , δείχνουμε φωτογραφίες των παιδιών μας και ξέρουμε πολύ καλά πως είναι το παρελθόν που ξεκλειδώνει αυτό το θάρρος και δείχνουμε σε κατά τα άλλα άγνωστους ανθρώπους πολύ προσωπικές μας στιγμές και αντικείμενα. Πόσα έγιναν όλα αυτά τα χρόνια... Πόσες συνέχειες έχασα από τη ζωή τους και πόσες έχασαν από τη ζωή μου... Στο ενδιάμεσο τρώμε και μιλάμε για ζάχαρα, για χοληστερίνες , ενίοτε και για καρδιακά. Τραγικό αν σκεφτεί κανείς ότι η τελευταία μας συζήτηση ήταν για αθλητισμό ,αυτοκίνητα ,γυναίκες , άντε και για μαθήματα. ¨Ερχεται κάποτε και η ώρα του χωρισμού και της ανανέωσης του ραντεβού σε μερικά χρόνια Θεού επιτέποντος. Κορυφαία δε απάντηση την επόμενη μέρα μεταξύ συμμαθητή που παρέστη και συμμαθητή που δε μπόρεσε να έρθει. -"Πόσοι ήρθαν;" -"όσοι ζουν". Μικρό αφιέρωμα με ένα υπέροχο κομμάτι του αμερικάνικου νότου. Έτσι για να κλείσουμε όμορφα.