ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Πολλοί το είπαν παράθυρο της ψυχής και σίγουρα η ποίηση και η λογοτεχνία το τίμησαν δεόντως.
Όμως ας μην ξεχνάμε πως ένα χαμόγελο μπορεί να είναι παραπειστικό ,να ξεγελάει και σε κάθε περίπτωση καλό είναι να θυμόμαστε πως ξεκίνησε σαν μια μυική αποτύπωση στο στόμα , μια ένδειξη που φανέρωνε επιθετικότητα.
Αρχικά το χαμόγελο δεν ήταν τίποτα άλλο από την επίδειξη των δοντιών του αρχιπήθηκου της φυλής που κατ'αυτόν τον τρόπο αποθάρρυνε τα άλλα μέλη να πλησιάσουν και να πειράξουν το φαί του πριν εκείνος νοιώσει την αίσθηση της στομαχικής πληρότητας.
Στην πορεία πέρασε μέσα από κοινωνικές παραδοχές και ευπρεπισμένο μας παρουσιάστηκε σαν εξάρτημα ομορφιάς ,γοητείας ή ακόμη και σαν προσωπικό χαρακτηριστικό.
Και όμως το χαμόγελο είναι μια επαναστατική πράξη, ειναι κάτι που για να το εμφανίσεις πρέπει να έχεις την έγκριση του ανώτερου σου , αυτού μέσα στο περιβάλλον του οποίου λειτουργείς.
Πράγματι, στις τάξεις ,οι δάσκαλοι κυνηγούν αυτούς που χαμογελούν ενώ το ίδιο συμβαίνει στο στρατό και στην εκκλησία.
Πρόσφατα άλλωστε έγινε στο Βατικανό ένα συνέδριο περί γέλιου στο οποίο αποδείχτηκε με ακυκλοφόρητες πηγές ότι ο Χριστός ήταν μια προσωπικότητα που δε φειδόταν του γέλιου και γι αυτό ήταν πολύ προσιτός στους μαθητές του. ( Για να μην αναφέρουμε το χιούμορ του βέβαια).
Στις μέρες μας όμως το γέλιο είναι ακριβοθώρητο και γίνεται όλο και πιο σπάνιο όσο ανεβαίνουμε στην ιεραρχία της κοινωνικής καταξίωσης.
Σε μια επιθεώρηση στρατεύματος ο στρατηγός μπορεί να τιμήσει με το χαμόγελο του κάποιο στρατιώτη αλλά θα αποτελέσει σφάλμα ολέθριο αν αυτό το χαμόγελο βρει ανταπόδοση.
Οι πολιτικοί αρχηγοί απευθύνονται στους κατωτέρους τους μέσα σε μια απέραντη βλοσυρότητα και το ίδια συμβαίνει και στις σοβαροφανείς ολομέλειες των κομμάτων δεξιών και αριστερών
Το Όνομα του Ρόδου του Ουμπέρτο Έκο στηρίχτηκε στη χαμένη πραγματεία του Αριστοτέλη "Περί γέλωτος" στα δε καθ'ημάς, δεκαπέντε ( και βάλε) χρόνια πριν ,στις πανελλήνιες ,το χαμόγελο μας έδωσε θέμα έκθεσης το οποίο ακόμη και σήμερα οι εκθεσάδες το επαναφέρουν στη μνήμη τους με δέος.
Ας ξεκινήσουμε την επανάσταση μας με το χαμόγελο λοιπόν.
Σε πείσμα όσων έχουν βαλθεί να μας μετατρέψουν σε κατηφή αγέλαστα ρομποτάκια ,εμείς ας αντιτάξουμε το καταλυτικό χαμόγελό μας .
Κάπου εδώ κολλάει και ο ευφάνταστος τίτλος του βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου, "Χαμογέλα ρε ,τι σου ζητάνε;"
Μην ξεχνάμε ότι το γελαστό παιδί μπορεί να το σκοτώσαν οι φασίστες αλλά με το χαμόγελό του κατέκτησε την ετρύφησή του στις σκέψεις μας και στις καρδιές μας.Και όταν το οπλοστάσιο μας στερεύει , το χαμόγελό μας σίγουρα θα αποσυντονίσει τους αντιπάλους μας.



Το έχω ξαναβάλει αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι ,μαζί με το φιλμάκι του ,μου δημιουργεί πάντα μια ψυχική ευφορία.